บทที่ 17

“ไม่จำเป็น!” เย่เต๋อโหรวกล่าวอย่างเย็นชา เหลือบมองจี๋เสียงและหรูอี้ด้วยสายตาเยือกเย็น จากนั้นก็เอ่ยกับไฉ่หลี “พวกนางสองคนปรนนิบัติจ่านเหยียนได้แค่วันเดียว แต่กลับมีความจงรักภักดีอย่างมาก พาออกไปรับรางวัลเถิด!”

“บ่าวมิกล้ารับความดีความชอบ การปรนนิบัตินายเป็นหน้าที่ของบ่าวอยู่แล้วเจ้าค่ะ!” จี๋เสียงและหรูอี้กล่าวพร้อมกัน

ไฉ่หลีเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าดุร้าย “ฮูหยินบอกจะให้รางวัลพวกเจ้า พวกเจ้ามีสิทธิ์ปฏิเสธที่ไหนกัน?” พูดจบก็คว้าแขนทั้งสองคนแล้วลากออกไปข้างนอก

นอกประตู ได้ยินเพียงเสียงหัวเราะที่น่ากลัวของไฉ่หลี “พวกเจ้าจงรักภักดีขนาดนี้ เช่นนั้นก็รับบาปแทนเจ้านายของพวกเจ้าสักหน่อยเถอะ!”

เสียงกรีดร้องอันน่าสยดสยองดังขึ้น เย่เต๋อโหรวยิ้มอย่างโหดเหี้ยม เปิดม่านขึ้น จากนั้นก็เดินตรงเข้าไปในห้องนอน

ภายในห้องนอนมืดสนิท ไม่มีแสงสว่างแม้แต่น้อย ความเงียบสงัดปกคลุมไปทั่วทั้งห้อง ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของหลงจ่านเหยียนดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

นางหัวเราะเยาะ ใกล้จะตายแล้วยังนอนหลับสนิทได้อีกหรือ? นางจะไม่ปล่อยให้ได้อยู่อย่างสงบสุขแน่

นางเดินไปตามทิศทางของเตียง แต่เพิ่งจะก้าวออกไปได้ก้าวเดียว ก็รู้สึกเหมือนใต้เท้าว่างเปล่า ร่างของนางร่วงหล่นลงไปเรื่อย ๆ ด้วยความตกใจอย่างมาก นางจึงส่งเสียงร้องออกมา พยายามคว้าจับอะไรบางอย่างไว้ แต่รอบ ๆ ตัวว่างเปล่า นางคว้าอะไรไม่ได้เลย

ร่างกายร่วงหล่นลงไปอย่างรวดเร็ว ความหวาดกลัวเข้าโจมตีทันที เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร? เหตุใดที่นี่ถึงเหมือนกับหน้าผาได้?

“ไฉ่หลี...” นางตะโกนเสียงแหลม แต่รอบข้างมีเพียงเสียงลมหวีดหวิว ไม่มีใครตอบรับนางเลย

มีมือปรากฏขึ้นจากความว่างเปล่า คว้าไหล่ของนางไว้แน่นแล้วออกแรงกดลง นางยื่นมือออกไปหวังจะคว้ามือนั้นไว้ แต่มือข้างนั้นกลับหายวับไป และในที่สุดสองเท้าของนางก็สัมผัสกับพื้น

ทันใดนั้น แสงสว่างก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า นางมองสำรวจไปรอบ ๆ ด้วยความตกใจ ที่นี่ คุ้นเคยมาก!

ทันใดนั้นนางก็นึกขึ้นได้ ที่นี่คือห้องเก็บฟืนของจวนแม่ทัพ ไม่สิ ควรจะพูดว่าเป็นห้องเก็บฟืนเมื่อสิบกว่าปีก่อน

ที่นี่ นางฆ่าหยางจิ่วเม่ย ตัดมือตัดเท้าของนางทั้งหมด กลิ่นคาวเลือดราวกับยังไม่จางหายไป อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นคาวคลุ้ง ในหูก็เหมือนจะยังได้ยินเสียงร้องโหยหวนของหยางจิ่วเม่ย

“ฮูหยิน...” เสียงเย็นยะเยือกดังมาจากข้างหลังนาง นางหันกลับไปทันที กลับเห็นสตรีคนหนึ่งสวมชุดสีขาว ใบหน้าเศร้าหมอง กำลังจ้องมองนางอย่างน่าขนลุก

นางส่งเสียงร้อง “อ๊า” ด้วยความตกใจ จากนั้นตะโกนเสียงหลง “หยางจิ่วเม่ย?”

