ตอนที่ 11 ยังลังเล

 

เมื่อมาถึงโรงแรมของลูกชายคุณอนันต์ก็รีบตรงไปยังห้องพัก ของศศิภัทรเขาเคาะประตูอยู่นานแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับ เมื่อพยายามโทรศัพท์หาแต่อีกฝ่ายเหมือนจะปิดเครื่อง

คุณอนันต์เดินลงมายังล็อบบี้ของโรงแรมเพื่อสอบถามพนักงาน

“มีอะไรให้พวกเรารับใช้คะคุณอนันต์” พนักงานทุกคนรู้จักผู้ชายคนนี้ดีเพราะเขาเคยมาพักอยู่หลายครั้ง

“ผมอยากขอคีย์การ์ดห้อง 1426 ด้วยครับ”

“ห้องนั้นเช็กเอ้าท์ไปแล้วค่ะ” พนักงานตอบหลังจากดูข้อมูลที่หน้าจอ

“เป็นไปไม่ได้ ผมนัดเธอไว้” คุณอนันต์มองหน้าพนักงานอย่างขัดใจ

“แต่จากข้อมูลเธอออกไปแล้วจริงๆ นะคะ” พนักงานอีกคนยืนยัน

“สวัสดีครับคุณอนันต์ ผมเป็นผู้จัดการโรงแรมครับ ผู้หญิงที่คุณถามถึงใช่คุณศศิภัทรหรือเปล่าครับ” ผู้จัดการโรงแรมถามขึ้น

“ใช่ครับ คุณรู้จักเธอใช่ไหม”

“ครับคุณเจโรมบอกว่าเธอเป็นคนสำคัญ”

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็คงจะพอตอบผมได้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน” เขาถามอย่างร้อนใจ

“เมื่อตอนเที่ยง ผมเห็นเธอทานอาหารอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งจากนั้นพอตอนบ่ายเธอก็ลากกระเป๋าเดินทางออกไปกับผู้ชายคนนั้นครับ”

“ผู้ชายเหรอผู้ชายที่ไหน ใช่เพื่อนของเธอหรือเปล่า”

“ก็น่าจะใช่นะครับ ผมเห็นว่าเธอกับเขาสนิทกันดี เมื่อวานตอนเย็นก็ทานอาหารด้วยกันและไปดื่มด้วยกันจนดึก”

“คุณจำคนผิดหรือเปล่า”

“ไม่ผิดหรอกครับ ผมยังถ่ายรูปไว้เลยเพราะเห็นว่าเธอเป็นแขกของคุณเจโรม นี่ไงครับรูปของเธอกับผู้ชายคนนั้น” ผู้จัดการโรงแรมให้คุณอนันต์ดูรูปถ่ายที่ศศิภัทรกำลังนั่งทานอาหารและยิ้มอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งในห้องอาหารของโรงแรมและอีกรูปที่ผู้ชายคนนั้นประคองเธอออกมาจากผับ แม้รูปจะไม่ชัดเพราะถ่ายจากระยะไกลแต่เขาก็จำได้ว่านั่นคือศศิภัทรว่าที่ภรรยาของเขา

“ส่งรูปเข้าไลน์ผมหน่อยนะ”

เมื่อได้รูปแล้วคุณอนันต์ก็เดินกลับมาที่ห้องพักของตัวเองจากนั้นก็โทรศัพท์ไปหาเจโรมที่กลับสิงคโปร์ไปตั้งแต่เมื่อวาน

“มีอะไรครับพ่อได้เจอออแกไนซ์ที่ผมจ้างไปหรือยัง”

“เจออะไรล่ะ พ่อมาที่นี่ไม่เจอใครเลย”

“ผมว่าต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ เดี๋ยวผมจะโทรติดต่อให้อีกทีนะครับ”

“ไม่ต้องหรอกตอนนี้ว่าที่เจ้าสาวของพ่อหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้”

“เกิดอะไรขึ้นครับพ่อ”

“ไม่รู้สิ พ่อถามพนักงานก็บอกว่าเธอนั่งคุยอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งจากนั้นก็ออกไปด้วยกัน”

“เห็นรูปที่พ่อส่งไปหรือเปล่า”

