LOGINเมื่อมาถึงโรงแรมของลูกชายคุณอนันต์ก็รีบตรงไปยังห้องพัก ของศศิภัทรเขาเคาะประตูอยู่นานแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับ เมื่อพยายามโทรศัพท์หาแต่อีกฝ่ายเหมือนจะปิดเครื่อง
คุณอนันต์เดินลงมายังล็อบบี้ของโรงแรมเพื่อสอบถามพนักงาน
“มีอะไรให้พวกเรารับใช้คะคุณอนันต์” พนักงานทุกคนรู้จักผู้ชายคนนี้ดีเพราะเขาเคยมาพักอยู่หลายครั้ง
“ผมอยากขอคีย์การ์ดห้อง 1426 ด้วยครับ”
“ห้องนั้นเช็กเอ้าท์ไปแล้วค่ะ” พนักงานตอบหลังจากดูข้อมูลที่หน้าจอ
“เป็นไปไม่ได้ ผมนัดเธอไว้” คุณอนันต์มองหน้าพนักงานอย่างขัดใจ
“แต่จากข้อมูลเธอออกไปแล้วจริงๆ นะคะ” พนักงานอีกคนยืนยัน
“สวัสดีครับคุณอนันต์ ผมเป็นผู้จัดการโรงแรมครับ ผู้หญิงที่คุณถามถึงใช่คุณศศิภัทรหรือเปล่าครับ” ผู้จัดการโรงแรมถามขึ้น
“ใช่ครับ คุณรู้จักเธอใช่ไหม”
“ครับคุณเจโรมบอกว่าเธอเป็นคนสำคัญ”
“ถ้าอย่างนั้นคุณก็คงจะพอตอบผมได้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน” เขาถามอย่างร้อนใจ
“เมื่อตอนเที่ยง ผมเห็นเธอทานอาหารอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งจากนั้นพอตอนบ่ายเธอก็ลากกระเป๋าเดินทางออกไปกับผู้ชายคนนั้นครับ”
“ผู้ชายเหรอผู้ชายที่ไหน ใช่เพื่อนของเธอหรือเปล่า”
“ก็น่าจะใช่นะครับ ผมเห็นว่าเธอกับเขาสนิทกันดี เมื่อวานตอนเย็นก็ทานอาหารด้วยกันและไปดื่มด้วยกันจนดึก”
“คุณจำคนผิดหรือเปล่า”
“ไม่ผิดหรอกครับ ผมยังถ่ายรูปไว้เลยเพราะเห็นว่าเธอเป็นแขกของคุณเจโรม นี่ไงครับรูปของเธอกับผู้ชายคนนั้น” ผู้จัดการโรงแรมให้คุณอนันต์ดูรูปถ่ายที่ศศิภัทรกำลังนั่งทานอาหารและยิ้มอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งในห้องอาหารของโรงแรมและอีกรูปที่ผู้ชายคนนั้นประคองเธอออกมาจากผับ แม้รูปจะไม่ชัดเพราะถ่ายจากระยะไกลแต่เขาก็จำได้ว่านั่นคือศศิภัทรว่าที่ภรรยาของเขา
“ส่งรูปเข้าไลน์ผมหน่อยนะ”
เมื่อได้รูปแล้วคุณอนันต์ก็เดินกลับมาที่ห้องพักของตัวเองจากนั้นก็โทรศัพท์ไปหาเจโรมที่กลับสิงคโปร์ไปตั้งแต่เมื่อวาน
“มีอะไรครับพ่อได้เจอออแกไนซ์ที่ผมจ้างไปหรือยัง”
“เจออะไรล่ะ พ่อมาที่นี่ไม่เจอใครเลย”
“ผมว่าต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ เดี๋ยวผมจะโทรติดต่อให้อีกทีนะครับ”
“ไม่ต้องหรอกตอนนี้ว่าที่เจ้าสาวของพ่อหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้”
“เกิดอะไรขึ้นครับพ่อ”
