บทที่ 13 อาการหวงของ

"น้องดา..." 

ทันทีที่โผล่หน้าเข้าบาร์เจ๊ลิลลี่ผู้จัดการบาร์ก็พุ่งเข้ามาหาเธอด้วยความเร็ว

"เจ๊ลิลลี่มีอะไรรึเปล่าค่ะ" มองหน้าถามด้วยความแปลกใจเพราะปกติเจ๊ลิลลี่จะไม่ค่อยมาวุ่นวายกับพนักงานเท่าไร

"วันนี้บัวลาป่วย แต่มีแขกวีไอพีที่บัวดูแลประจำมา เจ๊มอบงานนี้ให้เธอดูแลแทนแล้วกัน" 

"เอ่อ..." 

ประโยคบอกกล่าวจากเจ๊ลิลลี่ทำเธอหนักใจไม่น้อยเพราะงานของบัวคือเด็กนั่งดริ้งค์ ต้องแต่งตัวเซ็กซี่แถมยังต้องนั่งเอาอกเอาใจลูกค้าแบบใกล้ชิดอีกเธอทำไม่ได้จริง ๆ

"ฉะ.." ทำท่าจะปฎิเสธแต่เจ๊ลิลลี่พูดแทรกเสียก่อน หนำซ้ำยังทำหน้าอ้อนวอน

"ถือว่าช่วยเจ๊หน่อยนะ ถ้าน้องดาไม่ช่วยเจ๊แย่แน่ เจ๊มองไม่เห็นใครแล้วนอกจากเธอ แขกคนนี้ใจป้ำมากนะถ้าเธอดูแลดีอาจจะได้ทิปเป็นกอบเป็นกำเลย"

แม้เจ๊ลิลลี่จะทำหน้าอ้อนวอนเธอก็ไม่คิดใจอ่อน หากแต่คำว่าทิปเป็นกอบเป็นกำมากกว่าที่ดึงดูดความสนใจเธอ "ที่ว่าเป็นกอบเป็นกำนี่เท่าไรคะ"

"เห็นที่บัวเคยได้นะไม่ต่ำกว่าหนึ่งหมื่น บางครั้งสี่ห้าหมื่นก็มี"

"จริงเหรอคะ" ดวงตากลมถึงกับลุกวาวหากได้ทิปเยอะขนาดนั้นก็ดีสิเธอกำลังต้องการเงินไปจ่ายค่าเทอมพอดีเพราะที่มีอยู่ยังไม่พอเลย ไหนจะค่ากินค่าเช่าห้องและค่าใช้จ่ายอื่น ๆ อีก

"ฉันทำก็ได้ค่ะ" ตัดสินใจตกลงเพราะมันก็ไม่มีอะไรเสียหายหากเธอเซฟตัวเองดี ๆ ทนทำแค่ไม่นานก็ได้เงินก้อนถือว่าคุ้มอยู่

"งั้นตามเจ๊มา..ต้องแต่งหน้า เปลี่ยนเสื้อผ้าสักหน่อย" เจ๊ลิลลี่ยิ้มพอใจ ก่อนจะเดินนำไปยังห้องแต่งตัวสำหรับพนักงาน

ดาริกาถูกจับแปลงโฉมและเปลี่ยนเสื้อผ้าภายในเวลาไม่ถึงชั่วโมงก็เสร็จ จากนั้นเจ๊ลิลลี่ก็พาเธอไปแนะนำกับลูกค้าที่นั่งอยู่โต๊ะวีไอพีหกบนชั้นสองซึ่งอยู่ติดกับห้องทำงานเจ้าของบาร์

ดาริกาไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนกำลังนั่งดื่มอยู่ด้านใน

ศรัณย์นั่งกระดกวิสกี้ลงคอราวกับน้ำเปล่าหวังว่ามันจะช่วยทำให้จิตใจของเขาสงบ แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ช่วยอะไรเลย

ยิ่งดื่มสมองของเขาก็ยิ่งคิดฟุ้งซ่านว่าตอนนี้หญิงสาวอยู่กับไอ้หน้าส้นตีนนั่นแล้วกำลังทำอะไรต่อมิอะไรกันหรือไม่

"บัดซบ!!" 

เขาสบถคำหยาบออกมาดังลั่นพร้อมวางแก้ววิสกี้ในมือกระแทกโต๊ะอย่างแรงจนเสียงดังสนั่น น้ำสีอำพันในแก้วกระชอน เกิดรอยร้าวไปทั่วก้นของแก้ว

"ไอ้เหี้ย! มึงเป็นอะไรว่ะ" คนที่นั่งดื่มเป็นเพื่อนอย่างดนุภพเจ้าของบาร์ถึงกับสะดุ้งตกใจ ร้องถามเพื่อนชายทันควัน

เพราะทันทีที่มาถึงเพื่อนชายก็สั่งเครื่องดื่มมา แล้วนั่งดื่มอย่างเอาเป็นเอาตายไม่พูดจากับเขาสักคำถามก็ไม่ตอบจนเขาขี้เกียจถามเลยเลือกนั่งดื่มเป็นเพื่อนไปเงียบ ๆ

ศรันย์ตวัดสายตามองหน้าเพื่อนราวกับจะกินหัวกัน ก่อนจะเสมองไปทางอื่นไม่คิดจะตอบคำถามเช่นเดิม

"โอเค..วันนี้มึงคงลืมเอาปากมาสินะ กูไม่ถามแม่งล่ะถ้าอยากบอกก็บอก" 

ดนุภพถอนหายใจพลางมองหน้าเพื่อนชายอย่างเหนื่อยใจในเมื่อเพื่อนชายไม่ยอมตอบเขาก็ไม่ถามแม่งล่ะ ก่อนจะเลื่อนสายตาลงมองแก้วคริสตัลราคาแพงที่เกิดรอยร้าวจากแรงกระแทกกับโต๊ะเมื่อกี้นี้ แล้วเอ่ยอีกครั้งด้วยน้ำเสียงวิงวอน

