28: ลูกค้าประจำ [2]

เถ้าแก่ร้านสมุนไพรยิ้มหน้าบาน ด้วยได้สมุนไพรที่ทั้งมีคุณภาพและสดใหม่ ครานี้อย่างไรก็ไม่มีขาดทุน เรื่องการนำมาแปรรูปไม่มีปัญหา ดีเสียอีกที่ไม่ต้องถูกย้อมแมวเหมือนเมื่อคราวก่อน อย่างไรเสียทำเองก็ดีกว่ารับจากผู้อื่น ไม่รู้ว่ากว่าจะมาถึงเขาสมุนไพรเหล่านั้นผ่านอะไรมาบ้าง

การขายสมุนไพรครั้งนี้ไป๋เหลียนได้เงินมาไม่น้อย หญ้าสมุนไพรทั้งหมดสิบชั่งเถ้าแก่ป่ายให้ชั่งละห้าร้อยอีแปะ เท่ากับนางจะได้เงินห้าตำลึงเงิน ส่วนโสมตังกุยกับจิงจูฉ่ายนั้นเถ้าแก่ให้ราคาพิเศษเพราะต้นใหญ่และสมบูรณ์ ราคาชั่งละหนึ่งตำลึงเงิน อย่างละหกชั่งเท่ากับนางจะได้สิบสองตำลึงเงิน เช่นนั้นวันนี้นางขายสมุนไพรได้สิบเจ็ดตำลึงเงินเชียวหรือ

ว้าว.... คราเดียวข้าได้เงินเยอะถึงเพียงนี้เชียวหรือ กระนั้นสิบสองตำลึงเงินหากจะย้ายมาอยู่ในเมืองก็อาจจะยังไม่พอ คงต้องหาสมุนไพรมาขายเพิ่มอีกสักหน่อย เผื่อไว้เป็นทุนทำการค้าในอนาคต

หญิงสาวมองถุงเงินในมือด้วยความดีใจ ไม่คิดว่าจะได้เงินดีถึงเพียงนี้ หมูบ้านเฮงซวยเช่นนี้ต่อไปก็ไม่ต้องทนอยู่ให้รำคาญใจ รอก่อนเถิดเก็บเงินได้แล้วนางจะย้ายเข้ามาอยู่ในเมือง จากนั้นค่อยหาทางขยับขยายงานต่อไป

“เงินจ๋ารอพี่ก่อนนะ พี่สาวไป๋เหลียนกำลังจะไปหาพวกเจ้าแล้ว” ไป๋เหลียนรีบเก็บถุงเงินไว้ในมิติวิเศษ ก่อนจะเดินหน้าตั้งไปหอฮวาเหมยทันที ที่นั่นก็เป็นบ่อเงินบ่อทองของนางเช่นกัน จะไม่ไปเยือนได้อย่างไร

คนเฝ้าประตูหอคณิกาจำสตรีน้อยได้ทันที ด้วยเหล่านางคณิกาได้แจ้งเขาไว้แล้วว่าต่อจากนี้ให้นางเข้ามาได้ทุกเมื่อ เมื่อเห็นว่าแม่ค้าสาวคนเดิมกำลังเดินมาแต่ไกล เขาจึงรออำนวยความสะดวกให้อย่างเช่นเคย

“ของตอบแทนเล็กน้อยเจ้าค่ะ”

“ให้มากเกินไปแล้ว ข้ารับแค่สุราก็พอ” คนเฝ้าประตูยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มองของในมือตาเยิ้ม เมื่อตอนนี้เหล้านารีแดงที่ราคาแพงแสนแพงอยู่ในมือเขาแล้ว ช่างลาภปากนักรอคอยจะให้ถึงเวลาเลิกงานไม่ไหวแล้ว

“ได้อย่างไรเจ้าคะ รับไปเถอะข้าต้องรบกวนท่านอีกมาก” หญิงสาวยัดเงินจำนวนยี่สิบอีแปะใส่มือคนเฝ้าประตู สุรานั้นนางไม่เสียดายเพราะในมิติวิเศษจะเอาออกมาอีกกี่ไหก็ได้ แต่แล้วความคิดหนึ่งก็เกิดขึ้น การค้าใหม่ที่นางจะทำเมื่อย้ายมาอยู่ในเมือง ทำอาชีพขายสุราก็น่าสน ไม่ต้องลงทุนซื้อของหรือทำเองให้เหนื่อย ทั้งยังมีของขายได้ไม่อั้น

“เกรงใจแม่นางแล้ว”

คนเฝ้าประตูยอมรับเงินมาแต่โดยดี ตัวเขานั้นต้องเฝ้าหน้าประตู ด้วยเป็นหน้าที่จะละเลยไม่ได้ ไม่สามารถไปส่งได้ด้วยตัวเอง เขาจึงได้เรียกหญิงรับใช้คนเดิมให้นางพาแม่ค้าสาวเข้าไปด้านในแทน ทว่าครั้งนี้ได้เน้นย้ำให้สาวใช้ใส่ใจดูแลแขกเป็นอย่างดี

“อันนี้ข้าให้เจ้า”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ”

หญิงรับใช้เดินนำทางส่งไป๋เหลียนถึงห้องรับรอง ครั้งนี้เด็กสาวได้ขนมเป็นการตอบแทนเช่นเคย จะต่างออกไปก็ตรงที่นางให้เงินตั้งยี่สิบอีแปะ

เด็กสาวไม่ปฏิเสธรีบรับเงินโดยไว นางอยู่ที่นี่ได้ค่าแรงทั้งเดือนยังไม่เท่าที่แม่นางไป๋เหลียนให้เลยด้วยซ้ำ ทั้งยังไม่รู้ว่าปีหน้าถึงวัยปักปิ่นนางจะถูกขายให้หอฮวาเหมยหรือไม่ ฉะนั้นเงินจำนวนนี้จะเก็บไว้ให้ดี มันอาจจะเป็นเงินที่ใช้ไถ่ตัวนางเองก็ได้ใครจะรู้

จากนั้นไป๋เหลียนจึงได้แต่นั่งรอในห้องเดิมเมื่อคราวก่อน ทว่าครั้งนี้ต่างออกไปมากนัก เพียงแค่สาวรับใช้ออกไปแจ้งพวกพี่สาวคณิกาไม่นาน เหล่าลูกค้าคนสำคัญก็พากันแห่มาอย่างรวดเร็ว