ตอนที่6 คำมั่นสัญญา 2

พวกเขาคงมีความรู้สึกบางอย่างต่อกันมาพอควรแล้ว  ทั้งยังคงสานสัมพันธ์กันลับหลังนางมาแล้วระยะหนึ่ง

มิเช่นนั้นพวกเขาจะแต่งงานกันภายในวันเดียวหลังจากที่ฮูหยินผู้เฒ่าเรียกหานางได้อย่างไร

เมื่อคิดได้กระจ่างแจ้งเช่นนั้น เฮ่อเหลียนจึงยกมือปาดน้ำตาด้วยตนเอง แล้วเงยหน้ามองชายผู้เป็นสามีอย่างเต็มตา เห็นเขาก้มหน้ามองนางอย่างละอายแก่ใจอยู่บ้าง

แต่แล้วอย่างไรเล่า ในเมื่อเขาเลือกที่จะทำลงไปแล้ว...

หญิงสาวกลั้นใจถามออกไปอย่างยากลำบาก “ท่านกับนางมิใช่ว่าเคยเจอกันครั้งแรกใช่หรือไม่? อาชาง”

น้ำเสียงเย็นเยียบทำผู้ถูกถามต้องหลบตา ซึ่งนั่นคือคำตอบโดยไม่ต้องเอ่ย ผ่านไปนานทีเดียวกว่าเส้นเสียงแหบพร่าจะตอบกลับมา

“ข้าเฟ้นหาสตรีที่พอจะมีทายาทให้ข้าได้ และคนที่บ้านของฟางเอ๋อร์ก็มีลูกง่ายกันทุกคน”

“อ้อ...” เฮ่อเหลียนตอบรับเสียงแหบแห้งสะเทือนอารมณ์

ในน้ำเสียงนั้นนางเย้ยหยันเขาและตนเองไปพร้อมกัน “เช่นนั้นหรือ?”

หญิงสาวพยักหน้าน้อยๆ อย่างเข้าใจ แต่ทว่าดวงตาของนางกลับสะท้อนความขมขื่นเต็มไปหมด ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ อย่างเย็นชา

นางไม่อาจไม่เข้าใจ…

หญิงสาวไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะคิดเข้าข้างตัวเองหรือสามีอีกต่อไป ว่าเขายังคงรักและเมตตาปรานีนางมากกว่าผู้อื่น

ใดๆ ล้วนมีเหตุผล การนอกใจก็เช่นกัน

เขาถึงขนาดลอบเฟ้นหาลับหลังนาง

ไม่ปรึกษานางสักคำ

นานเท่าไหร่แล้วกระนั้นหรือ?

ไม่เลย...นางไม่จำเป็นต้องรู้

ในเมื่อหลี่ชางมีสตรีที่ดีพร้อมยิ่งกว่านางแล้วในวันนี้  สตรีที่สามารถทำตามความต้องการของเขาได้เป็นอย่างดี

ทั้งเรื่องทายาท ทั้งเรื่องตอบสนองความใคร่ ทั้งเรื่องลีลาถึงใจบนเตียงนอน ล้วนประจักษ์แจ้งแก่ใจนาง จากการฟังเสียงครางทั้งคืน

หลี่ชางร่วมรักกับฟางเอ๋อร์นับครั้งไม่ถ้วนในคืนเดียว

คนสดใหม่ขาวอวบคับแน่น ย่อมตื่นเต้นเร้าใจมากกว่าคนเก่าที่เขาบอกรักและให้คำมั่นสัญญา

เฮ่อเหลียนล้วนเข้าใจ...

