บทที่ 11 พบสหายเก่า

บทที่ 11 พบสหายเก่า

ฟางเมี่ยวเดินกลับเข้ามาในงานเลี้ยง นางรู้สึกแปลกใจไม่น้อยที่ในชาตินี้หลี่เยี่ยนเฉินดูแปลกไป

หรือว่าเขาจะย้อนอดีตกลับมาเช่นเดียวกันกับนาง

จะเป็นไปได้เช่นไรกัน เขาก็ดูปกติดี ไม่ได้มีท่าทีว่าจำเรื่องราวในชาติก่อนได้เลยนี่!!!

ช่างเถิด ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว นางค่อยหาทางอีกคราก็ยังไม่สาย

"คุณหนูฟาง ได้ยินชื่อเสียงมานาน ได้พบที่งานเลี้ยงวันนี้ช่างดูงดงามสมคำร่ำลือยิ่งนัก"

ฟางเมี่ยวหันไปมองบุุรุษที่เดินเข้ามาทักทายนางคราหนึ่ง นางจำเขาได้ คนผู้นี้มีนามว่ามู่หรงฟัง

ในชาติที่แล้วเขาตามตื๊อนางอย่างเอาเป็นเอาตาย คอยส่งของมีค่ามาให้นาง อีกทั้งยังสอนให้นางเล่นการพนันอีกด้วย ยามที่เสียพนันเขาก็เป็นคนแนะนำให้นางไปขโมยเงินมาจากสินเดิมของท่านแม่ นางยามนั้นไร้เดียงสาโง่งมทำตามเขาอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง เพียงเพราะต้องการตอบสนองความสนุกของตนเองเพียงเท่านั้น

ยามนี้นางได้กลับมาเจอเขาอีกครา เป็นช่วงเวลาที่นางยังไม่ทันได้ติดการพนันอย่างบ้าคลั่ง ทุกอย่างเพียงกำลังเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ฟางเมี่ยวจึงยิ้มให้มู่หรงฟังเล็กน้อย

"รู้จักข้าด้วยหรือเจ้าคะ?"

มู่หรงฟังหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเอ่ย

"ย่อมรู้จักอยู่แล้ว คุณหนูฟางชื่อเสียงดีงามเลื่องลือ งดงามไม่เป็นรองสตรีใดในเมืองหลวง อีกทั้งยังมีรสนิยมเช่นเดียวกับข้า ข้ามีนามว่ามู่หรงฟัง"

ฟางเมี่ยวที่ได้ยินเช่นนี้ก็ส่งเสียงเหอะในลำคอคราหนึ่ง ชื่อเสียงดีงามกับผีน่ะสิ คนเขาเกลียดข้าไปทั่วเจ้าไม่รู้หรือไร!!!

เหอะ!!! รสนิยมเดียวกันหรือ พูดมาได้ กลัวนางจำได้หรือไรว่านางชอบเข้าบ่อนน่ะ!!!

มู่หรงฟังมองฟางเมี่ยวอย่างหลงใหล ก่อนจะค่อยๆ ขยับเข้ามาใกล้ฟางเมี่ยวอย่างถือวิสาสะ แล้วจึงยื่นหน้าเข้ามาพลางกระซิบเสียงแผ่ว

"โรงพนันอวี้เซียนจุนที่ตรอกใกล้ๆ ร้านสุราน่าสนใจไม่น้อย หากมีเวลาคุณหนูฟางก็นัดพบกับข้าได้ ข้ายินดีช่วยเจ้าให้ได้กำไรเป็นกอบเป็นกำ ได้ยินว่าช่วงก่อนเจ้าเคยไปที่นั่นมาครั้งหนึ่งมิใช่หรือ?"

ฟางเมี่ยวส่งเสียงหัวเราะออกมาคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย

"ขอบคุณคุณชายมู่หรงฟังมาก เพียงแต่ยามนี้ข้าไม่ได้สนใจเรื่องเหล่านั้นแล้ว ท่านไปชวนคนอื่นเถิด"

"เดี๋ยวสิ!!! ไปสักครั้งก็ยังดี เผื่อเจ้าจะติดใจ"

"ข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ"

"คุณหนูฟาง!! ฮึ่ย!!!"

