ขยะไร้ค่าแม่ไม่เอาไว้หรอก

เมื่อแม่เฒ่าหลี่มาถึงชายหาดก็เห็นซูเว่ยหรานตีหลานชายนางอยู่  หญิงชราตรงเข้าไปเพื่อจะตบสั่งสอนแต่ซูเว่ยหรานมีหรือจะยอม  ถึงร่างนี้จะอ้วนแต่เรื่องเสียเปรียบซูเว่ยหรานคนใหม่ไม่มีทางให้เกิดขึ้นแน่ๆ  มือเหี่ยวย่นฟาดลงมาแต่ยังไม่ทันโดนมือหนาของหลี่จื่อหานก็คว้าข้อมือหญิงชราเอาไว้ก่อนจะเอ่ย

"ท่านย่า  มีอะไรก็พูดกันดีๆเถอะขอรับ"

"พูดดีๆหรือ  เจ้าไม่มีตาหรือไม่ว่านางอ้วนนี้ตีหลานชายเจ้าน่ะจื่อหาน"

"ฮือๆๆท่านยายข้าเจ็บจังเลย"

จูต้าเป่าชิงฟ้อง  หลี่จื่อหานเองก็เอ่ยกับนางด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ

"เจ้าเลิกก่อเรื่องได้แล้วซูเว่ยหราน  พาลูกกลับบ้านเถอะสายมากแล้วเด็กๆแล้วยังไม่ได้กินข้าว"

ซูเว่ยหรานพาเด็กทั้งสองมาไว้ด้านหลังก่อนจะเอ่ยกับแม่เฒ่าหลี่และหลี่จื่อหาน

"ข้าตีเพราะอะไรหรือ  วาจาหลานชายเจ้าที่สำรอกออกมาเหม็นเน่ายิ่งกว่าปลาตายในข้อง  หลี่ถงวันๆเอาแต่ทำตัวสูงส่งคบหากับเหล่าคุณหนูคนชั้นสูง    ข้าว่าเอาเวลาฝันเฟื่องของเจ้าไปสั่งสอนบุตรชายเสียบ้างจะมีประโยชน์กว่า    ลูกข้าเพิ่งห้าขวบกลับต้องมารับจ้างหาเงินเลี้ยงพวกเจ้า  ต้าเป่าอายุเท่ากันเจ้ายังล้างก้นให้อยู่เลย   อีกย่างนะไอ้คนแซ่หลี่  เจ้าบอกว่าลูกข้ายังไม่ได้กินข้าว  ลูกข้าเคยได้กินมื้อเช้าด้วยหรือ"

ซูเว่ยหรานยืนเท้าเอวก่อนจะเป่าปากแล้วถามหลี่จื่อหานอย่างตรงไตรงมา  ชาวบ้านแม้จะรังเกียจซูเว่ยหราน  แต่นางหลิวกับบุตรสาวนั้นก็น่ารังเกียจไม่น้อยเช่นกัน  ลุกหลานตัวเองกินอิ่ม  ลูกหลานคนอื่นปล่อยให้อดข้า  จากนั้นก็มีเสียงเยาะเย้ยของเด็กๆดังมา  พวกเขากำลังล้อเลียจูต้าเป่า

"ฮ่าๆๆๆ   จูต้าเป่าขี้แยให้แม่ล้างก้น  จูต้าเป่าขี้แยให้แม่ล้างก้น"

  เด็กๆที่ได้ยินเสียงเอะอะก็วิ่งมาดูพร้อมกับผู้ใหญ่เมื่อได้ยินประโยคนี้ของซูเว่ยหรานก็ต่างพากันหัวเราะ  ห้าขวบแล้วยังล้างก้นไม่เป็นช่างน่าตลก  จูต้าเป่าอายทุกคนจึงปิดหน้าร้องไห้งอแงใส่มารดา

"ท่านแม่  ท่านต้องจัดการนางหมูตอนนี่ให้ข้านะขอรับ  ท่านยายไล่มันออกจากบ้านไปเลย ฮือๆๆ"