ภายในเรือนหลังน้อยของอนุภรรยานามฟางเอ๋อร์

เฮ่อเหลียนยังไม่ทันมีเรี่ยวแรงก้าวขาออกจากห้องนี้เพื่อกลับไปทำใจในเรือนตน เสียงหนึ่งพลันดังขึ้นมา

“พี่ชาง ฟางเอ๋อร์อับอายเหลือเกินเจ้าค่ะ ฟางเอ๋อร์ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ฟางเอ๋อร์จะกลับบ้าน”

กล่าวจบก็ปิดหน้าสะอื้นไห้ปานจะขาดใจอย่างน่าสงสาร ท่าทางของนางน่าทะนุถนอมมากกว่าผู้ใด

เสียงนั้นทำเอาหลี่ชางต้องขมวดคิ้วมุ่น เขายังคงยืนก้มหน้ามองเฮ่อเหลียนนิ่งงัน ในแววตาเผยคำตำหนิเจือจาง

ถึงแม้จะบางเบาแทบมองไม่เห็น หากแต่เฮ่อเหลียนกลับสัมผัสได้ด้วยหัวใจที่แหว่งเว้า

หญิงสาวจึงหลับตาลงช้าๆ รู้สึกเพียงความเจ็บปวดไปทั่วทั้งใจ ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาใหม่ แล้วเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเฉยชาสายตาเยียบเย็น “ท่านควรดูแลนางให้ดี อยู่กับนางที่นี่ เพื่อทายาทของท่าน”

ถึงแม้ว่าในแววตาของหลี่ชางมีความรู้สึกสำนึกผิดอยู่ลึกๆ จนเฮ่อเหลียนสัมผัสได้ แต่กระนั้นเขากลับไร้ซึ่งคำพูดโต้แย้ง

เขาคงยินดีที่นางจะคิดการณ์อันใดไปเองทั้งหมดกระมัง หรือไม่เช่นนั้น คงคิดว่านางเป็นสตรีที่ดี ที่มีจิตใจโอบอ้อมอารีและใจกว้างมากพอ

หรือคิดอีกที พวกบุรุษก็มักจะเป็นเช่นนี้

พวกเขาเป็นมนุษย์มากรักตั้งแต่บรรพกาล!

เฮ่อเหลียนพาร่างบอบบางที่ห่อหุ้มหัวใจบอบช้ำออกจากเรือนแห่งนั้น โดยมีซือจิงคอยจับประคองมิให้นางล้มลงไปอย่างน่าอับอาย

เมื่อกลับมาถึงเรือนก็นอนหลับตาหวังเพียงตื่นมาแล้วลืมทุกสิ่งไป แต่ยังมิทันได้พักผ่อนให้หายเหนื่อยใจ  ก็มีคนของฮูหยินผู้เฒ่าเรียกให้ไปพบ

เฮ่อเหลียนแค่นเสียงหยันในลำคอ เรื่องที่นางบุกห้องหอเมื่อเช้านี้คงรู้ไปถึงหูของฮูหยินผู้เฒ่าแล้วอย่างไม่ต้องสงสัย

หญิงสาวเลือกที่จะออกไปพบแม่สามีอย่างกล้าหาญ ไม่มีความหวาดหวั่นต่อความผิดของตนแต่อย่างใด

ซือจิงยังคงช่วยจับประคองเฮ่อเหลียนให้เดินไปตามทางอย่างใจเย็น สองมือของนางช่วยนวดคลึงเบาๆ ที่ท่อนแขนอย่างให้กำลังใจนายสาวตลอดเวลา

ไม่นานเกินรอ เฮ่อเหลียนก็ปรากฏกายต่อหน้าผู้เฒ่าทั้งสองภายในห้องโถงของเรือนกลาง

ในห้องนี้ไร้เงาสามีของนางยืนอยู่ เขาคงอยู่ปลอบใจภรรยาคนใหม่ของเขาอยู่ในเรือนนั้น

หากนางมองไม่ผิด ยามที่กำลังเดินมาเรือนกลาง หางตาของนางคล้ายกับมองไปทางเรือนหลังน้อยแห่งนั้น แล้วเห็นเงาร่างสองสายยืนซ้อนหลังกัน

ฝ่ายหญิงกำลังก้มหน้าร่ำไห้โดยมีฝ่ายชายโอบกอดจากทางด้านหลังเพื่อปลอบประโลมกันอย่างอบอุ่น

อีกคราที่เฮ่อเหลียนต้องยิ้มขื่นอยู่ในใจอย่างรวดร้าว