บทที่ 394

เขาพิจารณาครู่หนึ่งจึงเอ่ยกับหลงฉางเทียน “เจ้าไปนับทหารเดี๋ยวนี้ แล้วบุกเข้าวังมา”

จงเสี้ยนโบกมือ “ยังไม่ต้อง ตอนนี้ที่ด่วนที่สุดไม่ใช่กำจัดนาง แต่ต้องยึดอำนาจทหาร ท่านพี่ ท่านมาตำหนักข้า ข้ามีบางเรื่องจะหารือกับท่าน”

“ได้!” ราชครูถงหันกลับมามองทีหนึ่ง แค่แวบเดียวก็ตกใจขวัญกระเจิง เห็นเพียงเหล่าทหารที่เดิมยืนอยู่ที่ระเบียงทางเดินมาถึงหน้าประตูอย่างเป็นระเบียบ กำลังง้างธนูคันเล็กกับพวกเขาอยู่

ใบหน้าของพวกเขาไร้ความรู้สึก ราวกับเป็นตุ๊กตาที่ปั้นขึ้นมา กำลังรอคำสั่งก็จะยิงเข็มพิษพร้อมกัน

แต่ตอนที่พวกเขาออกมาเมื่อครู่ เสียงฝีเท้าดังสนั่น บัดนี้พวกเขาแห่แหนหันมากลับไม่ได้ยินเสียงสักนิด มิหนำซ้ำราชครูถงมีกำลังภายในล้ำลึก ในที่นี้มีคนอยู่มากมาย เขากลับไม่ได้ยินเสียงหายใจหรือเสียงหัวใจเต้นสักนิด

เจ้าพวกนี้... ไม่ใช่คน!

ไม่ว่าราชครูถงจะใจกล้าขนาดไหนก็อดขนหัวลุกไม่ได้

“ถอย!” ราชครูกัดฟันออกคำสั่ง

มีองครักษ์เดินมาหามถงจื่อซั่งแล้วรีบร้อนเดินไป

จ่านเหยียนยืนอยู่ในลานตำหนัก มองคนพวกนี้หนีเอาชีวิตไปด้วยสีหน้าครุ่นคิด

อาเสอเดินเข้ามาถาม “ทำไมต้องให้พวกเขาเห็นด้วย?”

จ่านเหยียนเอ่ย “มีสองสา