ฟางเมี่ยวเดินหนีมู่หรงฟังทันที พยายามระงับโทสะไม่ให้ทุบตีบุรุษบัดซบผู้นี้ มู่หรงฟังรู้สึกเสียดายเป็นอย่างยิ่ง เขาคิดจะหลอกให้ฟางเมี่ยวไปที่โรงพนันอวี้เซียงจุนเพื่อหวังให้นางเล่นจนเสียเงิน แล้วหลอกให้ฟางเมี่ยวไปนำเงินในบัญชีของนางออกมา ได้ยินว่ากิจการของมารดานางร่ำรวยไม่น้อย เอามาให้เขาเล่นการพนันนิดหน่อยจะเป็นไรไป แต่นี่นางกลับเมินเขา!!!

เหอะ!!! คอยดูเถิด ข้าจะทำให้เจ้ามาสยบแทบเท้าข้าให้จงได้ฟางเมี่ยว!!!

ฟางเมี่ยวรู้สึกเวียนหัวไม่น้อย เหตุใดโจทก์เก่านางจึงมากมายเพียงนี้กันนะ

"เมี่ยวเมี่ยว!!!"

ฟางเมี่ยวหันไปมอง ก่อนจะพบกับจางเสวี่ยฮุ่ยที่กำลังเดินตรงเข้ามาหานาง

"ข้าตามหาเจ้าตั้งนาน"

"ข้าเพิ่งกลับมาจากศาลาน่ะ ว่าแต่เจ้าสนทนากับท่านอ๋องเสร็จแล้วหรือ?"

จางเสวี่ยฮุ่ยที่ได้ยินฟางเมี่ยวเอ่ยถามเช่นนั้นก็ยิ้มเขินอาย ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย ฟางเมี่ยวถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง แต่ก่อนนางก็เคยหลงใหลในตัวเย่จิ้นหยางเช่นนี้ไม่ต่างกัน

แต่ครั้งนี้นางไม่เอาด้วยคนแล้ว นางไม่อยากตายเป็นผีเฝ้าหน้าผา!!!

"เมี่ยวเมี่ยว อีกไม่นานงานเลี้ยงก็คงจบแล้ว พวกเรากลับเข้าไปด้านในกันเถิด"

"อืม ไปสิ"

เมื่อฟางเมี่ยวและจางเสวี่ยฮุ่ยมาถึง งานเลี้ยงก็จบลงแล้ว ผู้คนต่างทยอยกันเดินทางกลับ อาหารก็ลิ้มรสไปไม่มากนัก ฟางเมี่ยวเดินมาหาบิดาของตนที่กำลังสนทนากับแม่ทัพใหญ่หลี่อย่างออกรส นางปรายตาไปมองโดยรอบ ก็พบว่ายามนี้หลี่เยี่ยนเฉินกำลังสนทนาอยู่กับสตรีน้อยนางหนึ่งอยู่อย่างสนิทสนม นางขมวดคิ้วมุ่นแต่ไม่ได้เอ่ยถามออกไป

หลังจากอยู่สนทนากันต่ออีกสักพัก ท่านพ่อก็พานางมาที่รถม้าเพื่อกลับจวน ระหว่างที่นางกำลังขึ้นรถม้า นางก็ได้ยินเสียงหวานใสของสตรีนางหนึ่ง

"พี่หญิง!!! ท่านกล้ามากเลยนะที่ไปสนทนากับท่านอ๋องสองต่อสองน่ะ ท่านพ่อ พี่ใหญ่ทำขายหน้าแล้วเจ้าค่ะ!!!"

"ท่านพ่อ คือว่าลูก..."

"ไม่ต้องพูดแล้ว กลับจวนไปเจ้าก็จงไปคุกเข่าสำนึกผิดที่สุสานบรรพชนเสีย!!!"

