MasukShare
ตอนที่15 จากกันอย่างตรอมตรม
Terakhir Diperbarui:
2025-09-20 20:48:02สถานที่ลับตาจากหมู่บ้านในตัวเมือง
ซือจิงซุกซ่อนเฮ่อเหลียนเอาไว้ที่บ้านหลังน้อย เพื่อมิให้ชายผู้นั้นมาตามเจ้านายกลับไปได้อีก นางดูแลนายสาวอย่างยากลำบาก บางครายังต้องปลอมตัวออกไปหาซื้อยาบำรุงและอาหารมากักตุน
ร่างบอบบางของเฮ่อเหลียนแม้กำลังตั้งครรภ์ ทว่ากลับอ่อนแอลงเรื่อยๆ
ซือจิงพยายามหายาบำรุงพร้อมอาหารอย่างดีมาให้เสมอ ด้วยเงินทั้งหมดทั้งของตัวเองและของคุณหนู กระทั่งขายเครื่องประดับทั้งหลาย
แต่ดูเหมือนว่าไม่ได้ผลแต่อย่างใด
หลายเดือนผ่านไป...
ในที่สุดเฮ่อเหลียนก็เจ็บท้องคลอด ร่างกายของนางอ่อนแอมาก นางนอนกรีดร้องครวญครางทั้งวันทั้งคืน ใบหน้างามมีเหงื่อผุดพรายไม่ขาดสาย
จวบจนย่างเข้าวันที่สี่ สีหน้าของเฮ่อเหลียนเขียวคล้ำจนน่าตกใจ กระทั่งหมอตำแยยังต้องลอบปาดเหงื่อตนเองเบาๆ
ล่วงเข้าวันที่ห้า หญิงสาวทนทรมานแทบจะไม่ไหว ร่างกายของนางนี้บอบบางจนเกินไป หากแต่บุตรในครรภ์กลับตัวใหญ่โตเหลือเกิน
เส้นเสียงแหบแห้งกรีดร้องสั่นพร่า เฮ่อเหลียนทำได้เพียงหลั่งน้ำตาอย่างเจ็บปวด ร้องร่ำด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ทุกคำล้วนเรียกเพียงนามของชายในดวงใจ
หญิงสาวรอเพียงเขา หลี่ชาง...
เฮ่อเหลียนเริ่มหมดเรี่ยวแรงลงทุกที แต่กระนั้นก็ยังดีที่มีช่วงจังหวะหายเจ็บเกร็งเพื่อให้นางได้ต่อลมหายใจ
“ลูกแม่ อย่าทรมานแม่อีกเลย แค่พ่อเจ้าทรมานแม่ให้ตายทั้งเป็น แม่คนนี้ก็ย่ำแย่พอแล้ว” หญิงสาวเจ็บปวดเสียจนน้ำเสียงสั่นเครือ นางเอ่ยปากตัดพ้อออกมาอย่างขมขื่น
“อาชาง ข้าเกลียดท่าน หากย้อนเวลากลับไปได้ ข้าจะไม่แต่งงานกับท่านเด็ดขาด ข้าจะไม่รักคนอย่างท่านเด็ดขาด คำสัญญาของท่านช่างเป็นคำลวงที่โหดร้ายยิ่งนัก อาชาง...”
เฮ่อเหลียนพร่ำบ่นเสียงสั่นเครือสะเทือนอารมณ์ ยามนี้นางต้องการเจอชายผู้ชั่วช้าผู้นั้นอย่างที่สุด เพราะนี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราสองได้เจอกัน
นางเริ่มรู้ตัวแล้วว่าตนเองอาจไม่ไหว...
ร่างกายนี้ของนางใกล้สิ้นแรงลงทุกที บางครายังแทบไม่อยากหายใจ
หากเป็นเช่นนี้ต่อไป การได้เจอกับชายคนรักแม้เพียงครั้งก็คงจะเป็นไปมิได้อีกแล้ว
ความรู้สึกห่วงหาพลันเอ่อล้นท่วมท้นหัวใจในห้วงคำนึง แม้เกลียดเขาเท่าใดแต่ก็ไม่อาจมากกว่าความรักที่มีต่อเขาไปได้
นางรักเขาเหลือเกิน...