“ไม่รู้สิ พ่อถามพนักงานก็บอกว่าเธอนั่งคุยอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งจากนั้นก็ออกไปด้วยกัน”
“เห็นรูปที่พ่อส่งไปหรือเปล่า”
“แป๊บหนึ่งนะครับพ่อ” เจโรมเปิดดูรูปแล้วยิ้ม
“รู้จักผู้ชายคนนี้ไหม”
“ถ้าจำไม่ผิดเขาเป็นนักธุรกิจชาวสิงคโปร์เหมือนผมนี่แหละ แต่ไม่แน่ใจว่าทำไมไปอยู่ที่นั่นได้ เดี๋ยวผมจะลองติดต่อลูกน้องเขาให้นะครับ พ่อใจเย็นๆ ก่อนนะ ผมว่าอาจเป็นการเข้าใจผิดก็ได้”
เจโรมวางสายจากบิดาแล้วยิ้มก่อนจะเดินมาอีกห้องหนึ่งเปิดประตูออกมองผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงแล้วหัวเราะในลำคอเพราะตอนนี้เธออยู่ในกำมือของเขาแล้วและคงปล่อยเธอกลับไปเจอกับบิดาของเขาไม่ได้ จนกว่าท่านจะตัดสินใจยกเลิกงานแต่ง
เขาเว้นระยะสักพักก่อนจะกดโทรศัพท์โทรหาบิดาอีกครั้ง
“ว่ายังไงเจโรม ได้เรื่องไหม”
“ผมโทรถามลูกน้องของเขาแล้วครับน่าจะจริงอย่างที่พ่อเห็น”
“หมายความว่ายังไงเจโรม”
“ลูกน้องบอกว่าเขาเดินทางมาทำธุระที่ภูเก็ตจริง”
“แล้วถามเขาเรื่องซีซีหรือเปล่า”
“ครับ พ่อแน่ใจนะครับว่าอยากฟังเรื่องต่อจากนี้”
“มีอะไรเจโรม บอกพ่อมาให้หมด”
“คุณซีซีกับผู้ชายคนนั้นน่าจะเป็นคนรู้จักหรือไม่ก็อาจจะเคยคบกันมาก่อน”
“เป็นไปไม่ได้หรอก ถ้าเธอมีคนรักอยู่แล้วเธอจะมาแต่งงานกับพ่อทำไมล่ะ” คุณอนันต์ไม่เชื่อในสิ่งที่ลูกชายพูด
“ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันจริงไหม แต่ตอนนี้เขาพาคุณซีซีไปที่ยุโรปกับเขาด้วย”
“พ่อไม่อยากจะเชื่อ ซีซีเธอบอกพ่อว่าไม่มีแฟนนะ แล้วทำไมถึงไปกับผู้ชายคนอื่น”
“หรือว่าพ่อจะจำคนผิด”
“แต่รูปถ่ายนั่นคือหนูซีซีจริงๆ พ่อจำไม่ผิดแน่”
“ผมไม่เชื่อว่าคุณซีซีจะไปกับผู้ชายคนอื่นทั้งที่กำลังจะแต่งงานกับพ่อ ผมว่าพ่อใจเย็นๆ นะครับผมจะให้ลูกน้องสืบเรื่องนี้อีกที พ่อกลับกรุงเทพก่อนไหม”
“พ่อเพิ่งเดินทางมาถึงเองนะเจโรมยังไม่มีอารมณ์จะนั่งเครื่องกลับไปหรอก”
“ถ้าอย่างงั้นพ่อก็พักผ่อนที่นั่นให้เต็มที่ก็แล้วกันนะครับ ส่วนเรื่องคุณซีซีผมจะจัดการให้ พ่อได้โทรติดต่อกับเธอหรือเปล่า”
“พ่อพยายามโทรหาหลายครั้งแล้ว แต่เธอปิดเครื่อง”
“หรือว่าเธอจะถูกผู้ชายคนนั้นจับไป”
“มันเชื่อยากนะ รูปถ่ายที่พ่อเห็นดูทั้งสนิทสนมกันมาก”
“พ่อครับ ผมว่าพ่อลองโทรถามเพื่อนเธอดีไหม”
“พ่อไม่รู้จักเพื่อนหรือใครในครอบครัวของเธอเลย ซีซีบอกเพราะว่าเธอไม่เหลือญาติพี่น้องที่ไหน”
“แล้วเธอเคยพาพ่อไปเจอเพื่อนไหม”
“เธอไม่เคยเล่าถึงเพื่อนของเธอเลย”
“ผมรู้สึกกลิ่นแปลกๆ แล้วนะครับพ่อ”