 "แต่มึงอย่ามาทำลายข้าวของในผับกูได้ไหมมม" 

ภายนอกศรัณย์ดูเหมือนเป็นคนสุขุมนุ่มลึก อ่อนโยน ใจเย็น แต่ใครจะรู้ว่าเขานั้นแหละคือตัวพ่อของความอารมณ์ร้อน อย่าให้ได้โมโหหรืออารมณ์ขึ้นเชียวอะไรขวางหน้าก็ไม่สน เวลาโกรธแล้วทำอะไรไม่ได้ที่ระบายอารมณ์คือสิ่งของเครื่องใช้

อย่างเช่นที่เขากำลังระบายอารมณ์กับแก้วเหล้าคริสตัลราคาแพงของดนุภพ

"กูมีปัญญาจ่ายค่าเสียหาย" 

ทว่าคำตอบจากเพื่อนทำเอาเขาถึงกับกุมขมับถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ก็รู้แหละว่ารวยมากแค่แก้วใบละพันสองพันขนหน้าแข้งคงไม่ร่วง แต่มันใช่เรื่องหรือเปล่า

"เอาที่มึงสบายเลย เต็มที่เพื่อน" สุดท้ายเขาก็ได้แต่ปล่อยเลยตามเลยขี้เกียจจะพูดอะไรแล้ว ถึงพูดไปเพื่อนตัวดีก็ใช่ว่าจะทำตามเสียที่ไหน รู้ ๆ นิสัยกันอยู่ดูตอนนี้สิขนาดเขาพูดยังไม่สนใจนั่งกระดกวิสกี้ไม่พัก

ศรัณย์ตวัดสายตาดุมองหน้าเพื่อนชายเล็กน้อย ก่อนจะวางแก้วลง ล้วงไปหยิบมือถือในกระเป๋ากาง แต่กลับพบแค่ความว่างเปล่าเหมือนเขาจะลืมมือถือไว้ในรถ

"กูไปเอาโทรศัพท์ที่รถก่อน" จึงบอกกล่าวกับเพื่อนชายแล้วลุกออกจากห้อง ทว่าในตอนที่กำลังก้าวออกจากประตูก็ต้องชะงักกึกครั้นสายตาดันไปกระทบเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่โซนวีไอพี 

เธอคล้ายกับดาริกามากเพียงแต่การแต่งตัวดูไม่ใช่เธอเลยเพราะชุดโป๊มากดาริกาไม่น่าจะกล้าใส่ขนาดนี้ พยายามเพ่งสายตามองให้ชัด ก่อนความโมโหจะพุ่งปรี๊ดขึ้นสมอง

"ดาริกา!" 

เขาขบกรามจนขึ้นเป็นสัน ใบหน้าเกรี้ยวกราดแดงก่ำลามถึงใบหู แววตาวาวโรจน์ด้วยไฟแห่งความโกรธ

ผู้หญิงที่เห็นคือดาริกาจริง ๆ ทำไมเธอถึงกล้าแต่งตัวโป๊ขนาดนี้ หนำซ้ำยังนั่งหัวเราะต่อกระซิกกับผู้ชายอย่างหน้าระรื่น

ตอนกลางวันก็ไปกับอีกคน พอตกกลางคืนก็อยู่กับอีกคน

"มึงยืนทำอะไรตรงนั้น ไหนว่าไปเอามือถือ" เสียงดนุภพถามไถ่ด้วยความสงสัย ศรัณย์ได้ยินแต่ไม่สนใจเอาแต่ยืนจ้องไปที่หญิงสาวจนดนุภพต้องลุกเดินไปหา

"มึงมองอะไรอยู่" เดินไปยืนด้านหลังแล้วมองตามสายตาเพื่อนชาย ความสงสัยกระจ่างทันที "มองสาวนี่เอง สนใจเหรอ"

"..."

ไร้เสียงตอบรับจากเพื่อนชายเขาจึงเอ่ยต่อ "น้องคนนั้นชื่อดาริกา พนักงานใหม่เพิ่งมาทำงานได้สามวัน" 

คนที่กำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟหันควับกลับมามองหน้าเพื่อนชายราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ "กูรู้แล้วว่าน้องเขาชื่อดาริกา แต่มึงจะรับมาทำเหี้ยอะไร" 

"อ้าว!" ผู้หวังดีอย่างดนุภพถึงกับหน้าเหวอทั้งที่อยากช่วยแท้ ๆ แต่กลับโดนด่าเสียงั้น ที่น่าแปลกใจยิ่งกว่าคือเพื่อนชายรู้จักเด็กคนนั้น ซึ่งดูจากสีหน้าท่าทาง และปฏิกิริยาที่แสดงออกมาคืออาการของคนหึงหวงชัด ๆ

"ใครเหรอว่ะ เด็กมึงเหรอ" เอ่ยถามทีเล่นทีจริงเพื่อคลายความสงสัย

"คว..*" แต่คำว่าอสนหยาบคายกลับลอยใส่หน้าเขาเต็ม ๆ ส่วนคนพูดทันทีที่เอ่ยจบก็ลุกพรวดเดินดุ่ม ๆ ไปยังโซฟาที่หญิงสาวคนนั้นนั่งอยู่ 

รู้ได้ทันทีว่าความฉิบหายมาเยือนแล้ว เดินไปด้วยอารมณ์คุกรุ่นขนาดนั้นจากนิสัยของเพื่อนชายแล้วไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นจึงรีบเดินตามไปดูสถานการณ์ห่าง ๆ