แชร์

เรื่องบางอย่างสงสัยในใจก็พอ

ผู้เขียน: ป่าดอกท้อ
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2025-05-20 20:54:42

ทุกคนแยกย้านกันเข้าพักแรม เซียวอี้เซียนไปหาท่านย่าและท่านแม่ของนาง เซียวอี้เซียนกำลังแช่เท้าให้ท่านย่าของนางเอ่ยพูดคุยกันทั่วไป นางรู้ดีว่าในบรรดาคนของนางและคนของฉีฮู่ยหมิ่นอาจมีคนของอีกฝ่ายปะปนมาจึงพูดคุยเพียงเรื่องราวทั่วไป

"ท่านย่าเจ้าคะ ท่านอ๋องกว้านซื้อเมล็ดพันธุ์มามากมายยิ่งนัก รอกลับไปแล้วข้าจะดูว่าดินที่รัชทายาทนำกลับมาเหมาะกับพืชชนิดใด"

"เซี่ยนเซี่ยนของย่า ดินก็ส่วนหนึ่งสภาพอากาศก็ส่วนหนึ่ง เรื่องนี้หลานอย่าลืมใสใจเสียด้วยเล่า"

"เจ้าค่ะ หนังสือที่ท่านย่าเขียนล้วนแต่มีประโยชน์ หลานอ่านจบแล้ว ทบทวนหลายรอบมากจึงเข้าใจศาสตร์การเกษตรที่ท่านเขียนเอาไว้ ท่านย่าของหลานสมกับเป็นอัจฉริยะจริงๆ"

ไป๋จินหวนที่เพิ่งจะเสร็จจากการชำระกายเดินเข้ามาก็ยิ้มพร้อมกับเอ่ยกระเซ้าบุตรสาว

"ไอ้โย่ว เซี่ยนเซี่ยนของเราเดี๋ยวนี้ประจบท่านย่าเป็นด้วยหรือ ออดอ้อนเก่งปานนี้สมบัติสกุลเซียวจะไปไหนได้อีกเล่า ล้วนแต่เป็นของเจ้าทั้งนั้น"

เซียวอี้เซียนนำถังไม้ออกก่อนจะเอาเท้าของหญิงชราวางที่หน้าตักค่อยๆซับๆด้วยผ้าจนแห้งจากนั้นจึงสวมถุงเท้าให้นาง ก่อนจะหันไปทางมารดาแล้วตอบกลับ

"ท่านแม่เจ้าคะ สมบ
อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป
บทที่ถูกล็อก

บทล่าสุด

  • ข้านะหรือคือฮูหยินของท่านแม่ทัพ   ฉีฮุ่ยหมิ่ตั้งครรภ์

    จางลี่เฟยหน้าซีด ก่อนจะหันไปหาฉีฮุ่ยหมิ่นที่นั่งมองมายังนาง จางลี่เฟยยกมือชี้หน้าด่าทอ"ทั้งหมดเป็นเพราะเจ้านางสารเลว หากไม่ใช่เจ้าแต่งเข้ามา หากไม่ใช่เจ้ามาแทรกกลางข้าก็ไม่ต้องเป็นเช่นนี้"ฉีฮุ่ยหมิ่นมองหน้าจางลี่เฟยอย่างไม่เข้าใจก่อนจะเอ่ยถามเซียวอี้เซียนออกมา"เซี่ยนเซี่ยน สนมจางนางมิใช่เสียสติไปแล้วหรอกหรือ นางคบชู้แล้วเกี่ยวอะไรกับข้ากัน"เซียวอี้เซียนยิ้มให้นางก่อนจะเอ่ย"นางหลงรักรัชทายาทมานานแล้วเพคะ นางอยากเป็นพระชายาแต่กลับได้เป็นสนมของฝ่าบาทแทน นางพยายามที่จะตั้งครรภ์เพื่อให้ตนเองมั่นคงแต่ฝ่าบาทกลับไม่เคยพลิกป้ายของนางสักครั้ง""เพราะตาแก่นั่นไร้น้ำยาอย่างไร ฮ่าๆๆๆ"จางลี่เฟยเอ่ยออกมาก่อนจะหัวเราราวกับคนเสียสติ จากนั้นก็มีเสียงดังมาจากด้านหลัง"เพราะเสด็จพ่อมีเมตตาต่อเจ้าต่างหาก พระองค์เห็นว่าเจ้ายังวัยเยาว์ไม่ควรต้องมาเป็นบุปผารอวันร่วงโรย คิดว่าเมื่อถึงเวลาจะให้เจ้าเป็นอิสระและได้ใช้ชีวิตเช่นหญิงสาวทั่วไป แต่ใครจะรู้ว่าเจ้ามันเลี้ยงไม่เชื่อง"ทุกคนหันก็เจอกับหยางเฟยหยางที่เดินเข้ามา องครักษ์และคนอื่นๆต่างคำนับเขา หยางเฟยหยางเดินมาหาฉีฮุ่ยหมิ่นพร้อมกับโอบร่างบางของนางไว้แน

