ตอนที่26

“มันไม่หายไปไหนหรอก…จ้องขนาดนั้น….”ลุงสิงห์เลยขึ้น ทำให้ผมหันกลับมามองหน้าแกอย่างเขินอาย ที่เขารู้ทันผม แกก็ลอยหน้าลอยตาอย่างไม่รู้ไม่ชี้ เป็นจังหวะเดียวกับที่พี่เข้มเดินถือสากกระเบือกลับมายื่นส่วให้ลุงสิงห์พอดี

“พี่เข้มกินข้าวแล้วเหรอครับ?”ผมเอ่ยถามพี่เข้มเสียงอ่อน พี่เข้มก็นั่งลงข้างๆผมก่อนจะส่ายศีรษะไปมาเป็นคำตอบว่าเขายังไม่ได้กินข้าวผมก็ขมวดคิ้วมองแกอย่างสงสัย ว่าทำไมเขายังไม่กินอีก ทั้งๆที่เขาออกจากบ้านมาก่อนผมอีกน่ะ

“มันจะกินได้ยังไง…ก็มันรอเอ็งอยู่น่ะสิ…”ลุงสิงห์เอ่ยขึ้นมาทำให้ผมมองหน้าพี่เข้มอย่างเค้นคั้นเอาคำตอบว่าที่ลุงสิงห์พูดเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า ที่ว่าพี่เข้มรอกินข้าวพร้อมผมน่ะ

“ไปๆๆไปยกสำรับข้าวมากินไป๊…ข้าหิวแล้ว..”ลุงสิงห์ว่าเสียงเข้มพลางโบกมือไล่พี่เข้ม พี่เข้มที่หน้าแกแดงก่ำก็รีบหลบสายตาผมอย่างเขินอายหันไปก้มศีรษะหงึกๆเป็นคำตอบให้ลุงสิงห์ก่อนที่แกจะลุงขึ้นยืนและเดินซอยเท้าถี่รัวออกไปจากตรงนี้อย่างรวดเร็ว

พรึบ

“ข้าจะบอกกับคนในหมู่บ้านว่าเอ็งเป็นหลานของข้าแล้วกัน….”

“ส่วนเอ็งก็แสร้งทำเป็นหลานชายข้าที่มาจากในเมืองไปก่อนล่ะกัน…”ลุงสิงห์ว่าในขณะที่แผ่นหลังของพี่เข