ตอนที่ 10 พาพี่ชายมาดูโครงการที่ทำไว้

หลังงานเลี้ยงพบป่ะสังสรรค์กันระหว่างสองสกุลจบลงและเอ่ยคำร่ำลากันเสร็จ คุณปู่โจวก็ให้รถที่เตรียมเอาไว้ไปส่งครอบครัวสกุลซูที่บ้าน โดยรอบนี้มีห่าวหมิงตามกลับไปด้วย

เช้าวันต่อมาห่าวหมิงที่กลับมานอนค้างที่บ้านคืนหนึ่งก่อนจะกลับเข้าเมืองไปเรียนที่มหาลัยก็ได้มาเดินดูงานที่น้องสาววางแปลนเอาไว้ ทั้งเรื่องจ้างคนมาสร้างโรงเรือนเพาะพันธุ์ต้นกล้า โรงเรือนสำหรับเพาะพันธุ์เห็ดและพืชผลที่ต้องการการดูเอาใจใส่เป็นพิเศษ และแปลงพื้นที่ที่เตรียมเอาไว้เพาะปลูกพืชผลใหม่ๆ รวมทั้งแปลงเปล่าที่บำรุงดินรับแสงแดดเอาไว้เพาะพืชผักชนิดพิเศษที่น้องสาวบอกว่ามันเป็นการปลูกผักใต้หิมะที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนแต่ก็อยากให้หนิงเฉินได้ลองทำอย่างเต็มที่เช่นเดียวกับที่ปู่ พ่อและทุกคนซึ่งสนับสนุนหนิงเฉินให้ได้ทำในสิ่งที่ต้องการ

ส่วนปุ๋ยที่หนิงเฉินแอบกระซิบว่าความจริงแล้วเธอซื้อหามาจากตลาดมืดก็ได้ผลดีกับพืชผลซึ่งเพาะปลูกอยู่ไม่น้อย ระยะเวลาเพียงเดือนเดียวที่เขาไม่อยู่ก็รู้สึกได้ว่าแปลงพืชผักผลไม้ที่หนิงเฉินใช้ในการทดลองให้ทุกคนดูเห็นผลได้อย่างชัดเจนพืชผักออกดอกออกผลดกงาม อุดมสมบูรณ์น่ากินโดยแท้

“เฉินเอ๋อ..น้องเก่งจริงๆ พวกโครงการพัฒนาพวกนี้ถูกจัดทำขึ้นอย่างเป็นระบบระเบียบ มีตัวอย่างแปลงทดลองให้เห็นผลชัดเจน ทั้งยังมีการวัดค่าดินตรวจสอบความชื้นและสภาวะแวดล้อมในแต่ละฤดูกาลโดยละเอียดทีเดียว น้องทำโครงการเหมือนพวกที่จบระดับปริญญาตรีหรือสูงกว่านั้นด้วยซ้ำ น้องไปเอาความรู้พวกนี้มาจากไหนกัน” ห่าวหมิงถามด้วยความประหลาดใจ ขนาดเขาที่เป็นเด็กมหาลัยปีสามเรียนรู้เรื่องการเกษตรมาโดยตรงก็ไม่แน่ว่าจะคิดแผนพัฒนาพืชพันธุ์ได้ละเอียดรอบคอบถึงเพียงนี้

“แหมก็ฉันโตมากับไร่กับสวน อยู่กับผู้เชี่ยวชาญอย่างปู่กับพ่อมาตั้งแต่เกิดนะคะ ยิ่งได้รู้จักคบหาคนมากขึ้น ได้อ่านหนังสือมากมายจึงทำให้ตัวเองคิดแผนการนี้ขึ้นมาได้ยังไงล่ะคะ ต่อไปหากพี่ห่าวหมิงเรียนจบมาก็มาช่วยฉันสานต่อโครงการได้เลย รับรองว่าพี่ต้องได้ใช้ความรู้ความสามารถที่เรียนมาอย่างเต็มที่แน่นอนเลยล่ะ” หนิงเฉินตีเนียนอธิบายไปเรื่อยเปื่อย แม้นจะรู้ว่าห่าวหมิงยังมีความเคลือบแคลงสงสัยอยู่แต่คงไม่มาคาดคั้นอะไรกับเธออีก เพราะเธอก็ไม่ได้ทำเรื่องไม่ดีเสียหน่อย

