ตอนที่5. ข้าเกลียดท่าน

เจ้าสาวร้องลั่นเมื่อเจ้าบ่าวกดแท่งมังกรลำใหญ่ของเขาเข้าเรือนหยกงาม

ซ่งเทียนขยับสะโพกกระแทกเข้าอย่างแรง โดยไม่ปรานีปราศรัย ทำเอาสตรีใต้ร่างสั่นสะท้านไปทั้งตัว ส่วนนั้นของนางกำลังบีบรัดท่อนมังกรของเขาแน่น เสียงร้องของนางขาดหายเป็นช่วง ๆ

"ซี้ดดด.....หืม.."

บุรุษหนุ่มขบกรามแน่นจนขึ้นเป็นสัน มือหนารั้งสะโพกสวยยกขึ้นสูง จากนั้นก็ถาโถมแท่งมังกรลำใหญ่เข้าใส่นางอย่างไม่ปรานี

"อะ ฮึกก…เจ็บงื้ออ…เอาออกไป...อะ อา~~"

ฉู่เหลียนเผยอปากครางกระเส่า น้ำตาไหลรากเมื่อถูกเขากระแทกแรงๆ นางดิ้นทุรนทุรายอย่างน่าสงสารด้วยความเจ็บแปลบมากกว่าเสียวซ่าน

ซ่งเทียนไม่ฟังเอาแต่เล่นสนุกกับร่างกายนี้ เพราะเขาคิดว่าการร้องไห้ของนาง มันคือการเรียกร้องความสนใจ สตรีที่เข้าหาเขาที่ผ่านมาก็เป็นแบบนี้กันหมด ยิ่งเป็นสตรีผู้นี้ เขายิ่งไม่น่าสงสารเลยสักนิด เป็นเพราะบิดาของนางมาทูลขอให้เสด็จพ่อมีพระราชทานพิธีมงคลสมรส เขาก็คงไม่ต้องแต่งงานกับนาง ไร้ยางอายทั้งพ่อทั้งลูก

"อื้อ..อึก"

เขาบดจูบขยี้ปากนางอย่างรุนแรง ด้วยความที่อารมณ์ไม่ดี ยิ่งคิดก็ยิ่งใช้ความรุนแรงมากขึ้น มือหนารั้งมือฉู่เหลียนไว้ไม่ให้ดิ้นหนี ยิ่งฉู่เหลียนดิ้นเขาก็ยิ่งจับไว้แน่น ปากหนาขบกัดริมฝีปากอีกฝ่ายเพื่อให้เปิดปากรับลิ้นร้อนเข้าไป

ร่างกายของฉู่เหลียนถูกจู่โจมหนักหน่วง นางจิกเล็บเข้าที่ต้นแขนแกร่ง เพราะเริ่มจะหายใจไม่ออก

"..เป็นไงอยากได้ข้าเป็นสามีนัก สาสมใจเจ้าแล้วใช่หรือไม่"

ซ่งเทียนกระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างชั่วร้าย เมื่อเห็นร่างบางดิ้นพล่านจากการกระทำของเขา ผู้หญิงมันก็เหมือนกันหมด พอโดนยั่วอารมณ์เข้าหน่อยก็ครางทั้งนั้น แต่ยังทำตัวน่าสงสารร้องไห้ฟูมฟาย

“ฮึกก..ฮือ..ฮึก ฮือๆ”

ร่างบางร้องไห้สะอื้น ไม่หยุด นางไม่มีอารมณ์รัญจวนเลยสักนิด มันเป็นสิ่งชั่วร้ายที่เขามอบให้ มันมีแต่ความเจ็บแปลบๆ แปลกๆ ความรู้สึกแตกต่าง ท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด เวลานิ้วแกร่งของซ่งเทียนชำแรกลงบดขยี้ติ่งเสียว พร้อมกับกดปากขบเม้มปลายปทุมถัน ทำเอานางเสียวสะท้านจนแอ่นหน้าอกเข้าหาซ่งเทียน

" ฮือ..อึก..อ้ะ..ข้าเจ็บ~~~ งื้ออ อะ ฮือ"

นางร้องไห้ออกมาอย่างทรมาน พยายามดิ้นหนีแต่มันไร้เรี่ยวแรง

“จะร้องอะไรนักหนา…ห้ะ!!..”

