EP.05 : น้ำตาปลอม ๆ

“Just a little issue,” เคนเนธตอบเสียงเรียบ ก่อนจะเสยผมขึ้นอย่างลวก ๆ แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงไร้เยื่อใย “Apparently, the staff says I booked this unit... and so did she. And they can’t refund the deposit either.”

(มีเรื่องนิดหน่อยน่ะ พนักงานบอกว่าฉันกับผู้หญิงคนนี้จองห้องซ้อนกัน แล้วก็ไม่สามารถคืนเงินจองให้ทั้งสองฝ่ายได้ด้วย)

หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างในเงยหน้าขึ้นมองอีกคน ก่อนจะชะงักเล็กน้อย เมื่อสายตาสบกับหญิงสาวที่ยืนเงียบอยู่ด้านหลัง เธอกอดอกช้า ๆ ดวงตาคมกริบฉายแววเหยียดหยามอย่างปิดไม่มิด

“A fan, huh? Figures…” เธอแค่นเสียงเบา ๆ ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงหยามเหยียด “How much did you pay to dig up where Aiden lives?”

(แฟนคลับงั้นเหรอ... ก็ไม่แปลกหรอก—แล้วเธอจ่ายไปเท่าไหร่ล่ะถึงได้สืบที่อยู่ของเอเดนมาได้?)

หญิงสาวอีกคนยังคงนิ่ง ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นตอบ ในอดีต — ก่อนที่เธอจะได้โอกาสย้อนเวลากลับมา เธอเคยเถียงกลับในฉากนี้อย่างดุเดือด ถึงขั้นทำให้แอมเบอร์เสียหน้า แต่ครั้งนี้ เธอเลือกจะเปลี่ยนเพราะถ้าเธอไม่เปลี่ยนอะไรเลย... อดีตจะไม่มีวันเปลี่ยนตาม

แอมเบอร์ก้าวเข้ามาใกล้ กลิ่นน้ำหอมเย็นเฉียบของเธอลอยแตะจมูก

“I don’t know how much you wasted just to get someone like him to look your way,” เธอแค่นเสียง “But this time, you’ve taken it way too far.”

(ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอทุ่มเงินไปเท่าไหร่เพื่อให้เขาหันมามองคนอย่างเธอ แต่ครั้งนี้—เธอมันเกินไปแล้ว)

แม้จะถูกกระแทกด้วยคำพูดตรง ๆ แต่หญิงสาวก็ยังคงนิ่ง ไม่ปริปากเถียงแม้แต่น้อย

“I should file a complaint—trespassing, harassment...” แอมเบอรืถอนหายใจเบาๆ  “Maybe then you’d think twice before chasing after some celebrity like–”

(ฉันควรจะแจ้งความเรื่องบุกรุกพื้นที่ส่วนบุคคล และการคุกคามนะ อย่างน้อยเธออาจจะคิดได้บ้าง ก่อนจะตามตื๊อศิลปินคนไหนอีก...)

เธอไม่เข้าใจเลย... ไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าความเจ็บนั้นไม่ได้เกิดจากแค่คำพูด 

เพราะมันคือความรู้สึก — ความรู้สึกที่ว่าทั้งโลกกำลังมองเธอเป็นอาชญากร ทั้งที่เธอแค่...อยากเปลี่ยนอดีต

ไม่ใช่ด้วยความหลงใหล ไม่ใช่ด้วยความเพ้อฝัน แต่เพราะเธอ เสียเขาไปแล้วครั้งหนึ่ง

และเธอจะไม่มีวันลืม

“ฮือออออออออออออออออ!!!”

เสียงร้องไห้หลุดออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว หญิงสาวทรุดตัวลงกองกับพื้นอย่างสิ้นท่า ก้มหน้าร้องไห้อย่างสะอึกสะอื้น เสียงดังจนดังก้องไปทั่วโถง แม้น้ำตาจริงจะไม่ไหลสักหยด แต่มันคือการแสดง—การแสดงที่ต้องถึงที่สุด

“ฉันตั้งใจมาอยู่ที่นี่จริง ๆ...” เธอพึมพำเป็นภาษาไทย น้ำเสียงแผ่วราวกับคนที่เพิ่งสูญเสียทั้งชีวิต “ฉันดีใจมากเลยที่ได้เจอนายอีกครั้ง ฮือ... ฉันแค่อยากจะแก้ไขอดีต... แค่อยากอยู่กับนาย ขอแค่ได้รักนายอีกสักครั้งก็พอแล้ว...”

เอเดนที่ยืนอยู่ตรงนั้นขมวดคิ้วแน่น สายตาของเขาเต็มไปด้วยความสับสน ทั้งโกรธ ทั้งงุนงง และ... ลังเล

รอบตัวเงียบสนิท ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะหายใจแรง ทุกอย่างเงียบราวกับเวลาหยุดเดิน

แน่นอน... จนกระทั่งแอมเบอร์พูดขึ้นมา

“No way! I don’t believe her!”