“แป๊บหนึ่งนะครับพ่อ” เจโรมเปิดดูรูปแล้วยิ้ม

“รู้จักผู้ชายคนนี้ไหม”

“ถ้าจำไม่ผิดเขาเป็นนักธุรกิจชาวสิงคโปร์เหมือนผมนี่แหละ แต่ไม่แน่ใจว่าทำไมไปอยู่ที่นั่นได้ เดี๋ยวผมจะลองติดต่อลูกน้องเขาให้นะครับ พ่อใจเย็นๆ ก่อนนะ ผมว่าอาจเป็นการเข้าใจผิดก็ได้”

เจโรมวางสายจากบิดาแล้วยิ้มก่อนจะเดินมาอีกห้องหนึ่งเปิดประตูออกมองผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงแล้วหัวเราะในลำคอเพราะตอนนี้เธออยู่ในกำมือของเขาแล้วและคงปล่อยเธอกลับไปเจอกับบิดาของเขาไม่ได้ จนกว่าท่านจะตัดสินใจยกเลิกงานแต่ง

เขาเว้นระยะสักพักก่อนจะกดโทรศัพท์โทรหาบิดาอีกครั้ง

“ว่ายังไงเจโรม ได้เรื่องไหม”

“ผมโทรถามลูกน้องของเขาแล้วครับน่าจะจริงอย่างที่พ่อเห็น”

“หมายความว่ายังไงเจโรม”

“ลูกน้องบอกว่าเขาเดินทางมาทำธุระที่ภูเก็ตจริง”

“แล้วถามเขาเรื่องซีซีหรือเปล่า”

“ครับ พ่อแน่ใจนะครับว่าอยากฟังเรื่องต่อจากนี้”

“มีอะไรเจโรม บอกพ่อมาให้หมด”

“คุณซีซีกับผู้ชายคนนั้นน่าจะเป็นคนรู้จักหรือไม่ก็อาจจะเคยคบกันมาก่อน”

“เป็นไปไม่ได้หรอก ถ้าเธอมีคนรักอยู่แล้วเธอจะมาแต่งงานกับพ่อทำไมล่ะ” คุณอนันต์ไม่เชื่อในสิ่งที่ลูกชายพูด

“ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันจริงไหม แต่ตอนนี้เขาพาคุณซีซีไปที่ยุโรปกับเขาด้วย”

“พ่อไม่อยากจะเชื่อ ซีซีเธอบอกพ่อว่าไม่มีแฟนนะ แล้วทำไมถึงไปกับผู้ชายคนอื่น”

“หรือว่าพ่อจะจำคนผิด”

“แต่รูปถ่ายนั่นคือหนูซีซีจริงๆ พ่อจำไม่ผิดแน่”

“ผมไม่เชื่อว่าคุณซีซีจะไปกับผู้ชายคนอื่นทั้งที่กำลังจะแต่งงานกับพ่อ ผมว่าพ่อใจเย็นๆ นะครับผมจะให้ลูกน้องสืบเรื่องนี้อีกที พ่อกลับกรุงเทพก่อนไหม”

“พ่อเพิ่งเดินทางมาถึงเองนะเจโรมยังไม่มีอารมณ์จะนั่งเครื่องกลับไปหรอก”

“ถ้าอย่างงั้นพ่อก็พักผ่อนที่นั่นให้เต็มที่ก็แล้วกันนะครับ ส่วนเรื่องคุณซีซีผมจะจัดการให้ พ่อได้โทรติดต่อกับเธอหรือเปล่า”

“พ่อพยายามโทรหาหลายครั้งแล้ว แต่เธอปิดเครื่อง”

“หรือว่าเธอจะถูกผู้ชายคนนั้นจับไป”

“มันเชื่อยากนะ รูปถ่ายที่พ่อเห็นดูทั้งสนิทสนมกันมาก”

“พ่อครับ ผมว่าพ่อลองโทรถามเพื่อนเธอดีไหม”

“พ่อไม่รู้จักเพื่อนหรือใครในครอบครัวของเธอเลย ซีซีบอกเพราะว่าเธอไม่เหลือญาติพี่น้องที่ไหน”

“แล้วเธอเคยพาพ่อไปเจอเพื่อนไหม”