หวังเพียงได้เจอหน้าคนคุ้นเคยอีกสักครา
เพื่อการจากลาเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิต
“อาชาง...ทำไมข้าต้องรักท่านถึงเพียงนี้...เหตุใดข้าต้องรักท่านจนเกินไป...”
หญิงสาวกล่าวออกมาทั้งน้ำตา นางปล่อยตัวปล่อยใจร้องไห้โฮทว่าเสียงกลับแหบแห้งอย่างน่าเวทนา เผยทุกความตรอมตรมที่ฝังรากหยั่งลึกในห้วงหัวใจ
“การฝืนรักคนเช่นท่าน มันทรมานจนเกินไป แต่ว่า...”
นางหลับตาอย่างไร้ซึ่งความหวังอันแห้งแล้ง แล้วเรียกนามเขาอย่างรวดร้าว
“อาชาง...ข้าคิดถึงท่าน”
ชั่วจังหวะนั้น เจ้าของนามที่ได้ยินประโยคดังกล่าว ก็ได้แต่ยืนเงียบงันไร้ซึ่งคำพูดใด
ร่างสูงโปร่งงามสง่าของเขาบัดนี้ผอมลงมากโขและหมดสง่าราศีใดๆ ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาบัดนี้ ซูบซีดดำคล้ำมีหนวดเคราเขียวครึ้ม คล้ายมิใช่คนเดิมอีกต่อไป ทั่วทั้งร่างเหมือนคนป่าที่เดินทางรอนแรมไปตามภูเขาแห้งแล้งไร้อาณาเขตสิ้นสุด
หลี่ชางที่ออกตามหาเฮ่อเหลียนอย่างบ้าคลั่งทุกวันทุกคืนเนิ่นนานหลายเดือน แทบมิได้กินได้นอน จนได้เจอนางในที่สุด
ทว่าเมื่อเจอนางอยู่ตรงหน้าก็ทำได้เพียงอึ้งงัน
ยิ่งได้เห็นสภาพน่าเวทนาของนางในยามนี้ ฟังประโยคสะเทือนใจเหล่านั้นจากปากนาง ก็ยิ่งคล้ายวิญญาณหลุดออกจากร่าง แทบลืมหายใจ
ร่างสูงกำลังยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้องครู่ใหญ่ โดยไม่สนใจซือจิงที่ห้ามปรามอย่างลนลาน ฉุดกระชากร่างเขาอย่างรุนแรง
ยามนี้เขาทำได้แค่ยืนนิ่งแข็งค้างอยู่กับที่ คล้ายอยู่ปากเหวลึกแค่ขยับปลายเท้าก็อาจร่วงลงไป
ในชั่วขณะเดียวกัน ความรู้สึกเจ็บท้องคลอดก็เล่นริ้วเข้าจู่โจมเฮ่อเหลียนในอีกครา ทว่านางทำไม่ได้กระทั่งลืมตา
“อ๊า...” หญิงสาวกรีดร้องออกมาด้วยเสียงอันแหบแห้งสั่นพร่า “ไม่ไหวแล้ว ท่านหมอ...ข้าไม่ไหวแล้ว”
“อดทนอีกนิดเถิดแม่นาง เห็นหัวเด็กแล้ว” หมอตำแยรีบเร่งช่วยเหลือเมื่อเห็นคนเป็นแม่เริ่มอ่อนแอลงทุกที ลมหายใจเริ่มขาดห้วงลงทุกครั้งที่เจ็บเกร็ง เห็นวี่แววจากลาเลือนราง
“อดทนไว้ อีกนิดเดียว” หมอตำแยเอ่ยเสียงหนักคิดช่วยเหลือ อย่างน้อยได้ช่วยชีวิตเด็กทารกไว้ได้คนหนึ่งก็ยังดี
“เบ่งอีก อดทนไว้”
“อา...อา...”
หญิงสาวใช้พละกำลังทั้งหมดเบ่งส่งร่างเด็กน้อยให้ออกมาในเฮือกสุดท้ายแห่งชีวิต
“อ๊า...”
