บทที่ 2 แรกพบสบตา (4/4)

          “มิเป็นไรเจ้าค่ะ จริงๆ ที่ข้าไม่กินอันใดเลยเพราะพี่ชายของข้ากำชับไว้ว่า บรรดาคุณหนูที่ชอบริษยาผู้อื่นมักจะใช้งานเลี้ยงเช่นนี้สร้างเรื่องอื้อฉาวให้ตนเอง หรือสร้างเรื่องเพื่อทำลายผู้อื่น ข้าควรระวังให้มาก” เพราะกลัวคุณหนูที่นั่งห่างออกไปจะได้ยิน จางชิงหนี่ว์จึงยื่นดวงหน้าหวานเข้าไปใกล้สหายแล้วกระซิบบอกเสียงเบาที่ข้างหู

            ใบหน้าหวานของคุณหนูเจิ้งเห่อร้อนกับความใกล้ชิดนี้ ความน่ารักสดใสของคุณหนูผู้นี้ทำให้ภาพลักษณ์เย่อหยิ่งของตนพังทลาย นางช่างเหมือนกระต่ายป่าขนปุกปุยที่ตนเคยเลี้ยงไว้เมื่อตอนเป็นเด็ก

            การได้รู้จักจางชิงหนี่ว์ในวันนี้ทำให้ความนิยมชมชอบของน่ารักที่เจิ้งเข่อชิงเคยลืมเลือนไปถูกรื้อฟื้น ที่ผ่านมาเพราะถูกฝึกฝนให้เป็นว่าที่ฮองเฮา นางจึงไม่อาจแสดงออกถึงความต้องการที่แท้จริงของตนได้ บัดนี้เมื่อตัดสินใจที่จะปล่อยมือนางจึงค้นพบความสุขอีกครั้ง

            ‘เหตุใดหนี่ว์เอ๋อร์ของข้าถึงได้น่ารักเช่นนี้’ อยากจะรั้งตัวเข้ามากอดสักครา แต่เกรงว่านางจะตื่นตกใจ

            “ข้าเข้าใจแล้ว แต่การที่เจ้าปล่อยท้องให้หิวเช่นนี้ก็ไม่ดีเท่าใดนัก อย่างไรลองกินขนมนี่ดีหรือไม่ ขนมนี่ข้านำติดตัวมาจากจวนเพราะเยว่ฉิงชอบบ่นหาขนมอยู่บ่อยครั้ง”

            “จะดีหรือเจ้าคะ”

            “กินเถิดวันนี้ข้ายกให้สหายใหม่เช่นเจ้า” หวังเยว่ฉิงกล่าว

            “เช่นนั้นข้าไม่เกรงใจแล้วนะ” สตรีตัวน้อยรับขนมมาด้วยท่าทางดีใจ ก่อนจะค่อยๆ กัดกินขนมกุ้ยฮวาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข

            “อร่อยหรือไม่” คุณหนูเจ้าของขนมเอ่ยถามด้วยท่าทางคาดหวัง

            “อร่อย หวานกำลังดี ข้าชอบ”

            “เจ้าชอบก็ดีแล้ว เอาไว้ไปเที่ยวเล่นที่จวนข้าสิ ข้าจะทำขนมอร่อยๆ ให้เจ้ากิน”

            “เจ้าห้ามโกหกข้า ข้าจะไปกินขนมจวนเจ้าจริงๆ นะ”

            “ข้ายินดีต้อนรับ”

            “เช่นนั้นข้าจะไปที่จวนเจ้าบ่อยๆ หรือหากไม่รังเกียจจะมาเยี่ยมเยียนข้าที่จวนบ้างก็ได้”

            “อืมๆ ข้ากับเยว่ฉิงต้องไปแน่นอน”

            แปะ แปะ เสียงปรบมือของคุณหนูหลิวดังขึ้นก่อนที่คนอื่นจะปรบมือตาม

            “คนที่ปรบมือคนแรก ใครหรือเยว่ฉิง”

            “นั่นคือคุณหนูหลิวเมิ่ง คุณหนูรองจวนหลิวแห่งนี้ และนางเป็นสหายของสวี่ลู่ฟาง”

