บทที่ 14 ส่วนหนึ่งของครอบครัว

บทที่ 14 ส่วนหนึ่งของครอบครัว

กลางดึกคืนนั้นเมื่อเห็นว่าลูกทั้งสองเข้านอนแล้ว ผู้เป็นพ่ออย่างตงเหวินหมิงจึงเปลี่ยนชุดที่ทะมัดทะแมงและสีดำทั้งชุด เพื่อไปจัดการงานที่พิเศษที่จะใช้แลกกับข้อมูลยืนยันตัวตนของหยางเหมยจิน

ก่อนจะออกจากบ้าน ชายหนุ่มไม่ลืมที่จะปิดประตูอย่างแน่นหนา เนื่องจากลูกทั้งสองอายุยังน้อยและอยู่ในบ้านกันเพียงสองคนเท่านั้น แม้จะอยู่ในหมู่บ้านนี้มาเป็นสิบปี แต่เขาก็ไม่วางใจเรื่องความปลอดภัย ยิ่งช่วงนี้ข้าวของยิ่งแพงขึ้น อาหารก็ยิ่งหายาก หากมีใครรู้ว่าคืนนี้เขาไม่อยู่บ้าน ไม่แน่อาจจะมีคนเข้ามาปล้นเอาอาหารไปก็ได้

เมื่อรู้ทิศทางและตำแหน่งว่าต้องไปที่ใด ชายหนุ่มจึงไม่รอช้า รีบไปยังที่เป้าหมายทันที

คฤหาสน์ตระกูลจ๋าย

ตงเหวินหมิงในชุดสีดำสนิทเดินลัดเลาะข้างกำแพง เมื่อไม่เห็นใครเขาจึงรีบกระโดดข้ามกำแพงด้วยท่าทางคล่องแคล่วไม่เหมือนพ่อม่ายในหมู่บ้านที่เคยพบเห็น ใบหน้าที่เหลือแต่ดวงตามองขึ้นไปยังชั้นบนของคฤหาสน์อย่างครุ่นคิด พร้อมกับคาดคะเนว่าห้องทำงานของนายพลจ๋ายนั้นอยู่ที่ใด ก่อนจะหยิบแผนที่ที่นายท่านหลู่ให้มาและคำนวณดูว่าห้องนั้นอยู่ที่ไหน ซึ่งตงเหวินหมิงก็ไม่เข้าใจเล็กน้อย ในเมื่อนายท่านหลู่มีแผนที่ในคฤหาสน์หลังนี้ ก็แสดงว่าต้องมีคนของนายท่านหลู่อยู่ที่นี่ ทำไมไม่ให้คนของท่านจัดการเรื่องนี้แทนที่จะใช้เขา แต่เขาก็ไม่คิดอะไรมากเพราะไม่ใช่เรื่องของเขา

หลังจากมั่นใจแล้วว่าห้องนั้นอยู่ที่ใด ชายหนุ่มจึงรีบมองซ้ายขวาเพื่อดูว่ามีคนของนายพลจ๋ายอยู่แถวนี้ไหม ก่อนจะรีบลัดเลาะไปทางหลังคฤหาสน์และงัดประตูเข้าไปในห้องด้านในทันที จากนั้นจึงไปหยิบบางอย่างที่นายท่านหลู่ต้องการและรีบออกมาจากที่นี่ก่อนที่ใครจะพบเห็น

การลอบเข้าไปบ้านนายพลจ๋ายในครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องยากของชายหนุ่ม แต่ก็ไม่ง่ายเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา กว่าจะออกมาได้ก็เล่นเอาเสียเหงื่อไปไม่น้อย ก่อนที่ชายหนุ่มจะเอามือลูบอกเพื่อยืนยันว่าสิ่งที่นำมานั้นยังอยู่ ก่อนจะวิ่งลัดเลาะฝ่าความมืดเพื่อจะกลับเข้าหมู่บ้าน เนื่องจากชายหนุ่มนั้นเป็นห่วงลูก ๆ ทั้งสองคน

เช้าวันต่อมา...

หยางเหมยจินตื่นเช้าขึ้นมาเช้าเหมือนเดิม หลังจากจัดการเรื่องส่วนตัวแล้วก็รีบเดินไปที่บ้านตงทันทีเพื่อมาช่วยทำอาหารเช้าให้เด็กทั้งสองและตงเหวินหมิง เกาซื่อหลินจึงรีบแต่งตัวและวิ่งตามออกมาทันทีเช่นกัน

พอมาถึงหญิงสาวจึงได้ตะโกนเรียก เพราะประตูรั้วหน้าบ้านยังคล้องกุญแจอยู่ “พี่หมิง เปิดประตูให้ฉันหน่อย”

ชายหนุ่มที่กำลังจะเตรียมอาหารอยู่ในครัวได้ยินเสียงเรียกก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะรีบเดินออกมาเนื่องจากจำเสียงหญิงสาวได้นั่นเอง

