ตอนที่ 6 บุรุษผู้หลงรักนางหัวปักหัวปำ!

ตอนที่ 6

บุรุษผู้หลงรักนางหัวปักหัวปำ!

เสียงของเขายังกึกก้องในสมองนางกังวาน เส้นเสียงซ้อนทับกันราวกับอยู่หอระฆังที่ดังซ้ำๆ อยู่เช่นนั้นให้เหลียนปู้มาอยู่ข้างกายนาง ทำไมกันล่ะ?

ซ่งหวงหลงพลันตะลึงที่พูดเช่นนี้ออกมา เขายอมให้องครักษ์คู่ใจที่สนิทที่สุดมาปกป้องดูแลนางเลยหรือ ทำไมกันล่ะ?

“มะ ไม่เป็นไรหรอกสหายซ่ง”

หมินฉู่ฉู่เอ่ยตะกุกตะกัก ผ่านไปสักพักเห็นว่าคนด้านนอกไม่ตอบอะไรกลับมาแล้ว นางจึงถอนหายใจยาวเหยียด

เพิ่งโล่งใจได้ไม่ทันไร เงาร่างใหญ่ของซ่งหวงหลงก็พุ่งพรวดเข้ามาในรถม้าที่นางนั่งแทบไร้เสียง

“ไปจวนใต้เท้าผู้ตรวจการหมิน” น้ำเสียงเย็นชาที่เป็นเอกลักษณ์ของเขาเอ่ยบอกสารถีด้านนอก

“ขอรับ”

หมินฉู่ฉู่กระเถิบเข้าไปด้านในสุด ให้เขาได้นั่งสบายมากขึ้น ทั้งนางและเขาจะได้ไม่รู้สึกอึดอัด จากนั้นจึงแสร้งหลับในทันที

ซ่งหวงหลงหันไปมองสตรีตัวน้อยที่นอนขดอยู่ด้านในสุดรถม้า จึงอุ้มนางขึ้นมานอนบนตัก

ไม่ผิด! อุ้มมานอนบนตัก

ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดขึ้นข้างหู และตามมาด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “ข้ารู้ว่าเจ้าเสแสร้ง”

หมินฉู่ฉู่ลุกพรวดขึ้นมามองค้อนเขาอย่างไม่พอใจ

เจ้าบ้านี่...

ฝีเท้าม้าวิ่งกุบกับเสมือนเป็นใจเหยียบลงหลุมใหญ่จนภายในรถม้ากระเด็นกระดอนเด้งเป็นจังหวะ หมินฉู่ฉู่ตกใจรีบคว้าคอเขามากอดไว้แน่นเพราะกลัวตก

“สตรีแซ่หมิน” เขากัดฟันแน่นยามเอ่ยเรียกนาง จนสาวน้อยที่รัดคอเขาอยู่ขนตั้งชันขึ้นมาดื้อๆ

“หะ หือ?”

“เอามือออกไป” ซ่งหวงหลงพูดเสร็จก็พยายามดันหน้านางออก

ช่วยไม่ได้นะ เขาเป็นคนอุ้มนางขึ้นมานั่งเองนี่นา หมินฉู่ฉู่ได้ทีแกล้งรัดคอเขาหนักขึ้นกว่าเดิม ทำหูทวนลมกับเรื่องที่เขาสั่ง

จากนั้นเสียงลอดไรฟันที่ฟังแล้วน่าขนลุกก็ตามมา “หมินฉู่ฉู่”

สาวน้อยหันไปยิ้มสดใส ดวงตาใสแป๋วกระพริบขึ้นลงถี่ๆ ฉีกริมฝีปากกว้างมองหน้าซ่งหวงหลง “ในที่สุดหวงหลงก็เรียกชื่อข้าแล้วหรือ”

บุรุษหนุ่มรีบหลบสายตา โยนนางลงเบาะรองนั่งด้านข้างอย่างไว สตรีเจ้าเล่ห์! ร้ายกาจเกินไปแล้ว

หมินฉู่ฉู่รีบเก็บรอยยิ้ม ก่อนจะพบว่าบนโต๊ะอาหารภายในรถม้าของเขามีของว่างน่ารับประทานมากมายเหลือเกิน นางจึงหยิบขึ้นมากินอย่างไม่เกรงกลัวพยัคฆ์ร้ายที่หางคิ้วกระตุกในยามนี้

หมินฉู่ฉู่มั่นใจแล้วว่าซ่งหวงหลงไม่ทำอะไรนางแน่นอน ไม่งั้นคราแรกเขาจะถึงกับกล้าให้องครักษ์คู่ใจมาดูแลเชียวหรือ

“หวงหลง ท่านไม่ต้องให้ท่านเหลียนปู้มาอยู่ข้างกายข้าหรอกนะ” สาวน้อยพูดทั้งที่ขนมเต็มปาก แต่หากใครได้มองกลับดูแล้วไม่ได้น่ารังเกียจสักนิด

“ท่านเหลียนปู้?”