(ไม่มีทาง! ฉันไม่เชื่อยัยนี่หรอก!)

...โอ๊ย อย่ามาขัดซีนค่ะคุณพี่!

“There’s no way this girl dragged her suitcase all the way here without knowing anything—she’s lying!”

(ไม่มีทางที่ผู้หญิงคนนี้จะหอบกระเป๋ามาโดยไม่รู้อะไรเลย—ยัยนี่โกหก!)

แอมเบอร์เอ่ยเสียงกร้าวขณะก้าวเข้ามาเผชิญหน้าอีกฝ่ายแบบไม่ไว้หน้า ดวงตาเต็มไปด้วยแววกล่าวหาไม่ปิดบัง

“There’s just no way—”

(ไม่มีทางหรอก—)

“I understand your language.” หญิงสาวตอบกลับด้วยน้ำเสียงแน่นิ่งก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดจบ “But this really is my first time moving here... I’m scared, okay? Ever since I arrived, nothing looks like what the brochure promised. And you’re all strangers to me... How am I supposed to feel safe?”

(ฉันเข้าใจภาษาของเธอ แต่ฉันเพิ่งย้ายมาที่นี่ครั้งแรกจริง ๆ นะ... ฉันกลัวนะ รู้ไหม? ตั้งแต่มาถึง มันไม่มีอะไรเป็นไปตามที่โบรชัวร์เขียนไว้เลย แล้วพวกคุณก็เป็นคนแปลกหน้าสำหรับฉันหมดเลย... แล้วฉันจะรู้สึกปลอดภัยได้ยังไง?)

น้ำเสียงสั่นนิด ๆ แต่นิ่งพอจะสื่อถึงความอ่อนแรงที่พยายามอดกลั้นอยู่ข้างใน เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเอเดนอย่างเงียบงัน ขณะที่แอมเบอร์กัดฟันแน่น สีหน้าขุ่นเคืองปรากฏชัดเจนอย่างไม่ปิดบัง

***บทสนทนาหลังจากนี้จะเขียนเป็นภาษาไทยทั้งหมด***

เอเดนเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ

“เธอจ่ายค่ามัดจำไปแล้วใช่ไหม? แล้วก็เซ็นสัญญาไปด้วย?”

“ชะ... ใช่ค่ะ” พนักงานหญิงตอบเบา ๆ ด้วยท่าทีเกร็งชัดเจน “และตอนนี้ก็ไม่มีห้องอื่นว่างเลยจริง ๆ — ต้องขออภัยด้วยค่ะ”

ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างครุ่นคิด แล้วจึงหันมาสบตากับหญิงสาวตรงหน้าอีกครั้ง ดวงตาสีฟ้าลึกคู่นั้นฉายแววบางอย่างที่อ่านไม่ออก ก่อนจะกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงชัดเจนจนทั้งล็อบบี้เงียบกริบ

“งั้น...เราก็อยู่ด้วยกันไปเลยสิ”

“อะไรนะ!?” แอมเบอร์กรีดเสียงลั่น เสียงสูงจนแทบแสบหู “นายพูดเล่นใช่ไหม!?”

“ก็อย่าให้มันเป็นเรื่องเล่นสิ” เอเดนยักไหล่เบา ๆ คล้ายกับว่าเรื่องที่เพิ่งพูดออกไปไม่มีอะไรสลักสำคัญ “เธอก็เป็นเจ้าของร่วมแล้วนี่... ส่วนค่าเช่าครึ่งหนึ่ง ฉันออกเองก็ได้”

พนักงานหญิงเบิกตาโพลง ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเริ่มรัวคำขอบคุณไม่หยุดเหมือนคนเพิ่งรอดพ้นจากวิกฤติชีวิต ส่วนหญิงสาวเจ้าของกระเป๋านั้นยืนนิ่ง ใจเต้นกระหน่ำราวกับเสียงกลองศึก—เหมือนแผนการบ้าบอเพิ่งสำเร็จโดยไม่คาดคิด

...แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ฉีกยิ้ม

“นี่!” แอมเบอร์หันขวับกลับมา ใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาวาวโรจน์ “ฉันรู้นะว่าเธอเป็นแค่พวกแฟนคลับโรคจิต! มันเกินไปแล้ว! ถ้าเธอยังไม่หยุดตามตื้อ ฉันจะ —”

“พอได้แล้ว แอมเบอร์” เอเดนขัดเสียงเรียบ ขุ่นปนเบื่อหน่าย “ถ้าเธอยังพูดมากอีกคำเดียว ฉันจะหักเงินเดือนเธอ”

“นายมัน...!”