“เอาล่ะ พี่เข้าใจแล้ว ต่อไปนี้พี่จะพยายามกลับบ้านให้บ่อยขึ้น พออยู่ปีสี่ก็คาดว่าน่าจะมีเวลามากขึ้นแล้ว ถึงคราวน้องต้องเข้ามหาลัยปีหนึ่งจะได้วางใจกับงานที่เริ่มทำเอาไว้นี่ไงล่ะ”

“ขอบคุณค่ะพี่หมิงห่าว ฉันรู้อยู่แล้วว่าพี่พึ่งพาได้” หนิงเฉินกล่าวเอาใจและยิ้มประจบเต็มที่

“ไม่ต้องมาประจบเลย เธอเป็นน้องพี่นะ ส่วนนี่ก็เป็นอาชีพของครอบครัวเราเป็นความตั้งใจที่พี่จะทำมันให้ดีขึ้นอยู่แล้ว แต่ไม่นึกว่าน้องจะเริ่มมันไปก่อน ทั้งยังทำได้ดีมากอีกด้วย”

“เล็กน้อยเองค่ะ เพื่อครอบครัวของเราฉันทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว”

“เอาเถอะพี่รู้แล้วว่าเธอเก่ง ทำได้ขนาดนี้ก็สมควรแล้วล่ะที่เธอจะไม่เลือกเรียนต่อด้านการเกษตรอีก อ้อ..แล้วเรื่องค่าเล่าเรียนพี่มีเงินเก็บส่วนตัวจากการเป็นพนักงานชั่วคราวอยู่ก้อนหนึ่งเธอเอามันไปเป็นทุนการศึกษาได้เลยนะ” ห่าวหมิงเอ่ย ก่อนหน้านี้เขาเพียงแค่คิดว่ารับจ้างทำงานชั่วคราวเพื่อเก็บเงินเผื่อเอาไว้ให้ตัวเองกับครอบครัวยามจำเป็นเท่านั้น แต่หลังจากที่รู้ว่าหนิงเฉินมีความตั้งใจจริงที่จะเรียนต่อมากขนาดนี้ เขาก็ยินดีมอบเงินทั้งหมดเป็นทุนการศึกษาให้กับน้องสาวของเขา

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันทำงานหารายได้เพิ่มเติมได้เงินมาไม่น้อยเลย จะแอบบอกพี่เอาไว้ก็ได้ แต่พี่หมิงห่าวต้องรับปากกับฉันก่อนนะคะว่าจะไม่ไปบอกต่อกับใครเด็ดขาดแม้นแต่พ่อกับแม่”

“ลึกลับขนาดนั้นเชียว”

“ใช่ค่ะ”

“เอาล่ะพี่รับปากว่ามาเถอะ”

“ความจริงฉันเอาของไปขายในตลาดมืดจึงได้ราคาดี บวกกับของมีคุณภาพ บางอย่างไม่มีใครเคยทำขายเลยยิ่งขายดีและราคาสูงเข้าไปใหญ่ อย่างเช่นแยมผลไม้ที่ช่วยกันทำวันนี้ยังไงล่ะคะ แต่ละรอบได้เงินมาเป็นพันหยวนเลยทีเดียว” หนิงเฉินยอมบอกความจริงห่าวหมิงเพราะเชื่อว่าเขาคงไม่มีทางหลุดปากบอกใครแน่

“เดี๋ยวนะ ตลาดมืดงั้นหรือ เฉินเอ๋อ มันจะเสี่ยงเกินไปหรือเปล่าแล้วไม่อันตรายงั้นหรือ ถ้าเจ้าหน้าที่ไปตรวจจับจะทำยังไง” ห่าวหมิงคิดห่วงไปสารพัด

“ใจเย็นๆค่ะพี่ห่าวหมิง ความจริงตลาดมืดก็เหมือนตลาดธรรมดาทั่วไปนี่แหละค่ะ เพียงแต่สินค้าที่นำมาขายเป็นสินค้าที่ไม่ค่อยมีในประเทศ หายากหรือมีราคาสูงมาก ไม่ก็ถูกจำกัดด้วยคูปองเท่านั้นเอง ส่วนเรื่องเจ้าหน้าที่ตอนนี้ก็ไม่ได้เข้มงวดกวดขันเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เพราะคงเข้าใจดีถึงความเดือดร้อนและความต้องการของประชาชนที่กว่าจะผ่านยุคอดอยากแร้นแค้นมาได้นั่นล่ะค่ะ” หนิงเฉินอธิบาย

“จริงเหรอ”

