#ออพิมของคุณสาม EP.2 มาเฟียเลี้ยงเด็ก (๒)

Sk : ถ่ายรูป

เขาส่งมาอีกแล้ว ข้อความนั้นแม้จะเป็นแค่ตัวอักษรแต่ใจความห้วนสั้นก็กดดันเด็กสาวได้ดี เธอเริ่มเลิ่กลั่ก นั่งครุ่นคิดในห้องนอนของตนอยู่นาน จนสุดท้ายจึงตัดสินใจเดินไปเคาะประตูห้อง

ก็อกๆๆ

“ว่ายังไงครับ” เสียงทุ้มของการ์ดที่ยืนเฝ้าหน้าประตูสำรวจความเรียบร้อยของเด็กเลี้ยงคุณสามดังขึ้นมา ชวนให้เด็กสาวตัวสั่นที่ไม่ใช่เสียงคุณเมดอย่างที่คิดเอาไว้ แต่ก็ทำใจดีสู้เสือถามออกไป

“ท่านรู้จักการ ‘ถ่ายรูป’ หรือไม่เจ้าคะ”

บุรุษหนุ่มในชุดดำตรงหน้าขมวดคิ้วจนพันเป็นปม เพิ่งเคยเห็นคนในสมัยดิจิตอลไม่รู้จักคำว่าถ่ายรูปมาก่อน จึงทวนคำถามเพื่อความแน่ใจ

“อะไรนะครับ”

“ท่านรู้จักการถ่ายรูปหรือไม่เจ้าคะ” คำถามยังคงเป็นคำถามเดิม ชายหนุ่มผงะไปชั่วอึดใจ ก่อนที่จะกุมขมับ

“คุณหนูรู้จัก ‘กล้องถ่ายรูป’ มั้ยครับ”

พิมแก้วที่ยืนอยู่อีกฝั่งของบานประตูไม้สักทองเอียงคอฉงน เธอส่ายหน้าทั้งที่เขาไม่เห็น พร้อมกับตอบฉะฉาน

“กล้องถ่ายรูปคือกระไรหรือเจ้าคะ”

เอาล่ะ สงสัยต้องเข้าไปด้านใน และอธิบายให้สาวเจ้าได้รู้จักกับคำว่า ‘กล้องถ่ายรูป’ เสียก่อน

‘แม็คกี้’ ลูกน้องที่ผ่านร้อนผ่านหนาวของสามก๊กมานับสามปี เปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของคุณหนูคนสวยที่ได้เห็นแวบๆ เมื่อคืนนี้ ยิ่งเข้าไปใกล้ชิด ได้เห็นใบหน้าอ่อนเยาว์สวยหวาน พร้อมกับชุดสุดเซ็กซี่ที่คุณสามชอบให้เด็กบำเรอใส่เดินตัวปลิวไปปลิวมาในคฤหาสน์บ่อยๆ ก็ทำเอาหนุ่มใหญ่อย่างเขาเลือดลมสูบฉีด

แต่ก็ต้องตีหน้าเข้มๆ เอาไว้

“มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับคุณหนู” เสียงหล่อ

ดวงตากลมโตคู่นั้นเงยขึ้นมาสบตากับเขา เธอมีแววความหวาดหวั่น ระแวดระวังตัวเจือปนอยู่ตามแบบฉบับกุลสตรีที่ไม่เคยได้อยู่กับชายใดสองต่อสองมาก่อนเนื่องจากมีเจ้าคุณพ่อดุยิ่งกว่าใคร แต่ก็มีแววเว้าวอนอยู่ในที

“คุณสามให้เราถ่ายรูป แต่เรามิรู้ว่าถ่ายรูปคือกระไรเจ้าค่ะ”

แม็คกี้นั้นขมวดคิ้ว เด็กสาวตรงหน้านั้นไม่มีแววโกหกเจือปน เธอไม่รู้จริงๆ ว่าการถ่ายรูปเป็นอย่างไร แม็คกี้นั้นฝันใฝ่อยากเป็นช่างถ่ายรูปอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าลุคภายนอกของเขาจะดูดิบเถื่อนมากแค่ไหนก็ตาม แต่เพราะป๊าทำงานรับใช้ต้นตระกูลของสามก๊กอยู่เป็นทุนเดิม เขาจึงจำต้องกลายมาเป็นลูกน้องที่ทำงานสีเทาให้สามก๊กอย่างช่วยไม่ได้