  • ข้านะหรือคือฮูหยินของท่านแม่ทัพ   เซียวอี้เซียนลงมือเอง

    อารมไท่อินทางด้านอารามไท่อิน เซียวอี้เซียนส่งไทเฮาและมารดากับท่านย่ากลับเมืองหลวงตั้งแต่สองคืนก่อนโดยไม่มีใครรู้ ฮูหยินทั้งหลายยังอยู่ในที่พักเพื่อไม่ให้คนสงสัยจะให้กลับขบวนใหญ่โตย่อมไม่ดี จึงได้แต่ส่งไทเฮากลับไปก่อน หลิวหย่งกับหวงเหวินเทียนเป็นคนมารับกลับไปอินยามนี้หลานซิ่วเอ๋อร์กับหลานฮวนกำลังจัดการกับกลุ่มนักฆ่าที่มาจัดการเซียวอี้เซียนและฉีฮุ่ยหมิ่น นักฆ่ากว่ายี่สิบคนบุกเข้ามายังเขตอารามที่พัก แต่กลับถูกสองพี่น้องสกัดเอาไว้ หนึ่งในนั้นจำหลานซิ่วเอ๋อร์ได้จึงกล่าวออกมา"หลานซิ่วเอ๋อร์..เจ้าเป็นสุนัขของใครลืมแล้วหรือ"ดรุณีน้อยยกกระบี่ขึ้นชี้หน้าคนพูดก่อนจะหัวเราะในลำคอเบาๆ"หึๆๆ สุนัขหรือ ที่ผ่านมาข้าไม่เคยเป็นสุนัขของใคร กลับกันคนที่กินดื่มใช้ข้าวของจากเงินทองของข้าที่หามา แทะกระดูกที่ข้าเหลือไว้ให้นั่นต่างหากที่เรียกว่าสุนัข""เจ้า..นางตัวดีเจ้าเปรียบองค์ชายใหญ่เป็นสุนัขเช่นนั้นหรือ"หลานฮวนถือหอกเดินหน้าขึ้นมาก่อนจะเอ่ย"อ้อ...ที่แท้พวกเจ้าคือคนของหยางต่ง มาลอบสังหารพระชายรัชทายาทกับพระชายาแม่ทัพใหญ่โจ่งแจ้งเช่นนี้หยางต่งจะทำอะไร"สิ้นคำของหลานฮวนนักฆ่าก็ตกใจ เขาเผลอพูดออกไปแล้ว