สองมือหนาบีบรัดข้อมือน้อยพร้อมกระชากจนร่างบางลอยขึ้นตามแรงของเขา

"อึก… ฮือๆ องค์ชาย ดะ ได้โปรด เอาออกไป…อะ.. เจ็บ ฮึกก..ฮือ.."

เสียงกรีดร้องออกมาอย่างทรมานทันทีที่ซ่งเทียนกระแทกเข้าไปในตัวของนางอีกครั้งเต็มแรงโดยไม่ฟังคำขอของนางแม้แต่น้อย

 "หืม.. ครางขนาดนี้ แล้วยังบอกให้เอาออกอีกรึ..หึ.."

ซ่งเทียนพูดกระซิบข้างหูของเจ้าสาวที่ร้องไห้ไม่หยุด นางเจ็บแสบเพราะเรือนหยกนางยังไม่เคยมีแท่งหยกของใครชำแรกเข้ามาก่อน ส่วนนั้นจึงคับแน่นเป็นพิเศษ ยิ่งเมื่อเจอท่อนมังกรลำใหญ่ในครั้งแรก นางก็ยิ่งแทบขาดใจตาย

แม้เขาจะรู้อยู่แล้วว่าร่างกายนี้ไม่เคยผ่านบุรุษมาก่อน แต่ก็ไม่คิดจะหยุดทั้งๆ ที่เห็นว่ามีน้ำคาวผสมเลือดไหลออกมาจากจุดเชื่อมต่อร่างกาย

ซ๊วบ.... ซ๊วบ... ซ๊วบ...

"อ๊ะ เจ็บ~~ ฮืออ..~~"

ร่างบางแอ่นสะโพก ร่างกายสั่นไปหมด เมื่อซ่งเทียนส่ายวนแท่งมังกรร้อนไปมา กระแทกแท่งมังกรร้อนใส่อย่างไม่กลัวว่านางจะเจ็บหรือทรมานเพียงใด

"อา ~ ข้าชอบเสียงที่เจ้าร้องจริงๆ ซี้ดด. รัดข้าแน่นเพียงนี้..ยังจะขอให้ข้าเอามันออกไป หืม"

 ร่างกายของฉู่เลียนโยกไปตามแรงกระแทกกระทั้นของบุรุษหนุ่มที่ขย่มเข้าใส่อย่างไม่บันยะบันยั้ง

ซ่งเทียนจับร่างบางเปลี่ยนท่าให้นอนคว่ำ แล้วกดแทงมังกรเข้าใส่อีกครั้ง พร้อมกับขยับสะโพกชำแรกเข้า ๆ ออก ๆ อย่างต่อเนื่อง จนเกิดเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังตับ ๆ

"อื้อ..อะๆ อา ๆ อ๊าๆ”

ร่างบางแอ่นสะโพก บิดส่ายร่อนสะโพกเข้าหาซ่งเทียนอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ จนกระทั่ง เขาทนต่ออารมณ์ตัวเองไม่ไหว สาดซัดน้ำมังกรสีขุ่นขาวฉีดพุ่งเข้าใส่ในร่างนางจนไหลย้อยออกมา

ร่างนางกระตุกเป็นระยะๆ รู้สึกเหมือนไร้เรี่ยวแรง หอบหายใจกระเส่า

“หึ.. ช่างเป็นเจ้าสาวที่ไร้รสชาติสิ้นดี”

ซ่งเทียนแค่นเสียงเอ่ย

“อึ…ฮือ..”

ฉู่เหลียนหลับตาลงพร้อมกับน้ำตาไหลอาบแก้มอย่างน่าสงสาร คำพูดนั้นทำร้ายจิตใจนางยิ่งนัก

ซ่งเทียนเห็นนางยิ่งร้อง ก็ยิ่งอารมณ์เสีย มือหนากระชากนางเข้าหาอีกครั้ง ก่อนจะเริ่มบทสวาทกับนางอีกครั้ง

"ไม่ ปล่อย..ข้า..ในเมื่อข้าไม่ถูกใจท่าน ก็อย่ามาแตะต้องกัน อึก ฮือ...”

ฉู่เหลียนพูดทั้งน้ำตา

“น่าสงสารเสียจริงๆ แต่น้ำตาของเจ้าใช้ไม่ได้กับข้าหรอกนะ”

สิ้นคำ เขาก็โฉบปากหนาขบกัดซอกคอของนาง

“อื้อ.. คนบ้า อำมหิต ข้าเกลียดท่าน..ฮึกก..ฮือ”