ตายแล้วทำไมไม่ไปที่ชอบๆ

ซูเว่ยหรานเดินเข้ามาในห้องก่อนจะเริ่มจากเก็บกวาดพื้น   ที่นี่อยู่ติดทะเลพื้นส่วนมากจึงเป็นดินทราย   พวกเขาไม่ได้วางอิฐปูพื้นบ้านด้วยซ้ำ  ฝนตกลงมาก็แฉะไปหมด  ยิ่งตอนนี้เพิ่งเข้าหน้ามรสุม   ซูเว่ยหรานถอนหายใจ  ทำไม่รกขนาดนี้นะรน่างเดิมอยู่ได้อย่างไร  จากนั้นก็เริ่มลงมือเก็บกวาด 

 ซูเว่ยหรานเปิดหน้าต่างออก  แสงแดดจากข้างนอกแรงจ้า  เห็นแดดแบบนี้เหอะหากตกขึ้นมาไม่ลืมหูลืมตาเลยเชียวแหละ   เหมือนจะชื้นแปลว่าคืนนี้คงมีพายุเข้าอีก   ยังดีที่บ้านนี้ไม่ติดชายฝั่ง  หากออกมาเกือบแปดร้อยเมตร  หรือเกือบสองลี้หากคิดตามโบราณ   ร่างอวบอ้วนเริ่มจากกวาดพื้นก่อน  เอาขยะไปกองรวมกันเอาไว้  กำจัดขยะในยุคนี้คงทำได้อย่าเดียวคือเผาทิ้ง  ซูเว่ยหรานเห็นหมอนใบเก่าๆก็คิดว่าจะเอาไปโยนทิ้ง  แต่กลับมีเสียงดังมาแผ่วเบา    

"พี่สาว..อย่าทิ้งหมอนของข้านะเจ้าคะ"

ซูเว่ยหรานหันขวับไปทันที   สายตานางเจอเข้ากับร่างอวบอ้วนที่เลือนราง  เป็นวิญญาณซูเว่ยหรานคนเดิมที่กำลังคุยกับนาง   ซูเว่ยหรานกระโดดทีเดียวขึ้นเตียงทันที   โครม!!!   กรอบ!!ครื้น!! โครม!!    เตียงรับน้ำหนักไม่ไหวจึงหักลงมา  ร่างใหญ่ถึงกับจุกจนพูดไม่ออกได้แต่เอ่ยตะกุกตะกัก

"ผะ ผะ ผี  ผีหลอก  ฮือๆๆ  ตายแล้วก็ไปที่ชอบๆสิ   จะมาหาข้าทำไม  จะเอาร่างคืนหรือ"

พี่สาว..ข้าจากไปแล้วไม่อาจกลับมาได้อีก   หมอนใบนั้นมีของสำคัญของข้าท่านอย่าทิ้งนะเจ้าคะ"

"ฮือๆๆ    ซูเว่ยหรานนะซูเว่ยหราน  เจ้าตายไปแล้วจะงกสมบัติอะไรอีก  ไปไหนก้ไปเถอะ  อูย..เจ็บชะมัด  ดวงตกขนาดนี้เลยหรือเจ๊เนี่ย"

"พี่สาว...ท่านช่วยรักษาสมบัติของข้าได้หรือไม่   วันหนึ่งจะมีคนมารับข้า  ท่านพ่อบอกแบบนั้น"

"ไปเถอะนะ  จะเก็บไว้ให้แต่ไปได้แล้ว"

"ฝากลูกๆข้าด้วย  ข้าไม่ได้รังเกียจพวกเขา  ข้าไม่เคยตีหรือหยิก  ท่านนึกไม่ออกหรือ"

"ไม่อยากนึกตอนนี้  ไปเถอะขอร้อง   อย่าเดินเข้ามาสิโว้ย  ฮือๆๆ  เจ้าแม่กวนอิม  เจ้าพ่อกวนอู  พระถังซัมจั๋ง เทพเห่งเจีย  พระเยซู  พระแม่มารี  พระพุทธองค์  ช่วยข้าน้อยด้วย"

วิญญาณของซูเว่ยหรานลอยมาหานางช้าๆก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

