53: เป็นเพียงนิยายเรื่องหนึ่ง [2]

“เราไม่หัวเราะเจ้าหรอก โดยเฉพาะเรื่องที่เจ้าทำวันนี้เราได้เห็นแล้ว คงไม่มีสิ่งใดที่เป็นไปไม่ได้แล้วกระมัง”

“ก็ได้เจ้าค่ะ ความจริงแล้วที่นี่เป็นโลกนิยาย จากนั้นก็มีคนนำมาทำเป็นฉบับการ์ตูนที่เรียกว่ามังงะ ข้านั้นเป็นเพียงคนธรรมดา พอได้เห็นตัวละครที่ถูกวาดขึ้นอ้างอิงจากต้นฉบับ จึงเกิดความหลงใหลในตัวละครเอกเหล่านั้นเจ้าค่ะ แต่มีเหตุบังเอิญทำให้ข้าตาย ข้าก็เลยขอเจ้าแห่งปรโลกมาที่นี่แทนการไปเกิดใหม่”

“ฮูหยินโลกแห่งนิยายหรือขอรับ แล้วกะ การ์ตูน เป็นเช่นไร” นิยายนั้นเขาพอจะเข้าใจ ทว่าสิ่งที่เรียกว่าการ์ตูนนั้นคืออะไร โดยเฉพาะมังงะคงมิใช่ภาษาแคว้นเป่ยเป็นแน่

“นั่นสิ เราก็ไม่เคยได้ยินเช่นกันหรือเป็นภาษาต่างถิ่น” ซิงเยี่ยนรู้สึกสงสัยใคร่รู้ไม่ต่างจากองครักษ์คนสนิท บางอย่างเชื่อว่าไม่เคยได้ยินใครพูดอย่างแน่นอน

“การ์ตูนก็คือภาพวาดเจ้าค่ะ ข้าหลงใหลในตัวละครเอกของเรื่องจึงขอท่านผู้นั้นมาที่นี่ เพื่อจะได้เห็นทุกอย่างได้สัมผัสด้วยตาตัวเอง โดยเฉพาะ...” หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะมองไปทางพระรอง ที่นางมาที่นี่ก็เพื่อเขาโดยเฉพาะ

“อย่าบอกนะว่าเจ้ามาเพื่อข้า” แม่ทัพหนุ่มชี้นิ้วเข้าหาตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อ นางยอมไม่เกิดใหม่เพื่อจะได้มาหาเขาหรือ ไม่ได้หูฝาดไปใช่หรือไม่ ถ้าเช่นนั้นนางกับเขาก็ใจตรงกันน่ะสิ

“ถ้าเช่นนั้นฮูหยินก็รู้น่ะสิขอรับ เรื่องนี้นะมีจุดจบเช่นไร” ทุกอย่างมันเลยจุดที่น่าตลกไปเสียแล้ว จิ้งกังเปิดใจยอมรับแต่โดยดี รู้สึกตื่นเต้นกับเรื่องใหม่ที่ตนได้รับรู้

 ไป๋เหลียนพยักหน้าเป็นคำตอบ แม้เรื่องนี้จะจบดีทว่าระหว่างทางกลับเกิดเรื่องราวให้ต้องเสียน้ำตามากมายนัก มิได้โรยด้วยกลีบดอกไม้เสมอไป

“หลังจากนี้เล่า แคว้นเป่ยจะเป็นเช่นไร” เมื่อถามถึงเรื่องสำคัญ ซิงเยี่ยนกลับเกิดความกังวล เกรงว่าคำตอบที่ได้จะเป็นดั่งสายฟ้าฟาด แคว้นเป่ยล่มสลายอย่างที่เขาคิด

