บทที่ 4 ใช้แหวนครั้งแรก

มื้อเย็นชิงชิงกินข้าวพร้อมอาป๊าก่อนจะตามไปส่งอาป๊าเข้าห้องนอนพร้อมกอดราตรีสวัสดิ์อาป๊าอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนจนอาป๊านึกว่าชิงชิงจะอ้อนขออะไร เธอเลยแต่บอกว่ากว่าจะได้กินข้าวด้วยกันสัปดาห์ละครั้งตามจำนวนวันหยุดของชิงชิง ซึ่งไม่ตรงกับวันหยุดของอาป๊าและมื้ออาหารมื้ออื่นๆ ก็ต่างคนต่างกินตามความสะดวก ส่วนมื้อเย็นถ้าไม่ตกลงกันไว้ว่าจะรอเพื่อกินพร้อมกันไม่อย่างนั้นก็จะไม่มีเวลาไปได้พูดคุยไต่ถามสารทุกข์สุกดิบกันแบบเป็นเรื่องเป็นราวสักที อาป๊าเลยลูบหัวเธอด้วยความเอ็นดูก่อนจะเอ่ยราตรีสวัสดิ์ชิงชิงบ้าง

ความจริงในใจชิงชิงนั้นเริ่มสับสน ถึงแม้อาม่าหยิกหยิกเธอเพื่อพิสูจน์ว่าเธอไม่ได้ฝันแต่เหตุการณ์มันเกิดขึ้นในช่วงภวังค์ชิงชิงจึงยังไม่มั่นใจนัก หากว่าเธอไปเดินทางไปยังที่นั่นจริงๆ ชิงชิงถึงจะมั่นใจ แต่เธอก็ยังกังวลว่าหากเธอออกเดินทางไปแล้วไม่สามารถกลับมาได้เธอคงจะต้องจากกับอาป๊าตลอดไป ด้วยความเป็นลูกหลานคนจีน และเป็นลูกสาวของอาป๊าเลี้ยงเดี่ยวเธอจึงไม่ค่อยดีรับอ้อมกอดจากผู้บังเกิดเกล้าบ่อยนักในเมื่อชีวิตมีความเสี่ยงชิงชิงจึงได้ตัดสินใจทำสิ่งที่ไม่เคยทำ

หลังจากเข้าห้องนอนมาได้ชิงชิงเปิดผ้าคลุมเตียงออกถุงดำใบโตพร้อมเสียงเต็มถุง ยาและอุปกรณ์ทำแผลที่ได้ไรเดอร์มาส่งเมื่อตอนบ่ายยังอยู่ในถุงหูหิ้ว เพราะกว่าไรเดอร์จะมาส่งของให้เธอก็ใกล้เวลามื้อเย็นแล้วชิงชิงที่ตั้งใจจะทำอาหารให้อาป๊ากินด้วยตัวเองเลยยังไม่ได้จัดกระเป๋า ใช้เวลาไม่นานเสบียงและเวชภัณฑ์ทั้งหมดก็ถูกจัดลงเป้ใบใหญ่จนซิปแทบปริ เพราะชิงชิงถือคติว่าเหลือดีกว่าขาด

หลังจากทำใจอยู่นานปากกาเจาะเลือดสำหรับผู้ป่วยเบาหวานก็มาอยู่ในมือชิงชิง ทำงัยได้ล่ะก็เธอกลัวเข็มนี่นา ครั้นจะให้เอามีดมากรีดนิ้วให้เลือดออกก็กลัวจะเป็นบาดทะยักหรือแผลติดเชื้อเอาซะก่อน ถึงจะต้องใช้เลือดหยดลงที่แหวนเพียงครั้งเดียวก็เถอะ เดี๋ยวเอาไปใช้เจาะเลือดตรวจน้ำตาลให้อาป๊าละกัน ยิ่งไม่ค่อยอยากจะไปตรวจสุขภาพดีนัก

เมื่ออ่านคู่การใช้งานเรียบร้อยและติดตั้งเข็มเจาะเลือดแบบใช้ครั้งเดียวทิ้งลงในปากกาเรียบร้อยแล้วชิงชิงก็นั่งลงบนเตียงก่อนจะเอาสายเป้ข้างหนึ่งมาคล้องแขนไว้เพราะกลัวว่ามันจะไม่ตามเธอไปด้วยหากไม่ได้ สวมใส่ไว้แบบที่อาม่าบอก

          ‘อุ้ย เจ็บเหมือนกันแฮะ ถึงจะนิดเดียวก็เถอะ คู่มือบอกให้บีบเบาช่วยรีดเลือดออกมา อืม เก็บปากกาก่อนดีกว่าเดี๋ยวตื่นมามือไม้ปะป่ายจะได้ไม่โดนแทงฟรี’ หลังจากเก็บปากกาไว้ที่ช่องหัวเตียงชิงชิงก็บีบปลายนิ้วที่เจาะไว้เบาๆ จนเห็นหยดเลือดไหลซึมออก จากนั้นเธอก็เอาปลายนิ้วนางข้างซ้ายที่เจาะเลือดไว้ป้ายลงบนรอยที่แสดงตำแหน่งแหวนหยกบนมือขวาแล้วจึงเอนตัวลงนอนหลับตาทำสมาธิ