"ข้าขอโทษที่ทำท่านเดือดร้อน    นี่เป็นสิ่งที่ข้าสามารถตอบแทนท่านได้  รับไปเถอะ  ข้าต้องไปแล้วพวกเขารออยู่  ฝากลูกๆข้าด้วย  ท่านช่วยกตัญญูกับท่านปู่แทนข้าที  ลาก่อน"

ร่างวิญญาณของซูเว่ยหรานค่อยๆเลือนหายไป   ซูเว่ยหรานนั่งร้องไห้  โอยจุกชะมัดลุกไม่ไหว  ยายนี่อ้วนเกินไปแล้ว   นางพยายามที่จะลุกพร้อมกับบ่นไปด้วย

"ฮือๆๆ..จุกโว้ย  เป็นผีจะมีห่วงอะไรนักหนาวะ   เจ๊ก็ไม่ได้อยากตายเสียเมื่อไหร่   ขอกลับไปได้ไหม  สวรรค์ฉันเพิ่งมาวันเดียวเองนะ  วาร์ปกลับไปไม่ได้เหรอ  ฮึบ..ฮึบ..เฮ้อลุกยากจังวะ"

ครืดดดด....บานประตูถูกเปิดออก  ร่างสูงของหลี่จื่อหานยืนจังก้าอยู่หน้าประตู  เขาเห็นนางนั่งอยู่บนเตียงที่หักครึ่งก็อมยิ้ม   นางดูน่าตลก  แต่ซูเว่ยหรานไม่ตลกด้วยก่อนจะเอ่ยเสียงดัง

"นี่...ไอ้คนแซ่หลี่จะยืนมองข้าอีกนานไหม  ไม่คิดจะมาช่วยกันบ้างหรือ"

ร่างสูงหุบยิ้มทันทีก่อนจะสาวเท้าก้าวเข้ามาในห้อง  เงาของเขาทอดยาวทาบทับไปถึงครึ่งห้องก่อนจะเอ่ยเสียงเข้ม

"สามี"

"ห๊ะ!!...อะไรนะ?...เจ้าพูดอะไรกัน"

"สามี..เรียกข้าว่าสามี   มิใช่เรียกชื่อโดยตรง"

"ไอ้หยา...ไม่เอาน่าตาแก่   เวลานี้จะมาถือสถานะอะไรกันอีก  พยุงข้าขึ้นหน่อย"

"ดักดานสอนยากสอนเย็น   ข้าไปล่ะ  เจ้าช่วยตัวเองก็แล้วกัน"

หลี่จื่อหานหมุนตัวหันหลังกลับ  ซูเว่ยหรานมองตามแผ่นหลังตั้งตรงก่อนจะกัดฟันกรอดๆเอ่ยเรียกเขา

"สามี..ท่านพี่ช่วยพยุงข้าลุกหน่อยได้หรือไม่เจ้าคะ  ข้าเจ็บนัก"

ร่างสูงหันกลับมาก่อนจะเดินมาหาฉุดแขนนางแล้วรั้งขึ้น  ซูเว่ยหรานพยายามที่จะรั้งตัวเองขึ้นแต่กลับกลายเป็นดึงเขาลงมาทับตนเอง  ใบหน้าหล่อเหลาอยู่ห่างนางเพียงคืบ   หัวใจดวงน้อยๆในร่างใหญ่เต้นแรงจนหลี่จื่อหานได้ยินมัน   ซูเว่ยหรานยิ้มให้เขาเอ่ยขอโทษ

"คือ...ขอโทษข้าไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ท่านล้ม   คือท่านพี่ท่านลุกออกไปก่อนได้หรือไม่  ข้า   คือว่าข้าหนัก  ท่านตัวใหญ่"

หลี่จื่อหานลุกขึ้นยืน  มองใบหน้าอวบอ้วนที่มีแต่ไขมันก่อนจะยื่นมือให้นางอีกครั้ง  ซูเว่ยหรานจับมือเขาเอาไว้  หลี่จือหานออกแรงรั้งนางขึ้นมา  จนในที่สุดนางก็ลุกขึ้นและลงจากเตียงได้   เสียงเขาเอ่ยกับนางเบา

"ถึงข้าตัวหนัก    ก็คงไม่หนักเท่ากับเจ้าหรอก"

ซูเว่ยหราน"............."