ซ่งหวงหลงถามย้ำในคำเรียกของนาง จนเจ้าของชื่อที่ควบม้าอยู่ด้านนอกขนลุกขึ้นมาดื้อๆ

“อืม... ข้าเรียกไม่ถูกหรือ” หมินฉู่ฉู่กลืนขนมคำใหญ่ จากนั้นก็ตบอกตัวเองอย่างแรงเพราะว่าติดคอ “แค่ก! มีน้ำรึไม่”

ซ่งหวงหลงมองด้วยแววตาเยียบเย็น แต่มือใหญ่ก็ยื่นกระบอกไม้ที่บรรจุน้ำไว้ให้นางแต่โดยดี “เรียกเหลียนปู้ก็พอ”

“ไม่ได้นะ! ท่านเหลียนปู้เป็นนักรบผู้ยิ่งใหญ่ จะมาเรียกเหลียนปู้เฉยๆ ได้อย่างไรกันเล่า” ว่าแล้วก็ตบไหล่หนาของบุรุษด้านข้างไปที

“อะแฮ่ม! ได้ขอรับคุณหนูหมิน” เสียงบุรุษด้านนอกยอมล่วงเกินบทสนทนานี้ ลอดน้ำเสียงผ่านเข้ามาในม่าน หากไม่จบเรื่องนี้สักทีเจ้านายของเขาไม่สีหน้าบูดบึ้งเชียวหรือ!

ซ่งหวงหลงแม้ใบหน้าเขาจะถมึงตึงเช่นเดิมแต่ในอกกลับพอใจที่เหลียนปู้ตอบกลับมาเช่นนี้

ร่างสูงขยับเข้ามาใกล้หูคนตัวเล็กเพียงคืบ เสียงกระซาบแหบพร่าของบุรุษเอ่ยขึ้น “ได้ยินแล้วหรือไม่”

“อะ อืม” จู่ๆ ใบหน้าเล็กก็ร้อนผ่าวขึ้นมา นางรับรู้ได้ถึงลมหายใจเป็นจังหวะของเขา

หมินฉู่ฉู่พยายามเบี่ยงตัวนางกลับเข้าไปในซอกของรถม้าเช่นเดิม แล้วฮัมเพลงกลบเกลื่อนอาการประหลาดของตน...

เมื่อมาถึงจวนผู้ตรวจการนางก็โบกมือลาซ่งหวงหลงทันทีโดยไม่รอให้เขาเอ่ยคำใด สตรีตัวน้อยรีบดีดตัวเข้าประตูจวนไปทั้งยังไม่หันกลับมามอง

เมื่อเข้าจวนมาได้แล้ว สองขาของนางก็อ่อนระทวยลงไปกองกับพื้นอย่างเสียหลัก

เขาแปลกไป...

“เหลียนปู้...” น้ำเสียงแผ่วเบาเอ่ยเรียกช้าๆ แต่ผ่านไปนานเข้า นางกลับไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าหรือสัญญาณตอบกลับของผู้ใด

จากนั้นนางก็หัวเราะออกมาอย่างผู้ชนะ! ผู้ใดจะให้องครักษ์คู่ใจนางมาได้ง่ายๆ กัน

เช่นนั้นคนผู้นั้นคงหลงรักนางหัวปักหัวปำแล้วล่ะ!

เมื่อถอนหายใจโล่งอกเป็นที่เรียบร้อย นางก็ย่ำฝีเท้ากลับเข้าเรือนของตนไปทันที

สาวใช้ตัวน้อยรีบออกมาต้อนรับผู้เป็นนายทันที “คุณหนูกลับมาแล้วหรือเจ้าคะ”

หมินฉู่ฉู่กางแขนให้หนิงเชียนถอดชุดคลุมให้อย่างว่าง่าย “ข้าจะงีบเสียหน่อย หากทุกคนกลับมาแล้วไปบอกแก่พวกเขาทีว่าข้าไม่ทานอาหารเย็นแล้ว”

“เจ้าค่ะคุณหนู”

สาวใช้ขานรับคำต่อนางไม่ขาดตกบกพร่อง ผิดกับวันแรกที่หมินฉู่ฉู่เจอ เพราะนางเอาแต่ร้องห่มร้องไห้กอดขาหมินฉู่ฉู่แน่นไม่ยอมปล่อย คิดถึงตอนนั้นสาวน้อยก็อดขบขันขึ้นมาไม่ได้

“รบกวนเจ้าแล้ว” สตรีร่างเล็กจึงเขย่งปลายเท้าของตนขึ้นเล็กน้อย เพื่อจะลูบผมสาวใช้ที่น่าเอ็นดูของนาง

ทั้งสองหารู้ไม่ว่ามีเงาร่างสีดำร่างหนึ่งโฉบกระโดดขึ้นบนหลังคา ก้มลงมามองเหตุการณ์ด้านล่างโดยไม่ให้ขาดตกไปแม้แต่คำเดียว จนกระทั่งสตรีร่างเล็กเข้านอน ได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอกันแล้วนั้น เงาร่างใหญ่ถึงจะหายกลับไปทางจวนโหว¹

---

1 โหว คือ บรรดาศักดิ์ 5 ขั้นรองจากอ๋อง อันได้แก่ กง โหว ป๋อ จื่อ หนาน ตามลำดับ