บทที่ 8 : เจียงชุน

บทที่ 8 : เจียงชุน

          หลินลู่ฉีทนสังขารของเด็กสามขวบไม่ไหว นางหลับบนหลังของหวงชางไปตลอดเส้นทาง รู้ตัวอีกทีก็ถึงหน้าเรือนของท่านยายเจียงแล้ว แม้จะอยู่ในชนบทแต่เรือนของท่านยายเจียงกลับสร้างด้วยอิฐ ซึ่งแตกต่างจากบ้านของชาวบ้าน ที่ส่วนใหญ่สร้างด้วยดิน หมู่บ้านหยางฮัวมีคนสร้างบ้านด้วยอิฐเพียงสองหลังเท่านั้น คือของผู้ใหญ่บ้านกับท่านยายเจียง

          หลินลู่ฉีมองสำรวจด้วยสายตาคร่าว ๆ หมู่บ้านแห่งนี้อยู่ด้านหน้าภูเขา มีราวห้าสิบหลังคาเรือนเท่านั้น คงมีชาวบ้านราว ๆ สองร้อยกว่าคน ท่านยายเจียงแลดูจะตกใจ กับจำนวนลูกหลานเหลนที่มาพึ่งพาเกือบยี่สิบคน ทว่าท่านกลับให้การต้อนรับเป็นอย่างดี

          “ท่านน้าข้าลี้ภัยมาพึ่งใบบุญของท่าน ไม่คิดว่าจะถูกตระกูลหม่า ขับไล่ออกมาเหมือนหมูเหมือนหมาเช่นนี้”

          นางเจียงร้องห่มร้องไห้ เล่าเรื่องที่หน้าประตูใหญ่ของตระกูลหม่าให้ฟังอีกด้วย “ที่บ้านพวกข้าดินแห้งแล้ง เพาะปลูกไม่ได้มาสองสามปีแล้ว มาปีนี้หนักสุด เก็บเกี่ยวไม่ได้เลย ข้าจำต้องหอบลูกหลานมาหาท่านในวันนี้”

          นางเจียงคร่ำครวญถึงชีวิตที่ยากลำบาก ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ไม่ถึงที่สุดคนตระกูลหวง คงไม่ลี้ภัยหนีกันทั้งหมู่บ้าน

          “เอาล่ะ ๆ เจ้าก็อย่าร้องไห้อีกเลยอาเหมย น้าของเจ้าไม่ได้มีทรัพย์สินติดตัวออกมา บ้านใหญ่วางแผนไม่เหลือทางเดินให้ข้า โชคดีแค่ไหนที่เครื่องประดับติดกายยังมีราคา ให้พอขายมาซื้อที่ดินปลูกบ้านได้”

          ท่านยายเจียงลูบหลังปลอบหลานสาวของตนไป ทว่าไม่อาจซ่อนแววตาหนักใจเอาไว้ได้

          “ท่านน้า นี่สามีข้าหวงจง นั่นหลาน ๆ ของท่าน ลูกชายคนโตของข้า หวงจื้อ คนรองหวงเต๋อ หวงชางและลูกสาวคนเดียวของข้าหวงไป๋หลาน”

          คนที่ถูกเรียกชื่อรีบเข้ามาคารวะท่านยายเจียง จากนั้นก็เป็นบรรดาลูกสะใภ้แล้วก็เด็กในตระกูล

          “คำนับท่านยาย /ท่านยายทวด ” พวกเขาทักทายอย่างพร้อมเพรียงกัน

          “ส่วนเด็กนั่นนอนสลบอยู่ข้างทาง เจ้าสามกับเมียไม่เจียมตัว ไปเก็บมาให้เป็นภาระ ท่านน้าไม่ต้องรู้จักนางหรอก” นางเจียงยังเคืองคนบ้านสาม จึงพูดไม่ดีใส่พวกเขาไป

          ท่านยายเจียงทำเพียงพยักหน้าไม่เอ่ยคำใด หันไปทางหลานสาวที่ยืนอยู่ด้านหลัง “นี่คือหม่าซูเหวินหลานสาวคนเดียวของข้า”

          หม่าซูเหวินอยู่ในวัยปักปิ่นเช่นเดียวกับหวงไป๋หลาน นางก้าวออกมาทำความเคารพทุกคนอย่างรู้ความ การนับญาติค่อนข้างลำบากเล็กน้อย นางจึงไม่เอ่ยชื่อใครออกมา ทำเพียงคำนับส่วนรวมเท่านั้น

          “เหวินเอ๋อร์เจ้าไปเตรียมอาหารให้ทุกคนก่อน”

          “เจ้าค่ะท่านย่า”

          “ท่านแม่ข้าไปช่วยน้องซูเหวินทำกับข้าวนะเจ้าคะ” ฉินซื่อเห็นว่าคนเยอะขนาดนี้ อีกฝ่ายทำคนเดียวจะไปพออะไร จึงได้อาสา