ฟางเมี่ยวจ้องมองจางเสวี่ยฮุ่ยที่กำลังถูกบิดาตำหนิด้วยความสงสัยคราหนึ่ง ก่อนจะขึ้นรถม้าเพื่อกลับจวนของตนไป

เมื่อกลับมาถึงจวนฟางเมี่ยวก็รีบอาบน้ำผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ ก่อนจะหยิบตำราสมุนไพรเครื่องหอมของท่านแม่ที่นางนำมาเก็บไว้ในห้องนอนออกมาอ่าน แล้วสั่งให้คนไปตามแม่นมหลิ่วและผู้ดูแลร้านเครื่องประทินผิวมาพบนาง ไม่นานนักแม่นมหลิ่วและผู้ดูแลร้านก็มาถึง ฟางเมี่ยวจึงเอ่ยถามทันที

"ผู้ดูแลหลัว ระยะนี้กิจการเป็นเช่นไรบ้าง?"

ผู้ดูแลหลัวที่ทำหน้าที่ดูแลร้านเครื่องประทินผิวจ้องมองฟางเมี่ยวคราหนึ่ง นางเป็นสตรีวัยกลางคนแต่ทว่าเพราะดูแลตนเองดี จึงยังดูอ่อนเยาว์กว่าอายุจริง

"ระยะนี้สินค้าค่อนข้างขายออกยากเจ้าค่ะ เนื่องจากมีแต่สินค้าชนิดเดิมๆ ไม่ได้มีเพิ่มเติมเลยเจ้าค่ะ"

"เหลือแต่สินค้าเก่าที่ท่านแม่ทำไว้หรือ"

"เจ้าค่ะ"

"เช่นนั้นเจ้าไปปิดร้าน บอกว่าต้องการปรับปรุง แล้วนำของเดิมทั้งหมดมาให้ข้าดู"

"เจ้าค่ะคุณหนู"

"อืม ส่วนท่านแม่นมหลิ่ว ระยะนี้ภัตตาคารโหยวเย่ว์คงกำลังวุ่นวายเลยกระมัง เปิดรับสมัครพ่อครัวอีกสักคนเถิด เลือกเอาไว้สักหลายๆ คนหน่อย ข้าจะไปดูเอง"

"เจ้าค่ะคุณหนู"

เมื่อจัดการทุกอย่างแล้ว นางก็ให้คนทั้งสองออกไป ก่อนจะรีบเดินออกจากเรือนตนไปทันที ลู่ชิงที่เดินตามเจ้านายมาก็เอ่ยถามด้วยความสงสัย

"คุณหนูจะไปโรงพนันหรือเจ้าคะ หรือว่าจะไปโรงสุราเจ้าคะ ใบหน้าคุณหนูดูอิดโรย คงจะเพราะไม่ได้ดื่มสุราบำรุงเป็นแน่เจ้าค่ะ!!!"

ฟางเมี่ยวหยุดชะงักฝีเท้า ก่อนจะหันไปมองลู่ชิง จนคนถูกมองสะดุ้งโหยง

"ลู่ชิง หน้าข้าเหมือนคนติดสุราหรือ?"

"เหมือน เอ่อ ไม่เหมือนเจ้าค่ะ"

"หุบปากเสีย!!! แล้วไม่ต้องตามข้ามา ไปเฝ้าเรือนเสีย ข้าเพียงจะไปกินมื้อค่ำกับท่านพ่อ"

"แต่ว่าคุณหนู บ่าวอยาก..."

"หากเจ้าไม่ไป ข้ารับรองได้ว่าข้าจะเตะขาเจ้าจนเดินไม่ได้อีก"

"ไปแล้วเจ้าค่ะ!!!"

ฟางเมี่ยวส่ายหน้าคราหนึ่ง ก่อนจะครุ่นคิดอย่างปวดหัว นางมีบ่าวเช่นนี้เอาไว้ข้างกายได้อย่างไรกัน!!!