ทันทีที่เดินมาถึงหน้าบ้าน ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะถามเสียงดุ

“แล้วนี่รีบมาทำไมครับ ฟ้ายังไม่สว่างเลย รู้หรือเปล่าว่ามันอันตราย”

“เอ่อ...ขอโทษค่ะ ฉันรีบมาทำอาหารให้ทุกคน พี่เองก็ต้องไปทำงาน หากต้องตื่นมาทำอาหารตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสว่าง ร่างกายพี่จะไม่ไหวเอานะคะ” น้ำเสียงที่ตอบกลับมารู้สึกผิดไม่น้อย เธอเองก็ลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปเลย

ทั้งสองยังไม่ทันพูดต่อ เกาซื่อหลินก็วิ่งมาถึงเช่นกัน  “คราวหลังปลุกกันบ้างก็ได้นะคะพี่เหมยจิน นี่ปล่อยให้ฉันวิ่งตามมา เหนื่อยจะตายแล้ว” พอมาถึงเจ้าตัวก็บ่นไม่หยุด ตอนนี้จิงจิงจะมีนิสัยตามร่างเดิมไปแล้ว

“เอาน่าอย่าบ่นเลย เมื่อครู่นี้พี่เพิ่งโดนพี่หมิงดุ เธอก็อย่าเพิ่งบ่นเลย รีบเข้าบ้านก่อนดีไหม เช้า ๆ แบบนี้อากาศเย็นไม่น้อย”

หยางเหมยจินหัวเราะเสียงใส เนื่องจากก่อนหน้านี้ไม่ถึงห้านาทีเธอเพิ่งจะโดนเจ้าของบ้านดุ ตอนนี้กลับโดนน้องสาวจากบ้านเกาบ่นอีก

ตงเหวินหมิงยืนมองใบหน้าที่เปื้อนด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะจนเคลิ้มไปชั่วขณะ จากนั้นจึงรีบไขกุญแจบ้านให้ทั้งสองคนเข้ามา เมื่อสองสาวเดินเข้าบ้านไปแล้ว แต่ทว่าสายตาของชายหนุ่มเจ้าของบ้านยังคงมองตามจนสุดสายตา จึงเดินตามเข้าไปอีกคน

“พี่เข้าไปนอนต่อเถอะ ฉันจะเตรียมอาหารเอง วันนี้สองแฝดจะต้องไปโรงเรียนหรือเปล่า” หยางเหมยจินเตรียมวัตถุดิบเพื่อจะทำอาหารเช้านี้ เธอไม่กังวลว่าทั้งสองจะตกใจหากเธอเอาของสดออกมาจากมิติ เนื่องจากเธอได้บอกเรื่องนี้กับทั้งสองคนไปแล้ว

“ไปครับ วันนี้วันศุกร์ แต่พรุ่งนี้และมะรืนนี้ไม่ต้องไป” ชายหนุ่มตอบกลับอย่างว่าง่าย ก่อนจะยืนมองอย่างเก้ ๆ กัง ๆ คล้ายกับครัวนี้ไม่ใช่ของเขา

“เช่นนั้นเหรอคะ” หญิงสาวตอบกลับด้วยรอยยิ้ม แต่มือทั้งสองยังวุ่นวายอยู่กับการเตรียมอาหารเช้านี้

ตงเหวินหมิงนั้นมองการกระทำอันคล่องแคล่วของหยางเหมยจินด้วยสายตาที่ครุ่นคิด ไม่คิดว่าสตรีโบราณที่มีฐานะเป็นคุณหนูที่มียศศักดิ์สูงส่งจะรู้จักการทำอาหารเช่นกัน เท่าที่มีเรื่องเล่ากันมา ยิ่งสตรีสูงศักดิ์มากเท่าใด งานบ้านงานเรือนแทบจะไม่จับเลย งานพวกนี้เป็นงานชั้นต่ำด้วยซ้ำ ไม่คิดว่าอดีตพระชายาคนนี้จะมีความสามารถในการทำอาหารมากขนาดนี้

นอกจากท่าทางที่คล่องแคล่วแล้ว รสชาติอาหารแต่ละจานที่เขาได้ลิ้มลองนั้นก็อร่อยมากอีกด้วย

ในขณะที่อาหารมื้อเช้าจวนจะเสร็จแล้ว สองแฝดก็ตื่นขึ้นมาชำระร่างกายและแต่งตัวไปโรงเรียน พอเห็นว่าน้าเหมยของพวกเขามาทำอาหารให้อีกแล้วจึงยิ้มกว้างอย่างดีใจ ก่อนจะทักทายเสียงดัง

“สวัสดีค่ะน้าเหมย น้าหลิน”

“สวัสดีครับน้าเหมย น้าหลิน”