“สิบหกปีแล้ว แล้ว ฮูหยินยังจำชื่อของบ่าวได้อีกหรือ!” หยางจิ่วเม่ยลอยตัวไปข้างหน้าหนึ่งจั้ง ทำให้เย่เต๋อโหรวตกใจกลัว รีบวิ่งหนีไปด้านหลัง

แต่วิ่งไปสองก้าว ทันใดนั้นนางก็หยุด หันกลับไปอย่างรวดเร็ว ดวงตาทั้งสองข้างลุกโชนด้วยความโกรธเกรี้ยว “ถึงแม้เจ้าจะเป็นหยางจิ่วเม่ยแล้วอย่างไรเล่า? ข้าฆ่าเจ้าได้ครั้งแรก ก็ฆ่าเจ้าได้ครั้งที่สอง เจ้ายังจำได้หรือไม่ว่าเจ้าตายอย่างไร? ยังอยากลองอีกครั้งหรือไม่?”

พูดจบ นางก็กวาดตามองหยางจิ่วเม่ย แล้วกล่าวอย่างเย็นชา “อีกอย่าง เจ้าจะเป็นนางจริงหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ ข้าจำได้ว่าตอนที่หยางจิ่วเม่ยตาย ข้าสั่งให้คนตัดแขนตัดขาของนาง ต่อให้เป็นผี ร่างกายก็ต้องแยกส่วน ไม่มีทางเป็นศพที่สมบูรณ์!”

ทันใดนั้น ทั่วร่างของหยางจิ่วเม่ยก็เต็มไปด้วยจิตสังหาร ใบหน้าซีดเซียวก็บิดเบี้ยวขึ้นมาในชั่วพริบตา

เย่เต๋อโหรวตกใจจนถอยหลังไปหนึ่งก้าว มองนางด้วยความหวาดกลัว!

เงาของหยางจิ่วเม่ยหายไปแล้ว เสียงหัวเราะแหลมดังก้องอยู่ในอากาศ ปะปนกับคำพูดที่เลือนราง “ฮูหยิน ท่านไม่มีโอกาสแบบนี้อีกแล้ว ข้าจะรอดูจุดจบของท่าน ท่านจะต้องทุกข์ทรมานยิ่งกว่าข้าเป็นหมื่นเท่า!”

เย่เต๋อโหรวร้องตะโกน “อ๊า” เสียงดัง พุ่งเข้าหาตำแหน่งที่หยางจิ่วเม่ยหายไป จากนั้นตะโกนเสียงดัง “กลับมานะ ข้าไม่กลัวเจ้าหรอก!”

ท่ามกลางอากาศ ดูเหมือนว่าทุกสิ่งทุกอย่างจะหายไปจนหมด ทั้งเสียงและร่างของหยางจิ่วเม่ยหายวับไปในอากาศ ไม่เหลือร่องรอยใด ๆ

หัวใจของเย่เต๋อโหรวบีบรัดแน่น ความเย็นยะเยือกพุ่งขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ!

มีมือมาแตะหลังนางเบา ๆ นางหันกลับไปอย่างรวดเร็ว แต่กลับเห็นไฉ่หลียืนถือถ้วยน้ำชาอยู่ด้านหลัง แล้วเอ่ยถามด้วยสีหน้าสงสัย “ฮูหยิน ท่านกำลังคุยกับใครอยู่หรือเจ้าคะ?”

เย่เต๋อโหรวตกตะลึง กวาดตามองไปรอบ ๆ ห้อง นางยังคงยืนอยู่ที่หน้าม่านนอกห้องของหลงจ่านเหยียน ม่านสีเขียวปักลายดอกดารารัตน์ขวางอยู่ตรงหน้า ม่านพลิ้วไหวไปตามสายลม สายลมพัดวูบ แทรกซึมเข้าไปในหัวใจ ทำให้นางหนาวสั่นโดยไม่รู้ตัว

ที่นี่ ไม่ใช่ห้องเก็บฟืน?