ตอนที่10 ปลอดภัย

ปลอดภัย

เสียงลมหายใจแผ่วเบาดังประสานไปกับเสียงลมที่พัดต้องใบไม้ เซี่ยเหมยลี่ก้าวเท้าเบา ๆ ไปตามเส้นทางคดเคี้ยวที่ทอดยาวออกจากถ้ำ นางจดจำเส้นทางนี้ได้ตั้งแต่เมื่อคืนยามที่ออกไปตักน้ำให้องค์รัชทายาท และบัดนี้นางต้องรีบเร่งออกจากถ้ำเพราะไม่รู้ว่าเขานั้นเป็นมิตรหรือศัตรู แม้จะเป็นพระเอกในนิยายของนาง แต่นางนั้นกสร้างเขามาให้ใจอ่อนกับนางเอกเพียงผู้เดียว ส่วนนางร้ายเช่นนางไม่รู้ว่าเขาจะเห็นใจหรือฆ่าปิดปากกันแน่ ฉะนั้นตอนนี้คือต้องรีบหาทางกลับจวนของตนเอง

แสงสุริยาแรกอรุณฉายส่องลอดผ่านแนวไม้สูง กระทบดินชื้นใต้ฝ่าเท้าของนาง กลิ่นหญ้าหมาดน้ำลอยคลุ้งในอากาศ เมื่อก้าวผ่านพุ่มไม้หนาทึบ ความกังวลในใจค่อย ๆ คลายลงเบาบาง

“คุณหนู! คุณหนูจริง ๆ ด้วย!”

เสียงเรียกอันคุ้นเคยดังขึ้นเบื้องหน้า นางหยุดชะงัก หันไปเห็นร่างของลี่จิ่นกำลังวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก น้ำตาคอหน่วย ลี่จิ่นถลาเข้ามากุมมือของนางแน่นราวกับกลัวว่านางจะหายไปอีก

“ท่านเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ บาดเจ็บตรงไหนหรือไม่”

ลี่จิ่นกล่าวทั้งน้ำตา

“ข้าไม่เป็นไร เพียงแต่ตกเขาแล้วสลบไปเท่านั้น”

“เจ้าค่ะ งั้นเรารีบกลับจวนกันนะเจ้าค่ะ”

เซี่ยเหมยลี่พยักหน้าตอบก่อนจะก้าวเดินอย่างเร่งรีบตรงไปยังรถม้า โดยมีลี่จิ่นเดินตามหลังไปก่อนที่ทั้งสองจะก้าวขึ้นไปนั่งบนรถม้า

……

รถม้าควบเคลื่อนฝ่าหมอกอ่อนแห่งยามอรุณ มุ่งสู่จวนเสนาบดี ภายในรถม้า เซี่ยเหมยลี่นั่งนิ่ง กำลังจมกับความคิดในการหาทางออกเมื่อถึงจวนเสนาบดี นางรู้ดีว่าการหายไปข้ามคืนนี้จะต้องได้รับโทษหนักแน่นอน แต่จะทำอย่างไรได้เมื่อมันเป็นชะตา นางก็จะสู้จนถึงที่สุด

ทันทีที่รถม้าหยุดลงหน้าจวนตระกูลเซี่ย เซี่ยเหมยลี่ก้าวลงมาอย่างเหนื่อยล้า บ่าวรับใช้ที่ยืนรออยู่หน้าประตูรีบเดินเข้ามาหานางด้วยสีหน้าร้อนรน ก่อนจะประสานมือแล้วเอ่ยขึ้นเสียงเบา

“คุณหนู นายท่านกับฮูหยินผู้เฒ่ารอพบท่านอยู่ที่ห้องโถงของเรือนหลัก”

เซี่ยเหมยลี่สะดุดเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า นางยังมิทันได้พักเต็มที่ ก็ต้องไปเผชิญหน้ากับบิดาและท่านย่าเสียแล้ว