“จริงสิคะ ฉันไม่โกหกพี่หรอก อีกอย่างที่นั่นฉันก็มีเพื่อนขายของที่นิสัยดีไม่น้อยเลยทีเดียวคอยจองที่วางแผงให้ฉันด้วย”

“ให้มันจริงเถอะ ถ้าแบบนี้พี่ก็คลายสงสัยแล้วว่าทำไมการค้าของน้องจึงได้ทีคราวละหลายพันหยวนแบบนั้น ดีแล้วล่ะที่น้องไม่ให้คนที่บ้านพูดบอกใครเรื่องรายได้พวกนี้” ห่าวหมิงเข้าใจเรื่องทุกอย่างทันทีหลังจากได้ยินน้องสาวสารภาพว่าเอาของไปขายที่ตลาดมืดแหล่งการค้าเสรีที่มีราคาสินค้าแทบทุกชนิดในราคาที่สูงไม่น้อย แต่ก็เป็นที่ต้องการของผู้บริโภคจำนวนมากเช่นกัน เนื่องจากไม่อยู่ในกฎเกณฑ์ข้อบังคับของการควบคุมสินค้าจากรัฐบาลและคูปองแต่ล่ะชนิดที่มีจำกัด โดยเฉพาะพวกเครื่องใช้ไฟฟ้าหรือจักรยานที่ค่อนข้างจะหายากทีเดียว  

“เฮ้อทีนี้ฉันก็สบายใจแล้วมีพี่ห่าวหมิงรับรู้ความจริงเอาไว้แบบนี้”

“น้องหาเพื่อนร่วมรู้เห็นเผื่อโดนจับได้ทีหลังแล้วพ่อกับแม่หรือกระทั่งปู่ย่าดุเอาน่ะสิ ต่อไปจะได้มีพี่คอยแก้ต่างให้ยังไงล่ะ”

“พี่ห่าวหมิงนี่รู้ทันฉันจริงๆ”

“แน่ล่ะ พี่เป็นพี่ชายน้องนี่นา ถึงยังไงก็ต้องคอยช่วยเหลือสนับสนุนอยู่แล้ว” ห่าวหมิงกล่าวก่อนจะใช้มือขยี้หัวหนิงเฉินเบาๆอย่างมันเขี้ยวที่ตอนนี้น้องสาวเขาใจกล้าถึงขนาดไปขายของเองที่ตลาดมืด ทั้งๆที่เมื่อก่อนชอบเก็บตัวไม่ค่อยจะไปไหนมาไหนกับใครเขาแท้ๆ

หลังจากเดินดูโครงการและฟังรายละเอียดแผนงานที่หนิงเฉินทำเอาไว้เสร็จห่าวหมิงก็ขอตัวลาทุกคนกลับเข้าเมืองไปเพื่อไปเรียนหนังสือต่อ ส่วนหนิงเฉินก็ขอตัวเอาของที่ช่วยกันทำไปขายที่ตลาดเช่นกัน โดยวันนี้เธอนำเห็ดหลินจือ โสมป่าและถั่งเช่าชั้นดีมาขายอีกครั้งและได้เงินมาราวหกหมื่นสามพันหยวนโดยไม่ต้องใช้เงินลงทุนแม้นแต่หยวนเดียว

ส่วนสินค้าที่ช่วยกันทำกับครอบครัวเธอนั้นนอกจากผักดองสองชนิดกับแยมผลไม้สามชนิดแล้วยังมีลูกพลับเนื้อดีที่ได้จากการใส่ปุ๋ยบำรุงมาเป็นเดือนทำให้ได้ผลโตรสชาติเยี่ยมตากแห้งมาขายด้วย ซึ่งเป็นที่ชื่นชอบของลูกค้าที่เธอให้ชิมก่อนซื้อไม่น้อยเลย เพียงไม่นานสินค้าของเธอก็ขายหมดอย่างรวดเร็วซึ่งของเหล่านี้ทำให้เธอได้เงินทั้งหมด 5,400 หยวน หลังจากหักค่าใช้จ่ายเงินลงทุนแล้วยังเหลืออีก 5,100 หยวนเลยล่ะ

วันนี้หนิงเฉินจึงซื้อขาหมูแฮมชั้นดี อุดหนุนผลไม้ป้าลู่ที่คอยแถมให้ตลอดกับซื้อขนมของว่าง พวกขนมดอกกุ้ยฮวา ขนมเปี๊ยะไส้เนื้อ ขนมเกาลัดกวน รวมทั้งคุกกี้เนยสดแบบชาวตะวันตกกลับไปฝากทุกคนที่บ้านด้วย