ตอนที่6 คำมั่นสัญญา 1

“ข้าหลี่ชาง ขอสัญญาว่าจะรักเพียงเฮ่อเหลียนและจะมีเพียงเหลียนเอ๋อร์คนเดียวตลอดไป...”

ประโยคนี้ที่หวานล้ำลึกซึ้งเมื่อกาลก่อน เหตุใดวันนี้ถึงคล้ายใบมีดคมร้อนฉ่าที่กรีดเฉือนใจนางจนขาดวิ่นไม่เหลือดี

เฮ่อเหลียนไม่เข้าใจ

ว่าความทรมานรวดร้าวในโพรงอกยามนี้จักพรรณนาเป็นคำพูดว่าอย่างไร

เฮ่อเหลียนไม่เข้าใจ

ว่าจะเดินหน้าต่อไปได้อย่างไร เมื่อหัวใจของนางถูกฉีกทึ้งจนเป็นแผลกว้างยากจะประสานได้ถึงเพียงนี้

เสียงเตียงโยกโยนเกิดขึ้นอีกครั้งในเช้านี้ เสมือนเมื่อคืนที่ผ่านมา หากแต่หญิงสาวมิได้เพียงแค่ยินเสียง

แต่ภาพของสามีนางกำลังขึ้นคร่อมอยู่บนร่างของสตรีนางนั้น พร้อมจังหวะกลางลำตัวไม่มีสะดุดลงสักครา ผสานกับเสียงครวญครางอย่างสุขสมขาดเป็นห้วงๆ เช่นนี้ ทำเอาสติอันน้อยนิดกับความยั้งคิดเส้นสุดท้ายของเฮ่อเหลียนขาดสะบั้นลงโดยพลัน

 “อาชาง...”

หญิงสาวเจ็บปวดเสียจนน้ำเสียงสั่นเครือยามเอ่ยปากเรียกขานนามของสามี

แต่ดูเหมือนว่าเรี่ยวแรงของหญิงสาวจะน้อยจนเกินไป เสียงเรียกของนางจึงไม่อาจดังไปกว่าเสียงหอบครางที่กำลังเกิดขึ้นบนเตียงนอน

ร่างระหงในชุดคลุมสีขาวเตรียมนอนแต่ไม่ยอมนอน     จึงเยื้องกรายเข้าใกล้พวกเขาอีกเล็กน้อยอย่างใจกล้าบ้าบิ่น ไม่ยั้งคิดอันใดทั้งสิ้น ก่อนเอ่ยเรียกสามีอีกครา ด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม

“อาชาง”

และมันก็ได้ผล เสียงของเฮ่อเหลียนทำเอาจังหวะรัญจวนใจของเจ้าบ่าวและเจ้าสาวหยุดชะงักทันที

หลี่ชางเงยหน้าจากซอกคอระหงขึ้นมองภรรยาของตนทันใด ชายหนุ่มอึ้งงันแข็งค้างในบัดดล ดวงตาคู่คมเบิกกว้างอย่างตกใจ ส่วนหญิงสาวอีกคนพลันกรีดร้องดังลั่น ปานฟ้าจะถล่มลงมาเสียให้ได้

“อ๊าย! ท่านพี่”

ฟางเอ๋อร์ร้องร่ำอย่างอับอาย รีบบิดตัวซุกซบแผงอกของหลี่ชางพัลวัน

ชายหนุ่มรีบหยัดร่างขึ้นเพื่อถอนกายแข็งขึงออกจากกายนุ่มนิ่มใต้ร่าง แล้วรีบหยิบผ้าห่มมาคลุมร่างของหญิงสาวเอาไว้อย่างลนลาน ก่อนกล่าวด้วยเสียงแตกพร่ากับภรรยาอีกคนว่า

“เหลียนเอ๋อร์ เจ้าเข้ามาได้อย่างไร?”

