บทที่ 3 ความเก่งกาจของสหายคนใหม่ (1/4)

3

ความเก่งกาจของสหายคนใหม่

            ด้านหลิวเฟิงเหมียนที่หลังจากช่วยกู้หน้าให้สาวงามแล้วกลับมานั่งที่เดิม กำลังจะยกชาขึ้นจิบต้องชะงักเมื่อเห็นสายตาไม่ใคร่พอใจของสหาย

            “อันฉี หากเจ้าไม่พอใจข้าที่ลุกไปเก็บผ้าคลุมหน้าให้กับคุณหนูสวี่ เหตุใดเจ้าไม่ลุกไปเองเล่า” เพราะได้ยินมาจากน้องสาวว่าคุณหนูสวี่กับชินอ๋องซื่อจื่อมีใจให้กัน จึงคิดว่าสหายเกรงใจองค์รัชทายาทที่ก็มีใจให้คุณหนูสวี่จึงไม่กล้าแสดงออกมากนัก ตนเองก็เลยช่วยรักษามารยาทให้

            “ข้ามาคิดดูแล้ว ใบหน้าของเจ้าควรมีรอยตำหนิสักสองสามรอยจริง”

            “อย่าได้คิดทำเช่นนั้นเชียว”

            “เช่นนั้นก็ไปทำให้ใบหน้าตนไม่น่ามองซะ” ดวงตาดำของโจวอันฉีฉายแววจริงจังจนสหายขนลุก

            “หากเจ้าไม่พอใจข้าเรื่องคุณหนูสวี่ เจ้าไม่ต้องห่วงไปหรอกอย่างไรนางก็ยังชื่นชอบเจ้า”

            “หุบปากซะ”

            “แค่กล่าวถึงก็ไม่ได้ เจ้ามันขี้หวงเกินไปแล้ว”          

            ‘ต่อไปเป็นการแสดงความสามารถของคุณหนูเจิ้ง จากจวนเสนาบดีฝ่ายซ้าย’

            “หากข้าจำไม่ผิดในรายชื่อคุณหนูที่จะขึ้นแสดงไม่มีชื่อของคุณหนูเจิ้งนี่” หลิวเฟิงเหมียนงุนงง เพราะคนจัดการเรื่องนี้คือน้องสาวของเขาที่ไม่ใคร่จะชอบหน้าคุณหนูจวนเสนาบดีฝ่ายซ้าย ดังเช่นบิดาที่ก็ไม่ชอบเสนาบดีฝ่ายซ้าย แล้วนางจะขึ้นแสดงได้อย่างไร

            “หึ” ชินอ๋องซื่อจื่อปรายตามองโจวเฟยหลงครู่หนึ่งก่อนเค้นเสียงจากลำคอ 

            “ข้าเบื่อหน่ายเจ้าจริงๆ อันฉี” คุณชายหลิวได้แต่ถอดถอนใจกับความปากหนักของสหาย

           

            ทางฝั่งสตรีก็งุนงงไม่น้อยที่จู่ๆ สตรีที่ตนไม่ชอบหน้าถูกประกาศเรียกให้ขึ้นแสดงต่อจากโฉมงามอันดับหนึ่งของเมืองหลวง

            “เจ้าใส่ชื่อนางไปด้วยหรือเมิ่งเอ๋อร์” สวี่ลู่ฟางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

            “ไม่นะ ในรายชื่อที่ข้าเขียนไม่มีรายชื่อของนาง”

            “หากเจ้าไม่ได้ใส่แล้วใครกันที่เพิ่มชื่อนางลงไป”

            “ข้าก็อยากทราบเช่นกัน ลู่ฟางเจ้าไม่โกรธข้าใช่หรือไม่ที่จู่ๆ เข่อชิงได้ขึ้นแสดงความสามารถ” หลิวเมิ่งที่เป็นสหายและรับรู้มาตลอดว่าคุณหนูแห่งจวนเสนาบดีฝ่ายซ้ายไม่ใคร่ชอบหน้าสหายตนถึงขั้นปล่อยข่าวว่าสหายตนลอบเจอองค์รัชทายาทหวังทำลายชื่อเสียง ไหนจะส่งคนมากลั่นแกล้งอีกมากมาย

            “ข้าจะกล้าโกรธเจ้าได้อย่างไร แค่เจ้ายอมใส่ชื่อให้ข้าได้แสดงเป็นคนแรก ข้าก็ขอบคุณมากแล้ว”

            “เจ้าช่างจิตใจดี ขอบคุณนะที่ไม่โกรธข้า”

            “อืม” สวี่ลู่ฟางตอบรับด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนสมกับสมญานาม โฉมสะคราญอันดับหนึ่งของเมืองหลวง

            ในขณะที่สหายรักทั้งสองคนกำลังสนทนากัน คุณหนูอีกคนก็กำลังต่อว่าคนที่กลั่นแกล้งสหายตนหวังให้อับอาย

