ตายแล้วทำไมไม่ไปที่ชอบๆ

ซูเว่ยหรานเดินเข้ามาในห้องก่อนจะเริ่มจากเก็บกวาดพื้น ที่นี่อยู่ติดทะเลพื้นส่วนมากจึงเป็นดินทราย พวกเขาไม่ได้วางอิฐปูพื้นบ้านด้วยซ้ำ ฝนตกลงมาก็แฉะไปหมด ยิ่งตอนนี้เพิ่งเข้าหน้ามรสุม ซูเว่ยหรานถอนหายใจ ทำไม่รกขนาดนี้นะรน่างเดิมอยู่ได้อย่างไร จากนั้นก็เริ่มลงมือเก็บกวาด

ซูเว่ยหรานเปิดหน้าต่างออก แสงแดดจากข้างนอกแรงจ้า เห็นแดดแบบนี้เหอะหากตกขึ้นมาไม่ลืมหูลืมตาเลยเชียวแหละ เหมือนจะชื้นแปลว่าคืนนี้คงมีพายุเข้าอีก ยังดีที่บ้านนี้ไม่ติดชายฝั่ง หากออกมาเกือบแปดร้อยเมตร หรือเกือบสองลี้หากคิดตามโบราณ ร่างอวบอ้วนเริ่มจากกวาดพื้นก่อน เอาขยะไปกองรวมกันเอาไว้ กำจัดขยะในยุคนี้คงทำได้อย่าเดียวคือเผาทิ้ง ซูเว่ยหรานเห็นหมอนใบเก่าๆก็คิดว่าจะเอาไปโยนทิ้ง แต่กลับมีเสียงดังมาแผ่วเบา

"พี่สาว..อย่าทิ้งหมอนของข้านะเจ้าคะ"

ซูเว่ยหรานหันขวับไปทันที สายตานางเจอเข้ากับร่างอวบอ้วนที่เลือนราง เป็นวิญญาณซูเว่ยหรานคนเดิมที่กำลังคุยกับนาง ซูเว่ยหรานกระโดดทีเดียวขึ้นเตียงทันที โครม!!! กรอบ!!ครื้น!! โครม!! เตียงรับน้ำหนักไม่ไหวจึงหักลงมา ร่างใหญ่ถึงกับจุกจนพูดไม่ออกได้แต่เอ่ยตะกุ