น่าแปลกมีเงินแต่กลับไปลักขโมย

หืม....ไอ้แก่นี่โว้ย...ก็เมียนายมันไม่หัดจำอะไรเลยไง  ฉันปะติดปะต่ออะไรแทบไม่ได้เลยจะไปรู้ได้ไงวะ  ซูเว่ยหรานแค่นยิ้มจนมองไม่เห็นลูกนัยน์ตาก่อนจะตอบคำถามของเขา

"ยายแก่ไม่ยอมตายนั่นตีหัวข้าหนักขนาดนั้น  ยังลืมตามาหายใจต่อได้ก็นับว่าปาฏิหาริย์แล้ว  ข้าหลงลืมๆก็ไม่แปลกหรอก  ข้าไปซักผ้าก่อน  อีกอย่างจำได้ว่าท่านปู่มีเลื่อยกับขวานอยู่  ข้าอยากขอยืมสักหน่อยน่ะเดี๋ยวกลับมา"

"อืม..."

ซูเว่ยหรานเดินไปทางหลังบ้าน  แต่นางเดินไปไม่ถึงสิบก้าวหลี่จื่อหานก็เรียกนางไว้

"ซุเว่ยหรานหยุดก่อน"

"ยังมีอะไรอีก  หงุดหงิดแล้วนะโว้ย  เรื่องมากจริง  คืนนี้ฝนจะตกผ้าไม่แห้งจะให้เจ๊นอนแก้ผ้าหรือไงไอ้หนู"

"พูดจาอันใดของเจ้า  ใครจะอยากเห็นสิ่งน่ากลัวจนเก็บกลับมาฝันร้ายเช่นนั้น   ข้าแค่จะเตือนเจ้าว่าคำพูดเจ้าระวังหน่อย  หยาบคายมากๆเด็กๆจะจำไปพูดที่อื่น  คนจะพูดได้ว่าสกุลหลี่ไม่อบรมสั่งสอน   และข้าเป็นสามีเจ้า  หางเสียงควรมีด้วย  มีอะไรอีกหรือเจ้าคะ   คืนนี้ฝนจะตกผ้าจะไม่แห้งเจ้าค่ะ  ข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะท่านพี่   แค่นี้เองเจ้าพูดได้หรือไม่"

"เฮ้อ....สวรรค์ให้ฉันไปนั่งด่าตบตีกับยายแก่นั่นยังดีกว่า   จะมาเจ้าคะ  เจ้าค่ะ  อะไรนักหนาบ้านนอกขนาดนี้คิดว่าอยู่จวนขุนนางหรือไง  จะไปซักผ้าโว้ยหยุดพล่ามเสียที   แล้วไอ้ที่ดูถูกเจ๊เนี่ย   วันไหนสวยขึ้นมาจะหาผัวใหม่แม่ง  ไอ้ผู้ชายตาต่ำ  เหอะ"

ซูเว่ยหรานเดินจากไปไม่ไยดีเขาอีก  หลี่จื่อหานส่ายหน้าตามหลัง  จะมีสามีใหม่หรือ  ใครจะอยากแต่งงานกับสตรีหนักร้อยชั่งเช่นเจ้ากัน  ไม่ดูตัวเองเสียเลย ท่านปู่ของเขาเดินมาหาก่อนจะเอ่ย

"นางดูแปลกไปว่าหรือไม่    เป็นเพราะถูกตีหรือ"

"คงเป็นเช่นนั้นยอรับ   ข้าว่าจะไปช่วยนางทำห้องสักหน่อย  หากฝนตกลงมานางคงไม่มีที่นอน  เตียงนางหักแล้ว"

"เฮ้อ...เจ้าก็ถือตัวเสียด้วย  มิเช่นนั้นห้องเจ้านางก็ยังพอมีที่ให้นอนได้   ข้าจะไปถามเย่าฟางว่าพอจะเบียดๆกันได้หรือไม่"

หลี่ต้าหยางไปแล้ว  เขารู้ดีว่าหลี่จื่อหานมีนิสัยถือตัว  แม้แต่บุตรทั้งสองที่เขาทั้งรักและห่วงใยเพียงไหนแต่ก็ยังไม่ให้นอนด้วยเลย  และมีเหตุผลมากกว่านั้นที่เขานอนคนเดียวมาตลอด  มีเพียงหลี่ต้าหยางที่รู้

ซูเว่ยหรานซักผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เดินไปเอาเลื่อยกับขวานมา   ไม่นานนางก็ตัดต้นไผ่มาได้ห้าสิบลำ   นางวัดจากขนาดของห้องก่อนจะตัดเป็นท่อนๆจึงได้ร้อยกว่าลำ  ร่างบึกบึนแบกไม้ไผ่กลับบ้านอย่างง่ายดาย    ซูเว่ยหรานเห็นหลี่จื่อหานกำลังนั่งมองพื้นห้องของนางจึงเอ่ยถาม

