แม่ต้องเปลี่ยนแปลงตนเองมิเช่นนั้นจะอายุสั้น

หลังจากที่หลี่จื่อหานเดินไปแล้วซูเว่ยหรานก็นั่งลงย่างปลาตามเดิม สายตาของนางมองซาลาเปาในมือที่เขาเอาให้   จากความทรงจำร่างเดิมนับแต่คืนที่นางและเขามีสัมพันธ์กันจนร่างเดิมตั้งครรภ์เขาก็ไม่เคยมองหน้านางอีกเลย  จนวันที่คู่แฝดคลอดออกมา  หลี่จื่อโอกาสคนนี้ก็ทำเพียงหาอาหารให้สำหรับคนอยู่เดือน  ส่วนร่างเดิมไม่ได้กินอิ่มนัก

นางหลิวเจ้ากี้เจ้าการเรื่องในเรือน  และยังแอบเอาเสบียงไปให้ไปให้บุตรสาวตนเองกับหลานชาย  แม้แต่หลานสาวของนางซึ่งเป็นลูกของหลิวเหอ   อย่างหลิวเหยาเหยายังไม่ได้แตะต้อง    ซูเว่ยหรานกินซาลาเปาในมือ  เห้อ..มินิมาร์ทของฉันป่านนี้จะเป็นยังไง  แต่ตายก็ตายแล้วจะกลับไปคงไม่ได้หรอก  คิดวิธีที่จะอยู่บนโลกแห่งนี้ให้รอดก่อนเถอะ 

"วันนี้แดดดีน่าจะตากแค่ไม่นานก็เอาเก็บได้  ทำปลาแดดเดียวคงไม่มีอะไรมากนัก    กินมื้อเช้าแล้วไปเก็บห้องก่อนดีกว่า  ไม่รู้ร่างเดิมนี่อยู่ไปได้ยังไง  คนเขายิ่งดูถูกว่าเหมือนหมูก็ยังทำห้องตนเองสกปรกรกยังกับคอกหมูเสียจริงๆไปเลย  เฮ้อ  นางหนู..ฉันต้องมาแบกรับชื่อเสียงเน่าๆของหล่อน  เช่นนั้นช่วยกันบ้างนะปาฏิหาริย์อะไรสักอย่างก็ได้"

   ซูเว่ยหรานย่างปลาเสร็จเรียบร้อยทั้งหมดก็เอาใส่จานเดินออกไปที่ลานหน้าบ้าน  สายมากแล้วแดดเริ่มส่องเข้ามา  เด้กๆทั้งสามคนกำลังนั่งเล่นกันอยู่  นางนำปลาย่างมาวางให้หลี่ต้าหยางและหลี่เย่าฟางก่อนจะเรียกคู่แฝดกับหลิวเหยาเหยา 

"ท่านปู่  อาเล็กนี่ปลาย่างเกลือข้าลอกเกล็ดออกแล้วพวกท่านทานแก้หิวไปก่อน  เอ่อท่านปู่เจ้าคะข้ารู้ตัวว่าที่ผ่านมาข้าแสดงความร้ายกาจไว้ไม่น้อย  ยามนี้คนที่ชอบสร้างเรื่องยุแหย่และใส่ร้ายไม่อยู่แล้ว  ข้าสัญญาว่าจะปรับปรุงตัว   ขอแค่ทุกคนให้โอกาสข้าเจ้าค่ะ"

ชายชราลูบเคราตนเองพยักหน้าให้กับนางก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงอ่อนโยน

"อืม..เนื้อแท้เจ้าก็ไม่ได้เลวร้าย  หวังว่าบทเรียนที่ผ่านๆมาเจ้าจะเอามาปรับปรุงตัวจริงๆ  ข้าเป็นคนให้โอกาสคนเสมอ  แม้สุดท้ายข้าจะเก็บงูพิษมาเลี้ยงก็ตาม  เรื่องวันนี้ขอบใจเจ้ามาก"

"ท่านปู่..แม้ข้าจะไม่เข้าใจแต่ก็ไม่อาจก้าวล่วง   สตรีอย่างเช่นนางหลิวข้าเป็นคนโง่ยังมองออกว่านางมิใช่คนดี  แล้วเหตุใดท่านถึงแต่งกับนางเจ้าคะ"

