ตอนที่7ไปเก็บแต้มกับพระเอกกัน

เสียงตะโกนของหว่านชิงดังสนั่นก้องศาลาราวกับระฆังยามศึก นางเบิกตากว้างเหมือนมีใครสาดน้ำเย็นใส่หน้าตอนเช้า

“ไม่ได้การแล้ว! ข้าต้องไปหาเขา!”

นางหมุนกายพรวดพราดกระโจนไปข้างหน้า กระโปรงลากระพื้นปลิวตามแรงก้าว ซื่อซื่อวิ่งตามแทบไม่ทัน ตะโกนด้วยความตกใจ

“องค์หญิง! ระวังเจ้าค่ะ เดี๋ยวทรงจะล้มเจ้าค่ะ!”

“แล้วเขาอยู่ไหน!” หว่านชิงหันมาถามทั้งที่ยังวิ่งอยู่

“มะ...ไม่ทราบเจ้าค่ะ เห็นเพียงว่าท่านแม่ทัพก้าวเข้าวังมาแล้ว รีบเดินเหมือนจะมุ่งหน้าไปที่ใดสักแห่ง”

หว่านชิงเบรกเท้าหยุดนิดหนึ่ง หันขวับ

“ถ้าอย่างนั้น...เขาต้องไปหาท่านพ่อ!”

พูดจบนางก็วิ่งต่อทันที เป้าหมายชัดเจน ตำหนักฮ่องเต้!

นี่แหละคือโอกาสของหว่านชิงแล้ว เก็บแต้มๆๆ ฮ่าาาาาไปเก็บแต้มกับพระเอกก้านนนนน

หว่านชิงยืนนิ่งอยู่หน้าประตูตำหนักเหมือนรูปสลัก แต่ภายในใจกลับร้อนรนยิ่งกว่าหม้อต้มน้ำในครัวหลวง ให้ตายเถอะ! มาแบบนี้ไม่บอกกล่าว จะให้ข้าทำหน้าอย่างไรให้ดูน่าเชื่อว่าไม่ได้ตั้งใจมาหาผู้ชายเฉยๆ …

ดวงตากลมโตร้อนรนกลอกไปมา ก่อนจะกะพริบแป๊บๆ อย่างคิดอะไรออก 

“เอาละ! บ่อปลาคราฟนั่นแหละ ใช้เป็นข้ออ้างได้!กลบบ่อปลาคราฟให้หมดไม่อย่างนั้นหว่านชิงจะต้องตกบ่อปลาคราฟตาย” หว่านชิงสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด แล้วพุ่งพรวดเข้าไปในห้องราวลูกธนู

“เสด็จพ่อ~! ลูกมีเรื่องจะกราบทูลเพคะ เรื่องบ่อปลาคราฟ…”

เสียงหว่านชิงขาดห้วงทันทีเมื่อสายตาปะทะเข้ากับแขกสองคนในชุดเกราะเหล็กคล้ายกัน กำลังก้มหน้าอยู่หน้าพระราชบัลลังก์ หว่านชิงชะงัก หัวใจเต้นตึกตัก ไม่เห็นหน้าก็ ไม่รู้ว่าใครคือแม่ทัพไป๋เหวินหลง

‘เอ้า หันหลังให้ประตูซะงั้น ต้องเป็นหนึ่งในสองคนนี้แน่...แต่ใครล่ะ?’ 

หว่านชิงยิ้มแห้ง ถอนหายใจแผ่วๆ แล้วแสร้งค้อมศีรษะ 

“อ่า...ลูกขออภัยเพคะ ไม่ทราบว่าเสด็จพ่อมีแขกอยู่ จะไปรอข้างนอกก่อนแล้วกันเพคะ”

ไม่รอคำอนุญาตใดๆ จากฮ่องเต้ หว่านชิงก็ผลุบออกมาพร้อมปิดประตูเสียงดัง ปัง! พิงหลังแนบประตู ใบหูแนบใกล้ราวแมวน้อยเฝ้าฟังเสียงฝีเท้าในห้องภายใน ดวงหน้าสวยฉายแววสนุกสนานแบบเด็กซนกำลังตามล่าความลับ ใครกันนะ? ใครคือแม่ทัพไป๋เหวินหลงที่ลือกันว่าเป็นมือขวาคู่บัลลังก์ของเสด็จพ่อคนนั้น…ต่อมเผือกก็ทำงานเขากำลังหารือเรื่องอะไรกันเสด็จพ่อของหว่านชิงจึงมีสีหน้าเคร่งเครียดขนาดนั้น