ในที่สุดลูกของนางก็ได้รับอิสระจากช่องท้อง ส่วนนางก็ได้รับอิสระแห่งชีวิตเช่นกัน เฮ่อเหลียนรู้สึกตัวเบาหวิวราวกับสายลมปลิดปลิว คล้ายกับกำลังลอยละล่องไปไกลแสนไกล
ไม่ต้องพบเจอความอึดอัดเจ็บปวดรวดร้าวอันใดอีก
อา...สบายตัวเหลือเกิน
พอกันที...ชีวิตนี้ที่ทรมาน
ร่างระหงโชกเลือดเพียงหลับตา ปล่อยน้ำสีใสค่อยๆ ไหลรินอาบสองแก้มซีดขาว ทรวงอกกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะการเต้นของหัวใจแผ่วจาง ก่อนที่จะหยุดไปในที่สุด
ไม่รู้สึกเจ็บใดๆ อีก
“คุณหนู!”
เสียงของซือจิงตะโกนเรียกอย่างตกใจ เมื่อเห็นใบหน้าซูบผอมของนายสาวมีรอยยิ้มบางเบาคล้ายปล่อยวางทุกความทุกข์ระทม แม้น้ำตาจะไหลอาบแก้มจนเปียกชุ่ม แล้วหลับใหลไปทั้งอย่างนั้น
“เหลียนเอ๋อร์!” หลี่ชางรีบเรียกเฮ่อเหลียนเช่นกัน เมื่อนางคล้ายกับปล่อยวางทุกสิ่งไปเช่นนี้
ลักษณะทั้งรักทั้งชังจนไม่อาจลืมเลือนแต่กลับเลือกจะจากไปด้วยการหนีห่างไกลไปแบบนั้น
“เหลียน...เอ๋อร์...”
ชายหนุ่มเรียกนางด้วยน้ำเสียงขาดหายอย่างตระหนก อกสั่น ขวัญสะเทือน สายตาคู่คมไม่แม้แต่จะกล้ากะพริบขึ้นลง
เขาไม่อาจเชื่อกับสิ่งที่กำลังประสบอยู่ตรงหน้าแม้แต่เสี้ยวเวลาเดียว
หมอตำแยรีบจับชีพจรให้เฮ่อเหลียน เนิ่นนานทีเดียวกว่าจะผละปลายนิ้วออกมา
หญิงชราอุ้มเด็กทารกเอาไว้แนบอก พลางหลับตาเผยเพียงสีหน้าเศร้าสลด แล้วค่อยๆ กล่าวด้วยเสียงเบาหวิวอย่างเกรงใจคนฟังเหลือเกิน
“นางไปแล้ว...”
เสียงนั้นของท่านหมอเอ่ยปากออกมาทางสองชายหญิงที่ข้างเตียงเปื้อนเลือด
“นางตายแล้ว...”
ม่านตาดำของหลี่ชางพลันอับแสง ร่างสูงพลันอ่อนแรงทรุดฮวบ
ซือจิงถึงกับล้มตัวนั่งลงทันใด หมดพลังแห่งชีวิตเช่นกัน
เฮ่อเหลียนตายแล้ว...
ฝืนทนกันไปมีแต่ทรมาน
นานวันเข้ามีแต่ร้าวรานไร้หนทางเยียวยาใจ
การปลดปล่อยกันไยมิใช่เรื่องดี
มีเพียงสิ่งนี้เท่านั้น จึงจะปราศจากพันธนาการรัดรึงใจ
ลาก่อน
อาชาง...