“ให้เป็นหน้าที่ของผมเถอะครับคุณหนู” อีกฝ่ายว่าเสียงห้วน พลางยื่นฝ่ามือหนามาตรงหน้าเด็กสาวที่เอียงคอไม่เข้าใจ จนเขาโพล่งขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ “ผมจะเป็นคนถ่ายรูปให้เอง รบกวนส่งมือถือให้ผมได้มั้ยครับ”

พิมแก้วชั่งใจนานอยู่เป็นนาที ใจหนึ่งก็นึกไม่ไว้วางใจ แต่อีกใจหนึ่งก็อยากรู้เช่นกันว่าการถ่ายรูปคืออะไร จึงส่งไอโฟน 1x Pro max ให้ชายหนุ่มโดยง่าย

“เราต้องทำเช่นไร”

“คุณหนูแค่โพสท่าเท่านั้นครับ ไม่มีอะไรมาก”

“โพสท่าคือกระไร” แม็คกี้กุมขมับ แม้แต่คำทับศัพท์ก็ยังไม่รู้หรือ คุณสามพาผู้หญิงแบบไหนเข้ามาเนี่ย เท่าที่เห็นมีแต่คนนิสัยแปลกๆ ทั้งนั้น

สงสัยจะเป็นรสนิยมของนาย อย่าไปนึกสงสัยเชียว

“ท้าวสะเอวนะครับ แบบนั้นแหละครับ แล้วก็ยกขาขึ้นนิดหน่อย ขาข้างขวานะครับ นั่นแหละครับคุณหนู สวยมากเลยครับ”

เด็กสาวตามน้ำเขาโดยง่าย โพสท่าออกมาให้อีกฝ่ายที่ยืนจ่อกระดานชนวนจิ๋วหรือโทรศัพท์ถ่ายรูปเธอ เสียงแชะดังขึ้นมาระลอกหนึ่ง พร้อมกับแสงแฟลชจากกล้องที่เข้าตาเจ้าหล่อน เด็กสาวตาแวววับ เมื่อแม็คกี้เลื่อนหน้าจอสมาร์ทโฟน เปิดรูปของเธอให้ดู

“โอ้คุณพระ” เธอแทบไม่เชื่อสายตา นี่คือเธอจริงๆ อย่างนั้นหรือ “คนหน้าตาละม้ายคล้ายเราในนี้ เป็นใครงั้นหรือ โพสน์ท่างามหน้าจังเลยเจ้าค่ะ”

“รูปคุณหนูไงครับ การถ่ายรูปก็คือการบันทึกภาพของเราในสมาร์ทโฟน แค่คุณหนูเข้าที่รูปไอคอนกล้องเล็กๆ ตรงหน้าจอ แล้วมันจะเข้าหน้าจอที่เป็นการถ่ายภาพนิ่งครับ จะถ่ายวีดีโอก็ได้ ก็จะเป็นภาพเคลื่อนไหว”

“... มิน่าเชื่อว่าเมืองแขกจักมีวัฒนธรรมที่แปลกตาเช่นนี้ พิกลเหลือเกินเจ้าค่ะ” เธอบ่นพร่ำเพรื่อไปแบบนั้นเอง แต่ตามจริงเด็กสาวนั้นแสนตื่นตะลึง นี่มันเป็นวัฒนธรรมแบบไหน คล้ายๆ การส่องคันฉ่องใช่หรือเปล่า “ทำไมพอถ่ายรูปออกมาเช่นนี้ เราดูสวยจังเลยเจ้าคะ”

“ผมใส่ฟิลเตอร์ขับผิวของคุณหนูไปด้วยนิดหน่อยครับ”

“ฟิลเต้อ? ฟิลเต้อคือกระไรเจ้าคะ สอนเราได้หรือไม่”

แม็คกี้นั้นปวดเศียรเวียนเฮด แต่ในขณะเดียวกันก็แสนเอ็นดู เนื่องจากหายากยิ่งที่คุณสามจะพาเด็กสาวที่ใสซื่อเหมือนผ้าขาวบริสุทธิ์เข้ามาแบบนี้ ปรกติเห็นพามาแต่นางแมวยั่วสวาท ไม่ก็นางพญาที่คอยสั่งให้ทำนู่นทำนี่ ออกจะเป็นงานมากกว่าคนทั่วไปแถมยังออกแนวเครื่องเทศรสจัด นายคงอยากเปลี่ยนแนวเป็นสมุนไพรหอมบ้าง