ลี่จิ่นมองเจ้านายด้วยความเป็นห่วงก่อนจะก้าวไปกระซิบเบา ๆ

“คุณหนู…”

แววตาแห่งความเป็นห่วงสะท้อนออกมาจนเห็นได้ชัดเจน

“ไม่เป็นไร”

เซี่ยเหมยลี่เผยรอยยิ้มบาง ให้กับสาวใช้ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องโถงในเรือนหลักด้วยท่าทางสงบ ทว่าภายในใจกับคล้ายเงาสะท้อนของผืนน้ำที่ถูกแรงลมพัดไหว

เฉิงอวิ๋นยืนอยู่บนต้นไม้ สายตาจับจ้องไปยังร่างของเซี่ยเหมยลี่ที่ก้าวเข้าห้องโถงเรือนหลักไปจนลับตา เมื่อเห็นว่างานที่ได้รับมอบหมายนั้นลุล่วงแล้ว ร่างสูงพุ่งทะยานดุจวิหคโบยบิน ปลิวไหวไปกับสายลม เพียงพริบตาเงาร่างนั้นก็หายวับไป

ภายในห้องโถง เสนาบดีฝ่ายซ้ายเซี่ยรุ่ยเฉิง นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้แกะสลักด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ข้างกายคือฮูหยินผู้เฒ่าที่นั่งไม่ติดด้วยความเป็นห่วงหลานสาวเพียงคนเดียวของตน

ทันทีที่เซี่ยเหมยลี่ก้าวเข้ามา ฮูหยินผู้เฒ่าก็ก้าวตรงเข้าไปหานางด้วยความร้อนใจ มืออันเย็นเฉียบจากความวิตกแตะลงบนแขนของหลานสาว พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“เหมยเอ๋อร์ เจ้าเป็นอันใดหรือไม่ ปลอดภัยดีหรือไม่”

เซี่ยเหมยลี่มองใบหน้าที่เปี่ยมด้วยความห่วงใยของฮูหยินผู้เฒ่า พลางเผยรอยยิ้มบาง กล่าวต่อด้วยเสียงออดอ้อน

“ข้าปลอดภัยดีเจ้าค่ะ เพียงแต่ตกเขาสลบไป พอตื่นขึ้นมาก็รุ่งสางแล้ว บาดเจ็บเพียงข้อเท้าเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ต้องเป็นกังวลนะเจ้าคะ”

ทว่าขณะเดียวกัน เสนาบดีเซี่ยก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม สายตาฉายแววตำหนิชัดเจน ร่างสูงสง่าของเขาหยุดอยู่ตรงหน้าบุตรสาว พลางขมวดคิ้วแน่น

“เจ้ายังมีหน้ากลับมาโดยไม่มีคำอธิบายหรือ! รู้หรือไม่ว่าการกระทำไร้สติของเจ้าทำให้ทั้งจวนเดือนร้อนเพียงใด!”

เซี่ยเหมยลี่เม้มริมฝีปาก ก้มหน้าหลบสายตาเคร่งขรึมของบิดา ยังมิทันที่นางจะเอ่ยคำใด ฮูหยินผู้เฒ่ากลับส่งสายตาห้ามปรามไปยังบุตรชาย พลางยกมือขึ้นโอบไหล่หลานสาว

“เอาเถิดนางเพิ่ง กลับมา ปลอดภัยก็ดีแล้ว อย่าพึ่งตำหนินางนักเลย ให้กลับไปพักผ่อนก่อนเถิด”

เสนาบดีเซี่ยแม้จะไม่พอใจแต่ก็มิอาจขัดคำมารดาได้ ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ สะกดความขุ่นเคืองไว้ในอก ก่อนจะหันไปออกคำสั่งแก่บ่าวรับใช้

“เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ห้ามแพร่งพรายออกไปเด็ดขาด!”

