บทที่ 1 ( 1.4 )

“แล้วเมื่อไรเพชรจะพร้อม หรือว่ายังจัดการปัญหาไม่ลงตัว” สายตานางจับจ้องไปที่บุตรชายจนอีกฝ่ายต้องเบือนหน้าหนี

คุณหญิงมุกดารู้ทุกเรื่องที่ต้องการอยากรู้ และสามารถทำทุกอย่างที่ต้องการจะทำได้อย่างไม่สนใจสิ่งใด นางปรารถนาให้ลูกชายเป็นฝั่งเป็นฝามีคนดูแล และผู้หญิงคนนั้นก็ควรเป็นคนที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะมาเป็นศรีสะใภ้ของตระกูล

ที่สำคัญนางอายุมากขึ้นทุกวัน ย่อมอยากจะได้เห็นหน้าหลานก่อนจะล้มหายตายจากไป ที่สำคัญไปกว่านั้นก็คืออยากเป็นผู้ที่เลือกแม่ของหลาน หรือเมียของลูกด้วยตัวของตัวเอง

ไม่ใช่ให้พชรไปคว้าผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าเข้าบ้าน หรือเลี้ยงเป็นเมียเก็บไว้ที่ไหนสักแห่ง และใช้เป็นข้ออ้างในการไม่ยอมแต่งงาน

“งานที่บริษัทวุ่นวายยังไม่ลงตัว ถ้าแต่งงานไปตอนนี้ผมเกรงว่าจะทำงานได้ไม่เต็มที่ครับ” ชายหนุ่มตัดสินใจเอ่ยตรงไปตรงมา

“บริษัทเรามีคนเก่งๆ ตั้งมาก ตั้งแต่สมัยคุณพ่ออยู่ก็มีคนที่ไว้ใจได้ หรือถ้าเพชรคิดว่างานมันมากเกินไป แม่จะเข้าไปช่วยอีกแรงก็ได้ เพชรจะได้มีเวลาไปสร้างครอบครัวมีเมียมีลูกให้สมบูรณ์เสียที”

“ผมว่า อย่าเพิ่งพูดเรื่องแต่งงานเลยครับ ผมยังไม่อยากคิดตอนนี้ ผมอยากทำงานให้เต็มที่เรื่องอื่นค่อยว่ากัน”

“ถ้างั้นยังไม่แต่งก็ได้ แต่ถ้าแม่อยากจะให้เพชรหมั้นไว้ก่อนล่ะ” หญิงวัยกลางคนยอมถอย เพราะรู้ดีว่าถ้าขืนดึงดันจะเอาชนะคงมีแต่แพ้กับแพ้แน่

“จะให้หมั้นกับใครล่ะครับ ผมยังไม่เห็นจะมีใครที่รู้สึกอยากจะหมั้นด้วยเลยสักคน” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ใจนึกถึงใครบางคนที่ป่านนี้คงอยู่ที่คอนโดแล้ว

“เรื่องนี้แม่จัดการให้ รับรองว่าผู้หญิงคนนี้จะทำให้ลูกแม่มีความสุข อยู่ด้วยแล้วมีแต่เรื่องดีๆ สบายใจไม่ปวดหัว ที่สำคัญคุณสมบัติเหมาะสมกับลูกชายแม่ที่สุด”

“คุณแม่ครับ ผู้หญิงที่คุณแม่พูดไม่ได้หากันได้ง่ายๆ นะครับ ใครสักคนที่เราอยู่ด้วยแล้วสบายใจ ไม่ใช่ว่าจะเจอทุกคนเสียเมื่อไร” เขาส่ายหน้าเล็กน้อย รู้สึกอยากจะกลับไปหาที่สบายใจส่วนตัวของตนเองแล้ว

