#ออพิมของคุณสาม EP.2 มาเฟียเลี้ยงเด็ก (๓)

“สัตตบรรณไม่ต้อนรับมึงอีกต่อไปแล้วพิศุทธิ์” เขาพูดกับชายวัยกลางคนตรงหน้า ที่ถึงจะเคยมีศักดิ์เป็นอดีตคู่ค้าที่แสนดี แต่ถ้าหักหลังกันเมื่อไหร่ ความเป็นมิตรนั้นจะถูกพังทลาย เขาจะทรมานมันทุกทางเท่าที่จะทำได้

ฝ่ามือนั้นกดมีดลงพร้อมเสียงกรีดร้องโหยหวนของพิศุทธิ์ แต่ก่อนที่ส่วนแหลมคมของมีดพกจะกดลงที่นิ้วชี้หยาบอ้วนของเขา เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ดังขึ้นรัวๆ สามครั้ง จนสามก๊กต้องหยุดมีดไว้กลางอากาศ โดยที่เกือบจะเฉียดเนื้อของชายผู้นั้นไปแค่เพียงไม่กี่เซน

“วิลลี่ โทรศัพท์” เขาหันไปออกคำสั่งกับมือขวา ชายหนุ่มกำยำหัวโล้นส่งสมาร์ทโฟนราคาแพงให้นายตัวเอง ก่อนที่สามก๊กจะเลื่อนสลับหน้าจอทัชสกรีนเป็นรูปหน้ากล่องแชทไลน์

แต่ก็แทบจะผงะไป ใจกระตุกอย่างรุนแรง

เมื่อเด็กสาวที่หายไปร่วมสิบห้านาที กลับส่งรูปภาพวาบหวิวขยี้ใจมายั่วยวนเขาในเวลาสำคัญเสียนี่!

รูปแรก นั้นเป็นรูปที่พอเร่งระดับเลือดลมให้สูบฉีดประมาณหนึ่ง เป็นรูปที่เธอยกกล้องเซลฟี่ถ่ายด้วยมือตัวเอง รอยยิ้มโก๊ะๆ ถูกเผยออกมา พร้อมกับหน้าอกหน้าใจที่ทะลักจากชุดวาบหวิวที่สามก๊กโปรดปรานราวกับจงใจ

รูปที่สอง เป็นรูปที่ทรวงอกกลมโตหกลงจากขอบเสื้อคอกว้างมากขึ้น ความขาวเนียนไร้ไฝหรือสิวฝ้านั้นทำให้มาเฟียหนุ่มที่ยืนเลื่อนดูแต่ละรูปนั้นเต็มไปด้วยความกระเหี้ยน เขานึกอยากไปฉีกชุดสายเดี่ยวบนร่างกายของเด็กสาวออก ก่อนที่ต่อมาจะชักดึงสติของตนเองกลับมา ผ่อนลมหายใจหนักเบา

ยัยเด็กนี่เพิ่งอายุสิบแปด จะยังเร่งรัดไม่ได้

แจ้งเตือนที่สามเป็นข้อความไม่สั้นไม่ยาว ที่คราวนี้ถูกพิมพ์มาด้วยศัพท์ที่แสนเย้ายวน โดยที่ไม่คิดว่าสาวเจ้าจะมีอารมณ์นี้กับเขา ทั้งที่ต่อหน้านั้นดูกลัวจนหัวหด

ปริศนา : ถ้าพี่สามอยากเห็นมากกว่านี้ ก็รีบกลับมานะคะ

ตึง!

สามก๊กบิดมีดหักลงไปในทิศทางที่ไม่โดยเนื้อหนังของชายวัยกลางคนที่ชื่อพิศุทธิ์โดยตรงทันทีจนเกิดเสียงดัง เขาเลือดลมแล่นพล่าน โดยเฉพาะจุดศูนย์รวมความต้องการทั้งหมดของผู้ชายที่ชูชันดันเป้ากางเกงขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