นางหมุนตัวกลับมาก็ปรากฏว่าเขาเดินออกไปแล้ว   ไอ้คนๆนี้น่าตีให้ตายจริงๆ  หันมาดูสภาพในห้องก็ถอนหายใจ  คืนนี้ฝนตกจะนอนยังไงก่อน  น้ำคงไหลเข้ามาอีกตามเคย  ห้องนี้อยู่ต่ำสุด  ยายแก่น่าตายนั่นช่างร้ายกาจจริงๆ  ซูเว่ยหรานอาฆาต

"หึ  แค่ถูกปลดยังไม่พอหรอกยายเฒ่า  รอเจ๊ตั้งหลักได้ก่อนจะเอาให้จมดินเลย   เฮ้อในหมอนนี่มีอะไรนะยายอ้วนนั่นถึงได้หวงนักหวงหนา  ช่างเถอะเตียงหักก็ไม่เป็นไร  อย่างน้อยก็เอาไว้ใช้ทำฟืนได้    เลยไปหน่อยมีกอไผ่อยู  ไม่ว่าอย่างไรคืนนี้ต้องนอนให้ได้  ตั้งแต่ฟื้นมามีแต่เรื่อง"

ซูเว่ยหรานเก็บที่นอนจนเรียบร้อย  นางขนเศษไม้เอาไว้ข้างๆห้อง   กวาดจนในห้องไม่มีหยากไย่   เมื่อเปิดหน้าต่างจนกว้างภายในห้องก็สว่างน่าอยู่   ห้องนี้ใหญ่ที่สุดในบ้าน  เดิมเอาไว้ใช้เป็นห้องโถง  แต่เนื่องจากอยู่ต่ำสุดเวลาที่ฝนตกน้ำจะไหลมา   หลังจากคลอดคู่แฝดยายแก่นั่นก็ให้นางอยู่ห้องนี้  ซูเว่ยหรานรู้สึกว่าความทรงจำบางช่วงของร่างนี้หายไป  เหมือนปิดกั้นตนเอง  จำได้เพียงแค่ตอนที่บิดาจากไปและนางนอนอยู่คนเดียวมาตลอด   ก่อนหน้านางถือว่าเป็นสตรีที่หน้าตานับว่าไม่ขี้เหร่   ความทรงจำที่พอปะติดปะต่อได้ก็หลังจากที่มีคนมาเจอนางนอนเตียงเดียวกับหลี่จื่อหานและหลังจากนั้นยก็แต่งเข้ามาสกุลหลี่

นางเอาที่นอนและผ้าห่มมาซักตาก  แดดดีแต่คืนนี้ฝนคงตก  ห้องปิดสนิทได้  ก่อไฟเอากลางคืนคงช่วยคลายหนาว   หลี่จื่อหานนั่งอ่านหนังสืออยู่  ช่วงนี้หน้ามรสุมไม่ออกเรือ  เขาจะว่างอยู่บ้านสี่เดือน   เห็นร่างอวบอ้วนที่เดินหอบผ้ามาก็แปลกใจ  ซูเว่ยหรานเดินตรงมาหาเขาเอ่ยถามถึงแหล่งน้ำ

"นี่คนแซ่หลี่  พวกท่านซักผ้ากันที่ใดหรือ"

"สามี"

"ซูเว่ยหราน"............."

แหม่เรื่องมากจริงโว้ยไอ้หนาศพหิมะนี่   ก่อนจะเอ่ยอีกครั้ง

"ท่านพี่...ข้าอยากเอาผ้าไปซัก   แหล่งน้ำอยู่ที่ใดหรือเจ้าคะ"

มือหนาปิดหนังสือที่กำลังอ่านอยู่   เขาจ้องมองนางอย่างพิจารณาก่อนจะเอ่ยถาม

"เจ้าไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหนหรือ   ลำธารหลังบ้านเราเจ้าลืมหรืออย่างไร"

"ห๊ะ  หา..อ่ะ..อ้อ  ลำธารหลังบ้าน  แล้วน้ำไม่กร่อยหรือเจ้าคะ  อยู่ติดทะเลเพียงนี้"

"ลำธารนั้นไหลลงมาจากบนภูเขา  ซูเว่ยหรานเจ้าจำอะไรได้บ้างนอกจากกิน  นอน  และรีดไถคนอื่น"