Bab terbaru
ขอโอกาสรักอีกครั้ง ตอนที่18 รอยยิ้มที่สิ้นสูญ
การร่วมรักกับเฮ่อเหลียน เขากระทำอย่างลึกซึ้ง หวานล้ำ กระทำจากความรู้สึกรักแห่งก้นบึ้งของหัวใจไม่เคยเปลี่ยนนางไร้ทายาทแล้วอย่างไร?ไม่ว่าเมื่อไหร่เขาก็ยังรักนาง…ทว่าบิดาของเขากลับเห็นต่าง เนื่องจากบ้านหลี่มีเขาเป็นทายาทเพียงคนเดียว ท่านเป็นห่วงเหลือเกินว่าสกุลหลี่จะดับสูญ ไร้บุตรหลานสืบสาน ผสานสองสิ่งที่ยึดถือ หนึ่งกตัญญู สองไม่เนรคุณ คำสั่งเด็ดขาดจากบิดาจึงเกิดขึ้นในที่สุด พร้อมเหตุผลที่พึงมีต่อบุพการีและบรรพชนอีกประโยคที่เสมือนฟางเส้นสุดท้ายสำหรับเขา บิดาจะปลดเฮ่อเหลียนจากการเป็นภรรยา ให้เป็นเพียงอนุของเขา ในข้อหาไร้ความสามารถ ไม่มีทายาทสืบสกุล และจะให้เขาแต่งภรรยาคนใหม่เข้ามาทำหน้าที่แทนนั่นจึงทำให้เขายอมตามใจบิดาทุกสิ่ง ด้วยเงื่อนไขว่าขอให้เฮ่อเหลียนยังอยู่ตำแหน่งเดิม เขาขอแค่รับอนุให้ก็เท่านั้นบิดาพาเขาไปเฟ้นหาสตรีที่ดีพร้อม อันเหมาะสมกับตำแหน่งแม่ของลูกเขาจนกระทั่งได้เจอกับฟางเอ๋อร์ นางเป็นบุตรสาวของญาติฝ่ายบิดา มีสายสัมพันธ์อันดีต่อกัน นับเป็นญาติผู้น้องของเขา บ้านนี้มีลูกหลานหลายคน จึงลงตัวยิ่งนักเขามองออกว่าฟางเอ๋อร์ตกหลุมรักเขาเมื่อแรกเห็น ทว่าเขากลับมิได้ใส่ใจ แต่กระ
ขอโอกาสรักอีกครั้ง ตอนที่17 ไม่มีอีกแล้ว
หญิงสาวยืนอยู่หน้าเตียงฉ่ำเลือดที่เมื่อครู่มีศพของเจ้านายอันเป็นที่รักอยู่ สายตาเลื่อนลอยมองเหม่อเอื่อยเฉื่อยไปที่ผืนผ้าบิดเบี้ยวบนคานหลังคาผ้าผืนนี้ เมื่อห้าวันก่อนหน้า ยังเป็นสิ่งที่เฮ่อเหลียนใช้ยึดเหนี่ยวเพื่อเบ่งคลอดคุณชายน้อยออกมาแต่ยามนี้ ซือจิงจะใช้มันเพื่อปลดปล่อยตนเองไปพี่ซือจิง ข้าหิวข้าวพี่ซือจิง ข้าเก่งหรือไม่พี่ซือจิง ข้ารักพี่ที่สุดเลยพี่ซือจิง ข้า...ไม่ไหวแล้ว ทรมานเหลือเกินเส้นเสียงกังวานใสในวันวาน สุดท้ายคงเหลือเพียงน้ำเสียงสั่นเครือร่ำไห้ในวันนี้โธ่เอ๋ย! เด็กดีของพี่ซือจิง...สาวใช้ผู้ภักดีไม่คิดจะใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างเดียวดาย นางคิดจะตามไปดูแลนายสาวยังที่ไกลแสนไกล ไม่แม้แต่จะคิดใคร่ครวญบ้านหลังน้อยเก่าคร่ำ พลันปรากฏศพของหญิงสาวผู้หนึ่ง ตายในสภาพแขวนคอที่ขื่อเรือน…...บนเส้นทางทอดยาว สองข้างทางรกร้างว่างเปล่า มีเพียงทุ้งหญ้าเหี่ยวเฉา แห้งแล้งอ้างว้าง ไร้ชีวิตชีวาร่างสูงรู้สึกชาหนึบครั้งแล้วครั้งเล่า และยิ่งโศกเศร้าเมื่อครั้งนี้เขาตามภรรยากลับมาได้สำเร็จหากแต่นางกลับไร้ลมหายใจไม่คิดอยู่กับเขาเหมือนเช่นวันวานการเดินทางผ่านไปไม่กี่วัน หลี่ชางก็นำศพของเฮ่
