บทที่ 358

จงเสี้ยนไฟสุมทรวง ไม่นึกว่าฮ่องเต้ที่เชื่อฟังนางมาตลอด บัดนี้จะมีความคิดเป็นของตัวเองขนาดนี้ ทั้งยังกล้าเถียงนางต่อหน้าผู้หญิงคนนี้อีก รักษาหน้าไว้ไม่ได้จึงเอ่ยอย่างขุ่นเคือง “สุดแล้วแต่พระองค์จะทำเถิด ข้าบอกแล้ว ข้าแก่แล้ว ข้าไม่อยากยุ่งเรื่องของพวกเจ้าให้มาก”

ว่าแล้วนางก็เอ่ยเสียงหนักเรียกคนข้างกาย “ไป กลับตำหนัก!”

“น้อมส่งเสด็จย่า!” มู่หรงเจี้ยนรีบลุกขึ้นยืนจะไปประคอง

จงเสี้ยนสลัดมือของเขา ทำหน้าตึง “พอเถอะ ข้ายังไม่แก่ถึงขั้นเดินเองไม่ได้ อยู่เป็นเพื่อนเสด็จแม่ของเจ้าให้ดีเถอะ คนจะดื่มน้ำคิดถึงต้นน้ำ อย่างไรนางก็คือฮองเฮาของอดีตฮ่องเต้ เพียงแต่... อย่าได้ลืมมารดาบังเกิดเกล้าที่ให้กำเนิดเลี้ยงดูเจ้ามา!”

“หม่อมฉันมิกล้าลืมพ่ะย่ะค่ะ!” มู่หรงเจี้ยนเอ่ยอย่างจริงจัง

จงเสี้ยนจ้องจ่านเหยียนครู่ใหญ่ จ่านเหยียนจึงได้แต่ลุกขึ้นยืน “ลูกสะใภ้ส่งแม่สามี”

จงเสี้ยนแค่นเสียงหัวเราะ “เป็นคนรู้จักสำเหนียกตัวเองจะดีมาก” กล่าวจบก็นำคนในตำหนักออกจากประตูไป

มู่หรงเจี้ยนนั่งลง แล้วขมวดคิ้วมองจ่านเหยียน “ทรงเอาเราไปไว้ที่ไหน?”

เขายังยำเกรงเสด็จย่าผู้นี้อยู่ นางแข็งแกร่งเสมอ ต่อให้เสด็จพ่อยังมีพระชนม