“เพชร ฟังแม่นะลูก ชั่วคราวกับถาวรแค่ชื่อมันก็ต่างกันแล้ว คนที่เราจะใช้ชีวิตอยู่กันไปจนแก่เฒ่าหรือตายจากกัน มันควรเป็นอะไรที่ต้องเกื้อกูลช่วยเหลือซึ่งกันและกันทั้งทางใจและทางสังคม แม่ไม่รู้ว่าผู้หญิงของเพชรให้ความสุขกายสบายใจในแบบไหน แต่ผู้หญิงที่แม่เลือกให้รับรองว่าชาตินี้ลูกจะหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว และเธอจะเป็นนางแก้วที่ประเสริฐเหมาะสมในการเป็นเมียและแม่ของลูกมากที่สุด”

“ครับ ผมเชื่อคุณแม่ แล้วผมจะรอดูว่านางแก้วของคุณแม่จะจุติลงมาจากฟ้าตอนไหน หวังว่าจะเป็นนางแก้วที่ไม่ต้องให้ผมตามง้องอนเอาใจ หรือหาของดีๆ แพงๆ ไปประเคนเพื่อประดับบารมีนางแก้วนะครับ”

“ย่ะ รับรองว่าฉันจะหานางแก้วคนนั้นมาให้ได้ คอยดูเถอะ”

เสียงเปิดประตูทำให้ลักษณ์นันท์วางหนังสือที่กำลังอ่านอยู่ แล้วหันไปมองหาต้นเสียงทันที พชรก้าวเข้ามาด้วยรอยยิ้มอันทรงเสน่ห์ซึ่งเป็นเอกลักษณ์ประจำตัวเขา

วันนี้ชายหนุ่มมีนัดไปกินอาหารเย็นกับมารดา ทีแรกหญิงสาวคิดว่าเขาจะกลับไปนอนบ้านเสียด้วยซ้ำ ไม่คิดว่าจะกลับมาที่คอนโดอีก

“ทำไมกลับเร็วจังคะ ลักษณ์คิดว่าคุณเพชรจะกลับไปนอนบ้านเสียอีก” หญิงสาวถามด้วยรอยยิ้ม เอื้อมมือไปรับเสื้อสูทจากมือชายหนุ่ม

“ก็กินข้าวเสร็จต่างก็แยกย้าย ปล่อยให้คุณแม่ไปตามหานางแก้วในฝันต่อไป ส่วนฉันกลับมาหาเธอดีกว่า” พชรรวบเอวสวยได้รูปเข้ามาใกล้ แล้วก้มลงหอมแก้มสาวให้ชื่นใจ

“กลับมาเหนื่อยๆ ไปอาบน้ำก่อนไหมคะ” ลักษณ์นันท์ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ก็ดีเหมือนกัน” ชายหนุ่มพยักหน้ารับ ลักษณ์นันท์รีบไปจัดการความเรียบร้อยในห้องน้ำ ในขณะที่พชรเดินตามไปอย่างสบายใจ

น้ำในอ่างใกล้เต็มแล้วและเชื่อว่ามันคงอุ่นได้ที่ ลักษณ์นันท์เตรียมทุกอย่างพร้อม เหลือแค่รอให้พชรก้าวลงไปเท่านั้น หญิงสาวหันมาจัดการกับเสื้อผ้าของชายหนุ่มทีละชิ้นจนเขาพร้อมที่จะอาบน้ำแล้ว

“ฉันจัดการต่อเอง ออกไปก่อนเถอะ เดี๋ยวตามไป” ว่าแล้วชายหนุ่มก็ก้าวลงไปในอ่างอาบน้ำ ลักษณ์นันท์เก็บเสื้อผ้าที่ถอดออกแล้วเดินออกไปอย่างรู้หน้าที่

เสียงจากในครัวทำให้พชรเดินออกมาดู ลักษณ์นันท์กำลังเก็บล้างอะไรอยู่ที่อ่างล้างจาน ที่แท้เธอออกมาอุ่นนมให้เขาและกำลังจะเอาเข้าไปให้

“คุณเพชรอาบน้ำเสร็จแล้วเหรอคะ เดี๋ยวลักษณ์...”