บทที่ 66 โทษทัณฑ์

สกุลจ้าวก่อกบฏต้องโทษประหารทั้งสกุล เหตุการณ์ในครั้งนี้ก่อให้เกิดความวุ่นวายอยู่ไม่น้อย แต่เพราะมีกองกำลังของสกุลหยวน สกุลเซียวและสกุลเฉินคอยตรึงกำลังอยู่จึงทำให้ใช้เวลาเพียงไม่กี่เดือนก็สามารถเก็บกวาดคนสกุลจ้าวและผู้เกี่ยวข้องกับการก่อกบฏได้อย่างรวดเร็วและสะอาดหมดจด

เฉินเจียวเจียวยืนมองลานประหารที่เจิ่งนองไปด้วยเลือดด้วยสีหน้าเย็นชา คนที่เคยผ่านความเป็นความตายมาแล้วเช่นนางย่อมไม่ได้รู้สึกสะเทือนใจกับเหตุการณ์นองเลือดเช่นนี้มากนัก

“เจ้าจะขอให้ไว้ชีวิตนางไปเพื่อเหตุใด” องค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงที่ยามนี้บนใบหน้ามีแต่ความเหนื่อยล้าและเคร่งเครียดเอ่ยถามนางด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“ถึงอย่างไรนางก็เป็นคนสกุลหลิน เป็นบุตรสาวของท่านลุงทางฝั่งมารดาของหม่อมฉัน หากนางต้องโทษกบฏคนสกุลหลินก็คงจะถูกลากลงไปแปดเปื้อนกับนางด้วย มิสู้ทำให้นางกลายเป็นสตรีต้องโทษด้วยข้อหาวางแผนให้ร้ายผู้อื่น ล่วงเกินเบื้องสูงและให้การเท็จโทษทัณฑ์ของนางก็คงจะเบาบางลงมาก” คำพูดของเฉินเจียวเจียวทำให้องค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงแค่นหัวเราะออกมา

“หากไม่รู้อะไรก็คงจะคิดว่าเจ้ามีเมตตาต่อนาง แต่จากที่ข้ารู้โทษทัณฑ์ที่นางจะได้รับก็คือถูกโบยตีร้อยไม้ก่อนที่จะถูกส่งตัวไปเป็นทาสชั้นต่ำ จากคุณหนูสกุลใหญ่ถูกโบยตีร้อยไม้หากไม่ตายก่อนก็คงจะพิการ หากไม่ตายก็ยังต้องถูกส่งไปเป็นทาสระดับล่างอีก ด้วยใบหน้าเช่นนั้นของนางวันหน้าคงยากที่จะได้มีชีวิตดีๆ หนทางที่ดีที่สุดก็คือรับโทษตายน่าจะดีกว่า” คำพูดของหลี่ไท่หลงทำให้เฉินเจียวเจียวเลิกคิ้ว

“นี่องค์รัชทายาททรงสงสารนางหรือเพคะ”

“ข้าหรือจะสงสารนาง หากเป็นข้าจะรีบจัดการปลิดชีพนางไปเสียให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไปเลย จะได้ไม่ต้องมานั่งระแวงว่าวันใดนางจะลุกขึ้นมาแว้งกัดเจ้าได้อีก”

“อ้อ! ที่แท้ก็เป็นห่วงหม่อมฉันนี่เอง” คำพูดนี้ทำให้ใบหน้าอันซีดเซียวขององค์รัชทายาทพลันมีสีเลือดขึ้นมาในทันที

“ใช่ที่ไหนกันเล่า ข้าก็แค่.. ช่างเถิด ข้างานยุ่งเจ้าเองก็รีบกลับจวนของเจ้าเถิด หากท่านพ่อของเจ้ารู้ว่าเจ้ามาแอบคุยกับข้าเช่นนี้เดี๋ยวก็คงจะวิ่งมาจับตามองข้าด้วยสายตาอันน่าสะพรึงกลัวอีก” องค์รัชทายาทเอ่ยจบก็รีบเดินจากไปในทันที ทิ้งให้เฉินเจียวเจียวมองตามเสื้อคลุมที่ปลิวไสวของเขาด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม เมื่อเห็นว่าหลินชิงเหมยถูกควบคุมตัวผ่านลานประหารที่เจิ่งนองไปด้วยเลือด นางจึงได้หันไปถามตงจื้อด้วยสีหน้าเย็นชา