            “เพราะเช่นนี้จึงได้ขึ้นแสดงเป็นคนแรกสินะ” นางพึมพำเสียงเบากับตนเองก่อนจะต้องหันกลับมาสนใจเหตุการณ์ตรงหน้าต่อ

            เมื่อจู่ๆ สวี่ลู่ฟางที่เมื่อครู่ยังปกปิดใบหน้าครึ่งล่างด้วยผ้าผืนบาง บัดนี้ได้พลั้งเผลอทำผ้าผืนนั้นหลุดแล้วปลิวไปตกอยู่ตรงหน้าที่นั่งของชินอ๋องซื่อจื่อ

            ‘นี่แหละช่วงเวลาที่ข้ารอคอยมาถึงแล้ว’ จางชิงหนี่ว์จับจ้องเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างใจจดใจจ่อ ในนิยายบรรยายไว้ว่ายามที่ชินอ๋องซื่อจื่อก้มเก็บผ้าคลุมหน้าแล้วส่งคืนให้เจ้าของ ทั้งสองได้สบตากันในระยะเพียงเอื้อมมือ พระเอกก็ถูกสตรีนัยน์ตาหงส์ล่อลวงได้สำเร็จ

            เสียงฮือฮาดังขึ้นเมื่อบุรุษทั้งหลายได้เห็นใบหน้าของโฉมสะคราญล่มเมืองอย่างคุณหนูสวี่ ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินไปเก็บผ้าคลุมหน้าของตน

            “ขอประทานอภัยเพคะ” นางย่อตัวลงเล็กน้อยก่อนจะกล่าวกับบุรุษตรงหน้า

            “...” เงียบกริบ บุรุษรูปงามไม่ตอบรับหรือขยับตัวเพื่อเก็บผ้าคลุมหน้าผืนนั้นดังเช่นที่ทุกคนคาดคิด

            “ขายหน้าชินอ๋องซื่อจื่อแล้วเพคะ”

            “...” โจวอันฉี บุรุษที่นางมักจะเรียกว่า ‘ตัวซวย’ นิ่งเฉย แววตาเรียบเฉยจ้องมองนางเอกเพียงครู่เดียวก่อนจะกวาดสายตามองมายังจุดที่นางนั่งอยู่

            ‘พระเอกผู้นั้นมองใครหรือ’ คุณหนูจางหันซ้ายทีขวาทีเพื่อดูว่าเป็นคุณหนูผู้ใด แต่จนใจที่รอบตัวนางมีคุณหนูมากมายหลายนาง จึงไม่อาจทราบได้ว่ามองใครกันแน่

            สุดท้ายในเมื่อชินอ๋องซื่อจื่อไม่ขยับตัว องค์รัชทายาทก็เอาแต่มองอันใดก็ไม่ทราบ หลิวเฟิงเหมียนจึงลุกขึ้นแล้วไปเก็บผ้าผืนนั้นให้แทน

            “ขอบคุณคุณชายหลิวเจ้าค่ะ” แม้จะไม่เหมือนที่คิดไว้แต่สวี่ลู่ฟางก็ต้องรักษามารยาทด้วยการขอบคุณพี่ชายของสหาย

            “มิเป็นไรๆ” หลิวเฟิงเหมียนตอบรับก่อนจะกลับไปนั่งที่เดิม

            ‘เหตุใดไม่เหมือนที่ข้าเคยอ่านมา ไหนล่ะฉากตกหลุมรักของพระเอกนางเอกที่บรรยายว่าเพียงได้พบหน้าสบตาทุกอย่างรอบตัวก็ราวกับหยุดหมุน หยุดหมุนอันใดกันเล่า ไม่ตรงปก น่าผิดหวังจริงๆ’ จางชิงหนี่ว์ได้แต่มองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยสายตาตัดพ้อต่อว่าด้วยความผิดหวัง

            ก็มันผิดหวังจริงๆ นี่ ฉากตกหลุมรักราวกับทุกสิ่งหยุดหมุน มันมีจริงที่ไหนกันเล่า...