  • ข้านะหรือคือฮูหยินของท่านแม่ทัพ   ตลบหลังองค์ชายใหญ่2

    "ดูเหมือนพี่สะใภ้จะเดาถูกนะพี่ใหญ่...นางถึงได้ให้ท่านเสนอแก่ฝ่าบาทถึงสามรอบเรื่องไปสำรวจภูมิทัศน์ต้าฉิน อ้างว่าเพื่อให้รัชทายาทได้รู้จักแผ่นดินตนเองก็เป็นนางที่แนะนำให้ท่านกราบทูลแก่ฝ่าบาท"เสียงดังมาจากคนที่เพิ่งเดินลงมาจากด้านบ้าน ลู่เสวียนเดินเข้ามาด้วยอาภรณ์ที่สะอาดไร้รอยเปื้อนแต่อย่างใด หวังจิ่วคอหด ขนลุกตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาอยู่ข้างนอกมิใช่หรือ เหตุใดลงมาจากข้างบนได้กัน ว่ากันว่าคุณชายลู่ฆ่าคนเสร็จก็จะเปลี่ยนอาภรณ์ใหม่ทันทีเพราะเป็นคนรักสะอาด หยางเทียนหลงภูมิใจในตัวเซียวอี้เซียนเอ่ยออกอย่างภูมิใจ"เมียข้านางฉลาดนัก แต่คนกลับคิดว่านางเป็นเพียงสตรีที่ต้องอาศัยบุรุษถึงสามารถอยู่ได้""แล้วคนที่คิดเช่นนี้ตอนนี้ถูกปรับไม่ได้รับเบี้ยหวัดสามปี อีกทั้งยังถูกลดจากอำมาตย์ช้ายไปเป็นรองเจ้ากรมพิธีการ ทั้งจวนจ้าวถูกองครักษ์หลวงควบคุม ช่างน่าขันยิ่งนักฮ่าๆๆๆ"ลู่เสวียนหัวเราะไม่เก็บอาการแต่อย่างใด ยามที่อยู่นอกเมืองหลวงเขาก็คือน้องรอง ส่วนหลิวหย่งก็คือน้องสามเป็นพี่น้องบุญธรรมกับหยางเทียนหลง เมื่อพี่ใหญ่มีความสุขเหตุใดพวกเขาจะไม่แสดงความยินดีออกมากันเล่า "ฮ่าๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ คนต้

  • ข้านะหรือคือฮูหยินของท่านแม่ทัพ   ตลบหลังองค์ชายใหญ่1

    ในห้องพักทุกคนเตรียมพร้อมที่จะรับมือกับสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้นในคืนนี้ หยางเทียนหลงนอนอยู่บนเตียงด้านนอกลู่เสียนที่ปลอมเป็นคนขับรถม้ายืนเฝ้าอยู่ด้านล่างขอโรงเตี๊ยมคนของแคว้นเหลียงเริ่มที่จะลงมือ โรงเตี๊ยมยามนี้เงียบวังเวงแม้แต่เสียงยุงบินผ่านยังไม่มี ลู่เสวียนได้ยินเสียงเคลื่อนไหวก่อนจะลืมตาทำท่าทีงัวเงียแล้วเอ่ยกับองครักษ์ที่เฝ้ายาม"นี่ๆๆ พี่ชายข้าจะไปนอนที่รถม้านะ""อ้อ..อืม"ลู่เสวียนเดินออกไปด้านนอกเมื่อออกมาได้ก็แอบไปด้านหลังแล้วดีตัวไปยังยอดไม้เพื่อดูความเคลื่อนไหว ชายชุดดำกว่าร้อยคนกำลังมา แปลว่าพวกมันเหมาโรงเตี๊ยมทุกโรงที่เป็นทางผ่านเพื่อรอจัดการรัชทายาท หากวันนี้เป็นตัวจริงเสด็จมาคงลำบากแน่นอนชายฉกรรจ์ชุดดำกว่าร้อยคนเคลื่อนมายังโรงเตี๊ยม เมื่อมาถึงก็ปิดล้อม ส่วนนักฆ่าอีกกลุ่มที่ซ่อนตัวอยู่ในโรงเตี๊ยมที่พักก่อนหน้าสามห้องก็เปิดประตูห้องออกมาทันทีที่ได้รับสัญญาณ ทุกคนสวมชุดนักรบของเผ่าเหลียง องครักษ์ของหยางเทียนหลงที่อยู่ในห้องต่างก็พยักหน้า หวังจิ่ว อารองขององค์ชายใหญ่เดินมายังด้านในโรงเตี๊ยม ก่อนจะเอ่ยถาม"มีคนออกไปข้างนอกหนึ่งคนกลับเข้ามาหรือยัง""เป็นค