          รู้ตัวอีกทีก็มาปรากฏตัวในลานหลังบ้านของใครสักคนหลังจากแอบเปิดฝาถังน้ำเพื่อใช้ส่องหน้าแทนกระจกก็พบว่าตัวเองมาอยู่ในร่างของเด็กสาวคนหนึ่งเมื่อคิดให้ดีก็คือเธอเองในช่วงอายุสิบสี่สิบห้าปี เพียงแต่มันมีสภาพมอมแมมผอมแห้งคล้ายคนอดอยากแถมเสื้อผ้าที่ใช้ก็มีรอยปะตัวไปหมด นี่คนเป็นร่างที่เธอต้องใช้ในสถานที่แห่งนี้สินะ ยังงัยก็ออกไปจากบ้านหลังนี้ก่อนแล้วกันเดี๋ยวเจ้าของบ้านกลับมาเห็นแล้วเข้าใจว่าเธอเป็นขโมยล่ะก็จะลำบากไปกันใหญ่

          “ฮือ หนาววว หนาวจังเลย” ในขณะที่กำลังย่องผ่านร่างหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังนอนอยู่บนเตียงไม้เพื่อออกประตูหน้าบ้านออกไป ร่างนั้นกลับครางแผ่วเหมือนคนจับไข้ให้ชิงชิงได้ยิน

          ‘เอาวะ เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้างจะไม่ดูดำดูดีก็จะใจดำไปหน่อย’

          “พี่สาวคะ พี่สาว” เมื่อสะกิดจนร่างนั้นพลิกกายกลับมาจนสังเกตได้ว่าคือหญิงสาววัยรุ่นคนหนึ่ง แม้จะผอมไปบ้างแต่ก็มีเค้าลางความสวยอยู่ หลังจากจับเนื้อจับตัวก็รู้สึกว่าร้อนจนผิดปกติ น่าจะมีไข้สูงชิงชิงรีบนั่งลงเพื่อจะปลดเอาเป้แบ็คแพ็กใบเขื่องของเธอออกมาค้นหากระเป๋าเวชภัณฑ์แต่สิ่งที่ถูกปลดลงมาจากหลังเธอกลับเป็นตะกร้าสานจากไม้ไผ่ขนาดย่อมแทน ดีนะที่อาม่าบอกไว้แล้วว่าสิ่งของอาจจะเปลี่ยนรูปลักษณ์ไปบ้างเพื่อให้เหมาะสมกับยุคสมัย

          หลังจากทำการวัดไข้ได้อุณหภูมิ 39 องศาเซลเซียสชิงชิงรีบฉีกซองแผ่นแปะลดไข้ที่พี่ไรเดอบอกว่าเป็นของแถมจากร้านที่เขาไปซื้อยาให้เธอนั่นเอง หลังจากแปะให้หญิงสาวตรงหน้าเสร็จชิงชิงก็หยิบเอาผ้าเช็ดตัวขนาดเล็กที่มีมาในกระเป๋าเวชภัณฑ์ขึ้นมาแล้วเดินย้อนกลับไปที่ลานหลังบ้าน มองหาอยู่ครู่หนึ่งเห็นกะละมังสังกะสีใบย่อมที่คนสมัยนี้มักใช้ใส่น้ำผสมน้ำอุ่นเพื่อล้างหน้าเช้าเย็น

ชิงชิงใช้กระบวยตักน้ำใส่กะละมังเพื่อซักผ้าเอาเศษฝุ่นผงออกจากผ้าขนหนูออกรอบนึงก่อนแล้วจึงตักน้ำใส่กะละมังเพื่อนำไปเช็ดตัวให้ให้คนป่วย หลังจากเช็ดตัวไปได้พักใหญ่พี่สาวตรงหน้าก็เริ่มรู้สึกตัวชิงชิงรีบดึงแผ่นแปะลดไข้มาใส่กระเป๋ากางเกงก่อนที่คนป่วยจะมีสติกลับมาครบถ้วน

“หนูเป็นใครเหรอจ๊ะ” มู่กิมฮัวที่ไข้ลดลงจนพอจะมีสติพูดคุยได้บ้างแล้วตกใจที่มีสาวน้อยหน้าตามอมแมมเข้ามาอยู่ในบ้านของเธอ

“คือหนูผ่านมาแถวนี้แล้วเกิดหิวน้ำ ว่าจะเข้ามาขอน้ำดื่มแต่ได้ยินเสียงพี่สาวเพ้อเพราะพิษไข้ถึงได้เปิดประตูเข้ามาดูเผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง พอมาเห็นพี่สาวนอนซมอยู่บนเตียงเลยเสียมารยาทไปหาผ้ากับน้ำที่หลังบ้านมาเช็ดตัวให้พี่สาวน่ะค่ะ อ้อ หนูยังดื่มน้ำในถังของพี่สาวไปอีกหนึ่งตะบวยด้วย ขอโทษนะคะ”  เมื่อถูกตั้งคำถามชิงชิงได้แต่หาคำตอบมาแก้ตัวให้ไม่ถูกตะเพิดออกจากบ้านไปซะก่อน