          “ไปเถอะ” นางเจียงปัดมือไม่ใส่ใจ ส่วนสะใภ้คนอื่นกลับนิ่งเฉย

          ท่านยายเจียงนิ่วหน้าเล็กน้อย ทว่าไม่เอยคำพูดใดออกมา ครู่หนึ่งจึงเอ่ยว่า

          “เด็ก ๆ ไปวิ่งเล่นหน้าบ้านก่อนดีไหม”

          “ท่านยายทวดพวกข้าเดินมาตลอดทางเหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว ขอห้องนอนพักก่อนได้ไหมขอรับ” หวงชุนฟงถูกตามใจมาตั้งแต่เด็ก เขาไม่ได้รู้สึกเกรงใจเจ้าของบ้านแม้แต่น้อย

          “ฟงเอ๋อร์นี่ไม่ใช่บ้านของเรา ขออภัยด้วยท่านน้าด้วย เขาไม่รู้ความจริง ๆ” หวงจงขายหน้ายิ่งนัก

          “ข้าพูดความจริงนี่” หวงชุนฟงกลับไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย

          ท่านยายเจียงคลึงถ้วยชาเบา ๆ ในใจนิ่งลึกยากจะหยั่งถึงได้

          “ท่านน้าเจ้าคะ” นางเจียงเห็นผู้เป็นน้านิ่งเงียบไปนาน จึงได้เอ่ยเรียก

          “ไม่เป็นไร ๆ ข้าไม่ถือสาหาความเด็ก อย่างที่พวกเจ้าเห็นเรือนข้าอยู่กันสองคน มีห้องว่างอีกสองห้องเท่านั้น พวกเจ้ามีกัน” นางหยุดเอ่ยแล้วนับนิ้วไปด้วย “หากนับไม่ผิดสิบเจ็ดคนเห็นจะได้”

          “เดิมทีสิบหกคนเจ้าค่ะ นั่งเด็กนอกคอกนั่น ท่านน้าไม่ต้องนับรวม”

          หวงจื่อถงกับน้องสาวขยับเข้าไปโอบกอดหลินลู่ฉีหลังได้ยิน สายตาพวกเขาสองพี่น้อง ไม่เห็นด้วยกับคำพูดของผู้เป็นย่า ฉีฉีของพวกเขาน่ารักจะตายไป เหตุใดถึงไม่นับรวมเล่า

          หลินลู่ฉีซาบซึ้งน้ำตาแทบไหล เหตุใดเด็กน้อยสองคนนี้ ถึงได้น่ารักนักเล่า ฝ่ามืออบอุ่นของหวงชางกับภรรยา วางทาบลงบนศีรษะของนางพร้อมกัน

          ข้าน้ำตาจะไหลอยู่แล้วนี่

          ท่านยายเจียงกำลังจัดสรรปันห้องอยู่ “ห้องว่างสองห้องให้เจ้ากับหลานเขยอยู่ อีกห้องก็ให้”

          “เจ้าใหญ่เจ้าค่ะ ให้เจ้าใหญ่กับครอบครัวอยู่” นางเจียงรีบเอ่ย

          “ได้ ๆ ทีนี้ก็จะเหลือห้องเก็บของอีกห้อง”

          “เจ้ารองเจ้าค่ะ บ้านเจ้ารองอยู่” นางเจียงเอ่ยอีก

          “เอ่อ ไม่เหลือห้องแล้ว” ท่านยายเจียงมีลานห้องโถงรับแขกไม่ได้กว้างนัก แค่วางโต๊ะน้ำชากับโต๊ะกินข้าวก็กินพื้นที่หมดแล้ว จึงไม่เหลือที่ว่างให้ครอบครัวของหวงชางได้อยู่อาศัย

          นางเจียงค่อนข้างไม่ชอบบ้านสาม นางไม่ชอบสะใภ้สามที่เป็นเพียงเด็กถูกเก็บมาเลี้ยง แต่หวงชางกลับหลงรักนาง หากไม่แต่งกับนางเขาก็จะออกบวชตลอดชีวิต

          จึงเป็นการแต่งงานที่นางไม่ยินยอม มีแต่ความเกลียดชังคนบ้านสาม ถึงพวกเขาจะมีหลานชายให้หนึ่งคนนางก็ไม่สนใจ เพราะอย่างไรบ้านใหญ่ก็มีหลานชายถึงสองคน อีกทั้งยังได้รับการเล่าเรียนทั้งคู่

          “เดิมทีขยับโต๊ะตรงลานห้องโถงนี่ก็พอได้ แต่ว่าบ้านสามของพวกเจ้ามีกันห้าคน เกรงว่าจะแออัดเกินไป”