ขอโอกาสรักอีกครั้ง ตอนที่16 สายเกินไป 2
สายตาคมเข้มของหลี่ชางยังคงไม่อาจละออกจากร่างขาวซีดที่มีเลือดสีแดงฉานเปื้อนเปรอะแต่อย่างใดชายหนุ่มยังคงจ้องนิ่งที่ร่างไร้ลมหายใจของเฮ่อเหลียนสตรีที่เขารักเพียงหนึ่งเดียวไม่เปลี่ยนแปลง“เหลียนเอ๋อร์” หลี่ชางทรุดตัวลงข้างกายภรรยา พยายามเรียกนางอีกครา หวังเพียงว่านางจะตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ตื่นขึ้นมามองเขา...จะมองด้วยสายตาอย่างไรก็ช่าง ขอเพียงนางตื่นขึ้นมาจะด่าจะว่าหรือจะเย็นชา เขาล้วนยินดี ขอแค่ชีวิตนี้ยังมีนางอยู่ ไม่หายไปหากนางแค่หนีเขาไป เขาแค่ตามกลับมา จากนั้นก็ได้อยู่ด้วยกัน นางควรเข้าใจเขา ควรเข้าใจเรื่องจารีตประเพณีพึงปฏิบัติ มิใช่ทำกับเขาเช่นนี้เหตุใดต้องทิ้งเขาไปอย่างไม่ไยดี เหตุใดไม่เข้าใจเขาหลี่ชางปิดเปลือกตาลง พยายามซ่อนหยดน้ำตาร้อนผ่าวที่หางตา ข่มความรู้สึกแตกสลายในอกอย่างยากลำบากเพราะบางที...อาจเป็นตัวเขาเองที่ไม่เข้าใจอะไรชั่วขณะที่รอบด้านเงียบงันคล้ายวังเวง เสียงร่ำไห้พลันดังขึ้นอย่างเดือดดาล“เจ้าพอใจแล้วหรือยัง เจ้าคนชั่ว!”เสียงนั้นเป็นของซือจิง นางชี้นิ้วกราดมาทางหลี่ชาง พลางอุ้มทารกน้อยในห่อผ้าส่งให้เขา“เจ้าอยากได้นักมิใช่หรือไร? นี่ปะไร ลูกชายของเจ้า”ชา
ขอโอกาสรักอีกครั้ง ตอนที่16 สายเกินไป 1
หลายเดือนทีเดียวที่หลี่ชางออกตามหาเฮ่อเหลียนอย่างบ้าคลั่งไม่กินไม่นอนเขากลับมาจากสะสางปัญหาร้านค้า ก็มาเจออนุภรรยากับมารดาของเขาทะเลาะกัน ด้วยเรื่องราวบานปลาย บุตรสาวตัวน้อยเจ็บป่วย และภรรยาเอกของเขาก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยในยามนั้น หลังเรือนของเขาจะวุ่นวายปานใด ชายหนุ่มหาได้ใส่ใจ เพราะสตรีอันเป็นที่รักได้หายตัวไปหลังจากที่นางตั้งครรภ์ลูกของเขาเศษซากยาบำรุงครรภ์ถูกพบในห้องของนาง มันถูกซุกซ่อนเอาไว้อย่างดีในมุมลับตา หากเขาไม่เข้ามาตามหาตัวนางทุกซอกทุกมุมในเรือนก็คงไม่มีทางได้ล่วงรู้จากนั้นเขาก็ออกตามหานางทั้งวันทั้งคืน ไปหานางที่บ้านเฮ่อ ที่นั่นไม่มีผู้ใดล่วงรู้ พวกเขาต่างพากันตกใจ ด้วยคาดไม่ถึงว่าเฮ่อเหลียนจะกระทำการเช่นนี้ และหนีไปทั้งที่ตั้งท้องเช่นนั้น ได้อย่างไร ทุกคนล้วนไม่เข้าใจหลี่ชางเองก็ไม่เข้าใจ เขาจึงออกตามหาภรรยาอย่างต่อเนื่อง รู้เพียงว่าซือจิงก็หายตัวไป ไม่ต้องคาดเดาก็คิดได้ ว่าเฮ่อเหลียนย่อมหนีไปกับซือจิงสาวใช้ผู้นี้ร้ายกาจไม่เบา ทำเอาเขาตามแกะร่องรอยของเฮ่อเหลียนอย่างยากลำบาก เขาตามหานางนานมาก จนเวลาผ่านไปหลายเดือน การค้าใดๆ เขาล้วนไม่ใส่ใจ คฤหาสน์จักวุ่นวายปานใด