เมื่อได้ยินดังนั้นผู้ฟังก็ไร้คำพูดใด ทั้งแววตาและท่าทีตระหนกแตกตื่นเช่นนี้ของสามี เฮ่อเหลียนหาได้ยินดีไม่

เพราะนี่คือสัญญาณนอกใจกันอย่างแท้จริง

หญิงสาวถึงกับยืนเงียบงันไม่แม้แต่จะหายใจออกมา นางปราศจากวาจาอยู่เนิ่นนาน ทำได้เพียงยืนมองชายหนุ่มผู้เป็นสามีด้วยดวงตาแดงก่ำ ไม่นานน้ำตาก็ไหลรินเป็นสาย ราวกับทำนบเขื่อนกั้นพังทลาย หากแต่ร่างบางยังคงยืนนิ่งอย่างสงบ แลดูสุขุมเยือกเย็นเช่นปกติ มีเพียงริมฝีปากนางที่สั่นระริก   เพราะพยายามกลั้นหายใจ มิให้ตนเองปล่อยโฮออกมา

ทว่าน้ำอุ่นกลับยิ่งไหลกลิ้งจากดวงตาฉ่ำชื้นหยดแล้วหยดเล่าจนชุ่มแก้มเนียน

นางรู้ดีว่าไม่ควรเข้ามา แต่นางก็เข้ามา นางรู้ดีว่าไม่ควรทำเช่นนี้ แต่นางก็ยังทำ

เพียงแต่นางไม่รู้ว่ามันจะทรมานจนเกินไป

หลี่ชางค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงนอน เพื่อเดินมาใกล้ร่างที่กำลังสะกดอาการสั่นเทิ้มของเฮ่อเหลียน กระทั่งเสื้อผ้าก็ยังลืมใส่ ฝ่ามืออุ่นของเขาค่อยๆ แตะแต้มพวงแก้มเนียนของนางเบาๆ เพื่อไล่น้ำตาออกจากวงหน้างาม

แต่ทว่าเขากลับไม่เอ่ยคำใด

ไม่แม้แต่จะแก้ตัว

มีเพียงแววตาดำลึกที่มองนางยามก้มนิ่ง

เฮ่อเหลียนมองชายผู้เป็นสามีด้วยความรวดร้าวสุดแสน หัวใจว่างเปล่า ไม่มีความรู้สึกอบอุ่นเลยแม้แต่น้อย

ความรู้สึกของนางเจ็บปวดทรมานเกินทานทน

มือหนาละออกจากใบหน้าของเฮ่อเหลียน เมื่อน้ำตาของนางมีมากจนเกินไป

ไม่ว่าหลี่ชางจะช่วยเช็ดเท่าไหร่ก็ไม่หมดเสียที

เขามองนางด้วยดวงตาคู่เดิม หากแต่ประกายในนั้นคล้ายเปลี่ยนไป มันเหมือนมีม่านหมอกบางเบาปิดกั้นความรักที่เคยมีในแววตา

บางทีอาจเป็นเพราะว่า นางร้องไห้มากจนตาพร่าเลือน

เฮ่อเหลียนพยายามคิดเช่นนั้น ทว่าประโยคที่เอื้อนเอ่ยออกมาจากปากของหลี่ชาง ทำความพยายามครั้งสุดท้ายของนางต้องสะบั้นหลุดลอย

“เจ้าออกไปก่อนเถิด เจ้ากำลังทำให้ฟางเอ๋อร์ตกใจ”

เขาเอ่ยด้วยสีหน้าหวั่นวิตก มองแล้วให้รู้สึกใจชื้นขึ้นมา สมควรเข้าข้างตนเองว่าเขาห่วงความรู้สึกนาง

หากแต่ที่กล่าวเช่นนี้ มิใช่ว่าห่วงความรู้สึกของคนใหม่ว่าจะอับอาย มากกว่าความรู้สึกแตกสลายของคนเก่าหรอกหรือไร?

เฮ่อเหลียนพลันเข้าใจ เห็นได้ชัดว่าการแต่งงานกับอนุผู้นี้ถูกเตรียมการเอาไว้แล้วโดยที่นางไม่รู้

และก็เป็นไปได้ว่าสตรีนามว่าฟางเอ๋อร์ก็ได้พบเจอกับ    หลี่ชางมาแล้วก่อนแต่งงาน มิเช่นนั้นจักมีแม่สื่อออกหน้าได้อย่างไร