หลี่ถงกำมือแน่นก่อนจะเอ่ยปากด่าทอ

"นางหมูตอน   ลูกข้าพูดผิดตรงไหน  เจ้ามันอ้วนราวกับหมูโสโครก"

"นางสตรีโคมเขียว    ปากเจ้าก็สกปรก  ตัวเจ้าก็สกปรก  จิตใจเจ้ายิ่งสกปรกกว่าอาจม เพ้ย"

"เจ้าๆๆๆ  เจ้าว่าอย่างไรนะนางอ้วน   ใครเป็นสตรีโคมเขียว"

หลี่ถงไม่ยอมนางชี้มือไปที่ซูเว่ยหราน  ปากคอสั่นด้วยความโมโห  ซูเว่ยหรานยิ้มเย้ยก่อนจะเอ่ย

"เจ้ามีสามีอยู่แล้วยังวิ่งเข้าบ้านโน้นออกบ้านนี้  ที่ถูกแม่สามีเจ้ากับสามีเจ้าตบตีบ่อยๆไม่ใช่เพราะว่าเจ้าชอบไปยั่วยวนสามีเพื่อนบ้านหรอกหรือ  หึลูกไม้ใต้ต้นเสียจริงๆ   แม่ก็คันลูกก็คัน"

ชาวบ้านที่มายืนดูเรื่องสนุกต่างหัวเราะคิกคัก  หลี่ถงขึ้นชื่อเรื่องยั่วยวนบุรุษที่ไม่ใช่สามีตน  นางเป็นคนที่ผิวพรรณดีบุรุษจึงมักเหล่มอง  แล้วนางก็ส่งสายตาเชิญชวน  จูพ่านทุบตีเพราความหึงหวงประจำ

นางหลิวอับอายที่ถูกตราหน้าก็ตรงไปกระชากผมซูเว่ยหรานนจะลงมือตบ   ซูเว่ยหรานไม่ยินยอมหรอกแต่ทว่าแต่ร่างนี้อ้วนเกินไปการตอบสนองช้า ทำให้สู้กับยายแก่นี่ลำบาก  ชาวบ้านที่มามุงไม่มีใครกล้าช่วยเพราะรู้กิติศัพท์แม่เฒ่าหลี่ดี  หลี่จื่อหานขวางแม่เฒ่าหลี่ไม่ให้ตบนางได้อีก   

"ท่านย่าพอเถอะขอรับ"

"เจ้าๆ  ไม่เห็นหรือว่ามันด่าอาหญิงของเจ้า"

"ท่านย่านางพูดถูกลูกๆข้ายังเด็ก  ต้าเป่าอายุเท่ากันแต่ยังทำอะไรไม่เป็น  เงินที่ข้าหามาได้ก็ยกให้ท่านจนหมดเหตุใดยังไม่พอใจต้องให้ลูกๆข้ามาทำงานลำบากรับจ้างอีก"

หลี่จื่อหานถามนางหลิวทั้งๆที่มือหนายังกำข้อมือเหี่ยวย่นของนางอยู่  หญิงชราถ่มน้ำลายใส่เขาทันที

"ถุ้ย  เพ้ย  ยังเด็กงั้นหรือ  มีเด็กบ้านไหนไม่ทำงาน  อีกอย่างเงินนี่อาหญิงของเจ้ามีเรื่องต้องใช้ที่เจ้าให้มายังไม่พอเลย"

ซูเว่ยหรานยิ้มเยาะก่อนจะเดินไปหาแม่เฒ่าหลี่  ฝ่ามือเมื่อกี้นี้นางไม่เจ็บแต่เสียศักดิ์ศรี  ฝ่ามือนี้ของนางขอคืนเถอะนะยายเฒ่า   เพี๊ยะ!!!  เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าเหี่ยวย่นท่ามกลางความตกตะลึงของชาวบ้าน ซูเว่ยหรานเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม

"เด็กบ้านไหนไม่ทำงานหรือยายแก่  หลานชายเจ้านอกจากกินแล้วก็นอนยังทำอะไรบ้าง  บุตรชาเจ้าด้วย  เมามาไม่ทุบตีลูกเมียก็รีดไถเงินไปบ่อนพนัน  ข้าจะบอกให้นะลูกของข้าที่ข้าเป็นคนคลอดมาต้องกตัญญูต่อข้า  เจ้าไปให้บุตรชายเจ้าหลิวเหอของเจ้ากตัญญูถึงจะถูก   อยากใช้แซ่หลี่บุตรชายเจ้าคู่ควรหรือ   นางหลิววันนี้ที่ตบหน้าเจ้ากลับคืนข้าไม่ผิด  เดิมเจ้าก็แค่สตรีที่ไร้ทางไปแม่หม้ายที่สามีทอดทิ้ง   ท่านปู่ของสามีข้าสมเพชเวทนาจึงแต่งเจ้ามา  แต่เจ้ากลับปฏิบัติต่อลูกหลานท่านด้วยจิตใจลำเอียงเอาแต่เข้าข้างลูกตัวเอง   งูพิษเช่นเจ้าเก็บไว้ข้างกายก็อันตราย"

ซูเว่ยหรานหยุดเว้นจังหวะมองหน้าแม่เฒ่าหลี่อย่างเอาเรื่องก่อนจะเอ่ยต่อ

"ต่อไปนี้หากเจ้ากล้าแตะต้องข้ากับลูกอีก  ข้าจะเอาให้เจ้าจำหน้าบรรพบุรุษไม่ได้เลย   อย่ามาอ้างความอาวุโสหรือศิลธรรมกับข้าจะฉีกปากให้  เจ้าไม่เกี่ยวข้องกับสามีข้าแม้แต่น้อยไม่ว่าทางใด  นางหลิวซื่อ  เจ้าก็เป็นแค่ภรรยาไร้ค่าที่น่าสมเพชของสกุลหลี่เท่านั้น"

"ส่วนเจ้า"

ซูเว่ยหรานไปยังหลี่ถิงบุตรสาวลูกติดของนางกก่อนจะเอ่ยต่อ

"หลี่ถิง....เจ้าแต่งออกไปแล้วยังกลับมาขนข้าวของอาหารเสบียงจากบ้านเดิมเจ้ามีความละอายหรือไม่  มายุยงปั่นป่วนเรือนคนอื่นเพราะตัวเองชีวิตครอบครัวล้มเหลวจึงทนไม่ได้ที่เห็นคนอื่นมีความสุขสินะ    ให้เจ้าใช้แซ่หลี่ช่างเสียเกียรติวงศ์ตระกูลจริงๆ  ต่อไปหากยุ่งกับข้าอีก  ข้าจะฉีกปากเจ้าเสียนางโคมเขียว"

กรี๊ดดดด......หลี่ถงกรี๊ดออกมาก่อนจะพุ่งเข้ามาหาซูเว่ยหราน หลี่จื่อหานเห็นว่าชาวบ้านมามุงดูเรื่องงามหน้าของครอบครัวตนเองก็ลากเอาซูเว่ยหรานกลับบ้าน  เด็กๆยืนเก้ๆกังกังกระทั่งท่านแม่เอ่ยเรียก

"เจิ้งหยวนหนิงซินไม่ต้องทำแล้วงาน  กลับบ้านหากใครไม่สามารถปกป้องพวกเจ้าได้แม่จะหย่ามันซะเลย  ขยะไร้ค่าแม่ไม่เอาหรอก"

หลี่จื่อหานยิ่งหน้าดำกว่าเดิม  อัปลักษณ์ขนาดนี้นางกล้าพูดว่าหย่าเขาหรือ   ซูเว่ยหรานเจ้าช่างไม่เจียมตัวจริงๆ