แต่จะให้เด็กสาวถ่ายรูปทั้งที่แต่งตัวแสนเอ็กซ์แตกแบบนี้ส่งไปให้นายโดยทำท่าทางจืดชืดพรรค์นั้นก็คงจะไม่ไหว ชายหนุ่มล่อหลอกเด็กสาวให้ถ่ายรูปเซลฟี่ด้วยตนเอง หลอกให้เธอก้มต่ำจนหน้าอกหน้าใจใหญ่โตทะลักทะล้นออกมาจากคอเสื้อที่แหวกต่ำ พร้อมกับฉวยมือถือไปจากเธอทำทีเหมือนจะช่วยดู แต่กลับส่งรูปไปให้นายด้วยตัวเอง

ข้อความถูกขึ้นอ่านอย่างรวดเร็ว นายคงอยู่ที่คาสิโนเลยมีเวลาว่างแบบนี้ แต่คงจะนัดเจอเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ที่เป็นคู่ค้าอยู่เช่นกัน

ตัดมาที่ฝ่ายของสามก๊ก เขากำลังนั่งอยู่ในคาสิโนในเครือของตนเองจริงๆ แต่แทบเท้านั้นกลับมีชายผู้หนึ่งนอนหมอบอยู่ด้วยสภาพสะบักสะบอม ชายผู้นี้คือคนที่ลอบค้ายาเสพติดให้กับฝั่งศัตรูที่ห้ำหั่นกันมาช้านาน รวมถึงบอกรายละเอียดลับต่างๆ ของฝั่งสัตตบรรณกรุ๊ปไปให้พวกมันด้วย นั่นทำให้เขาไม่พอใจและคิดจะทรมานเขาที่คาสิโนของตัวเองที่เป็นธุรกิจหลัก

แต่ทั้งๆ ที่อารมณ์ไม่ดี แต่กลับแชทคุยกับเด็กสาวที่อยู่ที่บ้านได้อย่างหน้าตาเฉย ลูกน้องที่ยืนมองนายที่กำลังอารมณ์ดีท่ามกลางการทรมานหนอนบ่อนไส้ จึงได้แต่มองหน้ากันอย่างฉงน

แปลกนัก มีแววหลงเด็กเลี้ยงโดยที่อีกฝ่ายนั้นสติไม่สมประกอบแท้ๆ สามก๊กนั้นคิดแค่ว่าเธอน่ารำคาญจนอยากดูแล แต่เมื่อวันนี้สาวเจ้าทักแชทไลน์เข้ามาด้วยอาการน่าเอ็นดู ก็ตกชายหนุ่มได้ไม่ยากนัก

เขานึกอยากท้าทายสติปัญญาของหล่อน จึงส่งข้อความบีบบังคับ

Sk : ถ่ายรูปมาหน่อยสิ

พอสาวเจ้ามีท่าทีเอ๋อเหรอใส่ ก็พิมพ์ตอกย้ำไปหนึ่งครั้ง จนคราวนี้เด็กสาวหายไปเป็นระยะเวลาหนึ่ง

สิบนาที... เขามองนาฬิกาข้อมือ หลังจากนั้นจึงขยับแว่นตากรอบบาง เอื้อมมือไปทางวิลลี่ที่ส่งมีดพกมาให้ ใบหน้าคมคายพยักหน้าให้ลูกน้องอีกสองคนลากร่างอ่อนโรยแรงสิ้นฤทธิ์นั้นไปบนโต๊ะสนุ๊ก บังคับยื่นแขนป้อมสั้นนั่นวางนาบฝ่ามือ กางนิ้วทั้งห้าลงบนโต๊ะสีเขียว กายใหญ่ในชุดสูทลุกขึ้นมา ปักมีดแหลมไว้ตรงกลางข้อนิ้วชี้และข้อนิ้วกลางของชายผู้นั้นที่คิดจะมาเป็นหนอนให้กับครอบครัวของเขา

ตึง!

“นะ... น้องสาม ขอร้องอย่าทำพี่เลย พี่ผิดไปแล้ว ให้พี่ชดเชยเท่าไหร่ก็ได้ กี่ล้าน พี่จะไปหามาให้”