“หึ ถ้าข้าบอกว่าใช่ล่ะ หนึ่งในนั้นนางคือฮูหยินของข้า และอีกหนึ่งคือน้องสาวของข้า เหตุผลแค่นี้พอจะเข้าใจหรือยังว่าทำไมข้าถึงต้องทำเช่นนี้กับเจ้า จับมันนอนลงไปกับพื้น”“ขอรับ /ขอรับ”ตึ้งง!! “จะ จะ เจ้าจะทำอะไรอีก อึก แค่นี้เปิ่นหวางก็เจ็บมากพอแล้ว ไม่ฆ่าเปิ่นหวางไปเสียจะได้สาแก่ใจของเจ้า”“อ่อ ข้าทำแ
เซียวหนิงหลงไม่รอให้สองนายบ่าวสงสัยได้นาน เขาจึงเฉลยว่าตนเองเป็นใครมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อย่างไร “ไม่ต้องเดาให้เสียเวลาพวกข้าคือที่จับคนของเจ้า และเป็นคนทำลายการทดลองที่ชั่วช้าบนเกาะแห่งนั้นด้วย เพราะสวรรค์เมตตาคนดีมีคนรอดจากการปล้นเรือไปได้คนที่พบเจอและช่วยไว้ก็ยังเป็นพวกข้าอีกอยู่ดี ถ้าไม่ม
“ขอรับ /เจ้าค่ะ”จากข้อสงสัยของพวกตันเจียงที่ได้พุดคุยกันนั้น เมื่อออกเดินทางและได้พบกับชาวบ้านตามหมู่บ้าน ที่เป็นทางผ่านเข้าเมืองต่างหยุดเพื่อสอบถามเรื่องที่พวกตนสงสัยมาหลายวัน เซียวหนิงหลงให้ตันเจียงเข้าไปพูดคุยดูว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่“ท่านลุง ๆ พวกท่านกำลังจะไปที่ใดกัน ทำไมถึงมีข้าวของมากมายนักขอ
อวี่ฮั่วใช้วิชาตัวเบาเข้ามายังตำหนักทรงอักษร ได้ถวายรายงานภารกิจที่ได้รับจากฮ่องเต้ และเขาต้องรีบนำตัวคนเหล่านั้นกลับมาขังคุกหลวงโดยเร็ว เพื่อให้คนของตนคอยดูแลป้องกันคนของหลงจวิ้นอ๋อง ส่งคนเข้ามาฆ่าปิดปากไม่ว่าจะด้วยวิธีการใดก็ตาม“ฝ่าบาทกระหม่อมสืบได้ความตามพระประสงค์แล้วพ่ะย่ะค่ะ”“จริงรึ!! ได้ควา
“ไม่เช่นนั้นเจ้าจะทำอะไร!! ที่นี่คือเมืองหลวงเจ้ากลับสร้างความวุ่นวาย ลักลอบเข้าจวนผู้อื่นแล้วยังคิดจะฉุดสตรีอีก เจ้าหน้าที่จับตัวโจรพวกนี้ไว้อย่าให้หลบหนีไปได้เด็ดขาด”“บัดซบ!! ใต้เท้าจินมาได้อย่างไรกัน หากถูกจับตัวได้คงไม่รอดแน่ ทุกคนรีบหนีก่อนเร็วเข้าถือว่าวันนี้พวกเจ้าโชคเข้าข้างก็แล้วกัน”พรึบ!
เมื่อเดินออกมาใกล้ถึงหน้าประตูทางเข้าตำหนัก ในยามที่กล่าวขอบคุณซู่กงกงที่เดินมาส่งตามรับสั่งของฮ่องเต้ ลู่ชิงได้นำจดหมายน้อยที่เตรียมไว้ยัดใส่มือของซู่กงกงอย่างรวดเร็ว และกล่าวทิ้งท้ายไว้เป็นปริศนาอีกเล็กน้อย เพื่อกระตุ้นให้ซู่กงกงนำมันไปถวายให้กับฮ่องเต้“พวกข้าขอบคุณซู่กงกงที่เดินมาส่งเจ้าค่ะ” หมั