สั่งสอนเด็กเกเร

ซูเว่ยหรานเดินไปยังลานหน้าบ้าน   นางเห็นชายชรานั่งถักอวนอยู่  ในมือของเขามีด้ายกุ่มใหญ่วางไว้ข้างๆ  จากความทรงจำคนผู้นี้คือหลี่ต้าหยางท่านปู่ของหลี่จื่อหาน   และเขาเป็นคนเดียวที่ดีกับร่างนี้เสมอมานับแต่นางแต่งเข้าสกุลหลี่    ไม่ว่านางจะร้ายกาจเพียงใด  หลี่ต้าหยางก็ไม่เคยเอ่ยปาก  และยายอ้วนนี่ก็ไม่เคยก้าวร้าวกับเขาสักครั้ง

 เขายังมีบุตรสาวคนเล็กอีกคน  ตอนที่ภรรยาของเขาจากไปอาหญิงเล็กเพิ่งจะสองขวบ  หลี่ต้าหยางจำต้องแต่งหลิวซื่อมา  ยายแก่นั่นมีลูกติดสองคน  ลูกคนโตเป็นผู้ชายที่วันๆไม่ทำงานแต่มาขอเงินอยู่ประจำ  บิดาของหลี่จื่อหานออกทะเลแล้วไม่ได้กลับมาอีกเลยนี่ก็ผ่านไปสิบปีแล้ว

หลี่ต้าหยางยามนี้ไร้บุตรชายเหลือเพียงหลานชายคนเดียวและบุตรสาว   หลี่เย่าฟางที่ตอนนี้นางอายุสิบหกยังไม่ออกเรือนเพราะยากจนไม่มีสินเดิม    มิใช่ไม่มีแต่ยายแก่นั่นไม่ยอมให้ต่างหาก   อีกทั้งขนให้แต่ลูกสามีเก่า  ฮึยายแก่ไม่ยอมตายเอ๊ย

หลี่ต้าหยางมีนิสัยอ่อนโยนไม่เคยต่อว่าร่างเดิม  แต่กลับมีเมตตาส่วนบุตรสาวไม่มีปาก  นางควรแต่งงานได้แล้วแต่นางหลิวกลับบอกว่าอายุยังน้อยไม่ควรรีบร้อน    คงจะเอาไว้รับใช้ตัวเองนั่นแหละ  เพราะหลานสะใภ้อย่างซูเว่ยหรานไม่มีทางทำให้นางแน่นอน ซูเว่ยหรานเดินไปหาชายชราก่อนจะทักทาย

"หลานสะใภ้คารวะท่านปู่เจ้าค่ะ"

หลี่ต้าหยางเงยหน้าละมือจากการถักอวนก่อนจะพยักหน้า  ดูนางแปลกไปนิดหน่อย  รู้จักทักทายด้วยหรือ  ที่ผ่านมานางไม่ด่าทอเขาเหมือนคนอื่นๆ  ไม่อาละวาดใส่เขาก็นับว่าดีแล้ว  จากนั้นจึงเอ่ยกลับไป

"ได้ยินเจ้าบอกท่านย่าว่าไม่สบาย  เจ้าป่วยหนักหรือไม่  เมื่อวานลมแรงฝนก็ตกหนักเจ้าอาจป่วยเพราะอากาศเย็น  อย่าลืมดื่มน้ำอุ่นๆเล่า"

"ข้าไม่เป็นไรแล้วเจ้าค่ะท่านปู่   ส่วนเรื่องท่านพี่ข้าเชื่อเสมอว่าท่านพี่เป็นคนมีความสามารถ  ข้าไม่เชื่อว่าเขาจะเป็นอะไรไปได้  เขาต้องกลับมาแน่นอน  ว่าแต่จิ้งเหว่ยกับหนิงซินไปไหนเสียเจ้าคะ"

ซูเว่ยหรานถามหาบุตรชายกับบุตรสาวฝาแฝดของร่างเดิม  เวลานี้เด็กสองคนคงถูกยายแก่ใจร้ายนั่นให้ไปรับจ้างคนอื่นอีกแล้ว   ใช้แรงงานเด็กหรือยายเฒ่าเด็กเพิ่งจะห้าขวบเท่านั้นเองนะ