ขอโอกาสรักอีกครั้ง ตอนที่15 จากกันอย่างตรอมตรม
สถานที่ลับตาจากหมู่บ้านในตัวเมืองซือจิงซุกซ่อนเฮ่อเหลียนเอาไว้ที่บ้านหลังน้อย เพื่อมิให้ชายผู้นั้นมาตามเจ้านายกลับไปได้อีก นางดูแลนายสาวอย่างยากลำบาก บางครายังต้องปลอมตัวออกไปหาซื้อยาบำรุงและอาหารมากักตุนร่างบอบบางของเฮ่อเหลียนแม้กำลังตั้งครรภ์ ทว่ากลับอ่อนแอลงเรื่อยๆซือจิงพยายามหายาบำรุงพร้อมอาหารอย่างดีมาให้เสมอ ด้วยเงินทั้งหมดทั้งของตัวเองและของคุณหนู กระทั่งขายเครื่องประดับทั้งหลายแต่ดูเหมือนว่าไม่ได้ผลแต่อย่างใดหลายเดือนผ่านไป...ในที่สุดเฮ่อเหลียนก็เจ็บท้องคลอด ร่างกายของนางอ่อนแอมาก นางนอนกรีดร้องครวญครางทั้งวันทั้งคืน ใบหน้างามมีเหงื่อผุดพรายไม่ขาดสายจวบจนย่างเข้าวันที่สี่ สีหน้าของเฮ่อเหลียนเขียวคล้ำจนน่าตกใจ กระทั่งหมอตำแยยังต้องลอบปาดเหงื่อตนเองเบาๆล่วงเข้าวันที่ห้า หญิงสาวทนทรมานแทบจะไม่ไหว ร่างกายของนางนี้บอบบางจนเกินไป หากแต่บุตรในครรภ์กลับตัวใหญ่โตเหลือเกินเส้นเสียงแหบแห้งกรีดร้องสั่นพร่า เฮ่อเหลียนทำได้เพียงหลั่งน้ำตาอย่างเจ็บปวด ร้องร่ำด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ทุกคำล้วนเรียกเพียงนามของชายในดวงใจหญิงสาวรอเพียงเขา หลี่ชาง...เฮ่อเหลียนเริ่มหมดเรี่ยวแรงลงทุกที แต่กระ
ขอโอกาสรักอีกครั้ง ตอนที่14 หนีจาก
วันเวลาช่างประจวบเหมาะ ในที่สุดวันที่เฮ่อเหลียนรอคอยก็มาถึงหลี่ชางกับนายท่านผู้เฒ่าได้รับข่าวว่าหอการค้าต่างเมืองประสบปัญหา ต้องเร่งเดินทางไปกู้หน้าและช่วยกันแก้ไขโดยเร็วส่วนภายในบ้านก็มีอนุคนงามช่างเอาแต่ใจ พวกนางยังคงมีปากเสียงกันเสมอมา เดือดร้อนถึงฮูหยินผู้เฒ่าต้องคลี่คลายด้วยตนเอง เพราะเฮ่อเหลียนปิดประตูเรือนเงียบเชียบอย่างดื้อดึงไม่สนใจใครเพียงไม่นานก็ได้ยินข่าวสะเทือนขวัญ ว่าธิดาตัวน้อยของฟางเอ๋อร์เจ็บป่วยยากรักษาเมื่อภายในบ้านวุ่นวายจนบ่าวรับใช้ไม่เป็นอันทำงาน อีกทั้งมีบ่าวไพร่ถูกนายท่านพาไปนอกบ้านเสียส่วนใหญ่ นับได้ว่าหนทางช่างปลอดโปร่งโล่งสบายยิ่งนักเฮ่อเหลียนไม่คิดว่าจะมีโอกาสงามๆ เช่นนี้อีกแล้วนางจึงไม่คิดจะเสียเวลาไตร่ตรองอันใด วันนี้นับได้ว่าเป็นวันดีที่นางจะหนีออกไปจากนรกในใจแห่งนี้เสียทีก่อนหน้าเมื่อไม่นาน หญิงสาวแอบหาโอกาสส่งจดหมายไปหาซือจิง และก็ได้รับการตอบกลับมาแล้วเป็นอย่างดีไม่มีผู้ใดล่วงรู้เรื่องนี้ ไม่ว่าจะเป็นคนบ้านเฮ่อ หรือคนบ้านหลี่ นางล้วนไม่ยินดีให้ผู้ใดรู้ทั้งสิ้นเฮ่อเหลียนพาร่างระหงที่หน้าท้องเริ่มกลมนูนออกมาจากคฤหาสน์ด้วยประตูเล็กทางด้านหลังได้ส
