18: หญ้าพิษ [2]

“มีเรื่องอะไรกัน” เถ้าแก่ร้านขายสมุนไพรออกมาดูเหตุการณ์ด้วยตนเอง เขาได้ยินเสียงทะเลาะกันมาสักพักแล้ว ครั้นถามเด็กที่นำสมุนไพรเข้ามาเก็บก็พากันส่ายหน้า ด้วยความอยากรู้จึงออกมาดูด้วยตนเอง

“ไม่มีอะไรขอรับ ก็แค่สตรีบ้าที่ใดก็ไม่รู้ทะเล่อทะล่าเข้ามาก่อกวน สงสัยหาข้ออ้างอยากได้เงินขอรับ ข้ากำลังไล่นางไปเถ้าแก่ป่ายอย่าได้สนใจกลับเข้าร้านเถอะขอรับ” คนส่งสมุนไพรรีบเข้าไปอธิบาย ก่อนจะขยิบตาให้คนของตนพาสตรีตรงหน้าออกไปให้ไกล ก่อนที่นางจะทำงานพวกเขาพัง

“เดี๋ยวก่อนข้าอยากฟังที่นางพูด”

“ไล่นางไปดีกว่าขอรับ เสียเวลาเปล่า ๆ สตรีชั้นต่ำจะไปมีความรู้อะไร ไล่ไปเถอะขอรับ”

“ปล่อยนาง ให้นางพูด” เถ้าแก่ป่ายยังคงยืนยันคำเดิมพร้อมกับสั่งให้คนปล่อยตัวแม่นางน้อยผู้นั้น เขาเองก็อยากจะรู้เช่นกัน หากไม่มีเหตุจะมีใครที่ไหนเข้ามายุ่งเรื่องของคนอื่น อะไรกันที่ทำให้นางกล้าเข้ามาขวางเช่นนี้

“กล่องสมุนไพรที่พวกเขาขนไปมีหญ้าพิษปะปนกับสมุนไพรเจ้าค่ะ คุณภาพก็ไม่ดี นี่คงเก็บไว้นานแล้วกระมังบางกล่องก็ยัดไส้ของขึ้นรา” ไป๋เหลียนได้ทีรีบแจ้งเจ้าของร้าน นางเดาว่าชายชราผู้นี้คงเป็นคนสั่งซื้อสมุนไพร มิเช่นนั้นคู่กรณีของนางคงไม่ร้อนตัวพยายามไล่นางอยู่ตลอดเวลา

“อย่าไปฟังนะขอรับ พวกเราทำการค้ากันมานานท่านก็รู้ดี ข้าไม่มีทางขายสมุนไพรไม่มีคุณภาพให้ท่านแน่นอน แล้วยิ่งเรื่องหญ้าพิษยิ่งเป็นไปไม่ได้ขอรับ” บัดนี้เขาอยากจะฆ่านังบ้าให้ตายคามือนัก แส่ไม่เข้าเรื่อง ทว่าเรื่องจัดการนางเอาไว้ทีหลัง อย่างไรเสียตอนนี้ต้องรีบแก้ต่างกับเถ้าแก่ป่ายก่อน

“แม่นางเจ้ามีหลักฐานหรือไม่”

“เถ้าแก่ดูนี่นะเจ้าคะ สองต้นนี้เหมือนกันก็จริง แต่หญ้าพิษจะมีขนส่วนสมุนไพรที่คล้ายกันไม่มีขนเจ้าค่ะ” หญิงสาวยกตัวอย่างสมุนไพรจริงและหญ้าพิษให้เถ้าแก่ดู ก่อนจะอธิบายถึงความแตกต่างของสองสิ่งนั้น แต่ก็มิวายถูกคนขายสมุนไพรหาเรื่องอยู่ดี

“เจ้าเรียนการแพทย์มาหรืออย่างไร ถึงได้พูดเป็นตุเป็นตะ”

“ข้าไม่เคยเรียนวิชาแพทย์เจ้าค่ะ แต่ข้าก็ยังยืนยันว่าที่ข้าพูดทั้งหมดเป็นเรื่องจริง มิได้มีเจตนากลั่นแกล้งผู้ใดทั้งนั้น”

“เฮอะ! พูดแต่ปากความรู้ไม่มี ใคร ๆ ก็ทำได้ อย่างไรเรื่องนี้ข้าไม่ยอมแน่ ข้าจะจับเจ้าส่งทางการ ดูซิ จะยังกล้ากุเรื่องขึ้นมาอีกหรือไม่ เด็ก ๆ จับนางไว้นำตัวไปส่งทางการ” ชายเจ้าของสมุนไพรรีบเรียกคนของตนจัดการลากนางออกไป รีบตัดปัญหาโดยเร็วมิเช่นนั้นความน่าเชื่อถือที่มีต่อเถ้าแก่ป่ายได้จบสิ้นกันวันนี้แล้ว

“ถ้าไม่เชื่อท่านกล้ากินหรือไม่เจ้าคะ กล้าพิสูจน์หรือไม่ว่านี่ไม่ใช่หญ้าพิษ คนที่กินเข้าไปผื่นคันจะขึ้นทั้งตัว ตาเหลือง คอแห้ง จากนั้นก็อาเจียนไม่หยุด สุดท้ายเลือดออกเจ็ดทวารขาดใจตายในที่สุด” ไป๋เหลียนสุดจะทนกับคนหน้าไม่อายไร้จิตสำนึก นางยื่นหญ้าพิษไปตรงหน้าชายขายสมุนไพร พร้อมกับท้าให้อีกฝ่ายกินเพื่อพิสูจน์ความจริง

“เหตุใดข้าต้องกิน เจ้าก็กินเองสิ เป็นคนพูดเองมิใช่หรือ” ชายขายสมุนไพรรีบปัดทิ้งทันที เรื่องอะไรเขาจะกิน ในเมื่อของพวกนี้ตนมิได้เป็นคนเก็บมา แค่ซื้อต่อจากผู้อื่นมาขายต่อเท่านั้น

“แล้วข้าจะกินทำไมเจ้าคะ ในเมื่อข้าเป็นคนพูดเองว่ามันมีพิษ ท่านไม่เชื่อท่านสิสมควรต้องกินเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของท่านต่อหน้าเถ้าแก่”