หลี่ต้าหยางยิ้มให้กับคนตรงหน้า  นางบอกว่านางไม่ฉลาดแต่กลับจับสังเกตเขาได้  นี่หรือคนไม่ฉลาด  ตั้งแต่นางฟื้นขึ้นมาเหมือนเป็นคนละคนเลย  บางทีนางหลิวคงลงมือหนักเกินไป  เขาเองก็ผิด  หากเขาอยู่บ้านไม่มีทางให้สตรีเลวทรามคนนั้นแตะต้องลูกหลานเขาได้  เพียงแต่เขามีธุระและติดฝนอยู่อีกที่    หลี่ต้าหยางเอ่ยตอบคำถามหลานสะใภ้อย่างไม่ปิดบัง

"ข้าแค่อยากได้คนมาดูแลจื่อหานกับเย่าฟาง  อย่างที่เจ้ารู้จื่อหานแม้จะเป็นหลานชายแต่ก็แก่กว่าเย่าฟางถึงสามปี  ตอนที่พวกเรามาปักหลักที่นี่บุตรชายของข้าเพิ่งจะเสียภรรยาไป  ส่วนข้าเองก็เสียภรรยาของข้าไปตั้งแต่นางคลอดเย่าฟางออกมา    ข้าต้องทำมาหากินจำเป็นต้องหาคนมาเลี้ยงดูเด็กๆ  จะให้ไปจ้างหรือก็ไม่มีเงินมากพอน่ะ"

"อ้อ..เช่นนั้นท่านปู่ทานให้อร่อยนะเจ้าคะ   วันนี้ขึ้นเขาเจอบางอย่างวน่าจะเอามาทำเสบียงได้  นี่เป็นอ้อยที่ข้าหาเจอ  ปอกเปลือกแล้วหั่นลองชิมดูเจ้าค่ะรสชาติหวานยิ่งนัก   พี่สะใภ้มาแล้วไม่รู้ว่าจัดการเรื่องไปถึงไหน  ข้าขอตัวไปดูคู่แฝดก่อนนะเจ้าคะ"

"เด็กๆ...มาหาแม่กินปลาย่างกันก่อน   เจ้าก็มาด้วยเหยาเหยา"

"ท่านแม่เรียกพวกเราใช่ไหมเจ้าคะพี่ชาย"

"อืมไปกันเถอะเดี๋ยวนางโกรธจะถูกตีอีก"

"พี่สะใภ้ใจดี  นางไม่ตีพวกเราหรอกเจ้าสองคนอย่ากลับไปเลย"

"อาหญิง..ท่านไม่กลัวนางแล้วหรือเจ้าคะ"

หลี่หนิงซินเอ่ยถามหลิวเหยาเหยา   หลี่เจิ้นหยวนเองก็พยักหน้าตามน้องสาว  แต่หลิวเหยาเหยาส่ายหน้าก่อนจะเอ่ย

"ไม่กลัวแล้ว  ไปกันเถอะข้าหอมกลิ่นปลาย่าง"

"อาหญิง..พี่ชายท่านแม่จะวางยาเราเหมือนที่ท่านย่าทวดบอกหรือไม่เจ้าคะ"

"เพ้ยๆๆ...ต่อไปห้ามเรียกยายแก่นั่นว่าท่านย่าทวดอีกนะ   นางไม่คู่ควร"

"ใช่ๆๆ...เจิ้นหยวนพูดถูกพวกเราไปหาพี่สะใภ้กันเถอะ"

เด็กทั้งสามคนรีบไปหาซูเว่ยหรานทันที   นางแกะเนื้อปลาให้พวกเขา   เด็กๆกินกันอย่างอร่อย  เนื้อปลาหวานมากตัดกับความเค็มของเกลือยิ่งชูรสชาติ  หลี่หนิงซินเอ่ยกับมารดาทั้งที่กำลังเคี้ยวจนแก้มสองข้างป่อง

"ท่านแม่  อร่อยเจ้าค่ะอร่อยมาก"

"อย่าพูดตอนมีอาหารอยู่ในปาก  นอกจากจะสำลักติดหลอดลมแล้วยังทำให้ดูไม่งาม  เคี้ยวหมดแล้วค่อยพูด"

"แต่ปกติท่านแม่ก็  อุ๊บ!!   ขออภัยเจ้าคะข้าไม่ได้ตั้งใจ"