เหล่าบ่าวรับใช้ต่างประสานเสียงรับคำ ก่อนจะแยกย้ายกันไป ในขณะที่ฮูหยินผู้เฒ่าก็พาหลานสาวกลับเข้าห้องไปโดยไม่ให้เสนาบดีเซี่ยได้โอกาสซักไซ้เพิ่มเติม ทิ้งให้เขามองแผ่นหลังของทั้งสองด้วยความอัดอั้นใจ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะการถูกตามใจมาตั้งแต่ยังเล็ก นางจึงมักจะสร้างแต่เรื่องขึ้นบ่อย ๆ ไม่รู้ว่าเมื่อใดภัยจะมาถึงตัว แววตาแห่งความเป็นห่วงบุตรสาวก็ค่อย ๆ ฉายแววออกมา เพราะหลังจากฮูหยินเขาเสียไปบุตรสาวเพียงคนเดียวก็ถูกเลี้ยงดูอย่างตามใจจากทุกคนในจวน โดยเฉพาะพี่ชายนางเซี่ยฟางซิน และฮูหยินผู้เฒ่ามักจะตามใจในทุกเรื่อง จึงทำให้นางนั้นมีนิสัยเย่อหยิ่ง ไม่เกรงกลัวผู้ใด เพราะเซี่ยฟางซินนั้นแม่แม่ทัพอยู่ชายแดนมีทหารในกองนับหมื่น เขารักน้องสาวมากและมักจะให้ท้ายนางเสมอ

….

ณ ตำหนักองค์รัชทายาท

ภายในห้องหนังสือของจวนองค์รัชทายาท แสงเทียนริบหรี่ไหวระริก ตามแรงลมที่พัดเข้ามาทางหน้าต่าง ปลายพู่กันตวัดไปมาในกระดาษตามแรงมือ หลี่หานเซียนประทับนั่งหลังตรง เบื้องหน้าคือฎีกากองสูงที่รอการพิจารณา ดวงตาเคร่งขรึมจับจ้องไปที่ตัวอักษรบนกระดาษ

“องค์รัชทายาท กระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูล”

เสียงทุ้มขององค์รักษ์เฉิงอวิ๋นดังขึ้นจากหน้าประตู เขาคุกเข่าลงด้วยท่าทางเครพ

หลี่หานเซียนเพียงขยับมือเบา ๆ เป็นเชิงอนุญาต ก่อนเฉิงอวิ๋นจะเดินเข้ามารายงาน

“คุณหนูเซี่ยกลับถึงจวนโดยปลอดภัยแล้วพะย่ะค่ะ”

ปลายพู่กันในมือของหลี่หานเซียนหยุดชะงักไปชั่วครู่ แต่เพียงชั่วพริบตาก็เคลื่อนไหวต่อราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น เขาเพียงพยักหน้ารับรู้ ดวงตาสงบนิ่ง

“อืม”

เขาเอ่ยคำสั้น ๆ แล้วก้มหน้าตรวจฎีกาต่อ

เฉิงอวิ๋นเมื่อเห็นดังนั้นก็ลุกขึ้น เดินออกจากห้องไปโดยเงียบเชียบ

เมื่อแน่ใจว่าไม่มีผู้ใดอยู่แล้ว หลี่หานเซียนจึงหยุดมือ ดวงตาคมกริบนั้นละออกจากฎีกาเบื้องหน้า แล้วยื่นมือไปยังอกเสื้อ หยิบเอาผ้าเช็ดหน้าสีขาวที่ปักลายดอกเหมยเอาไว้อย่างสวยงาม ออกมา

ผ้าเนื้อนุ่มยังคงกลิ่นหอมจาง ๆ ของเจ้าของเดิม มือหยาบลูบไล้เนื้อผ้าแผ่วเบา มุมปากกระตุกยิ้ม ก่อนจะเก็บมันกลับคืนที่เดิม แล้วหยิบพู่กันขึ้นมา ตรวจฎีกาต่อ

….

sds