เธอเงียบไปทันทีที่ประโยคนั้นถูกปล่อยออกมา และเพียงไม่กี่วินาทีถัดมา เธอก็สะบัดตัวกลับเข้าไปในห้อง ปิดประตูเสียงดังจนผนังสะเทือน

เอเดนถอนหายใจยาว ก่อนจะหันมาหาเธออีกครั้ง

“มาเถอะน่า” เขาพูดเสียงเนือย มือคว้ากระเป๋าเดินทางจากมือของเธอไปราวกับเป็นเรื่องเล็กน้อย แล้วหันไปสั่งพนักงานด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “ช่วยเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ห้ามมีใครขึ้นมาบนชั้นนี้เด็ดขาด นอกจากวงของฉันกับ...ยัยนี่”

เขาหันกลับมาเลิกคิ้วใส่หญิงสาวที่ยืนอึ้งอย่างหงุดหงิด

“เอ้า! จะยืนบื้ออีกนานไหม? จะอยู่หรือไม่อยู่?”

“ยะ...อยู่สิ!” เธอตอบทันที แล้วรีบก้าวตามเขาเข้าไปในห้องอย่างไม่ลังเล

...ส่วนเรื่อง “ต้นหอม” น่ะเหรอ?

เอาไว้ก่อนแล้วกัน ยังไงเรื่องตรงหน้าก็ใหญ่พอจะทำให้เธอปวดหัวไปทั้งอาทิตย์แล้ว

“นายจะทำยังไง ถ้าเรื่องนี้ถึงหูปาปารัซซี่ขึ้นมาน่ะ!!”

เสียงของแอมเบอร์พุ่งขึ้นทันทีหลังจากประตูห้องปิดลง — ไม่ว่าจะเพราะผนังห้องบาง หรือเพราะเธอจงใจตะโกนให้ดังทะลุประตู เสียงนั้นก็แหวกอากาศเข้ามาเต็มสองหูของหญิงสาวภายในห้องได้อย่างชัดเจนทุกถ้อยคำ ราวกับกำลังฟาดฟันอยู่ตรงหน้า

ของขวัญลากกระเป๋าเข้ามาในห้องอย่างเงียบ ๆ เดินไปยังตู้เสื้อผ้าบิ้วอิน และเริ่มหยิบเสื้อผ้าออกมาจัดเรียงโดยไม่เร่งร้อน ท่ามกลางเสียงโวยวายที่ยังคงลอดเข้ามาอย่างต่อเนื่องจากห้องข้าง ๆ

แม้เพิ่งจะแสดงละครร้องไห้ฟูมฟายเหมือนนางเอกละครน้ำเน่ามาเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว แต่ตอนนี้กลับอารมณ์ดีอย่างประหลาด ราวกับคนที่ถูกรีเซ็ตอารมณ์ใหม่แบบไม่รู้ตัว

...ก็ต้องสงบใจให้ได้ล่ะนะ ในเมื่อทุกอย่างมันเพิ่งจะเริ่ม

“ฉันรับมืออะไรแบบนี้ของพวกนายไม่ไหวแล้วนะ!” เสียงของแอมเบอร์ยังไม่หยุดลง “นายเป็นนักร้องนำ เป็นหัวหน้าวง! จะรับผิดชอบอะไรให้มากกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไง!”

“ก็แค่ทำให้มันไม่เป็นข่าว” เสียงของเอเดนตอบกลับอย่างเยือกเย็น ฟังดูไม่มีเยื่อใย ไม่มีอารมณ์ร่วม — เหมือนกับว่าเรื่องทั้งหมดนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับเขาเลย

“แค่—ทำ—ให้—ไม่—เป็น—ข่าว!?” แอมเบอร์เน้นทุกคำอย่างเดือดดาล “ทำไมนายพูดเหมือนว่ามันง่ายนักน่ะ เอเดน! นายลืมไปแล้วเหรอว่าครั้งก่อนมันเกิดอะไรขึ้น!”

“เลิกพูดถึงเรื่องนั้นได้แล้วน่า”

“อย่ามาทำหน้าทำเสียงแบบนั้นกับฉัน เอเดน! ถ้าเกิดอะไรขึ้นอีก ก็ไปแก้ตัวกับท่านประธานเอาเองก็แล้วกัน — ฉันพอแล้ว!”

เสียงประตูกระแทกปิดดัง “ปัง!” ดังขึ้นทันที ราวกับฟ้าผ่าผ่านผนังห้อง

หญิงสาวสะดุ้งน้อย ๆ ก่อนจะเงียบลง ถอนหายใจออกมาเบา ๆ แล้วหันกลับมาจัดเสื้อผ้าของตัวเองต่ออย่างตั้งใจ ปล่อยให้ความเงียบค่อย ๆ กลืนกินเสียงรอบข้างไป 

แต่ในหัวของเธอ—กลับไม่ได้เงียบเลยสักนิดเดียว

เธอรู้ดีว่าเสียงประตูที่ปิดลงเมื่อครู่นั้น... ไม่ใช่จุดจบของปัญหา

มันคือแค่การเริ่มต้น — ของอะไรบางอย่างที่ใหญ่กว่าที่เธอเตรียมใจไว้มากนัก

…และครั้งนี้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เธอจะไม่มีวันยอมแพ้เหมือนในอดีตอีกต่อไป