            “กัดไม่ปล่อยเลยจริงๆ หลิวเมิ่ง” หวังเยว่ฉิงกล่าวพลางมองไปที่คุณหนูเจ้าของจวนด้วยสายตาไม่พอใจ เพราะรู้ดีว่าสหายของตนไม่มีทางไปลงชื่อเพื่อแสดงความสามารถแน่นอน

            “ช่างเถิด ในเมื่อพวกนางอยากประจักษ์ด้วยตาตนเอง ข้าก็จะทำให้พวกอ่อนหัดได้เห็น ชิงหนี่ว์เจ้าดูข้าให้ดีๆ นะ”

            “อื้ม...ข้าจะคอยมองเจ้าอยู่ตลอด ใช้ความสามารถตอกกลับสตรีพวกนั้นให้หน้าหงายไปเลย” รู้จักความสามารถของว่าที่ฮองเฮาผู้นี้น้อยไปเสียแล้ว เจิ้งเข่อชิงเป็นคุณหนูตระกูลใหญ่มีหรือจะเก่งกาจน้อยไปกว่าบุตรสาวหมอชาวบ้านที่บังเอิญโชคดีรักษาพระสนมหาย จึงได้เป็นหมอหลวงอยู่ในวังหลวง

            นางร้ายนิสัยดีส่งยิ้มให้นางก่อนจะเดินออกไปด้านหน้าเพื่อแสดงความสามารถให้คนที่คิดกลั่นแกล้งนางได้เห็น

            “ชิงหนี่ว์เจ้าเป็นตัวนำโชคของข้าจริงๆ”

            “ตัวนำโชค? ข้าหรือ” คุณหนูจางมีสีหน้างุนงง

            “เพราะความน่ารักน่าเอ็นดูของเจ้า เข่อชิงถึงได้ยิ้มออก เจ้ารู้หรือไม่ตั้งแต่ได้รู้ว่าตนต้องหมั้นหมายกับองค์รัชทายาท เข่อชิงไม่เคยยิ้มเช่นวันนี้อีกเลย วันๆ นางเอาแต่ฝึกฝนการเป็นฮองเฮาไม่หยุดพัก”

            “แล้วเข่อชิงมีใจให้องค์รัชทายาทหรือไม่”

            “มีหรือไม่ บิดามารดาไม่สนใจหรอก ทุกคนสนใจแต่ความเหมาะสม ในความโชคร้ายของเจ้ายังมีความโชคดีอยู่เพราะอย่างน้อยเจ้าก็ไม่ต้องโดนบังคับให้หมั้นหมายหรือแต่งกับบุรุษคนไหน” เมื่อไม่มีบิดามารดาก็ไม่ต้องโดนบังคับ

            “แล้วเรื่องที่ถูกเล่าลือของคุณหนูสวี่นั่นเป็นเรื่องจริงหรือไม่”

            “เพราะเป็นเรื่องจริง เข่อชิงจึงไม่ชอบสตรีดอกบัวขาว”

            “อืม...เป็นสตรีดอกบัวขาวจริงๆ นั่นแหละ” นางยิ้มก่อนจะหันไปมองสหายคนใหม่ที่กำลังจะเริ่มบรรเลงเพลง

            ตึง...เมื่อเสียงเริ่มดังขึ้นทุกคนต่างแปลกใจกับท่วงท่าการบรรเลงเพลงของคุณหนูเจิ้งผู้มาจากตระกูลใหญ่ เพลงที่เลือกเป็นเพลงที่บอกเรื่องราวของสตรีผู้หนึ่งที่เบื่อหน่ายกับความรักจึงอยากปล่อยวางแล้วท่องออกไปในโลกกว้าง

            แม้ที่ผ่านมาคุณหนูเจิ้งจะเย่อหยิ่งและมีข่าวลือว่าร้ายกาจแต่บุรุษทั้งหลายที่กำลังจับจ้องอยู่ก็ไม่อาจจะปฏิเสธความงดงามเย้ายวนของนางได้ หากเปรียบคุณหนูสวี่ลู่ฟางเป็นดอกโบตั๋น[1]ที่งดงามเพียบพร้อม คุณหนูเจิ้งเข่อชิงคงจะเปรียบดังดอกเหมยกุ้ย[2] ที่สวยงามกลิ่นหอมและเย้ายวนน่าสัมผัสแต่ทว่ามีหนามแหลมคมคอยปกป้อง ต่างจากดอกโบตั๋นที่สามารถชื่นชมและเข้าถึงง่าย

            ท่าทางสง่างามไร้ที่ติของคุณหนูแห่งจวนเสนาบดีฝ่ายซ้าย และสายตาบุรุษที่จับจ้องนางด้วยความชื่นชมทำให้สตรีนางหนึ่งจิกเล็บลงบนฝ่ามือใต้อาภรณ์อย่างแรงเพื่อข่มโทสะตน

            ยิ่งนัยน์ตาหงส์ของสตรีผู้นั้นมองเห็นบุรุษที่นั่งในตำแหน่งเหนือกว่าผู้อื่นจ้องมองไปที่ว่าที่คู่หมั้นด้วยสายตาล้ำลึก ยิ่งทำให้นางไม่พอใจ

[1] ดอกพีโอนี (Peony)

[2] ดอกกุหลาบ