ใครวางยาเขากันแน่ข้าว่าเจ้ารู้ดีนะ

คำพูดของซูเว่ยหรานทำให้บรรยากาศในห้องเงียบกริบลงทันที  นางหลิวเบิกตากว้างด้วยความตกใจถึงนางหมูตอนจะร้ายกานขี้เกียจแต่ปกติก็ยังหวาดกลัวนางอยู่บ้าง  แต่วันนี้นางหมูตอนนี้ไปเอาความกล้ามาจากไหนกัน   ก่อนจะชี้หน้าหลานสะใภ้ที่กล้าต่อปากกับนาง

"เจ้า เจ้า นางตัวดีกล้าดียังไงมาว่าข้า! นางแพศยาข้าเป็นผู้อาวุโสของเจ้านะ"

"ข้าพูดความจริงยายเฒ่า ข้าแต่งงานกับหลี่จื่อหานมาอย่างสมฐานะ    ส่วนเจ้าก็แค่แม่หม้ายที่หวังเกาะแข้งเกาะขาสกุลหลี่  มีตรงไหนที่บ่งบอกว่าเจ้าแซ่เดียวกับข้า  หรือว่าเจ้าคลอดข้าออกมา  คลอดบิดาหรือมารดาข้าออกมากันล่ะ   คำว่าผู้อาวุโสอย่ามาใช้กับข้า    ลูกตัวเองหลานตัวเองอิ่มทุกมื้อขนกลับบ้านสามีอีกด้วย  ลูกข้าเป็นหลานสายตรงกลับต้องไปหารับจ้างมาเลี้ยงพวกเจ้า  ยายแก่ไม่ยอมตายมาทางไหนไสหัวไปทางนั้นเลยนะ"

คำพูดของซูเว่ยหรานทำให้นายท่านแห่งบ้านหลี่ที่นั่งถักอวนเงียบๆอยู่ลานด้านนอก ถึงกับเลิกคิ้วมองหลานสะใภ้ที่อยู่ในเรือนอย่างประหลาดใจ  แม้ว่าซูเว่ยหรานร้ายกาจมากนัก  แต่ปกติมิใช่คนที่วาจาคมคายเช่นนี้   ส่วนนางหลิวยืนตัวแข็งทื่อ ปากอ้าค้างไม่สามารถเอ่ยคำใดออกมาได้ ความโกรธแค้นปนฉายชัดในแววตาของนาง

   ซูเว่ยหรานไม่สนใจปฏิกิริยาของอีกฝ่าย เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วก้าวลงจากเตียงช้าๆ แม้จะยังรู้สึกมึนหัวอยู่บ้าง แต่เธอก็รู้ว่าการโต้ตอบด้วยวาจาเพียงอย่างเดียวคงไม่พอ  เธอจะต้องแสดงให้เห็นว่าซูหว่านหว่านคนใหม่นี้ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปที่จะยอมให้ใครก็ได้มารังแกหรือดูถูก  หรือพูดอีกทีก็คือปกติยายนี่รังแกคนอื่นมาตลอดต่างหาก  เหอะ..ในเมื่อร้ายก็ต้องร้ายให้ถึงที่สุด

ซูเว่ยหรานก้าวเดินทีละก้าวอย่างช้าๆ   ย่าสามีขวางประตูเอาไว้นางอาศัยร่างกายที่อ้วนใช้หัวไหล่กระแทกจนนางหลิวถึงกับเซถลา   แม้ว่าจะยังรู้สึกมึนหัวอยู่บ้างจากการถูกตี  แต่ก็พยายามรวบรวมสติและพยุงตัวเองให้ยืนหยัดได้เพื่อจะเดินออกไปข้างนอก   เธอทอดสายตาออกไปนอกบ้านเธอได้ยินเสียงคลื่น และกลิ่นเค็มๆของน้ำทะเลและกลิ่นคาวปลาที่ลอยมาตามลม ทำให้เธอรู้ว่านี่คือหมู่บ้านชาวประมงอย่างแน่นอน

