ตอนที่17ความทรงจำงดงามที่กลางใจ

หว่านชิงยิ้มอ่อนๆ แววตาอ่อนลงอย่างอบอุ่น

“ใช่ไหมล่ะ น้องเยี่ยนอิงน่ารัก อ่อนหวาน เหมือนกระต่ายน้อยตัวนุ่มๆ ...”

เหมือนรับรู้ถึงสายตา ทั้งคำพูดของทั้งสอง เยี่ยนอิงเงยหน้าขึ้นทันที มือของนางก็กำลังถือพู่หยกเส้นหนึ่งอยู่พอดี หยกขาวใสสะอาด แกะเป็นรูป กระรอกน้อยอุ้มลูกวอลนัตกลมโต สีหน้าของเจ้ากระรอกดูอิ่มเอิบ แก้มตุ่ยนิดๆ อย่างซื่อๆ

เยี่ยนอิงเอียงคอมองอย่างแปลกใจ หยางหลินพูดขึ้นก่อนพลางยิ้มมุมปาก

“พี่หว่านชิงคิดว่าอันนี้เหมาะกับพี่เยี่ยนอิง ส่วนพี่เยี่ยนอิง… คิดว่าอย่างไร”

เยี่ยนอิงมองพู่หยกกระต่ายน้อยในมือพี่สาว แล้วดวงตาก็เป็นประกายทันที นางพยักหน้ารัวๆ แบบไม่ลังเลแม้แต่น้อย

“น่ารักมากเลยค่ะ... ข้าชอบขอบคุณพี่สาว”

หว่านชิงหัวเราะเบาๆ ขณะมองสีหน้าสดใสของน้องสาว ก่อนจะเหลือบเห็นหยกในมือของเยี่ยนอิงบ้าง

“น้องเยี่ยนอิง… แล้วในมือเจ้าคือ?”

เยี่ยนอิงรีบยื่นพู่หยกในมือตนให้ดู

“ข้าคิดว่าอันนี้เหมาะกับน้องหยางหลินมากเลยค่ะ!”

หว่านชิงมองกระรอกน้อยอ้วนป้อมในแผ่นหยก แล้วพลันนึกถึงภาพหยางหลินเมื่อบ่าย ที่พึ่งกินขนมสามชิ้นติดกันจนแก้มตุ่ย ริมฝีปากเลอะน้ำเชื่อม ภาพนั้นฉายชัดในความทรงจำ จนหว่านชิงหลุดห