ตอนที่5 ต่อหน้าต่อตา

แต่กระนั้นการเดินจากไปนางก็ไม่อาจทำได้เช่นกัน

ในก้นบึ้งของหัวใจยังคงเอ่ยย้ำซ้ำๆ ว่าหลี่ชางยังคงไม่ได้สติจากฤทธิ์ของเหล้า เช้าแล้วเขาคงสร่างเมา เมื่อเขาหายเมาแล้วคงรีบลุกขึ้นมาแล้วออกไปหานาง

และนางก็กำลังยืนอยู่ตรงนี้ รอเขาลุกมาหานาง

คำขอโทษจากปากเขา นางพร้อมรับฟัง เหตุผลร้อยแปดสารพัดว่าจำเป็นอย่างมากกับการนอกใจ นางยินดีแบกรับเอาไว้แม้จะเจ็บปวดเจียนคลั่ง

ชั่วจังหวะที่เฮ่อเหลียนกำลังปรับอารมณ์ให้กลายเป็นสตรีมีเหตุผลอย่างที่สมควรกระทำ ซึ่งมองดูแล้วก็ไร้เหตุผลสิ้นดีที่คิดจะทำตามสติอันน้อยนิดเมื่อมีความรักบังตาอยู่เหนือเหตุผลทั้งหมดทั้งมวล บนเตียงนอนพลันมีเสียงขยับตัวของฝ่ายหญิง เฮ่อเหลียนจึงหยุดทุกความคิดแล้วจ้องนิ่งที่ปฏิกิริยาของฝ่ายชาย

นางกลั้นหายใจจนเจ็บโพรงอก เมื่อเห็นหลี่ชางเริ่มสลึม สลือปรือตาตื่นขึ้นมา มุมปากของเขายกยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะบ่นพึมพำด้วยเสียงทุ้มพร่าว่า “เจ้าจะไปไหน?” ฝ่ามือของเขาล้วงเข้าไปในผ้าห่มแล้วไล้ไปมาเบาๆ บนเนินเนื้อนางในอ้อมแขน

ฝ่ายสตรีช้อนตามองเขาอย่างเอียงอาย ใบหน้าแดงก่ำ เรียวปากแดงช้ำเพราะถูกกดจูบทั้งคืนเอ่ยเสียงแผ่วหวาน “ท่านพี่ ฟางเอ๋อร์จะลุกไปเตรียมน้ำให้ท่านเจ้าค่ะ”

หลี่ชางหัวเราะแผ่วเบา สายตาคู่คมของเขาทอประกายเข้มลึกขึ้นมา เอ่ยเสียงกระเส่าว่า “ไม่เห็นต้องรีบเลย”

“อื้อ...ท่านพี่” สตรีนามว่าฟางเอ๋อร์บิดตัวไปมา ใบหน้าเล็กแดงซ่าน ขบริมฝีปากเล็กน้อย เมื่อฝ่ามือหนาใต้ผ้าห่มขยับหยอกเย้าไม่มีเกรงใจ

“อายอันใดเล่า?”

“อ๊า...ท่านพี่ อย่าลูบตรงนั้น ท่านแกล้งข้า”

“ข้าก็ลูบทั้งคืนแล้วมิใช่หรือไร?”

“อื้อ...”

เส้นเสียงคล้ายสนุกสนานของหลี่ชางดังกระทบโสตประสาทของเฮ่อเหลียนจนเกิดเสียงดังอื้ออึง ในหัวใจที่หนักอึ้งพลันแตกร้าวเป็นเสี่ยงๆ

หญิงสาวแน่ใจในสายตาของตนเอง ว่าชายบนเตียงนอนกลับมามีสติแจ่มชัดทุกประการ เขามิได้เมาเหล้าแล้วแต่อย่างใด

ร่างระหงยังคงยืนห่างออกมาจากเตียงนอนของเจ้าบ่าวเจ้าสาวในระยะสายตามองเห็นชัดเจน และด้วยพวกเขาสนใจเพียงกันและกันจึงไม่เห็นสตรีผู้มาใหม่ผู้ยืนนิ่งประหนึ่งศิลาดำ

ยามนี้เฮ่อเหลียนตัวเกร็งแข็งทื่ออึ้งงัน ทำได้เพียงยืนนิ่ง ไม่อาจเดินหน้าหรือถอยหลังกลับ ปลายเท้าของนางคล้ายกับถูกโซ่ตรวนยึดตรึงเอาไว้อย่างแน่นหนา

นางโง่มากที่เข้ามา นางรู้...

