บทที่ 343

คนรับใช้ยกน้ำชามาให้ จ่านเหยียนยกมาดื่มคำหนึ่ง เอ่ย “ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเล่นงานเขา ถงไทเฮาเชื่อใจเขาเช่นนี้ และข้าก็สามารถควบคุมเขาอยู่ในมือได้ คนประเภทนี้จัดการง่าย”

มู่หรงฉิงเทียนรู้สึกว่าการพูดของนางพิลึกเล็กน้อย “ท่านใช่บุตรสาวของหลงฉางเทียนหรือไม่กันแน่?”

จ่านเหยียนเอียงศีรษะคิด คำถามนี้มีระดับความยากอยู่บ้างจริง ๆ “ข้าคือบุตรสาวสกุลหลง”

มู่หรงฉิงเทียนมองนาง ก่อนจะเอ่ยอย่างจิตใจล่องลอยเล็กน้อย “ท่านมีความลับมาก”

เขาแสร้งทำเป็นพูดประโยคนี้ลอย ๆ ราวกับไม่มีความกริ่งเกรง ‘ความลับ’ ของนางแม้แต่น้อย ทว่าในความเป็นจริง ในใจของเขามีความสับสนมาก เพราะเขาแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับนางเลย

เขารู้ว่าคนผู้นั้นก็ชื่อหลงจ่านเหยียนเหมือนกัน เป็นบุตรสาวของหลงฉางเทียน ขี้ขลาดดังมุสิก เติบโตท่ามกลางความทรมานถูกลบหลู่เหยียดหยาม

แต่เขาไม่คิดว่า ‘หลงจ่านเหยียน’ ผู้นี้จะเป็นคนเดียวกับ ‘หลงจ่านเหยียน’ ผู้นั้น

เขาไม่ค่อยชอบความรู้สึกที่เรื่องราวอยู่เหนือการควบคุมของเขาแบบนี้จริง ๆ ต่อให้เขารู้ทั้งรู้ว่าหลงจ่านเหยียนไม่มีประสงค์ร้ายกับเขา เขาก็ยังไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้อยู่ดี

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในฐานะที่เป็