พวกเขาปกป้องนางหรือ นี่มันแปลกเกินไป

ทางด้านสามคนที่กลับสำนักศึกษาเข้าห้องเรียนก็เดินผ่านคุณหนูทั้งหลายไปนั่งยังที่ประจำเพื่อรออาจารย์ เว่ยซูถิงไม่ได้อยากแต่งงานกับจินเสี่ยวฟงอยู่แล้ว นางแอบชอบรัชทายาทและนางอยากเป็นไท่จื่อเฟยมากกว่า พี่ชายได้ขึ้นชื่อว่ามีบุญคุณช่วยเหลือพระองค์ตอนที่ถูกลอบทำร้ายเมื่อปีที่แล้ว ยามนี้ไท่จื่อมักจะมาพูดคุยสนทนาที่จวนเสมอ นางขอท่านปู่ให้ถอนหมั้นนางกับจินเสี่ยวฟง แต่ท่านปู่ยังไม่รับปากเช่นนั้นนางจะหางทางเอง

“หึ จนป่านนี้เพิ่งจะเข้าเรียน จ่ายเงินเข้ามาก็ยังเรียนไม่ได้น่าสงสารจริงๆ”

“นี่เว่ยซูถิงสตรีปีศาจอย่างเจ้ากล้าต่อว่าคนอื่นหรือ หึ..อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ พี่ชายเจ้าพาเจ้าเข้ามาเรียนที่นี่ อาศัยแอบอ้างผลงานคนอื่นแล้วมาผยอง น่าสมเพช”

“สวีข่ายเหยียน เจ้าพูดดีๆ นะใครแอบอ้าง พี่ชายข้าที่ผ่านมาไม่มีสิ่งใดให้ละอาย”

“อ้อ..นี่เว่ยซูถิงข้าจินเสี่ยวฟงขอถามสักคำเถอะ พี่เจ้ากระบี่ยังตวัดสะเปะสะปะกลับบอกว่าคนเองเป็นวีรบุรุษอีกหรือ”

“จินเสี่ยวฟง เจ้ามันขยะที่เรียนก็ไม่ได้เรื่องข้าจะถอนหมั้นเจ้า”

“โย่ว..เจ้ารีบถอนเถอะ สตรีชั่วร้ายเช่นเจ้าใครได้ไปนับว่าชีวิตอัปมงคลยิ่งนัก”

“เจ้าๆๆๆ”

เว่ยซูถิงอับอายยิ่งนัก ยิ่งบรรดาลูกศิษย์ของสำนักศึกษาหันมามองนางเป็นตาเดียวนางก็ยิ่งอับอาย กำลังจะตวาดทุกคนแต่จ้าวหย่งเฉิงเดินเข้ามาในห้องพอดี ก่อนจะเอ่ยเสียงดัง

“ทำไม กฎสำนักที่ให้คัดเมื่อวานน้อยไปหรือ   พวกเจ้าอยากได้เพิ่ม”

“พวกเราสามคนขออภัยอาจารย์จ้าวขอรับ”

จากนั้นทุกคนก็สงบปากแล้วรออาจารย์ขานชื่อ เมื่อมาถึงรายชื่อของไป่เจินเจินเรียกสามครั้งไม่ตอบ สวีข่ายเหยียนจึงลุกขึ้นประสานมือคำนับก่อนจะเอ่ย

“เรียนอาจารย์จ้าว อาเจินป่วยขอรับข้าเจอกับนางเมื่อเช้า   นางไปร้านขายยาศิษย์ถามนางก็บอกว่าเป็นไข้หวัดน่าจะเพราะถูกคนจิตใจอำมหิตผลักตกน้ำวันก่อน”

“สวีข่ายเหยียนเจ้าว่าใคร” 

เว่ยซูถิงลุกขึ้นชี้หน้าเขา สวีข่ายเหยียนแสยะยิ้มพี่ชายเจ้าอาศัยพ่ออาเจินบาดเจ็บขโมยความดีความชอบ ตัวเองละทิ้งหน้าที่กลับมาชุบมือเปิบน่ารังเกียจยิ่งนัก

“ข้าว่าเจ้า ทำไมหรือเจ้าเป็นคนทำเรื่องนั้นเพื่อกลั่นแกล้งอาเจินไม่ให้นางสอบเลื่อนชั้น”