ขณะที่เธอกำลังจะเดินออกไปที่ประตู ทันใดนั้นร่างหนึ่งก็ก้าวเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้า เป็นหญิงสาววัยยี่สิบต้นๆคนหนึ่ง ใบหน้าเรียวเล็ก ผิวขาวกว่าคนในหมู่บ้านเล็กน้อย   นางจ้องมองมาที่ซูเว่ยหรานด้วยแววตาที่เต็มไปด้วย ความอิจฉาริษยาและเหยียดหยาม นางสวมเสื้อผ้าที่ดูดีกว่าคนอื่นในบ้านเล็กน้อยบ่งบอกถึงความเอาใจใส่ในรูปลักษณ์ นี่คือ หลี่ถงลูกติดยายแก่ปากมากนี่  ถือว่าเป็นอาหญิงของหลี่จื่อหานสามีของร่างเดิมนั่นเอง

"โอ้โห! ตื่นแล้วหรือนางตัวซวย  นางหมูตอนนึกว่าเจ้าจะนอนกินบ้านกินเมืองจนหลับตายไปแล้วเสียอีก"

หลี่ถงเอ่ยวาจาถากถางไปด้วยก่อนจะยิ้มเยาะเย้ย สีหน้าของนางประดับด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันราวกับกำลังสนุกกับการที่ได้ดูถูกซูเว่ยหราน    เท้าอวบอ้วนหยุดฝีเท้าเอาไว้และเริ่มที่จะ ประจันหน้ากับคนมาใหม่อย่างไม่ยอมแพ้   ดวงตาของนางภายใต้ใบหน้าอวบอ้วนจับจ้องไปที่หลี่ถงอย่างไม่วางตา   หลี่ถงรู้สึกถึงความกดดันที่ไม่เคยได้รับจากคนตรงหน้ามาก่อน   แต่ก็ยังปากดีใส่

"ทำไม? มองอะไร? หรือว่านอนมากจนตาเหล่ไปแล้วนางอ้วน"

หลี่ถงถามด้วยน้ำเสียงกวนโทสะมากขึ้น เมื่อเห็นว่าซูเว่ยหรานยังคงเงียบงัน

"ฮึ่ม! เห็นแก่ความอ้วนอุ้ยอ้ายของเจ้าแล้วนางหมูตอน ข้าว่าไม่น่าจะมีแรงเดินไปไหนไกลหรอกมั้งคิกๆๆ"

นางพูดพร้อมกับยกมือขึ้นมาปิดปากหัวเราะคิกคัก ซูเว่ยหรานถอนหายใจช้าๆ เธอจำได้ว่าในความทรงจำของร่างเดิม    นางถูกหลี่ถงคนนี้รังแกและดูถูกอยู่บ่อยครั้ง ด้วยความอ้วนและความอัปลักษณ์ของซูเว่ยหราน ทำให้หลี่ถงยิ่งได้ใจและไม่เคยเกรงใจไยดีหลานสะใภ้ผู้นี้เลยแม้แต่น้อย แต่ตอนนี้สถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว

ซูเว่ยหรานคนใหม่ระบายยิ้มบนใบหน้า ยิ้มนั้นเป็นรอยยิ้มที่สามารถทำให้คนเสียวสันหลังได้ทีเดียว ดวงตาที่เคยเล็กเรียวตอนนี้ฉายแววคมกริบเย็นเยียบ เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่แฝงด้วยความร้ายกาจ

"หลี่ถง เจ้าเกรงว่าข้าจะกินจนอ้วน หรือกลัวว่าเจ้าจะไม่มีเสบียงติดไม้ติดมือขนกลับไปบ้านสามีจนถูกแม่สามีกับสามีตัวดีของเจ้าทุบตีกลับมาอีกกันแน่?"