“แคว้นเป่ยเสียดินแดนให้แคว้นฉู่มากมายนักเจ้าค่ะ นอกจากนี้ก็ยังมีของสำคัญอีกหลายอย่างที่จำต้องส่งมอบให้ตามที่พวกมันเรียกร้อง รวมไปถึงท่านอ๋องจะต้องอภิเษกกับนางเอกซึ่งคนผู้นั้นคือองค์หญิงใหญ่แห่งแคว้นฉู่ ฉู่หรง ทั้งต้องตามนางไปอยู่ที่แคว้นฉู่เพื่อเป็นตัวประกัน ท่านอ๋องใช้เวลาเกือบสิบปี จึงได้กลับมากอบกู้บ้านเมืองอีกครั้ง ซึ่งเรื่องการเสียดินแดนในครั้งนี้มีอำมาตย์โส่วเป็นผู้อยู่เบื้องหลังทั้งหมด เขาคือบุตรชายที่พลัดพรากของราชครูแคว้นฉู่ เมื่อรู้ชาติกำเนิดอำมาตย์โส่วจึงเปลี่ยนข้างนับตั้งแต่นั้นมาเจ้าค่ะ”

“ข้าต้องสมรสกับนางเอกเช่นนั้น...อย่าบอกนะว่าข้าคือพระเอก”

“ถูกต้องเจ้าค่ะ”

“น้องหญิงแล้วข้าเล่า พี่จะคือใครแล้วต่อไปจะเป็นเช่นไร”

“ท่านพี่อยากรู้จริงหรือ แต่ว่าไม่ใช่เรื่องดีนักนะเจ้าคะ” ไม่แน่ว่าเมื่อรู้ความจริงแล้วเขาจะรับไม่ได้ พานทำให้ความเชื่อใจระหว่างสหายไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปน่ะสิ

“ข้าอยากรู้ ข้ารับได้หมดเจ้าบอกมาเถอะ” ถ้าหากสุดท้ายเขาต้องตายเพื่อบ้านเมืองนับเป็นเกียรติแล้ว ตระกูลหลี่เป็นตระกูลแม่ทัพสืบทอดกันมาหลายรุ่น การสละชีพเพื่อแว่นแคว้นถือเป็นเรื่องปกติมีอะไรให้น่าตกใจกัน

“ท่านตกหลุมรักองค์หญิงใหญ่ตั้งแต่แรกเห็น จึงคิดพานางหนีการแต่งงาน แต่ว่าท่านอ๋องรู้แผนการของท่านตามตัวองค์หญิงกลับมาได้ ท่านทั้งสองประมือกัน แต่ท่านพี่พ่ายแพ้ถูกท่านอ๋องฆ่าตายเจ้าค่ะ”

“ไม่มีทางเป็นเช่นนั้น ข้ามีเจ้าอยู่ทั้งคนจะพาองค์หญิงบ้านั่นหนีการสมรสได้อย่างไร ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้” เมื่อได้ฟังเรื่องราวของตนเองก็เกิดความรู้สึกไม่ยินยอม ตอนนั้นอาจจะใช่ ทว่าในตอนนี้เขามีนางเป็นภรรยาอยู่แล้วทั้งคน ไม่มีทางจะไปหลงใหลสตรีอื่นอย่างแน่นอน

“เพื่อสตรีเพียงคนเดียวข้าถึงกับสังหารสหายเชียวหรือ ช่างเป็นเรื่องน่าอัปยศสิ้นดี” ซิงเยี่ยนไม่สบอารมณ์นัก เมื่อรู้ว่าจุดจบของสหายจะต้องตายด้วยน้ำมือเขา

“แล้วข้าเล่า ชีวิตข้าจะเป็นเช่นไรขอรับฮูหยิน” จิ้งกังวาดหวังไว้ว่าตัวเขานั้นจะต้องมีจุดจบไม่ว่าอย่างก็อย่างหนึ่ง จะดีหรือร้ายเขาก็ล้วนแล้วแต่รับได้ทั้งนั้น

“ท่านองครักษ์.... ไม่มีกล่าวถึงเจ้าค่ะ”

คำตอบของไป๋เหลียนราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางใจ องครักษ์หนุ่มทรุดฮวบอย่างหมดแรง ก่อนที่เจ้าตัวจะเอาแต่นั่งหันหลังให้กับทุกคน ก็ยังมีคำพูดที่ชวนให้เห็นใจไม่น้อย

“ไม่มีข้า เหตุใดไม่มีข้า ไม่มีข้าหรือ ทำไมไม่มีข้า”

ทั้งสามที่ได้ยินคำบ่นพึมพำเบา ๆ ของจิ้งกัง ต่างก็รู้สึกหดหู่ใจแทน