ซูเว่ยหรานยิ้มให้หลี่หนิงซินแห้งๆ  เด็กคนนี้คงกลัวว่านางจะทุบตีเวลาที่พูดอะไรแล้วร่างเดิมไม่พอใจ   ใช่ปกติยายนี่กินเหมือนหมู  ทั้งหยาบคายตะกละเด็กคงมีภาพจำ  ซูเว่ยหรานเอ่ยกับเด็กทั้งสามอย่างใจเย็น

"เมื่อก่อนแม่ไม่รู้เลย..แต่เมื่อคืนตอนที่แม่หลับไปมีเทพเซียนองค์หนึ่งมาบอกว่า  ให้แม่ขจัดภัยร้ายของบ้านเอาความอัปมงคลออกไปจากบ้านสกุลหลี่  และให้แม่เปลี่ยนแปลงตัวเอง  ห้ามร้ายกาจและลักขโมย  มิเช่นนั้นเขาจะให้แม่มีอายุอยู่ได้เพียงหนึ่งปี  แม่กลัวมากๆหลังจากตื่นแล้วจึงต้องขจัดภัยร้ายของบ้านเราเสียก่อน"

"ว้าว....ท่านแม่หมายถึงท่านย่าทวด   เอ่อไม่ใช่สิ  ท่านหมายถึงนางปีศาจแก่ที่ชอบรังแกคน  ใช่หรือไม่เจ้าคะ"

"ใช่เลยลูกรัก  ที่พวกเราอยู่ไม่สงบสุขก็เพราะนางปีศาจนั่นแหละ"

หลี่จื่อหานเห็นนางแกะเนื้อปลาให้บุตรชายกับบุตรสาวและหลิวเหยาเหยากำลังจะชมสักหน่อย  พอได้ยินประโยคต่อมาเขาถึงกับกำหมัดแน่น  นี่สอนสั่งปลูกฝังอะไรให้ลูกๆของเขากัน  สตรีอัปลักษณ์คนนี้ช่างไร้ศีลธรรมและมโนธรรมเสียจริงๆ  ไม่ว่านางจะชั่วร้ายอย่างไรก็ไม่ควรให้เด็กๆเรียกขานเช่นนั้นสิ  ก่อนจะเดินมาหาและเอ่ยเสียงเข้ม

"ซูเว่ยหราน...เจ้าสอนลูกให้กล่าวหาผู้อื่นเช่นนี้ได้อย่างไรกัน   หนิงซิน   เจิ้นหยวน  เหยาเหยาไม่ว่าที่ผ่านมานางจะทำอะไรไว้แต่ลูกเป็นเด็กไม่ควรเอ่ยเช่นนี้ออกมา  คนนอกไม่รู้จะว่าบ้านเราไม่มีใครสั่งสอนเข้าใจที่พ่อพูดหรือไม่"

"โถๆๆ   พ่อบัณฑิตเคร่งคุณธรรม  คุณธรรมของเจ้าช่วยให้ลูกเจ้าอิ่มท้องหรือไม่เล่า เหอะ  กินกันเองนะแม่จะไปเก็บกวาดห้องสักหน่อย  วันนี้แดดดีจะขนที่นอนมาตาก"

นางหวังกลับบ้านเดิมเพื่อตามญาติพี่น้องมาช่วยเป็นพยานในการหย่าหลิวเหอ   ผู้นำหมู่บ้านทั้งสองเห็นตรงกันว่าจะขับแม่ลูกสกุลหลิวออกจากหมู่บ้าน  หลิวถงที่ตอนนี้ไม่อาจใช้แซ่หลี่ได้อีกก็แค้นเคืองในใจ    จูพ่านตบตีนางที่ก่อเรื่องสุดท้ายแม่ยายถูกปลดภรรยา  อีกหน่อยใครจะไปขนเสบียงมาให้บ้านเขากัน

ซูเว่ยหรานเข้าห้องและเริ่มลงมือเก็บกวาด  เนื่อจากร่างนี้อวบอ้วนจึงทำไปนั่งหอบไป

"เฮ้อ..ฉันต้องลดความอ้นอันดับแรกเลย   อ้วนเกินไปแล้วลุกก็ลำบาก  เฮ้อ