“พ่อก็คิดอย่างนั้น พ่อฝากแกจัดการเรื่องนี้ด้วย ต้องพาหนูซีซีกลับมาก่อนถึงวันแต่งงาน”
“พ่อครับ ถ้าเธอไปกับคนอื่นจริง พ่อจะยังแต่งงานกับเธอเหรอ ถ้าผมเป็นพ่อผมคงไม่แต่งงานแล้ว ขนาดก่อนแต่งเธอยังสวมเขาถ้าแต่งไปจะเป็นยังไง แต่ผมรับเรื่องนี้ไม่ได้”
“พ่อเองก็สับสน”
“ผมขอโทษนะครับพ่อที่พูดให้พ่อรู้สึกแย่”
“พ่อยอมรับเลยว่าตอนนี้รู้สึกแย่มากๆ”
“พ่อให้ผมไปอยู่เป็นเพื่อนไหม ผมพอจะว่างสักสองสามวัน”
“ไม่เป็นไรหรอกแกเพิ่งกลับไปเอง ยังไงพ่อฝากตามข่าวด้วยนะว่าตอนนี้ซีซีเธออยู่ที่ไหน”
“ถ้าได้เรื่องแล้วผมจะรีบโทรติดต่อพ่อไปนะครับ”
เจโรมวางสายไปแล้วคุณอนันต์นั่งพิงโซฟาในห้องหรูของโรงแรมด้วยความเหนื่อยใจเขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าศศิภัทรมีแฟนและสงสัยเหลือเกินว่าทำไมหญิงสาวถึงยอมแต่งงานกับเขา
ระหว่างกำลังกลุ้มกับว่าที่เจ้าสาวเสียงเตือนจากแอปพลิเคชัน ไลน์ก็ดังขึ้น
“คุณอยู่กับคุณซีซีหรือเปล่าแพรโทรหาได้ไหม”
เขายิ้มกับข้อความก่อนจะเป็นฝ่ายโทรไปหาเอง
“สวัสดีค่ะคุณอนันต์เดินทางถึงภูเก็ตเรียบร้อยดีใช่มั้ยคะ” เหมือนแพรสอบถามเสียงหวาน ทำให้ความขุ่นเคืองในใจของคุณอนันต์ค่อยๆ ลดลง
“ผมถึงแล้วแพรล่ะปวดท้องหรือเปล่า”
“แพรหายแล้วค่ะแต่คิดถึงคุณจัง”
“ขอบใจนะที่คิดถึงผม”
“เสียงคุณฟังดูไม่ดีเลยค่ะเหนื่อยเหรอคะ ถ้ายังงั้นแพรขอวางสายได้ไหมไม่อยากรบกวน”
“แพรจะว่าอะไรไหมถ้าผมอยากให้คุณบินมาหาผมที่ภูเก็ต”
“แพรไปหาคุณได้จริงๆ เหรอคะ แล้วคุณซีซีจะไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะ”
“เลิกพูดถึงซีซีไปก่อนแล้วมาหาผมได้ไหม”
“ได้สิคะ แพรจะรีบจองตั๋วเลยค่ะ” เหมือนแพรยิ้มเพราะเดาออกแล้วว่าแผนที่เจโรมวางไว้น่าจะได้ผล
“ผมรอนะ”
“ค่ะ แพรจะรีบไปให้เร็วที่สุด”
ตอนนี้คุณอนันต์รู้สึกสับและไม่รู้เลยว่าจากนี้เขากับศศิภัทรจะเอายังไงต่อ แต่ถ้าเธอไปกับผู้ชายคนอื่นเขาจะมีคนอื่นบ้างมันก็ไม่ผิด ส่วนจะแต่งงานกันตามกำหนดหรือไม่นั้น เขาคิดว่าจะรอฟังข่าวจากเจโรมก่อนค่อยตัดสินใจอีกที
แต่เขาก็ไม่อยากจะอยู่คนเดียว ในเมื่อมีใครอีกคนที่ทำให้เขามีความสุขได้เขาก็ควรจะอยู่กับเธอ
