17: หญ้าพิษ [1]

หลังจากวางแผนจัดการคู่รักเจ้าปัญหาได้สำเร็จ ไป๋เหลียนจึงมีเวลาได้คิดหาวิธีหาเงิน ก่อนหน้านางได้ไปสำรวจป่ามาแล้ว ทว่าครั้งนี้นางจะเข้าเมืองเพื่อสำรวจตลาด ด้วยหวังว่าจะพอมีลู่ทางให้นางทำเงินได้บ้าง

คิดถึงเรื่องนี้แล้วก็อดหงุดหงิดใจเสียมิได้ อุตส่าห์ได้เข้ามาเป็นติ่งตัวละครโปรดแล้วแท้ ๆ แทนที่จะได้เฝ้ามองพวกเขาอย่างใกล้ชิด แต่กลับต้องมาเสียเวลาหาเงินเสียได้ ใบหน้างามบูดบึ้งราวกับเด็กไม่ได้ของเล่นที่ถูกใจ พลางบ่นกระปอดกระแปดไปตลอดทาง

แต่ก่อนจะคิดถึงเรื่องที่ยังมาไม่ถึง ตอนนี้นางควรกังวลเรื่องเงินมากกว่า เจ้าตัวกระชับกระเป๋าผ้าไว้แน่น ด้านในนี้มีสิ่งที่นางต้องการนำไปขายแลกเงิน กระนั้นก็ไม่อาจจะรู้ได้ว่าจะสามารถขายได้หรือไม่

ความต้องการของตลาดจะเป็นเช่นไร หากไม่ดูให้ดีก็คงได้ล่มไม่เป็นท่า ในเนื้อหาทั้งเวอร์ชันนิยายและการ์ตูนมังงะก็ไม่ได้บอกเรื่องราวยิบย่อยไว้เสียด้วย อย่างไรเสียต้องไปให้เห็นกับตาถึงจะรู้ว่าตนมาถูกทางหรือไม่

ระยะทางจากหมู่บ้านไปถึงตัวเมืองไม่ไกลกันนัก ไป๋เหลียนจึงใช้วิธีการเดินเท้าแทนที่จะนั่งเกวียนรับส่งประจำหมู่บ้าน ด้วยนานครั้งเกวียนรับจ้างจึงจะแล่นมารับคน หากให้รอคงครึ่งค่อนวันไปเองเสียยังดีกว่า เดินไกลกว่านี้นางก็เคยมาแล้วแค่นี้ไม่คณนามืออดีตเด็กวัดหรอก

หลังจากเข้าเมืองมาได้หญิงสาวได้เดินเตร็ดเตร่ดูรอบ ๆ ตลาดทันที คนส่วนใหญ่ที่นี่นำอะไรมาขายบ้าง ไม่ว่าจะเดินวนซอกนั้นออกตรอกนี้ก็มักจะเป็นของเดิม ๆ หากไม่ใช่จำพวกเนื้อสัตว์ที่ล่ามาได้ ก็จะเป็นแบบเดียวกันเสียเป็นส่วนใหญ่

“ข้าจะเอาอะไรมาขายดีนะ ถึงจะทำเงินให้ทีละมาก ๆ”

ไป๋เหลียนเริ่มคิดหนัก ตัวนางมีความสามารถพิเศษเกี่ยวกับเรื่องอาหารก็จริง การจะเลือกของที่กินได้มาขายนั้นง่ายแสนง่าย กระนั้นชาวบ้านที่ไม่มีความรู้พวกเขาจะกล้าซื้อหรือ แต่หากจะขายตามความนิยมก็ดันมีวางขายทั่วทุกมุมเมือง ก็เท่ากับว่ามีคู่แข่งมากเกินไป เสี่ยงต่อการขายไม่ออกได้เช่นกัน

เช่นนั้นการขายของป่าทั่วไปอาจจะไม่ใช่ทางออก กระนั้นจะให้ไปลองทำงานด้านฝีมือนางก็มีความรู้จำกัดเช่นกัน ยิ่งปักผ้าขายอย่างในนิยายเรื่องอื่นก็ยิ่งแล้วใหญ่ ยุคสงครามเช่นนี้บ้านไหนก็ทำเองทั้งนั้น ไม่มีใครยอมสิ้นเปลืองเงินเพื่อผ้าเช็ดหน้าผืนเดียวกระมัง

ทว่าในตอนที่กำลังจะเดินผ่านร้านขายสมุนไพร หญิงสาวได้บังเอิญเห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังวุ่นวายขนสมุนไพรเข้าร้าน ไม่รู้อะไรดลใจให้นางเดินเข้าไปใกล้คนเหล่านั้น จึงได้รู้ว่ากล่องไม้ใส่สมุนไพรบางกล่องมีสิ่งแปลกปลอมที่เป็นพิษปะปนไปด้วย

“เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะพี่ชาย ในกล่องไม้คืออะไรเจ้าคะ” ครั้นจะปล่อยไปก็มิได้ ในเมื่อที่นี่คือร้านขายสมุนไพรหากปล่อยผ่าน ก็ไม่แน่ว่าจะมีชาวบ้านไม่รู้อีโหน่อีเหน่ต้องมารับกรรมกับความสะเพร่าไปแล้วกี่คน

“ข้าไม่รู้หรอก หลบไปเกะกะ”

ชายผอมกะหร่องมีหน้าที่คุมคนขนย้ายสมุนไพรผลักสตรีตรงหน้าให้พ้นทาง ไม่ชอบใจที่มีคนเข้ามาขวางการทำงานของตน ด้วยเขายังต้องคุมคนงานไปส่งสมุนไพรร้านอื่นอีกหลายร้าน เวลาเป็นเงินเป็นทอง

“พูดกันดี ๆ ก็ได้นี่เจ้าคะ เหตุใดต้องใช้ความรุนแรงด้วย”

“หลีกไป ๆ ข้ารีบ ถ้ายังพูดไม่รู้เรื่องอีกอย่าหาว่าไม่เตือน”

“ข้าจะไม่ยุ่งเลยถ้าของพวกนี้ไม่มีหญ้าพิษปะปนไปกับสมุนไพร พวกท่านรับผิดชอบไหวหรือเจ้าคะ” หญิงสาวไม่ยอมดึงดันจะให้คนเหล่านั้นได้ตระหนักถึงปัญหาที่จะตามมา แม้เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนางก็ตาม กระนั้นก็ไม่อาจจะเมินเฉยให้พวกเขาทำงานมักง่าย

“ไม่ต้องไปสนใจ ทำงานต่อไป” เสียงแหลมเล็กตวาดลั่นให้คนงานทำงานต่อ หงุดหงิดเกินกว่าจะคุมสติอารมณ์ได้อีกต่อไป มิรู้ว่าสตรีบ้าที่ใดทะเล่อทะล่าเข้ามาแล้วกล่าวหาว่าสมุนไพรร้านเขามีพิษ จะมิให้โมโหได้อย่างไร

“ไม่ได้นะเจ้าคะ ข้าบอกแล้วอย่างไรว่ามันมีหญ้าพิษน่ะ”

“สตรีบ้านี่ไปให้พ้น อย่ามาเกะกะ”

“โอ๊ย!” หญิงสาวร้องเสียงหลง เมื่อถูกอีกฝ่ายผลักเสียจนล้มก้นจ้ำเบ้า ตั้งใจจะด่าให้หายโมโหเสียหน่อย ทว่ากลับมีอีกคนเข้ามาขัดเสียก่อน