          ท่านยายเจียงหันไปเอ่ยกับหวงชาง เกรงว่าเขาจะเข้าใจผิดว่านางไม่ต้อนรับ

          “ข้าเข้าใจขอรับ ท่านยายไม่ต้องเป็นห่วง พวกข้านอนข้างนอกลานกว้างนั่นก็ได้”

          “ไม่ได้ ๆ มีเด็กถึงสามคนจะปล่อยให้นอนข้างนอกได้อย่างไร ข้าจะไปถามผู้ใหญ่บ้านดู ว่าพอมีจะบ้านใครเหลือห้องว่าง ไปขอเช่าพวกเขาอยู่สักวัน”

          “ไม่ต้องหรอกท่านน้า คือว่าพวกข้าไม่เหลือเงินแล้ว” นางเจียงกลัวต้องได้ออกค่าเช่าเรือนให้บ้านสาม

          “ข้าไปถามดูก่อน เจ้าไม่ต้องร้อนใจไป”

          “เช่นนั้นข้าไปเป็นเพื่อนท่านยายนะขอรับ”

          หวงชางรีบเดินตามหลังท่านยายเจียงไป เขารู้สึกเกรงใจนางเป็นอย่างมาก พอพ้นสายตาคนในบ้าน จึงได้เอ่ยด้วยความอ่อนน้อม

          “ท่านยายไม่ต้องหาเรือนให้ข้าหรอกขอรับ ข้านอนห้องเก็บฟืนให้เด็ก ๆ กับภรรยานอนในห้องโถงก็ได้ พวกเราตื่นเช้าหน่อย จะได้ไม่เกะกะเวลาพวกท่านตื่นนอนกัน”

          ท่านยายเจียงหันหลังกลับมามองหลานชายคนนี้ใหม่ เด็กดีเช่นนี้เหตุใดนางเจียงถึงได้ไม่ใส่ใจเขา กระทั่งภรรยาของเขา ยังออกปากไปช่วยหลานสาวของนางทำกับข้าว ต่างกับหลานสะใภ้คนอื่นลิบลับ

          “หวงชางเจ้าอย่าได้เกรงใจ ไปถามผู้ใหญ่บ้านก่อน ได้ไม่ได้ค่อยว่ากันอีกที”

          “ขอรับ”

          ผู้ใหญ่บ้านมีนามว่าเถิงคุนอายุราวสี่สิบกลาง ๆ ท่านยายเจียงเป็นสมาชิกใหม่ของหมู่บ้านหยางฮัว แต่กลับซื้อที่นาเกือบร้อยหมู่ มอบให้ชาวบ้านได้เช่าทำกินกัน เถิงคุนจึงให้ความเกรงใจนางอยู่ไม่น้อย

          “ท่านยายเจียงเกรงว่าจะไม่เหลือบ้าน ให้หลานชายของท่านได้พักแล้วจริง ๆ” ไม่ใช่ว่าไม่มี แต่ไม่มีบ้านหลังไหนเต็มใจ ให้คนแปลกหน้ามาอาศัยอยู่ด้วย

          “ผู้ใหญ่บ้านข้าสามารถเช่าเรือนได้ พอให้หลานชายข้ากับเมียและลูก ๆ ของเขา ได้อยู่ก่อนชั่วคราวได้หรือไม่”

          “ถึงเช่าก็ใช่ว่าจะมีห้องพอให้พวกเขาอยู่ แต่เดี๋ยวนะ” เถิงคุนเหมือนนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ รีบเรียกนางหูภรรยาเข้ามาถาม

          “แม่เจ้าไปถามบ้านท่านยายหมี่ให้ข้าที เรือนของนางมีห้องว่างให้ญาติของท่านยายเจียง เช่าอยู่ชั่วคราวหรือไม่”

          “ได้ ๆ ว่าแต่จะอยู่กันกี่คนล่ะ”

          “ผู้ใหญ่สองเด็กอีกสามคนขอรับ” หวงชางรีบเอ่ยบอก

          “ข้าจะไปถามให้เดี๋ยวนี้แหละ”

          “ขอบคุณขอรับท่านป้า”

          นางหูพยักหน้าให้เขาหันไปมองสามีก่อนจากไป สายตาของนางบอกว่าหวงชางผู้นี้นอบน้อมน่าช่วยเหลือ

          “ท่านยายหมี่อยู่คนเดียว ลูกหลานไม่มาเยี่ยมเยียนแม้แต่คนเดียว ชาวบ้านต่างก็บอกว่าพวกเขาอกตัญญูไม่รู้คุณ แต่ข้าเกรงว่าพวกเขาอาจเกิดเรื่องร้าย จนไม่สามารถกลับมาเยี่ยมแกก็เป็นได้”

          เถิงคุนเกริ่นบอกล่วงหน้า เพื่อที่หวงชางจะได้เข้าใจที่มาที่ไปของท่านยายหมี่