  • ข้านะหรือคือฮูหยินของท่านแม่ทัพ   ซ้อนแผนลอบสังหาร

    หวงเหวินเทียนส่งมารดาเข้านอน เมื่อเรียบร้อยคนของรัชทายาทก็มารายงานเรื่องราว รัชทายาทตัวปลอมนั้นกำลังเดินทางกลับเมืองหลวง และคืนนี้จะมีการลงมืออีกครั้งจากฝ่ายตรงข้าม ครั้งนี้เขาจะรวบให้หมด หยางต่งเจ้ารอก่อนเถอะผ่านคืนนี้ไปข้าจะรับซิ่วเอ๋อร์กลับจวนอย่างเอิกเกริก ให้เจ้าได้รู้ว่าที่ผ่านมาเจ้าและมารดาของเจ้ากลับสกุลหวังไม่เคยควบคุมนางและใครได้เลย และเมื่อเจ้ารับรู้ว่าที่จริงแล้วนางเป็นคนของใคร ข้าจะให้เจ้ากระอักเลือดจนยกดาบไม่ขึ้นเชียวล่ะโรงเตี้ยมพเนจรยามอิ๋นรถม้าที่กำลังทะยานควบขี่มายังโรงเตี้ยม กระทั่งมาถึงคนขับรถม้าจึงไปเคาะเรียก ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆเสียงเคาะประตูหลายครั้งทำให้เสี่ยวเอ้อที่งัวเงียๆจากการที่แอบงีบหลับก็ลืมตาขึ้นมา เมื่อตอนบ่ายมีคนมาเหมาโรงเตี้ยมที่ผ่านทางนี้จนหมด มีเพียงโรงเตี้ยมของเขาที่ไม่มีใครมาขอเหมา แขกก็น้อยได้มาเพิ่มอีกคนเถ้าแก่คงมีเงินจ่ายเงินเดือนของเขา จากนั้นเสี่ยวเอ้อก็เดินไปเปิดประตูเพื่อต้อนรับคนที่มาพัก"มาแล้ว มาแล้ว เสี่ยวเอ้อเดินขยี้ตารัวๆก่อนจะตะโกนตอบกลับไป เมื่อเปิดประตูก็เห็นบุรุษสิบกว่าคน มีรถม้าคันใหญ่ เขาจึงถามออกไป"

  • ข้านะหรือคือฮูหยินของท่านแม่ทัพ   ลูกมีภรรยาแล้ว

    ในเมืองหลวงตอนนี้กำลังมีการเฝ้าระวังคนของแคว้นเหลียงกับคนขององค์ชายใหญ่ จ้าวอันถูกปล่อยออกมาแล้ว ฮ่องเต้ลงโทษงดรับเบี้ยหวัดสามปี อีกทั้งลดขั้นจากอำมาตย์ฝ่ายซ้ายไปเป็นรองเจ้ากรมพิธีการ จ้าวอันป๋อเองก็แทบจะกระอักเลือด จวนถูกองครักษ์ควบคุมไปไหนไม่ได้ ตอนนี้ในห้องลับของจวน คนของแคว้นเหลียงกำลังนั่งหน้าดำคล้ำเจรจากับจ้าวอันและจ้าวอันป๋ออยู่"ตกลงอาวุธ..พวกท่านจะส่งมอบเมื่อใด""ทางเราถูกยึดไปหมด นายกองหม่าท่านรออีกสักนิดเถอะ""เสนาจ้าว แคว้นเหลียงของเราคงไม่รอแล้ว ข้าจะพากำลังเข้าเมืองหลวง พวกท่านก็เตรียมเปิดประตูเมืองรอด้วยเล่า"จ้าวอันป๋อกำมือแน่น หากไม่มีอาวุธต่อให้พวกเขามาได้ก็ใช่ว่าจะชนะ แต่ทางแคว้นเหลียงไม่เจรจาต่อ พวกเขานัดวันบุกเมืองหลวงเรียบร้อยก็กลับไป ส่วนองครักษ์ของวังหลวงแสร้งไม่รับรู้ว่าสกุลจ้าวมีคนแปลกหน้าเข้าออก พวกเขานำผักมาส่งทุกๆวันแต่ต้าฉินเป็นดินแดนแห่งการเพาะปลูก พื้นที่มิได้หนาวเย็นเช่นแคว้นเหลียง แต่สามคนนี้กลับใบหน้ากร้านลมจนเห็นชัด เหมือนกับคนที่อยู่กับอากาศหนาวมาตลอดชีวิตองครักษ์นายหนึ่งถึงเวลาเปลี่ยนเวรกับคนใหม่ เมื่ออกเวรก็ตรงไปตำหนัก

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status