คำพูดของซูเฉียวหว่านในร่างของซูเว่ยหรานทำเอาหลี่ถิงหน้าซีดเผือด   นางเบิกตากว้างด้วยความตกใจและโกรธจัด ไม่คิดว่านางอ้วนซูเว่ยหรานจะกล้าเปิดเผยความลับที่นางพยายามปกปิดมาตลอดเรื่องที่ถูกแม่สามีของตนเองทำร้าย นางชี้หน้าซูเว่ยหรานด้วยมือที่สั่นระริก

" เจ้าเอ่ยอันใดนางอ้วนอย่ามาพูดเหลวไหล   ตัวเจ้าวางยาหลานชายของข้า  ปีนเตียงเขาจนได้เข้าบ้านสกุลหลี่ อย่ามาทำท่าทางยโสกับข้านะนางหมูตอน"

หลี่ถงแผดเสียง น้ำเสียงสั่นเทาด้วยความเจ็บใจที่โดนจี้จุดและโดนเปิดเผยความลับที่เจ็บปวด

"เหลวไหลรึ?"

ซูเฉียวหว่านหัวเราะเบาๆ ในลำคอ เสียงหัวเราะนั้นฟังดูเย็นชาและน่าขนลุกก่อนจะเหลือบมองหลี่ถงด้วยสายตาหยามเหยียด แล้วเอ่ยออกมา

"ข้าพูดความจริงต่างหาก ใครๆ เขาก็รู้กันทั้งหมู่บ้านว่าเจ้าโดนอะไรมาบ้าง ส่วนเรื่องการวางยาหลานชายเจ้า...ทำไมข้ารู้สึกว่ายานั่นคนที่วางไม่ใช่ข้ากันนะ  อีกอย่างใครวางยาเขาเพื่อที่จะขึ้นเตียงหลี่จื่อหานกันแน่ข้าว่าเจ้ารู้ดีนะ   สุดท้ายตัวเองกับพลาดไปคว้าเอาคนขี้เหล้ามาแทน  อาหญิงอยากปีนเตียงหลานชาย  จุ๊ๆๆๆ  เรื่องนี้น่าป่าวประกาศจริงๆ   ไม่รู้ว่าในเมืองมีนักเล่านิทานหรือไม่"

หลี่ถงยืนตัวแข็งทื่อ ใบหน้าขาวซีดเผือดด้วยความหวาดหวั่น  นางหมูตอนนี้พูดอะไรออกมากัน  นางหมายความว่าอย่างไร  นางโง่นี่รู้เรื่องหกปีก่อนหรือ  หลี่ถงทั้งอับอายและโกรธแค้น สายตาของนางเต็มไปด้วยความเคียดแค้นชิงชังที่จ้องมองมาที่ร่างอวบอ้วน   แต่ซูเว่ยหรานไม่สนใจปฏิกิริยาของอีกฝ่าย นางก้าวเท้าเดินตรงไปที่หลี่ถงอย่างช้าๆ ไม่มีความเกรงกลัวหรือลังเลแม้แต่น้อยก่อนจะตวาดเสียงดัง

"หลีกไป    นางโคมเขียว"

เมื่อหลี่ถงไม่ขยับ ซูเว่ยหรานเอ่ยซ้ำด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาดกว่าเดิม

"ถ้าเจ้ายังไม่อยากโดนแม่ผัวตีกลับมาอีก ก็ควรจะสำรวมปากสำรวมคำให้มากกว่านี้   จูพ่านสามีของเจ้ารู้หรือไม่ว่าลูกที่เลี้ยงดูทุกวันนี้ลูกใครกันแน่"

ก่อนที่หลี่ถิงจะทันได้ขยับตัว ซูเว่ยหรานก็ใช้ไหล่อ้วนหนากระแทกใส่ร่างผอมแห้งจนหลี่ถิงล้มคะมำ  แล้วเดินผ่านไปอย่างไม่แยแส ทิ้งให้หลี่ถงยังอึ้งอยู่เพียงลำพัง   พร้อมกับความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งกลัว ทั้งโกรธแค้นและอับอาย