ไม่คิดเลยว่าเด็กที่สติไม่ดีคนนั้น จะทำให้เขารู้สึกได้มากถึงขนาดนี้

“วิลลี่ จัดการให้หน่อย” เขายังคงตีสีหน้านิ่งเรียบตอนที่หันไปออกคำสั่งให้มือขวาของตัวเองด้วยถ้อยคำกำกวม หากแต่อีกฝ่ายกลับเข้าใจได้ในทันที วิลลี่โค้งรับตอนที่ก้าวมาแทนที่ชายหนุ่ม ก่อนที่สามก๊กจะเดินหุนหันออกไปจากห้องสนุ๊ก พร้อมกับชายชุดดำอีกร่วมห้าคน

เสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดเหลือคณาดังขึ้นจากในห้องสนุ๊กหลังจากที่เดินจากมา แต่ถูกกลบโดยบรรยากาศอื้ออึงของโซนคอกเทลเล้าจน์ที่มีผู้หญิงในชุดวาบหวิว บ้างก็เปลือยกายห้อยโหนอยู่บนเสาให้ชายหนุ่มมากหน้าหลายตาเชยชมรูปร่างอ้อนแอ้นอรชร

แต่ในแววตาของสามก๊กนั้นไม่หวั่นไหวกับอิสตรีล่อตาล่อใจเหล่านั้นเลยแม้แต่เพียงนิด ผู้หญิงก็เหมือนกันหมด และนี่ก็แค่หนึ่งในธุรกิจที่สัตตบรรณทำ

แต่ผู้หญิงที่เย้ายวนใจที่สุด

นั้นคือคนที่เขาลงความเห็นแล้วว่าจะเอามาเป็นนางบำเรอนั่นเอง

สองชั่วโมงหลังจากนั้น

ฝ่ายออพิมแก้วคนงาม กลับไม่ได้ใส่ใจข้อความในแชทไลน์อีกต่อไป เธอไม่รู้ว่าตนเองกำลังจะประสบกับเหตุการณ์ไม่คาดฝันและมัวแต่กดโทรศัพท์ถ่ายรูปอย่างเพลิดเพลิน เซลฟี่ตัวเองอย่างไม่รู้จักเบื่อ พร้อมกับสลับมาดูแกลลอรี่อย่างตื่นตาตื่นใจกับวัฒนธรรมใหม่ๆ ที่ตนเองได้รู้

แต่แล้ว

“มิได้! จักมาหลงรักวัฒนธรรมเมืองอื่นที่มิใช่กรุงศรีได้อย่างไร” อารมณ์ดีไม่ทันไรเธอก็ฟื้นคืนสติแล้วยกสองมือมาตบหน้าตัวเองเบาๆ สาวเจ้าส่ายหน้าเพื่อรั้งสติของตนเองที่กำลังจะหลงรักการถ่ายรูปขึ้นมาจริงๆ แต่ก็เพิ่งนึกขึ้นได้เช่นกันว่าตอนนี้ตัวเองถูกจับมาเป็นเชลยโดยเมืองแขก “มิเอา มิเอา จักมิถ่ายรูปอีกแล้ว วัฒนธรรมของแขกขาวเรามิเปิดรับ!”

คิดได้เช่นนั้นก็วางไอโฟนราคาแพงลงบนฟูกนอนพลางผินหน้าหนีไปนั่งยโสอยู่บนเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งอย่างไม่ใยดี แต่สายตาเจ้ากรรมก็ยังเหลียวไปมองอยู่ร่ำไป

แต่เจ้าคุณพ่อบอกว่ากรุงศรีอโยธยาของเราเป็นเมืองที่มิเคยแพ้เมืองอื่น แม้แต่พม่า เขมรเมืองมอญ หรือแม้แต่เมืองฝาหรั่งมังค่าที่เข้ามาทำการค้า พระนครของเราก็คือจุดศูนย์กลางแห่งการตลาดการคมนาคมที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

จักว่าเราหยิ่งจองหองมิเปิดรับวัฒนธรรมประเพณีใหม่ๆ ก็ช่าง แต่เราจักมิแสดงให้ชายแขกขาวผู้นี้รู้เด็ดขาดว่าเราชอบวัฒนธรรมในเมืองของเขา

เชิดหน้าเข้าไว้ออพิม!