หลังจากทานอาหารกลางวันร่วมกันเสร็จแล้วเจโรมก็เป็นคนเริ่มต้นเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้กับมารดาของหญิงสาวฟัง แต่เขาไม่ได้บอกว่านอนกับศศิภัทรไปแล้วเพราะรู้ว่าเรื่องนี้เธอไม่ต้องการให้ทางบ้านรู้คุณยุภาพรนั่งฟังอย่างตั้งใจเธอไม่ค่อยเชื่อสิ่งที่ชายหนุ่มพูดเท่าไหร่ แต่เมื่อเห็นหลักฐานที่ได้มาจากร้านจัดงานแต่งงานรวมถึงบัญชีเงินสดของน้องสาวที่เธอเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อนคุณยุภาพรก็เชื่อในสิ่งที่เขาพูดทั้งหมด“พ่อผมฝากผมมาขอโทษคุณน้าและน้องสาวที่ทำให้ต้องอยู่กับความทุกข์ใจมานานหลายปี อันที่จริงพ่อผมก็อยากมาเจอคุณน้าดีนะ ครับแต่ผมห้ามไว้เพราะกลัวว่าท่านอาจจะทำให้อาการของคุณน้าทรุดลง” เจโรมพุดอย่างจริงใจ เขารู้สึกเห็นใจครอบครัวของศศิภัทรมากที่ต้องดูแลน้ายุวดีหลังจากท่านผิดหวังจากบิดาของเขาจนต้องเข้ารีบการรักษาในโรงพยาบาล“คุณทำถูกแล้วล่ะคุณเจโรมตอนนี้น้องสาวของน้าก็ทำใจได้แล้วน้าคิดว่าไม่ให้เธอเจอกับคุณอนันต์น่าจะดีกว่า แล้วคุณก็ไม่ต้องไปพูดนะคะว่าเป็นลูกชายของคุณอนันต์น้าอยากให้วดีเธอลืมเรื่องราวทุกอย่าง ตอนนี้แค่อาการทางกายของเธอก็แย่มากแล้ว”“ผมเข้าใจครับคุณน้าถ้ามีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้ผมจะช่วยส่วนเ
เช้าวันเสาร์ศศิภัทรกับมารดาช่วยกันดูแลยุวดีให้ทานอาหารจากนั้นหญิงสาวก็ขอตัวมารดามายังร้านกาแฟ เธอเดินเข้ามาในร้านตอนนี้มีลูกค้าอยู่ไม่กี่โต๊ะ หญิงสาวเลือกโต๊ะที่ติดริมหน้าต่างเพราะคิดว่าถ้าพิมพ์ดาวเดินเข้ามาจะเห็นเธอได้ทันทีขณะที่กำลังก้มหน้าดูโทรศัพท์มือถือก็มีคนเดินเข้ามาในร้านแล้วมาหยุดตรงหน้าเมื่อหญิงสาวเงยหน้าขึ้นเธอก็ต้องตกใจเพราะคนที่ยืนอยู่ตอนนี้ไม่ใช่พิมพ์ดาวหากแต่เขาคือคนที่เธอคิดถึงมาตลอดหนึ่งเดือน“คุณเจโรม”“สวัสดีซีซีขอนั่งด้วยคนนะ”“ค่ะ” หญิงสาวตอบพลางพยักหน้า“สบายดีไหมซีซี”“สบายดีค่ะ คุณล่ะ”“ร่างกายผมสบายใจดีแต่ไม่สบายใจเท่าไหร่ คิดถึงคุณอยากเจอคุณมากรู้ไหม คุณล่ะ”“ก็เรื่อยๆ ค่ะ” ศศิภัทรตอบพลางก้มหน้า เธอไม่กล้าจะสบตาของเจโรมเพราะกลัวเขาจะเห็นความดีใจในแววตานั้น“ผมถามว่าคิดถึงผมหรือเปล่า”“ถ้าบอกว่าไม่คิดถึงก็คงจะเป็นการโกหก ซีซีก็คิดถึงคุณค่ะ”“คิดถึงแล้วจะบล็อกเบอร์โทรผมล่ะ”“ซีซีคิดว่าเราไม่จำเป็นจะต้องติดต่อกันอีก”“แต่เราคุยกันแล้วนะซีซี ตอนนี้ก็ครบหนึ่งเดือนผมจะมาฟังคำตอบว่าระหว่างเราจะเป็นยังไงต่อและผมก็ตัดสินใจได้แล้วว่า ผมเจ้าขอคบกับคุณเป็นแฟน”“อะไรนะ”