“โซ่วอ๋องรู้หรือยังว่านางกำลังจะได้รับโทษโบยร้อยไม้”

“น่าจะรู้แล้วนะเพคะ แต่ดูเหมือนว่าท่านอ๋องจะทรงผิดหวังต่อการกระทำของนาง ก็เลยไม่ทรงตรัสถึงนางอีกเลยเจ้าค่ะ”

“ไม่มีแม้แต่ความคิดที่จะไปทูลขอพระเมตตาลดโทษให้แก่นางสักนิดเลยหรือ”

“ไม่มีเจ้าค่ะ” คำตอบของตงจื้อทำให้เฉินเจียวเจียวทอดถอนใจออกมา นางหันไปมองหลินชิงเหมยที่ยามนี้มีสีหน้าหวาดกลัว เนื้อตัวขะมุกขะมอมสกปรกจนไม่เหลือเค้าโครงของเด็กสาวที่งดงามอีกแล้ว เสียงโซ่ตรวนที่ดังขึ้น เสียงร้องไห้และเสียงโบยตีที่ดังออกมาจากห้องลงทัณฑ์ทำให้เฉินเจียวเจียวทอดถอนใจออกมาได้ในที่สุด

“ส่งคนไปจับตาดูนางหากนางสามารถรอดชีวิตไปได้ก็จับตาดูว่านางถูกส่งตัวไปไว้ที่ไหน หากนางตายเพราะทนรับความบอบช้ำไม่ไหวก็จัดการกับศพของนางให้เรียบร้อย” เฉินเจียวเจียวเอ่ยพลางส่งถุงเงินให้ตงจื้ออีกครั้ง เมื่อตงจื้อรับคำแล้วเดินจากไปนางจึงได้เดินออกจากลานลงทัณฑ์ของกรมอาญา

นางเดินออกมาได้ครู่หนึ่งก็พบคนที่ไม่คิดว่าจะได้พบ เดิมทีนางคิดว่าโซ่วอ๋องเป็นคนไร้หัวใจเสียอีก ชาติก่อนเขารักใคร่หลินชิงเหมยได้ถึงขนาดนั้น นางจึงคิดว่าชาตินี้เขาก็ไม่น่าจะปล่อยวางได้เช่นนี้ พอได้ยินว่าเขาไม่เอ่ยถึงหลินชิงเหมยอีกนางก็อดรู้สึกดูถูกน้ำใจของเขาไม่ได้ แต่ยามนี้เมื่อได้เห็นสีหน้าของเขา แววตาเศร้าโศกของเขาแล้วนางก็อดรู้สึกสาแก่ใจไม่ได้

“ท่านอ๋องทรงมาดูหลินชิงเหมยถูกลงทัณฑ์หรือเพคะ” เฉินเจียวเจียวย่อกายคารวะแล้วถามเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เจียวเจียว ข้ารู้ว่านางทำผิดต่อข้า… ข้าหมายถึงนางคิดร้ายต่อเจ้านับว่าเป็นความผิดแต่คิดไม่ถึงว่านางจะได้รับโทษหนักถึงเพียงนี้ ไม่ว่าอย่างไรการถูกโบยจนตายก็นับว่าเป็นโทษทัณฑ์ที่หนักหนาเกินไปสักหน่อยสำหรับเด็กสาวเช่นนาง” เขาเอ่ยพลางจ้องมองนางด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“ข้าไม่อาจจะไปขอร้องเสด็จพี่ได้ มีเพียงเจ้าที่น่าจะทูลขอลดโทษให้นางกับเสด็จพี่ได้” เมื่อโซ่วอ๋องเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็มองเขาครู่หนึ่งแล้วจึงได้เอ่ยออกมา