ทหารที่ยืนเฝ้าหน้าประตูมองเธออย่างกระอักกระอ่วน เหงื่อไหลปรอย ๆ ขณะองค์หญิงใหญ่พิงประตูทำหูกางอย่างจริงจัง แล้วค่อยๆ ขยับตัวออกห่างใครบ้างจะไม่เคยเจอฤทธิ์ของหว่านชิงยามที่โมโห

“องค์หญิง…” ซื่อซื่อกระซิบ

“จุ๊ๆ เงียบก่อน…ขอข้ากำลังฟังอยู่” หว่านชิงตอบเบา ๆ โดยไม่ละหูจากบานประตู 

ในหัวมีแต่เสียงชื่อ ไป๋เหวินหลง ไป๋เหวินหลง...หัวใจที่เต้นแรงขึ้นทุกทีเมื่อรู้ว่ากำลังจะได้เห็นหน้า "พระเอก" ตัวจริงในอีกไม่กี่อึดใจ

ระบบจัดพระเอกหน้าตาแบบไหนมาให้น้าาาาาถึงจะบอกไว้งั้นๆ แต่ก็อยากเห็นแหละ

หว่านชิงเรียบเรียงความคิดตนเองเงียบๆ ริมฝีปากขยับพึมพำเบาๆ แล้วยกมือแตะปลายคางอย่างใช้สมอง 

“ลักษณะของพระเอก...จากที่เคยได้ยิน…ไม่สิเคยเห็นอ่านมาในนิยาย”

หล่อ ใบหน้าคมเข้ม หน้านิ่งราวน้ำแข็งในฤดูเหมันต์ ดวงตาดุกร้าว เพียงปรายตาก็ไร้ผู้ใดกล้าสบตาต่อ ออร่าแม่ทัพแรงขนาดที่ว่า...ขุนนางยังใจสั่นเมื่อเดินผ่าน เขาผ่านสนามรบจนแม้ไม่ต้องเอ่ยคำใด ขุนนางทั้งท้องพระโรงก็พร้อมจะโน้มศีรษะยอมสยบ ท่าทางองอาจไม่ผิดจากหลี่เซวียนอี้ฮ่องเต้บางคนกลับคิดว่าเป็นพ่อลูกกันด้วยซ้ำ หว่านชิงอมยิ้มเสด็จพ่อของหว่านชิงองอาจจริงๆ หรือคงเฉพาะตอนที่ไม่อยู่กับหว่านชิงสินะต่อหน้าคนอื่นก็ฮ่องเต้ผู้องอาจห้าวหาญ

อืม...แล้วท่านแม่ทัพคนนั้นยังมีอะไรอีกน้าาา? ใช่แล้วดูสูงมาก ขี่ม้าเก่ง ถือกระบี่เป็น และยามที่เขาเผลอยิ้มนี่โลกราวกับจะถูกหลอมละลายไปเลยทีเดียว แต่เขาไม่เคยยิ้มให้ใคร จริงสิมีไฝใต้ตาซ้าย

ประตูที่หว่านชิงกำลังพิงอยู่ถูกผลักเปิดออกอย่างกะทันหัน แรงผลักนั่นทำให้หว่านชิงวูบเซไปตามแรงเหวี่ยง ใบหน้าขาวสะอ้านเบิกตากว้าง สีแดงระเรื่อบนแก้มยังไม่ทันจางก็มีเสียงร้องตกใจจากข้างๆ ดังขึ้น

“องค์หญิง”

เสียงซื่อซื่อแหลมลั่นพุ่งเข้ามาหมายจะคว้าหว่านชิงที่กำลังจะล้มเพราะแรงผลักประตู แต่เร็วเท่าไรก็ยังไม่ทันมือของคนผู้หนึ่งที่ยื่นออกมารับร่างบางไว้ก่อน…

วงแขนแข็งแรงของใครบางคนคว้าเอวหว่านชิงไว้พอดี ทันเวลาราวจับจังหวะของสายลม มือใหญ่นั้นหนาและแน่น กล้ามเนื้อใต้แขนเสื้อนั้นราวกับเหล็กกล้า และในเสี้ยววินาทีที่หว่านชิงรู้สึกว่าตัวเองกำลังคลุกใบหน้าลงกับอกอุ่นของเขา หัวใจก็เต้นระรัวไม่เป็นจังหวะ คนอะไรมีความดึงดูดเพียงนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ได้ทันทีว่านี่คือท่านแม่ทัพไป๋เหวินหลง

ดวงตาคมวาวที่จ้องมองใบหน้าของหว่านชิงริมฝีปากได้รูปแย้มน้อยๆ อ้อมแขนอบอุ่นไม่กอดรัดจนทำให้รู้สึกเจ็บแต่ผ่อนอ้อมแขนโอบรอบให้รู้สึกปลอดภัย ใบหน้าหล่อที่หล่อจนแทบลืมหายใจ