27: ลูกค้าประจำ [1]

ยามเฉิน (07.00-08.59 น.) ไป๋เหลียนตื่นสายกว่าทุกวัน หลังจากลืมตาตื่นมาได้สักพักนางจึงลุกขึ้นนั่งพร้อมบิดขี้เกียจเล็กน้อย เพื่อยืดเส้นยืดสายให้ตื่นตัวต้อนรับเช้าวันใหม่

กระนั้นก็ไม่ลืมมองไปที่พระรองสุดหล่อก่อนจะถอนหายใจ เมื่อคืนเขาไข้ขึ้นทั้งคืนนางต้องตื่นมาเช็ดตัวให้หลายครั้ง มิหนำซ้ำยังต้องสละเตียงให้เขา ตนเองต้องปูฟูกนอนข้างล่าง หลังจากพับเก็บที่นอนให้เรียบร้อยก็มิวายแตะหน้าผากคนป่วย เพื่อดูว่าอีกฝ่ายยังคงมีไข้อยู่หรือไม่

เมื่อแน่ใจแล้วว่าตัวไม่ร้อนให้ต้องเป็นห่วงเหมือนเมื่อคืนจึงค่อยโล่งใจ วันนี้นางยังมีธุระต้องนำสมุนไพรที่หาได้ไปขาย ทั้งยังต้องแวะหาพวกพี่สาวทั้งสามเพื่อติดตามผลงานอีก เดิมทีไม่ใช่วันนี้ที่จะต้องไปแต่เพราะหลี่มู่กวาปรากฏตัวเร็วเกินไป นางจึงไม่อยากจะรอเวลาไปมากกว่านี้

หลังจากจัดการเรื่องส่วนตัวเสร็จหญิงสาวได้เข้าครัวเตรียมอาหารเช้า วันนี้มีคนป่วยอยู่ด้วยนางจึงทำโจ๊กหมูใส่เห็ดหอมไว้หม้อใหญ่ จัดการกินในส่วนของตนเองแล้วจึงยกส่วนของคนป่วย ตักใส่ถ้วยอย่างดีพร้อมกับยาที่ต้องกิน นำไปวางไว้ในห้องนอนให้เสร็จสรรพ เพียงแค่คนป่วยตื่นขึ้นมาก็พร้อมทานได้เลยไม่ต้องลุกขึ้นมาทำเองให้ยุ่งยาก

นอกจากโจ๊กเต็มชามแล้วยังมีนมเพิ่มให้หนึ่งถ้วย บำรุงสักหน่อยจะได้หายเร็วขึ้น ใจหนึ่งก็อยากจะปลุกเขาขึ้นมากินข้าวกินยาก่อนจะเดินทางเข้าเมือง ทว่าตอนนี้นางไม่มีเวลามากพอด้วยสายมากแล้ว จึงได้เขียนข้อความทิ้งไว้ข้างถาดอาหาร พร้อมกับนำก้อนหินมาทับไว้ป้องกันไม่ให้ปลิวหาย

จัดการสิ่งที่ควรทำเช้านี้เสร็จ หญิงสาวจึงได้สะพายกระบุงขึ้นหลัง ก่อนจะออกเดินทางเข้าเมืองในทันที โชคดีวันนี้ทันได้ขึ้นเกวียนรับส่งประจำหมู่บ้าน นางจึงไม่ต้องเสียเวลาเดินเท้าอย่างเช่นครั้งก่อน กระนั้นกว่าจะไปถึงจุดหมายก็ต้องทนต่อสายตาผู้ร่วมทาง จ้องกันอย่างไม่เกรงใจราวกับตนเป็นตัวน่ารังเกียจเสียอย่างนั้น

เมื่อมาถึงตัวเมืองไป๋เหลียนไม่รอช้า รีบลงจากเกวียนรับส่งก่อนใคร แล้วมุ่งหน้าไปร้านขายสมุนไพรตรงหัวมุมตรอกแรกทันที