“พ่อรู้มั้ยการแต่งงานไม่ได้ถูกยกเลิก เธอยังคงเดินหน้าจัดงานแต่งงานต่อแล้วก็เสียใจมากที่วันงานไม่มีเจ้าบ่าว เธอเสียใจและอายมากถึงขั้นฆ่าตัวตาย”“อะไรนะนี่วดีฆ่าตัวตายอย่างงั้นเหรอ”“ครับ แต่เธอฆ่าตัวตายไม่สำเร็จจากนั้นก็เกิดอาการซึมเศร้าสุดท้ายก็ไปจบลงที่โรงพยาบาลจิตเวช”“มันจะเป็นไปได้ยังไง พ่อว่าเขาคุยกับเธอแล้วนะเราตกลงกันด้วยดี เป็นไปไม่ได้เลยที่เธอยังจะเดินหน้าจัดงานแต่งงานต่อ แกลองไปถามหนูซีซีอีกทีนะว่าเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่ ถ้าได้เจอกับเธอพ่อฝากขอโทษเธอด้วย พ่อไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นแบบนั้นแต่พ่อคิดว่าพ่อกับเธอคุยกันจบแล้วจึงไม่ได้ติดตามข่าวสารของเธออีกเลยเธอ คงเสียใจมาก ตอนนั้นพ่อเองก็เสียใจเหมือนกันที่เลิกกับเธอ เป็นเพราะเหตุผลนี้หรือเปล่าที่หนูซีซีถึงอยากจะแต่งงานกับพ่อ”“พอเดาถูกแล้วครับ ซีซีอยากจัดงานแต่งงานใหญ่โตกับพ่อให้พ่อเชิญแขกอีกมาเยอะๆ แล้วเธอจะทำให้พ่ออับอายเหมือนอย่างน้าสาวของเธอครับ แต่แผนของเธอก็ไม่สำเร็จเพราะผมเข้ามาแทรก”“เพราะแบบนี้เองหนูซีซีถึงยอมแต่งงานกับพ่อทั้งที่อายุห่างกันมากขนาดนี้ เธอมีแผนนี่เอง ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าหน้าตาใสซื่ออย่างนั้นจะคิดทำเรื่องใ
เมื่อครบหนึ่งเดือนเจโรมก็รีบบินมาเมืองไทย เขาลงจากเครื่องก็รีบให้คนขับรถพามาส่งที่หอพักของศศิภัทรทันที แต่เมื่อมาถึงก็ต้องผิดหวังคนดูแลหอพักแจ้งว่าหญิงสาวย้ายออกไปจากที่นี่นานแล้วชายหนุ่มรีบหยิบโทรศัพท์กดโทรหาแต่โทรเท่าไหร่ก็โทรไม่ติดเขาไม่รู้ว่าหนึ่งเดือนที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้นกับหญิงสาวเพราะไม่ได้ตามสืบเรื่องราวของเธอต่อ เขาจึงโทรศัพท์ไปหาคุณสาธิตเพื่อขอที่อยู่ที่บ้านของหญิงสาวขณะที่เจโรมผมกำลังจะกลับขึ้นรถก็บังเอิญว่าเพื่อนของศศิภัทรเดินมาพอดี เขาจำเธอได้เพราะเคยเจอมาแล้วครั้งหนึ่ง“สวัสดีครับคุณพิมพ์ดาว”“สวัสดีค่ะ”“ผมชื่อเจโรม ผมเคยเจอตอนที่คุณมากับซีซี”“สวัสดีค่ะมีธุระอะไรเหรอคะ”“ผมมาหาซีซีแต่คนดูแลหอพักบอกว่าซีซีย้ายออกไปแล้ว คุณพอจะรู้มั้ยว่าซีซีย้ายไปอยู่ที่ไหน”“ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ซีซีไม่ได้บอกที่อยู่ใหม่”“แต่คุณกับเธอเป็นเพื่อนสนิทกันนะครับ แปลกจังที่เธอไม่บอกคุณ”“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่าทำไมซีซีถึงไม่บอก”“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมไปตามเธอที่บ้านก็ได้แม่ของเธอน่าจะรู้ว่าเธอย้ายไปอยู่ที่ไหน”“ไม่ได้นะคะคุณจะไปบ้านซีซีไม่ได้เด็ดขาด” พิมพ์ดาวรีบร้องห้าม“ทำไมล่ะ