“เดิมทีโทษทัณฑ์ที่นางควรจะได้รับก็คือโทษกบฏ แต่หม่อมฉันเกรงว่าโทษของนางจะกระทบต่อสกุลหลินจึงขอให้ลดโทษของนาง การถูกโบยตีร้อยไม้นับว่าสมควรแล้ว” เฉินเจียวเจียวเอ่ยพลางมองใบหน้าของโซ่วอ๋องครู่หนึ่งแล้วจึงได้ตัดสินใจเอ่ยออกมา

“ไม่ว่าอย่างไรความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องในราชวงศ์ก็เปราะบางเป็นอย่างยิ่ง หม่อมฉันขอแนะนำว่าท่านอ๋องอย่าได้ทรงเอ่ยถึงเรื่องนี้กับองค์รัชทายาทจะดีกว่า อย่าให้ความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องที่เคยแนบแน่นต้องเกิดมีรอยร้าวเพียงเพราะสตรีที่เคยคิดจะยุยงท่านอ๋องไปทำเรื่องที่อาจจะกลายเป็นการก่อกบฏเลยเพคะ” คำพูดของเฉินเจียวเจียวทำให้โซ่วอ๋องพลันนิ่งงันไป

“ข้า…”

“องค์รัชทายาททรงจ้องหม่อมฉันเขม็งแล้ว และยามนี้ก็คงจะกำลังคิดอยู่ว่าหม่อมฉันกำลังพูดคุยอันใดกับท่านอ๋องอยู่หากทรงรู้ว่าพวกเราเอ่ยถึงหลินชิงเหมยองค์รัชทายาทจะต้องทรงไม่พอพระทัยเป็นแน่”

“...” โซ่วอ๋องที่ได้พบกับสายตาดุดันขององค์รัชทายาทก็พลันผงะไป ‘เสด็จพี่จ้องมองเจ้าที่ไหนกันเขากำลังจ้องมองข้าอยู่ต่างหากเล่า’ โซ่วอ๋องได้แต่คิดในใจแล้วถอยห่างออกจากเฉินเจียวเจียวอย่างไม่รู้ตัว

“น้องรอง เจ้ามาทำอันใดที่นี่” องค์รัชทายาทรีบเสด็จมาแล้วเอ่ยถามโซ่วอ๋องด้วยสีหน้าตึงเครียด

“ข้ามาดูอาเหมย” เมื่อเขาตอบเช่นนี้องค์รัชทายาทก็พ่นลมหายใจออกมา

“ไสหัวกลับไปที่จวนของเจ้าเสีย ไม่เช่นนั้นเรื่องที่เจ้ามาที่นี่ข้าจะไปบอกเต๋อเฟย พระนางคงจะยินดีที่จะอบรมเจ้าเรื่องสตรีที่ไม่ควรเข้าใกล้ให้เจ้าได้ศึกษาไปอีกหลายวันเป็นแน่” เมื่อองค์รัชทายาทเอ่ยเช่นนี้โซ่วอ๋องก็รีบส่ายหน้า

“เสด็จพี่ข้ายอมแล้ว อย่าให้เสด็จแม่รู้ว่าข้ามาที่นี่เลยนะพ่ะย่ะค่ะ” โซ่วอ๋องเอ่ยพลางหันไปมองทางห้องลงทัณฑ์อีกครั้งแล้วจึงทำได้แค่เพียงทอดถอนใจออกมาด้วยสีหน้าทุกข์ใจ เขาเอ่ยถ้อยคำอำลาเฉินเจียวเจียวและองค์รัชทายาทอีกครั้งแล้วจึงได้เดินกลับจวนอ๋องของตนเอง

“เจ้าเองก็รีบกลับได้แล้ว” องค์รัชทายาทหันมาเอ่ยกับเฉินเจียวเจียวอีกครั้งแล้วสายตาก็พลันเหลือบไปเห็นว่าผิงกั๋วกงกำลังเดินมาทางนี้พอดี

“ท่านพ่อของเจ้ามาแล้วยังไม่รีบไปอีก”

“...” ท่านพ่อของข้าไม่ได้น่ากลัวอย่างพระนางเต๋อเฟยเสียหน่อย ท่านจะรีบไล่ข้ากลับจวนไปทำไมกัน นี่คือความคิดของเฉินเจียวเจียวแต่นางก็ยินยอมเดินทางกลับจวนแต่โดยดี