นางสิ้นคิดทั้งยังไร้สติมากนักที่อุตริเข้ามา แล้วเลือกหยิบอาวุธร้ายแรงทำร้ายตัวเอง นางประจักษ์ดีอยู่แก่ใจ

แต่ในเมื่อเข้ามาแล้วจักให้ทำเยี่ยงไร จะร่ำไห้ก็ยังไม่กล้า ได้แต่ยืนมองภาพเบื้องหน้าอย่างโง่งม

ชั่วอึดใจต่อมา จากเสียงหยอกเย้าก็กลายเป็นเสียงครวญครางแว่วหวาน

หลี่ชางเปิดผ้าห่มออกไปให้พ้นตัว เปิดเผยเนินเนื้อขาวอวบต่อหน้า แล้วพลิกกายใหญ่หนาขึ้นคร่อมร่างบางอีกครา

เขาก้มหน้าจูบนางใต้ร่างอย่างดูดดื่ม ฝ่ามือบีบเคล้นหน้าอกหยุ่นนุ่มไปมา เอวสอบเริ่มขยับหยัดขึ้นเล็กน้อย หมายส่งบั้นท้ายของเขากดลงให้ลึกกลางกายของร่างนุ่ม

อนุคนงามรีบฉีกเรียวขาออก เผยกลีบบุปผาบานฉ่ำอย่างปรีดา นางบิดเอวส่ายสะโพกกลมกลึงเบาๆ แล้วแอ่นท้องน้อยขึ้นรับเพื่อเปิดทางให้เขาอย่างเต็มที่

ส่วนสงวนของสองชายหญิงเข้ากันอย่างลงตัว

แนบชิดกันและกันจนไร้ช่องว่างใด

ตัวตนร้อนผ่าวค่อยๆ สอดใส่ตัวตนอ่อนนุ่มอย่างลึกล้ำจนจมมิด จากนั้นการควบจังหวะอันรัญจวนใจก็เกิดขึ้นเนิบนาบในลำดับต่อมา

“อา...ท่านพี่ชาง...เจ้าขา”

เสียงครางเช่นนั้นของฟางเอ๋อร์ช่างเสียดแทงแก้วหูของเฮ่อเหลียนยิ่งนัก

“อือ...อืม...ท่านพี่”

อนุคนงามครางได้แว่วหวานเสียดแทงใจนางเหลือเกิน

เตียงนอนเริ่มโยกคลอนเบาๆ ตามจังหวะกิจกรรมของสองร่างเปลือยเปล่าที่กำลังเคลื่อนที่ซ้อนทับกันไปมา

ฝ่ายหนึ่งต้องการปลดปล่อยพุ่งร่างแทรกเข้าไป อีกฝ่ายต้องการเติมเต็มให้เขาพุ่งร่างแทรกเข้าหา

สะโพกงามถูกขยับไปมาด้วยเอวสอบ จังหวะเนิบช้าค่อยๆ ถูกแทนที่ด้วยจังหวะกระแทกกระทั้น

จนในที่สุดก็เกิดเสียงน่าอายกระชากใจคนฟังอย่างโหดร้าย ไม่มีแม้เศษเสี้ยวแห่งความเมตตาแม้แต่น้อย

ภาพเบื้องหน้าที่โจ่งแจ้งยิ่งกว่าเสียงวาบหวามที่ได้ยินทั้งคืนกำลังจ้วงแทงหัวใจของสตรีผู้ยืนนิ่งหน้าประตูห้องอย่างไร้ซึ่งความปรานีใดๆ

เดิมทีนางคิดจะมาเพื่อเปิดใจให้ตนเอง ในการยอมรับความทรมานอย่างแสนสาหัส เพื่อที่จะก้าวเดินต่อได้ในวันข้างหน้า เมื่อชีวิตคู่ของนางกับหลี่ชางมิได้มีเพียงสองคนอีกต่อไป

ความอดทนต่อความเจ็บปวดที่ยาวนาน ย่อมต้องได้รับความเจ็บปวดอันแสนทรมานที่สุดก่อน

แต่ทว่า...ทั้งภาพและเสียงที่ได้ยล ล้วนตอบคำถามนางได้แล้วจนสิ้น ว่านางคิดผิดไป

นางไม่อาจรับได้...

ไม่ว่าด้วยเหตุผลใด

นางไม่อาจทนเห็นว่าหลี่ชางมีภรรยาอีกคนนอกจากนาง