“เธอไม่เคยเล่าถึงเพื่อนของเธอเลย”

“ผมรู้สึกกลิ่นแปลกๆ แล้วนะครับพ่อ”

“พ่อก็คิดอย่างนั้น พ่อฝากแกจัดการเรื่องนี้ด้วย ต้องพาหนูซีซีกลับมาก่อนถึงวันแต่งงาน”

“พ่อครับ ถ้าเธอไปกับคนอื่นจริง พ่อจะยังแต่งงานกับเธอเหรอ ถ้าผมเป็นพ่อผมคงไม่แต่งงานแล้ว ขนาดก่อนแต่งเธอยังสวมเขาถ้าแต่งไปจะเป็นยังไง แต่ผมรับเรื่องนี้ไม่ได้”

“พ่อเองก็สับสน”

“ผมขอโทษนะครับพ่อที่พูดให้พ่อรู้สึกแย่”

“พ่อยอมรับเลยว่าตอนนี้รู้สึกแย่มากๆ”

“พ่อให้ผมไปอยู่เป็นเพื่อนไหม ผมพอจะว่างสักสองสามวัน”

“ไม่เป็นไรหรอกแกเพิ่งกลับไปเอง ยังไงพ่อฝากตามข่าวด้วยนะว่าตอนนี้ซีซีเธออยู่ที่ไหน”

“ถ้าได้เรื่องแล้วผมจะรีบโทรติดต่อพ่อไปนะครับ”

เจโรมวางสายไปแล้วคุณอนันต์นั่งพิงโซฟาในห้องหรูของโรงแรมด้วยความเหนื่อยใจเขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าศศิภัทรมีแฟนและสงสัยเหลือเกินว่าทำไมหญิงสาวถึงยอมแต่งงานกับเขา

ระหว่างกำลังกลุ้มกับว่าที่เจ้าสาวเสียงเตือนจากแอปพลิเคชัน ไลน์ก็ดังขึ้น

“คุณอยู่กับคุณซีซีหรือเปล่าแพรโทรหาได้ไหม”

เขายิ้มกับข้อความก่อนจะเป็นฝ่ายโทรไปหาเอง

“สวัสดีค่ะคุณอนันต์เดินทางถึงภูเก็ตเรียบร้อยดีใช่มั้ยคะ” เหมือนแพรสอบถามเสียงหวาน ทำให้ความขุ่นเคืองในใจของคุณอนันต์ค่อยๆ ลดลง

“ผมถึงแล้วแพรล่ะปวดท้องหรือเปล่า”

“แพรหายแล้วค่ะแต่คิดถึงคุณจัง”

“ขอบใจนะที่คิดถึงผม”

“เสียงคุณฟังดูไม่ดีเลยค่ะเหนื่อยเหรอคะ ถ้ายังงั้นแพรขอวางสายได้ไหมไม่อยากรบกวน”

“แพรจะว่าอะไรไหมถ้าผมอยากให้คุณบินมาหาผมที่ภูเก็ต”

“แพรไปหาคุณได้จริงๆ เหรอคะ แล้วคุณซีซีจะไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะ”

“เลิกพูดถึงซีซีไปก่อนแล้วมาหาผมได้ไหม”

“ได้สิคะ แพรจะรีบจองตั๋วเลยค่ะ” เหมือนแพรยิ้มเพราะเดาออกแล้วว่าแผนที่เจโรมวางไว้น่าจะได้ผล

“ผมรอนะ”

“ค่ะ แพรจะรีบไปให้เร็วที่สุด”

ตอนนี้คุณอนันต์รู้สึกสับและไม่รู้เลยว่าจากนี้เขากับศศิภัทรจะเอายังไงต่อ แต่ถ้าเธอไปกับผู้ชายคนอื่นเขาจะมีคนอื่นบ้างมันก็ไม่ผิด ส่วนจะแต่งงานกันตามกำหนดหรือไม่นั้น เขาคิดว่าจะรอฟังข่าวจากเจโรมก่อนค่อยตัดสินใจอีกที

แต่เขาก็ไม่อยากจะอยู่คนเดียว ในเมื่อมีใครอีกคนที่ทำให้เขามีความสุขได้เขาก็ควรจะอยู่กับเธอ