"ท่านจะทำอะไร"

"กำลังจะช่วยซ่อมให้เจ้าพอนอนได้ไปก่อน"

"นี่ไม้ไผ่  ข้าจะวางตามยาวสักสิบลำแล้วตอกหมุดบังคับไม่ให้เคลื่อน   จากนั้นก้เรียงท่อนสั้นตามแนวขวาง  ใช้เชือกผูกเอายึดกับท่อนล่าง   น่าจะสูงหนึ่งฉื่อ( 30 เซ็น )   ฝนตกก็ไม่เปียกแล้ว"

"ถ้าเช่นนั้นลงมือเถอะ  ข้าช่วยเจ้าเอง"

"อ้อ..เหลือเป็นช่องกว้างยางด้านละสองฉื่อไว้ด้วย"

"เจ้าจะทำอะไรหรือ"

"ทำเตาผิงไฟ   ข้าจะเอาผ้าที่ซักวันนี้มาตากผึ่ง  หากกลางคืนอากาศเย็นลงจะได้มีห่ม"

หลี่จื่อหานมองนางแปลกไปจากเดิม   นางดูมีความรู้  เขากับนางช่วยกันไม่ถึงครึ่งชั่วยาม  ห้องที่ปูพื้นด้วยไม้ไผ่ทั้งต้นก็เรียบร้อย   หลี่จื่อหานออกไปแล้ว  ซูเว่ยหรานเดินไปเก็บผ้า  หมอนและผ้าห่มไม่แห้งสักชิ้น   นางจึงกลับเข้ามาในห้อง   เด็กทั้งสามคนถูกนางหวังไปตากลับบ้านเพราะเล่นกันจนเพลิน  ญาติๆของนางมาพูดกับท่านปูู่ว่าขอให้นางอาศัยสักพัก  ตอนนี้ที่หมู่บ้านกำลังลำบาก  อาหารและเสบียงไม่เพียงพอ  ซึ่งหลี่ต้าหยางก็ยินดี

ซูเว่ยหรานมองหมอนในมือและช่องกำแพงที่มีรูและมีดินปิดไว้   ร่างเดิมบอกว่านางอยากตอบแทนพร้อมกับชี้มือไปที่รอยแตกนั้น  ซูเว่ยหรานตัดสินใจขุดมันออก   มีกล่องไม้ที่เนื้อไม้เป็นไม้อย่างดี  ไม่มีทางที่มอดหรือปลวกจะกัดกิน  ซูเว่ยหรานเปิดกล่องออกก็เห็นกระดาษอยู่ปึกใหญ่  เมื่อหยิบมาดูก็เห็นเป็นตั๋วเงินใบละหนึ่งพันตำลึงยี่สิบใบ  และร้อยตำลึงห้าสิบใบ  

"แม่เจ้า..รวยขนาดนี้จะไปลักขโมยชาวบ้านทำไมกัน  เฮ้อ..นางหนูถึงหล่อนให้ฉันก็ใช่ว่าฉันจะใช้ได้   หากอยู่ๆรวยขึ้นมายิ่งตอกย้ำเรื่องที่ฉันขโมยของน่ะสิ   เอาน่า  เอาออกไปสักห้าตำลึงซื้อที่นอนกับผ้านวมสักสองผืน  คืนนี้จะได้ไม่ต้องทนหนาว   ว่าแต่ความทรงจำยายนี่หายไปไหนเหลือเพียวแค่ก่อนถูกวาสงยาเพียงหนึ่งปี"

ซูเว่ยหรานเดินออกมาจากห้อง  เห็นหลี่จื่อหานกำลังคุยกับสตรีคนหนึ่งซึ่งนับว่างามพอควรหากพูดถึงในชนบทเช่นนี้  ทั้งสองคนหัวเราต่อกระซิกดูสนิทสนมกันมากนัก  ซูเว่ยหรานเจ็บแปล๊บที่หน้าอก  สตรีนางนี้คือหลินเซียงเซียง  ร่างเดิมกำลังเจ็บปวดเสียใจ  ดูเหมือนยายอ้วนจะหลงรักหลี่จื่อหานสินะ

"เวรกรรมของฉันเริ่มอีกแล้ว  เฮ้อ...จะไปสิ้นสุดที่ตรงไหนกันล่ะเนี่ย   อยากตายแล้วไปเกิดใหม่ที่อื่นจังว่ะ"