“เถ้าแก่ป่ายข้าเอาสมุนไพรมาขายเจ้าค่ะ” ไป๋เหลียนร้องเรียกเจ้าของร้านยาทันทีเมื่อมาถึง ดียิ่งนักที่วันนี้เถ้าแก่อยู่ร้าน คราแรกคิดว่าตนจะมาเก้อเสียอีก

“โอ้ไป๋เหลียนเองหรือ เหตุใดถึงได้มาก่อนวันนัดเล่า”

“ขออภัยเจ้าค่ะเถ้าแก่ พอดีว่าข้ามีเหตุต้องใช้เงิน จำต้องมาก่อนวันนัด เถ้าแก่คงไม่ว่าอะไรนะเจ้าคะ”

“ไม่เป็นไร ๆ เช่นนั้นไปหลังร้านกันเถอะ”

ไป๋เหลียนเดินตามเถ้าแก่เจ้าของร้านสมุนไพรไปติด ๆ เมื่อเข้ามาถึงหลังร้านเถ้าแก่ป่ายจึงจัดหาที่นั่งพร้อมกับน้ำมาต้อนรับ ด้านไป๋เหลียนนั้นก็มิรอช้านางวางสัมภาระได้ รีบเอ่ยปากเข้าเรื่องทันที

“เถ้าแก่คือข้าขอพูดตามตรงนะเจ้าคะ ข้าเองก็เป็นแค่สตรีความรู้น้อยจึงไม่รู้ว่าจะนำสมุนไพรทำอย่างไรต่อ ข้ามีแต่สมุนไพรที่เพิ่งเก็บมาท่านจะรับซื้อหรือไม่เจ้าคะ” เดิมทีนางก็อยากจะตากให้แห้งก่อนจะนำมาขาย ทว่าตอนนี้ไม่มีเวลามากพอแล้ว หลี่มู่กวาดันมาปรากฏตัวก่อนเวลาตั้งหลายเดือน หนทางข้างหน้ามิรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉะนั้นนางจะต้องหาเงินไว้ให้มาก

“ไม่เป็นไร บางครั้งข้าก็รับมาทั้งแบบสดและแบบแห้ง ว่าแต่เจ้าได้อะไรมาบ้างเล่า”

“ข้าได้หญ้าสมุนไพรมาประมาณสิบชั่งเจ้าค่ะ อ๋อแล้วก็มีสองอย่างนี้ด้วย ข้าเห็นมันขึ้นเต็มเลยลองเก็บมาเผื่อเถ้าแก่อยากได้เจ้าค่ะ ไม่รู้ว่าเถ้าแก่จะรับเพิ่มหรือไม่” นอกจากหญ้าสมุนไพรที่นางนำมาด้วย ก็ยังมีสมุนไพรอีกสองอย่างที่บังเอิญพบใกล้กัน หากเถ้าแก่ป่ายรับทั้งหมดก็คงจะดี

“โอ้! เจ้าไปได้โสมตังกุยมาจากที่ใด ต้นใหญ่สมบูรณ์นัก จิงจูฉ่ายก็งามนัก งามกว่าที่ข้ารับซื้อจากที่ประจำเสียอีก” เถ้าแก่ป่ายถึงกับตาลุกวาว เขาเคยรับแบบสดมาทว่าก็มีใหญ่และเล็กปนกันบ้าง เพิ่งจะเคยเห็นที่ทั้งขนาดหัวและลำต้นขนาดเท่ากันทุกต้น มิหนำซ้ำยังได้มาเยอะเชียว

“ข้าไปเจอดงสมุนไพรเข้าโดยบังเอิญเจ้าค่ะ ไม่รู้ว่าเถ้าแก่จะรับซื้อเท่าไร ข้าก็เลยเก็บมาแค่หกชั่งเจ้าค่ะ” เก็บได้หกชั่งก็จริงทว่าเมื่ออยู่ในมิติวิเศษมันเพิ่มจำนวนหลายเท่าตัว บัดนี้โสมตังกุยและจิงจูฉ่ายกองท่วมหัวไปแล้วกระมัง

“รับ ๆ ข้ารับหมดเลย ถ้าเจ้าเจออีกก็เอามาให้ข้าได้เลย”

“ได้เจ้าค่ะ ข้าจะหามาให้ท่านอีก”