ร่างอวบอ้วนสาวเท้าเพื่อไปตามเด็กๆ ที่ไปรับจ้างเก็บหอยชายฝั่ง ยายแก่นี่ยังเป็นคนหรือไม่เด็กเพิ่งจะห้าขวบเท่านั้นก็ให้ไปอยู่ริมน้ำ คลื่นมาแรงๆ จะทำเช่นไร ซูเว่ยหรานกำลังจะก้าวพ้นธรณีประตูก็ชนเข้ากับร่างสูง

นางก็เห็นบุรุษร่างกำยำ เขาสวมชุดชาวบ้านเก่าๆมีกลิ่นอายของทะเลติดตัวมาร่างนี้สูงเกือบ190เซน ทำให้นางต้องเงยหน้าขึ้นมองเขา  แสงแดดที่ทอดส่องมาด้านหลังราวกับเขายืนอยู่บนฟอร์ที่มีสปอต์ไลท์ส่องแสงมาที่เขาในงานพรอมใบหน้าหล่อเหลานั่น   นี่ใช่ไหมที่คนเขาบอกว่ารูปงามดุจหยกหล่อเหลาราวกับเทพเซียน  ใบหน้าฟ้าประทานของแท้  

ใบหน้าของเขาหล่อเหลาราวกับ เทพเซียน โครงหน้าคมคายราวกับถูกสลักเสลาจากหยกชั้นดี คิ้วโก่งเรียวสวยดุจดั่งปลายกระบี่ทอดตัวอยู่เหนือ ดวงตาสีน้ำหมึก ที่ลึกลับชวนค้นหา รูปร่างดูสูงใหญ่ผึ่งผาย และแข็งแกร่ง

เพียงได้มองก็รู้สึกถึงความสง่างามที่เกินกว่ามนุษย์ทั่วไป หากแต่รอยยิ้มกลับไม่เคยปรากฏบนใบหน้า ความงดงามของเขานั้นดึงดูดใจก็จริง แต่กลับ เย็นชา จนยากจะ จับต้องได้ ราวกับรูปสลักน้ำแข็งที่งดงามแต่ไร้ซึ่งความอบอุ่น เหมาะจะเล่นซีรีส์แนวท่านอ๋องเย็นชารูปงามสุดในแผ่นดินที่สาวๆใฝ่ฝัน   แผงอกที่แน่นไปด้วยกล้ามมัดเพราะสาบเสื้อที่เผยอออกเล็กน้อย  น่าลูบเป็นบ้าคงออกแรงบ่อยซิกแพ็คแน่นมาก

    จากความทรงจำเขาคือหลี่จื่อหานสามีของร่างเดิมซูเว่ยหราน   มิน่าถึงมีคนวางยาปลุกกำหนัดเขาแต่ยายอ้วนนี่กลับได้ประโยชน์   ช่างรูปหล่อจริงๆ ขนาดในยุคที่เธอจากมาหาคนหน้าตาดีแบบนี้ยังหายากเลยถ้าไม่ศัลยกรรม  เป็นฉันจะขอบคุณคนวางยาด้วยซ้ำ  มันน่าขย้ำจริงๆพับผ่าสิ  ขนาดอยู่ในชุดเก่าๆยังดูดีขนาดนี้  ถ้าไม่สวมอะไรเลยจะดูดียิ่งกว่า  "ซูเว่ยหรานหล่อนคิดอะไรเนี่ยอึ๊ย"

ซูเว่ยหรานคิดในใจ แหมะๆๆ  น้ำลายไหลออกมา   สายตาเข้มดุจน้ำหมึกมองไปยังใบหน้าคนที่ขึ้นชื่อว่าภรรยาของตน  นางช่างไม่สำรวมเอาเสียเลย   ร่างสูงไม่รู้เลยว่าจินตนาการของภรรยาอ้วนของเขากำลังทำอะไรกับร่างกายไร้อาภรณ์ของเขาในความคิดของนาง     หากเขารู้คงไม่มีทางมองหน้านางแน่ๆ

  ร่างสูงเห็นภรรยาที่อ้วนของตนเดินมาก็หลบให้ประตูบ้านคับแคบจึงเบี่ยงตัวให้  ส่วนคนที่เพิ่งมาสวมร่างก้เข้าใจไปเองว่าเขารังเกียจนางราวกับว่านางเป็นสิ่งที่ต้องอยู่ให้ห่าง  ซูเว่ยหรานได้สติมองค้อนเขาและทำท่าทางไม่สนใจเช่นกัน    หน้าตาก็หล่อเหลาอยู่หรอก  แต่ทำหน้าราวกับศพที่ถูกแช่แข็ง  สงสัยถ้าอ้าปากพูดหรือยิ้มเปลือกที่เคลือบมันจะแตกออกล่ะมั้ง  หมดอารมณ์เลยพับผ่าสิ