ผ่านมาหนึ่งเดือนแล้วที่ศศิภัทรกลับมาอยู่ที่บ้านเธอเทียวไปเทียวมาระหว่างบ้านและโรงพยาบาลเพื่อคอยดูแลน้าสาวซึ่งตอนนี้เข้ารับการรักษาตัวอยู่ที่แผนกอายุรกรรมของโรงพยาบาลแห่งหนึ่งแม้จะได้รับยานอกบัญชีที่มีราคาแสนแพงแต่อาการก็ไม่ดีขึ้นเลยตอนนี้สภาพจิตใจของน้าสาวเธอดีขึ้นมากและไม่พูดถึงคุณอนันต์อีกนั่นก็ทำให้ศศิภัทรและมารดาของเธอสบายใจมาก แต่สิ่งที่เป็นกังวลตอนนี้ก็เป็นสภาพร่างกายที่ทรุดโทรมไปเรื่อยๆ คุณหมอบอกให้ทั้งสองคนทำใจว่าอีกไม่นานคนไข้ก็คงจะต้องจากไป“ซีซีพรุ่งนี้วันหยุดของแม่ แม่จะมาดูแลน้าวดีเองนะ หนูพักผ่อนอยู่บ้านเถอะ”“ไม่เป็นไรหรอกค่ะแม่ หนูไม่ได้เหนื่อยอะไรมากเรามาอยู่กับน้าสองคนก็ได้นะคะ น้าวดีจะได้ไม่เหงา ดีมั้ยคะน้า” หญิงสาวหันไปถามยุวดีที่นอนอ่อนแรงอยู่บนเตียง“ขอบใจนะซีซี” ยุวดีพยายามฝืนยิ้ม“ซีซีแล้วเมื่อไหร่หนูจะกลับไปทำงานน่ะลูก ลางานมานานเป็นเดือนแบบนี้ทางโรงพยาบาลเขาจะไม่ว่าเอาเหรอ”“แม่คะอันที่จริงหนูลาออกแล้ว”“อะไรนะลูก ทำไมถึงลาออกล่ะมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”“เปล่าหรอกค่ะแม่ที่หนูลาออกเพราะหนูจะไปสมัครทำงานที่โรงพยาบาลแห่งใหม่ แต่พอดีแม่บอกว่าน้าป่วยหนูก็เลยยังไม่เป
“คุณไปไหนมาเหรอซีซี” เจโรมเริ่มถามเมื่อศศิภัทรขึ้นมานั่งบนรถ“ออกไปกินข้าวกับเพื่อนค่ะ แล้วคุณล่ะ”“ผมตั้งใจมาหาคุณ อันที่จริงอยากจะมาหาตั้งแต่เมื่อวานแล้วแต่เคลียร์งานอยู่”“แล้ววันนี้งานเสร็จเรียบร้อยแล้วใช่มั้ยคะ”“เสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมคิดถึงคุณมากนะซีซี” ชายหนุ่มจับมือถือไว้อยากจะกอดเธอมาก่อนแต่ก็รู้สึกเกรงใจเพราะกลัวคนอื่นจะมาเห็น“คุณมาที่นี่เพื่อที่จะบอกว่าคิดถึงแค่นั้นเหรอคะ”“เปล่าผมอยากมาเห็นหน้าคุณด้วย ผมนอนไม่หลับเลยนะซีซีตั้งแต่ไม่มีคุณอยู่ด้วยมันทรมานมากๆ”“คุณเจโรมคะเราคุยกันแล้ว ซีซีเชื่อว่าเวลาจะทำให้เราสองคนลืมเรื่องทุกอย่างได้”“คุณคิดว่าจะลืมมันได้จริงๆ เหรอ”“ซีซีก็ไม่รู้หรอกค่ะ แต่ก็จะพยายามให้มาก เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้จริงๆ ค่ะ คุณเข้าใจใช่ไหม”“ผมเข้าใจแต่ผมอยากให้เวลาซีซีลองทบทวนความรู้สึกของตัวเองนะ ว่าที่ผ่านมาเราสองคนรู้สึกยังไงแล้วผมจะมาฟังคำตอบหลังจากผ่านไปหนึ่งเดือน”“เอางั้นก็ได้ค่ะ” หญิงสาวตอบไปอย่างมั่นใจเพราะคิดว่าระยะเวลาหนึ่งเดือนเธอน่าจะลืมเขาได้“ขอบคุณครับที่ให้โอกาส”“แต่ระหว่างนี้คุณอย่าติดต่อซีซีมาได้ไหม ถ้าครบหนึ่งเดือนซีซีจะให้คำตอบกับ





![นางบำเรอ [5P]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)