นั่งเชิดอยู่ไม่นานก็ได้ยินเสียงรถขับเข้ามาภายในตัวคฤหาสน์ที่ดังขึ้นมาถึงชั้นสองที่เธออยู่ เด็กสาวผวาไปยืนอยู่หน้าบานหน้าต่าง เห็นเกวียนรูปทรงสีดำทมิฬที่ไม่มีวัวควายหรือม้าเทียมเกวียนดั่งเช่นเมื่อวานที่หล่อนถูกพามา ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำก้าวออกมาหลังจากวัตถุนั้นหยุดเคลื่อนตัว เขากำชับชุดด้านนอกอย่างถือตัว

เด็กสาวยู่หน้า กลับมาแล้วหรือชายเถื่อนแห่งเมืองแขก

หากแต่พลันนั้นดวงตาในแว่นกรอบบางก็เงยขึ้นมาสบตากับหล่อน

“เฮือก!” ดวงตาดุดันอะไรเช่นนี้ ออพิมแก้วในชุดสุดเซ็กซี่หลบหน้าหนีหันหลังให้อีกฝ่ายในทันใด เนื่องจากดวงตานั้นราวกับอยากจะฉีกทึ้งหล่อนให้ขาดกระจุยตั้งแต่ตรงนี้

นะ... น่ากลัวเหลือเกิน

ยืนผวาอกสั่นขวัญแขวนได้ไม่นาน ประตูห้องของเธอก็ถูกไขเปิดออก สาวเจ้ายังคงยืนอยู่ริมหน้าต่าง ในขณะที่หน้าประตูมีบุรุษเถื่อนยืนอยู่ตรงนั้น พร้อมกับจ้องมองเด็กสาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

ชุดนี้ที่สาวรับใช้จัดแต่งให้ช่างถูกใจ เข้ากับสรีระผอมบาง แต่กลับมีส่วนเว้าส่วนโค้ง ส่วนที่นูนออกมากอย่างเต็มตื้นด้วยเสน่ห์ของสาวที่โตเต็มวัย ถ้าอีกฝ่ายไม่บอกว่าตัวเองอายุไม่ถึงยี่สิบปีบริบูรณ์ เขาคงเข้าใจผิดว่าเธอเป็นเด็กสาววัยเรียนมหาลัยเป็นแน่

แววตาคมเหลือบไปเห็นโทรศัพท์เจ้ากรรมที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง จึงได้ความว่าหล่อนไม่ได้อ่านข้อความสุดท้ายที่เขาส่งไป

ถึงมันจะเป็นเพียงแค่สติกเกอร์ก็ตาม แต่หล่อนก็ควรอ่าน หล่อนเป็นเด็กเลี้ยงของเขาไม่ใช่หรือ

“ทำอะไรอยู่ตรงนั้น เข้ามานี่สิ” เสียงทุ้มต่ำโพล่งขึ้น แต่มันมีความแหบพร่าเจืออยู่นิดๆ เนื่องจากได้รับแรงกระตุ้นมาจากคาสิโนแล้ว พิมแก้วสั่นหน้าหวือ เธอก้มหน้าลงมองร่างกายตัวเอง เมื่อเห็นว่าชุดนั้นเปิดเผยผิวมากเกินไปก็หวั่นผวา รีบยกมือมากอดตนเองไว้แน่น

“ชายเมืองแขกขาว... มิใช่สิคุณสาม ได้โปรดอย่าทำกระไรเราเลย เรามิเคยผ่านมือชายใด มิรู้วิธีจักปรนเปรอท่านดอกเจ้าค่ะ”

วิธีการพูดที่แปลกประหลาดหลุดออกมาจากปากเธออีกครั้ง สามก๊กไม่รู้ว่าเธอไปเรียนมาจากไหนถึงรู้คำในสมัยโบราณมากขนาดนี้ ถ้าจะเป็นคนสติไม่ดี ก็คงเป็นคนสติไม่ดีที่ชอบอ่านประวัติยุคกรุงศรีอโยธยาจนหลอนเป็นเพ้อเป็นพกออกมาเหมือนเป็นคนยุคนั้น

สมัยนี้จะมีหรือ คนที่ย้อนอดีตมาแบบในหนังหรือละคร ตลกเกินไป

ชีวิตเขาอยู่แต่กับพระกับศาสนา มากกว่านั้นคืออยู่กับโลกแห่งความเป็นจริง