ทำไมเขารวยขนาดนี้กัน

เด็กๆออกไปด้านนอกแล้วเฉินมู่หยางขยับไปหาเมียที่กำลังจัดมื้อเที่ยงให้บุตรชายเอาไปโรงเรียนด้วย มือหนาจับมือบางให้หยุดงานในมือก่อนจะรั้งมาหา จ้าวเฟยเฟยใช้มืออีกข้างดันหน้าอกเขาเอาไว้เอ่ยเสียงดุ

"อย่ารุ่มร่ามนะตาเฒ่า เช้าเพียงนี้หื่นไม่ดูเวร่ำเวลาเลย"

"หึๆ..มานี่พี่มีอะไรจะให้ มาเถอะน่านั่งตักพี่นี่"

เฮ้อ...หน้าหนาขนาดนี้พูดไปก็ไม่ฟังอยู่ดี ก่อนจะยอมให้เขารวบเอวนางมานั่งบนตักแกร่ง เฉินมู่หยางจูบต้นคอระหงก่อนจะส่งป้ายไม้ให้กับนางหนึ่งอัน จ้าวเฟยเฟยรับมาจากนั้นเขาก็เอ่ยขึ้น

"นี่เป็นป้ายร้านฝากเงินเจินเป่าในอำเภอ เก็บเอาไว้ยามที่พี่ไม่อยู่หากตึงมือก็เบิกมาใช้ได้ ในนี้มีอยู่สี่หมื่นตำลึง"

จ้าวเฟยเฟยตาโต สี่หมื่นตำลึงหรือ เขามีเงินขนาดนี้เหตุใดทำตัวยากจนนัก ก่อนจะเอี้ยวตัวกลับไปมองหน้า เฉินมู่หยางไม่ปล่อยผ่าน เขารุกไล่คนตัวเล็กจนได้ จ้าวเฟยเฟยประท้วงเพราะหายใจไม่ทัน กระทั่งเขาพอใจจึงยอมปล่อย นางเอ่ยถามเขาด้วยความสงสัย

"ท่านไปเอาเงินมากมายมาจากที่ใดกัน แล้วมีเงินเพียงนี้เหตุใดถึงปล่อยตัวเองลำบาก"

"พี่ได้โสมกับเห็ดหลินจือมาหลายต้น ส่วนเรื่องที่พี่ไม่เอาออกมานั้นพี่ว่าเจ้