56: ยากล่อมประสาท [1]

พักอยู่เมืองหน้าด่านมาก็หลายวัน ในที่สุดก็ถึงวันที่คณะราชทูตแคว้นฉู่เดินทางมาถึงเมืองหน้าด่าน ขบวนของพวกเขานั้นยาวเหยียดสุดลูกหูลูกตา สมกับเป็นแคว้นที่กำลังรุ่งเรืองในเรื่องการค้า แม้จะขึ้นชื่อเรื่องการค้าทว่ากลับอ่อนด้านฝีมือทหาร ที่ยืนหยัดมาได้ทุกวันนี้ก็เพราะความมากเล่ห์ จึงไม่แปลกที่แคว้นฉู่มีความมั่นใจอย่างยิ่งว่าตนเองจะต้องเป็นต่อแคว้นเป่ย

แคว้นฉู่จึงใช้การแลกเปลี่ยนเพื่อหวังจะได้เปรียบไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง พวกเขาเสนอของมีค่ามากมายเพื่อทำข้อตกลงในการใช้เส้นทางสายไหมของแคว้นเป่ยส่งสินค้า แคว้นเป่ยที่ขาดทรัพย์เพื่อมาฟื้นฟูแว่นแคว้นจึงได้ตกปากรับคำ โดยลดค่าผ่านทางให้แคว้นฉู่หนึ่งในสามส่วนที่ต้องจ่ายในแต่ละปี

ดังนั้นของที่อยู่บนเกวียนม้ากว่าสามสิบคันรถ พร้อมกับคนคุ้มกันห้าร้อยนายกำลังเคลื่อนขบวนสู่ประตูเมือง ล้วนแล้วแต่เป็นของมีค่ามหาศาล ชาวบ้านชาวเมืองต่างพากันตื่นเต้น ดีอกดีใจที่พวกเขาจะไม่ต้องอดตายในยามศึกสงครามเช่นนี้

บัดนี้จวนแม่ทัพกำลังยุ่งวุ่นวายกับการเตรียมต้อนรับเป็นการใหญ่ คนในเรือนคึกคักตื่นเต้นที่ได้รับโอกาสจัดงานใหญ่ครั้งแรก มีเพียงไป๋เหลียนที่ไม่ได้รู้สึกเช่นนั้นเลย นางกำลังคิดไม่ตกทำอย่างไรดีถึงจะช่วยให้รอดพ้นจากภัยวันนี้ได้

ตามเนื้อเรื่องทูตแคว้นฉู่จะใช้กลโกงบางอย่าง ท่าประลองเพื่อแลกเปลี่ยนหัวเมืองสำคัญทั้งห้า อำมาตย์โส่วฮุ่ยให้คนของตนอวดอ้างออกมารับคำท่าแต่ก็พ่ายแพ้ไปเสียทุกราย แม้ตอนสุดท้ายซิงเยี่ยนกับหลี่มู่กวาที่ลงสนามด้วยตนเอง ก็ยังไม่สามารถกู้วิกฤติเลวร้ายนั้นได้ สุดท้ายก็เสียหัวเมืองทั้งห้าให้แคว้นฉู่

“ทำไมข้าลืมกันนะ ทั้งที่ข้าก็ตั้งใจอ่านทุกตอนวนอ่านวันละหลายรอบเป็นไปไม่ได้ที่จะลืม”

ร่างบางแทบนั่งไม่ติดทั้งร้อนใจและหงุดหงิด เหตุการณ์สำคัญเช่นนี้นางลืมไปได้อย่างไร หากรู้เช่นนี้นางจะตั้งใจอ่านไม่ให้คลาดสายตาแม้แต่บรรทัดเดียว มันราวกับว่าความทรงจำส่วนนี้ขาดหายไปอย่างไรอย่างนั้น

ไป๋เหลียนครุ่นคิดตลอดทางทางเข้าร่วมงาน กระทั่งเมื่อมาถึงเรือนฝั่งซ้าย ความวุ่นวายตรงหน้าพานทำให้เกิดความสงสัยใคร่รู้ นางรำเหล่านี้จะต้องทำการแสดงในอีกไม่ช้ามิใช่หรือ เกิดอะไรขึ้นเหตุใดถึงได้ดูวุ่นวายกันนัก ป่านนี้แล้วทุกอย่างควรเสร็จสิ้นพร้อมแสดงแล้วมิใช่หรือ

ไม่ได้การข้าต้องไปดูเสียหน่อย... คิดได้ดังนั้นไป๋เหลียนจึงไม่รั้งรอ เปลี่ยนเส้นทางเข้าไปในเรือนของนางรำทันที

“ฮูหยินจะไปที่ใดเจ้าคะ ท่านแม่ทัพกำลังรอท่านอยู่นะเจ้าคะ” หลิวซือซือเรียกเท่าไรอีกฝ่ายกลับทำเฉยไม่ฟังที่นางทักท้วงสักนิด กระนั้นจะปล่อยให้ไปคนเดียวก็มิได้ นางจึงได้แต่วิ่งตามไปด้วยอีกคน

เมื่อเข้ามาถึงห้องแต่งตัวนางรำ นอกจากความโกลาหลวุ่นวายภายในแล้ว ยังมีข้าวของกองระเกะระกะเต็มห้อง

“เกิดอะไรขึ้นหรือ” หญิงสาวรีบคว้าแขนนางรำผู้หนึ่งไว้ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความสงสัย นางเคยชมการฝึกซ้อม จำได้ว่าชุดที่กองอยู่บนพื้นคือชุดที่ต้องใส่ในงานวันนี้ แต่พวกนางกลับไม่ได้ใส่มัน

“มีคำสั่งให้เปลี่ยนชุดรำกะทันหันเจ้าค่ะ ข้าต้องขอตัวก่อนประเดี๋ยวจะเปลี่ยนชุดไม่ทัน”

เมื่อได้ความกระจ่างนางจึงไม่คิดจะอยู่รบกวนต่อ แต่ก็ต้องสะดุดกับถุงหอมสีหวานหลายชิ้นวางอยู่บนโต๊ะ ไป๋เหลียนถึงกับขมวดคิ้วหากเป็นผู้อื่นคงมองเป็นของธรรมดา ทว่านางที่มีความสามารถพิเศษ บัดนี้ถุงหอมเหล่านั้นมีกลิ่นอายสีม่วง ซึ่งเป็นสีแห่งความตายลอยคละคลุ้งบนถุงหอมเหล่านั้น

“ถุงหอมมีพิษหรือ” ร่างบางอุทานขึ้นเบา ๆ ด้วยความตกใจ เสียดายก็แต่เป็นพิษชนิดไหนนั้นนางไม่อาจจะรู้ได้เลย ใครมันบังอาจทำเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ในวันสำคัญ

ก่อนออกไปไป๋เหลียนจึงแอบเก็บไว้หนึ่งถุง โดยใช้ผ้าเช็ดหน้าหยิบและห่อไว้เป็นอย่างดี เมื่อครู่จะเดินผ่านอยู่แล้วเชียว โชคดีนักที่ตัดสินใจเดินเข้ามาที่นี่

ทว่ายังไม่ทันที่นางจะก้าวพ้นประตู กลับต้องตกใจเมื่อต้องประจันหน้ากับอำมาตย์โส่วฮุ่ยเข้าอย่างไม่ทันตั้งตัว แค่เห็นสีหน้าและท่าทางก็รู้แล้วว่าฝ่ายนั้นคงไม่ชอบใจเอามาก ๆ ที่นางมายุ่มย่ามกับคนของเขา