ทั้งสองคนทักทายออกมาพร้อมกันสมกับเป็นฝาแฝด

“สวัสดีจ้ะ น้าว่าเราทั้งสองคนรีบไปจัดเตรียมกระเป๋าหนังสือเถอะ ส่วนข้าวกล่องน้าเตรียมไว้ให้แล้ว วันนี้มีน่องไก่ทอดกับสามชั้นนึ่งเต้าเจี้ยวแล้วก็มีน้ำแกงปลาด้วยนะ” หยางเหมยจิน

บอกรายการอาหารในวันนี้ด้วยรอยยิ้ม

“หา!! ทำไมข้าวกล่องถึงมีกับข้าวเยอะขนาดนั้นละคะ อย่างเดียวก็พอแล้ว มันสิ้นเปลืองเกินไปค่ะน้าเหมย”

ตงฟางลี่พอได้ยินรายการอาหารก็ทำตาโตและรีบปฏิเสธว่าขออาหารเพียงอย่างเดียวก็พอแล้ว

“จริงครับ ผมเห็นด้วยกับน้อง พ่อ พ่อช่วยห้ามน้าเหมยหน่อยสิครับ” ตงจี้หยวนปกติไม่ใช่คนชอบพูด แต่เมื่อเห็นว่าอาหารเช้านี้ดูจะสิ้นเปลืองเกินไป เขาอดไม่ได้ที่จะพูดสนับสนุนน้องสาว

“เอาเป็นว่าวัตถุดิบในการทำอาหารพวกนี้ น้าไม่ได้ใช้เงินซื้อมา ไว้ว่าง ๆ น้าจะเล่าให้ฟังอย่างที่น้าสัญญาไว้เมื่อคืนยังไงล่ะ ว่าแต่ตอนนี้ทั้งสองรีบมากินอาหารเช้าก่อนเถอะ เดี๋ยวน้าไปส่งขึ้นเกวียน น้าพอจะรู้จักทางแล้วนะ”

หยางเหมยจินตอบกลับ และเร่งให้สองแฝดรีบกินอาหารเช้า เพราะเธอตั้งใจจะเดินไปส่งทั้งสองที่เกวียนและซึมซับบรรยากาศยามเช้าของที่นี่ด้วย ในเมื่อเวลานี้เธอไม่ต้องหลบซ่อนอีกแล้ว จึงไม่จำเป็นต้องกลัวใครพบเห็นอีก

“ครับ / ค่ะ” สองพี่น้องรับคำ ก่อนจะไปนั่งประจำที่ของตัวเอง โดยมีตงเหวินหมิงนั่งอยู่ก่อนแล้ว ซึ่งมื้อเช้าในวันนี้มีเกาซื่อหลินร่วมกินอาหารด้วย และคิดว่าจะต้องเป็นอย่างนี้ไปทุกวัน

หลังจากจบมื้ออาหาร สองแฝดจึงรีบสวัสดีพ่อและทุกคนก่อนจะรีบเดินออกจากบ้าน เพราะกลัวจะไม่ทันเกวียนรอบเช้า และเช้านี้มีหยางเหมยจินเดินมาส่งด้วย ส่วนเกาซื่อหลินต้องรีบกลับบ้านไปเปลี่ยนชุดเพราะเธอต้องลงทำงานในคอมมูนนั่นเอง

ในขณะที่สามคนเดินมาที่จุดรอเกวียน มีชาวบ้านหลายครอบครัวคอยแอบมอง เนื่องจากเช้านี้ข่าวลือนั้นแพร่สะพัดจนทุกคนรู้ข่าวแล้วว่าหญิงสาวคนนี้คือคู่หมั้นของตงเหวินหมิง บวกกับรูปร่างหน้าตางดงามของหญิงสาว จึงเป็นที่สนใจไม่น้อย

“น้าเหมยรีบกลับบ้านเถอะครับ” ตงจี้หยวนไม่ชอบสายตาของบุรุษในหมู่บ้านที่มองน้าเหมยของเขา เลยเร่งให้หยางเหมยจินกลับบ้าน

“นั่นสิคะ น้าไม่ต้องรอเราสองคนขึ้นเกวียนหรอก เวลานี้น้าควรจะกลับบ้านได้แล้ว ลี่ลี่ไม่ชอบสายตาคนพวกนี้เลย” ตงฟางลี่พูดสำทับอีกคน

“ตกลง ถ้าอย่างนั้นน้ากลับก่อนนะแล้วเจอกันเย็นนี้ น้าจะทำอาหารอร่อยไว้รอ” หยางเหมยจินเองก็ไม่ชอบสายตาสอดรู้สอดเห็นของคนพวกนี้เหมือนกัน เลยตั้งใจจะเดินกลับบ้านตงเช่นกัน

แต่ในขณะที่หมุนตัวจะเดินกลับ ก็มีเสียงแหลมดังขึ้นมา

“หน้าไม่อาย ช่างทำตัวเป็นเมียพี่เหวินหมิงเสียเหลือเกิน”