ซูเว่ยหรานไม่คิดจะทักทายเขาสักคำ  รังเกียจฉันหรือก็แล้วแต่นายเถอะฉันแคร์หรือไง  เหอะ...จากนั้นก็เดินไปที่ชายฝั่งนางมองไปก็เห็นเด็กวัยห้าขวบสองคนกำลังก้มๆ เงยๆ เกือบหอยกันอยู่   เท้าอวบอ้วนเดินไปที่ชายหาดก่อนเอ่ยเรียกเด็กทั้งสองเสียงดัง

" เจิ้นหยวนหนิงซินกลับบ้านกับแม่เถอะ"

 คู่แฝดเงยหน้ามาตามเสียงเรียก ท่านแม่นี่นา ปกติไม่กินก็นอนวันนี้เหตุใดออกจากบ้านได้กัน ก่อนที่จะเดินมาหาอย่างกล้าๆ กลัวๆ ท่านแม่เวลาไม่พอใจก็จะตีพวกเขา หากท่านพ่อไม่สนใจก็ยิ่งตีเพื่อให้ท่านพ่อมาสนใจนาง เมื่อมาถึงก็เรียกนางด้วยน้ำเสียงที่หวาดระแวง 

"ทะ ท่านแม่"

"กลับบ้านไม่ต้องทำงานแล้ว"

ซูเว่ยหรานสั่งเด็กทั้งสองก่อนจะเอาตะกร้ามาถือไว้เอง  จูต้าเป่าที่กำลังวิ่งเล่นอยู่เห็นสองพี่น้องไม่ทำงานก็รีบวิ่งมาดักหน้าก่อนจะเอ่ยอย่างไม่เกรงใจใคร

 "นางหมูตอนถ้าไอ้เด็กสองคนนี้ไม่ทำงานใครจะหาเงินซื้อขนมให้ข้ากัน" 

ซูเว่ยหรานมองหน้าเจ้าเด็กอ้วนตรงหน้าก่อนจะเอ่ยเสียงเย็น

 "จูต้าเป่า เจ้าไม่มีบิดามารดาหรือว่าจูพ่านบิดาเจ้าตายแล้ว  หลี่ถงมารดาเจ้าพิกลพิการหรือถึงต้องให้ผู้อื่นหาให้เจ้ากินกัน" 

จูต้าเป่าชี้หน้าซูเว่ยหรานอย่างไม่พอใจก่อนจะเอ่ยแต่คำหยาบคายออกมา

"นางหมูตอน   นางสตรีอ้วนอัปลักษณ์เจ้ากล้าว่าข้าหรือคอยดูข้าจะฟ้องท่านยาย โอ๊ย" 

เพียะ!! เพียะ!! เพียะ!! ซูเว่ยหรานจับจูต้าเป่าถอดกางเกงแล้วจับนอนคว่ำบนตักก่อนจะลงมือฟาดก้นเขาไม่นับ   

"ไอ้เด็กเหลือขอเรียกข้าหมูตอนหรือ   ปากดีนักข้าจะสั่งสอนแทนพ่อแม่เจ้าเอง นี่แหนะตีให้ตาย   ดูสิต่อไปจะกล้าก้าวร้าวหรือไม่" 

"ฮือๆๆๆ ท่านแม่ ท่านยายช่วยข้าด้วยขอรับ ข้าเจ็บจังเลย" 

เสียงร้องไห้ของเด็กน้อยดังมา  ทำให้หลี่ถงที่ได้ยินเสียงบุตรชายร้องไห้ก็รีบวิ่งมาดูทันที ภาพตรงหน้าบุตรชายถูกซูเว่ยหรานฟาดก้นอยู่อีกทั้งยังแก้ผ้าเขาล่อนจ้อนเพื่อที่จะลงมือ  หลี่ถงร้องไห้รีบไปตามารดาทันที   นางหลิวรีบมา  หลี่จื่อหานที่ได้ยินก็ตามมาด้วย  วันนี้นางก่อเรื่องอะไรอักกันเล่า  สตรีคนนี้ไม่หาเรื่องจะท้องอืดหรือ