ลูกศิษย์ทั้งหมดงงทันที ปกติสามคนนี้คือเทพเซียนของสำนัก ไม่มีใครในสายตาแต่กลับปกป้องไป๋เจินเจินงั้นหรือ เว่ยซูถิงชี้หน้าเขามือสั่น กลั้นโทสะจินเสี่ยวฟงเดินมาหาสวีข่ายเหยียนบอกให้นั่งลง แต่คำพูดทำเอาเว่ยซูถิงทิ้งภาพลักษณ์คุณหนูกรี๊ดออกมาก่อนจะพยายามเข้ามาทำร้ายเขา

“ข่ายเหยียนอย่าไปเปลืองน้ำลายกับคนเช่นนี้เลย พวกสุนัขแอบอ้างบารมีเสือ เสียเวลาเรียนเปล่าๆอาจารย์จ้าวจะได้สอนต่อ”

“กรี๊ดดด พวกเจ้าๆ เข้าข้างนังยาจกนั่นหรือ หึ หรือว่านางยาจกนั่นยอมถ่างขาให้พวกเจ้ากัน”

จ้าวหย่งเฉิงสายตาเข้มขึ้นทันทีที่เว่ยซูถิงเอ่ยจบ   เสียงไม้เรียวกระทบโต๊ะก่อนที่ทั้งหมดจะหันมาทางเขา ทั้งสามคนคำนับอาจารย์ก่อนจะนั่งลง ฝางอี้หลุนที่เงียบมาตลอดเอ่ยเบาๆ กับเว่ยซูถิง

“อาเจินนางกตัญญูทำดีสวรรค์ย่อมเมตตาให้เจอบุรุษที่ดี แต่เจ้าแถมให้ข้าแสนตำลึงข้ายังไม่อยากถ่างขาเจ้าออกเลย น่าขยะแขยง”

“เจ้า..”

“พอได้หรือยัง พวกเจ้าทบทวนตำราไป เจ้าสี่คนไปพบข้าที่ห้องหนังสือตอนเที่ยงด้วย อาจารย์หม่าท่านมาสอนได้แล้ว ข้านั่งอยู่ตรงนี้หากใครกล้ากรีดร้องเสียงดังอีก ต่อให้เป็นองค์หญิงหรือองค์ชายข้าก็จะไล่ออกทันที”

สิ้นคำของอาจารย์หนุ่มทุกคนก็เงียบและเรียนต่อไป กลางวันทั้งสามคนไปพบจ้าวหย่งเฉิงเพื่อรับโทษพวกเขาถูกให้ล้างห้องน้ำสามวัน ส่วนเว่ยซูถิงไม่ยอมมา   นางเป็นหลานสาวเสนาบดีใครจะทำอะไรนางได้ แต่เว่ยซูถิงไม่รู้เลยว่าหลังจากนั้นนางไม่สามารถกลับเข้ามาได้อีก นางถูกไล่ออก

หลังจากที่แยกจากกลุ่มของคุณชายเจ้าสำราญเรียบร้อยแล้วไป่เจินเจินก็ขึ้นเขาทันที  ทั้งสี่คนไม่รู้ว่าระหว่างที่สนทนากันอยู่นั้นมีคนกลุ่มหนึ่งยืนฟังอยู่ด้วย  แต่เพราะพวกเขามีวรยุทธเก่งกล้าและซ่อนลมหายใจไว้อย่างดีจึงไม่มีใครรู้   ทันทีเด็กทั้งสี่ไปหมดแล้วชายชราคนหนึ่งก็เดินออกมาก่อนจะประสานมือให้กับบุรุษรูปงามที่ยืนอยู่

"คุณชาย..ที่เด็กสาวคนนั้นกล่าวมาท่านคิดเช่นไรหรือ"

"ไปหาความจริงมา   มู่ถิงตามไปดูเด็กคนนั้นสักหน่อย  ขึ้นเขาลึกเพียงนั้น  ดูท่าจะหนีเรียนมาแน่ๆ  ข้าเห็นนางถอดชุดนักเรียนไว้ในกระเป๋าผ้า"

เหล่าชายฉกรรจ์รับคำจากนั้นก็ไปทำงานตามคำสั่ง  บุรุษหนุ่มนั่งลงโบกพัดขนนกไปมาเขาๆราวกับว่าร้อนเสียเต็มประดา   ลักขื่อเปลี่ยนเสาหรือน่าสนใจๆ   ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากก่อนจะนึกถึงใบหน้าหวานที่เพิ่งจากไป 

" ดูท่าเจ้าไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดินแต่กลับกลัวหย่งเฉิงหรือนี่   แม่หนูน้อยคนนี้ช่างน่าค้นหา"