34: น้องหญิง [1]

“ส่งมาให้ข้า” เมื่อเห็นว่าไป๋เหลียนเก็บสมุนไพรเสร็จเตรียมจะกลับบ้าน หลี่มู่กวาก็ได้รีบแบมือขอสัมภาระจากนางทันที ขามาไม่ได้ช่วยนั่นเพราะมันเป็นแค่กระบุงเปล่า แต่ขากลับน้ำหนักคงมิใช่น้อย ๆ ตัวหรือก็ผอมบางเกินกว่าจะแบกของหนักได้

“แต่แผลของท่านยังไม่หายดีเลยนะเจ้าคะ ให้ข้าถือเองดีกว่า” ด้วยความเป็นห่วงแผลที่หลังของเขาจะปริแตกอีกรอบ ไป๋เหลียนจึงเอนตัวหลบไม่ให้เขาแย่งกระบุงไปได้ ทว่าสุดท้ายก็ก้าวพลาดเกือบทำให้ล้มหงายหลัง ยังดีที่ท่านแม่ทัพดึงรั้งนางไว้ได้ทัน มิเช่นนั้นก็คงได้ล้มก้นจ้ำเบ้าเป็นแน่

“พูดไม่รู้ฟัง”

ไป๋เหลียนมองคนตรงหน้าตาปริบ ๆ น้ำเสียงดุดันทว่ากลับแฝงไปด้วยความห่วงใย จะมีใครแสนดีไปมากกว่าพระรองของนางอีกเล่า แต่น่าเสียดายการมาครั้งนี้ก็เพื่อมาฆ่าล้างแค้น

มันคงจะดีไม่น้อยถ้าไอ้กลไกชีวิตเส็งเคร็งนั่นไม่พังแล้วพังอีก ป่านนี้ตนก็คงได้เป็นตัวละครอื่นได้อยู่กับพระรองอย่างแฮปปี้เอนดิ้งไปนานแล้ว มิใช่อยู่ในความสัมพันธ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเช่นนี้

หลังจากแย่งกระบุงมาได้ ชายหนุ่มก็เดินจ้ำอ้าวตามทางกลับบ้าน คิ้วหนาขมวดเข้าหากันยุ่งอดแปลกใจไม่ได้เหตุใดถึงได้เบานัก เก็บสมุนไพรอยู่ครึ่งค่อนวันอย่างน้อยก็ต้องมีน้ำหนักมากกว่านี้ ด้วยความสงสัยหลี่มู่กวาจึงมองลงไปในกระบุงที่เขาถืออยู่ แต่สิ่งที่พบมีเพียงแค่สมุนไพรเพียงแค่สามกำมือ

“นี่มันอะไรกัน เสียเวลาตั้งครึ่งค่อนวันได้แค่นี้เองหรือ ที่ผ่านมาเจ้ามัวทำอะไรอยู่กันแน่” ชายหนุ่มถึงกับหยุดเดินแล้วหันขวับ จะไม่ให้โมโหได้อย่างไรในเมื่อสมุนไพรพวกนี้ไม่ได้เป็นของหายาก พบเห็นได้ดาษดื่นทั้งผืนป่า เรียกได้ว่าแค่นั่งอยู่ที่เดียวก็ได้เต็มคันรถ แล้วนี่อะไรคิดว่ามีเวลามานั่งเล่นขายของหรืออย่างไร

“ท่านพูดถึงอะไรเจ้าคะ ข้าไม่เห็นเข้าใจ” หญิงสาวตาลีตาเหลือกรีบเข้าไปคว้าเอากระบุงมาถือไว้เสียเอง ก่อนจะทำทีล้วงมือเข้าไปในกระบุงแล้วดึงเอาสมุนไพรจากมิติวิเศษออกมา ยกให้อีกฝ่ายดูให้ชัดเพื่อเป็นการยืนยันว่านางหาได้มากแค่ไหน “สงสัยท่านตาฝาดแล้วกระมัง เห็นหรือไม่มีตั้งครึ่งกระบุงแน่ะ ท่านดูสิเจ้าคะ”

“ไม่ใช่ เมื่อครู่มัน... ข้าเห็นกับตาว่ามันมีแค่สามกำมือไม่ผิดแน่” หลี่มู่กวาถึงกับอึ้งไปชั่วขณะเถียงไม่ออก เขามั่นใจว่าเมื่อครู่ตนไม่ได้ตาฝาด ตนปกติดีทุกอย่างไม่มีทางมองผิด จะต้องมีอะไรสักอย่างเกิดขึ้นเป็นแน่ ชายหนุ่มหรี่ตามองสตรีตรงหน้าอย่างจับผิด ในเมื่อหาหลักฐานมาโต้แย้งไม่ได้จึงได้แต่ยอมรามือไปก่อน “อืม.. ช่างเถอะข้าคงตาฝาดจริงเหมือนที่เจ้าว่า เรารีบกลับกันเถอะข้าหิวแล้ว”

“เย็นนี้ท่านอยากกินอะไรเจ้าคะ บอกมาได้เลยข้าทำได้ทุกอย่าง” คนมีชนักติดหลังรีบเปลี่ยนเรื่อง นางทำอาหารที่นี่ไม่เก่ง กระนั้นก็มิใช่ปัญหาเอาออกมาจากมิติวิเศษก็สิ้นเรื่อง

“เป็ดตุ๋นน้ำแดงกับสุรารสเลิศ อย่างไร หาให้ข้าได้หรือไม่” เขาก็แค่พูดไปอย่างนั้นไม่ได้คาดหวังว่าจะได้ดั่งเช่นที่กล่าวไป มิใช่ไม่เชื่อว่านางทำได้ ทว่าสุราเลิศรสใช่จะมีถูกปากเขาได้ง่าย ๆ เสียเมื่อไร

“แน่นอนเจ้าค่ะ ล้างท้องรอไว้ได้เลย”

หลี่มู่กวาส่งยิ้มที่ไม่ต่างอะไรกับการแยกเขี้ยวใส่ให้เสียหนึ่งที ก่อนจะแย่งกระบุงไปถือไว้เองอีกครั้ง จากนั้นเขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ตั้งหน้าตั้งตาเดินกลับบ้าน ไป๋เหลียนเห็นว่านางสมควรเงียบปากไว้เป็นดีที่สุด ครั้งนี้รอดตัวไปได้ ทว่าครั้งต่อไปท่านแม่ทัพอาจจะจับทางถูก เกรงว่าอีกไม่นานคงไม่พ้นถูกจับได้เป็นแน่

ร่างบางเดินตามหลังคนตัวโตไม่ห่าง ทว่าเมื่อข้ามสะพานเข้าเขตหมู่บ้านก็ต้องมีเรื่องให้รำคาญใจจนได้ เมื่อซูหนี่กำลังเดินนวยนาดมาแต่ไกล เดาได้ในทันทีว่าคงตั้งใจมาหาเรื่อง จัดการติงเฉิงไปได้แล้วกระนั้นก็ยังเหลือนางจิ้งจอกขี้เรื้อนก่อกวนใจอีกหรือนี่

เมื่อไรข้าจะหลุดพ้นจากคนพวกนี้เสียที...