ตอนที่ 6 การปรับตัว

          เอเลียสรู้สึกได้ว่า นี่คือจุดเริ่มต้นที่สำคัญของเขา

          หลังจากที่โครเริ่มให้ความร่วมมือกับการเรียนรู้ภาษา เอเลียสก็ไม่ปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดมือไปง่าย ๆ ในช่วงเวลาที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน เอเลียสพยายามสอนคำศัพท์พื้นฐานให้โครเพิ่มเติม ไม่ว่าจะเป็นคำง่าย ๆ ที่เกี่ยวข้องกับชีวิตประจำวัน เขาชี้ไปที่ก้อนหิน แล้วพูดว่า “หิน” จากนั้นก็ให้โครออกเสียงตาม แม้ว่าอีกฝ่ายจะออกเสียงผิดไปบ้าง แต่เอเลียสก็ไม่ได้ขัดอะไร เขาแค่หัวเราะเบา ๆ และพยายามแก้ให้

“หิน” เอเลียสออกเสียงให้ชัดเจนขึ้น

โครขมวดคิ้วก่อนจะพยายามเลียนเสียง “ฮิน”

“ใช่แล้ว! ดีมาก” เอเลียสยิ้มกว้าง

โครยังคงทำสีหน้าเรียบเฉยตามเดิม แต่เอเลียสรู้ว่าเขาเริ่มให้ความสนใจ

ในวันต่อมา เอเลียสตัดสินใจก้าวไปอีกขั้นในการปรับตัวให้เข้ากับผู้คนในหมู่บ้าน เขาเริ่มสังเกตว่าเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ แม้จะทำให้เขาดูกลมกลืนกับชาวบ้านมากขึ้น แต่ก็ยังแตกต่างจากพวกเขาอยู่ดี

ในขณะที่เขากำลังคิดหาวิธีแก้ปัญหา โครก็นำเขาไปที่บริเวณลานกลางหมู่บ้าน ที่นั่นมีหญิงชรากำลังนั่งเย็บเสื้อผ้าด้วยมืออย่างประณีต เอเลียสเฝ้าดูด้วยความสนใจ ก่อนจะถูกโครผลักไหล่เบา ๆ เป็นเชิงให้เข้าไปหา

เอเลียสลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าไปอย่างเก้ ๆ กัง ๆ หญิงชราเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยสายตานิ่งสงบ ก่อนจะหันไปมองโครเหมือนกำลังถามว่า 

‘เจ้าพาคนแปลกหน้ามาหาข้าทำไม?’

"อุอะ"

โครพูดอะไรบางอย่างกับหญิงชรา

"อุอุ..อุอะ?" 

"เฮ้อ.."

แม้เอเลียสไม่เข้าใจ แต่จากสีหน้าท่าทางแล้ว ดูเหมือนจะเป็นการขอร้องให้ช่วยอะไรบางอย่าง หญิงชราพยักหน้าพร้อมถอนหายใจอย่างอ่อนเพลีย ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบเศษผ้าหนังสัตว์หลายชิ้นออกมา แล้วพิจารณาขนาดร่างกายของเอเลียส

เอเลียสพยายามยิ้มให้เป็นมิตร หญิงชรามองเขานิ่งๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยคำบางอย่างออกมา เสียงของเธอนุ่มนวลกว่าเสียงของคนอื่นในเผ่า แม้ว่าเอเลียสจะไม่เข้าใจ แต่เขาก็พอเดาได้ว่าเธอกำลังพูดอะไรสักอย่างที่ไม่ได้เป็นอันตราย

เธอส่งเศษผ้าหนังสัตว์ให้เขา แล้วทำท่าทางเหมือนบอกให้เขาลองช่วยเย็บเอง เอเลียสตกใจเล็กน้อย แต่ก็รับมันมาอย่างว่าง่าย

โครนั่งดูเอเลียสพยายามเย็บเสื้อผ้าอย่างทุลักทุเล เขาถือเข็มกระดูกสัตว์ด้วยความระมัดระวัง แต่ทุกครั้งที่พยายามดึงด้ายให้ตึง มันกลับพันกันยุ่งเหยิงเสียทุกครั้ง

"อ๊ะ.." เอเลียสอุทานออกมาเบาๆ ปนหงุดหงินเล็กน้อยจากการที่ด้านมันพันกันอยู่หลายครั้ง

'ทำไมมันพันกันอีกแล้วเนี่ย..' เอเลียสบ่นในใจกับตัวเอง

หญิงชราหัวเราะเบาๆ แล้วเอื้อมมือมาช่วยแก้ไขให้ เอเลียสยิ้มแหยๆ พลางเกาหัวตัวเองเบาๆ แต่เขาก็ยังคงตั้งใจทำต่อไป

'ฉันต้องเรียนรู้อีกเยอะเลยแฮะ' เขาคิดกับตัวเอง

โครนั่งกอดอกดูเขาทำอยู่สักพัก ก่อนจะเดินจากไปปล่อยให้เขาอยู่กับหญิงชราเพียงลำพัง

เอเลียสรู้สึกัวอีกทีโครก็หายไปไหนอีกแล้วไม่รู้ เขามองหาไปรอบๆ ก็ได้พบกับเหล่าเด็กน้อยที่แอบมองจากหลังต้นไม้ใหญ่ เอเลียสส่งยิ้มให้เหล่าเด็กตรงนั่นพร้อมกวักมือให้เข้ามาหาเขา

แต่เหล่าเด็กน้อยที่ถูกจับได้ว่าแอบมองก็ตกใจและพากันวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว เสียงหัวเราะคิกคักปนเสียงกรี๊ดที่ติดตลกของเด็กเหล่านั้นดังสะนั่นออกมา 

เอเลียสถอนหายเสียงออกมาด้วยความเอ็นดู และกลับไปเย็บเสื้อหนังสัตว์ต่อ

ไม่นานหลังจากนั้นเด็กๆ ก็พากันเดินเข้ามาหาเอเลียส พร้อมส่งกำดอกไม้ขนาดเล็กมาให้เขาพร้อมยิ้มอย่างสดใส 

เอเลียสรับกำดอกไม้จากเด็กๆ และนำดอกไม้เหล่านั้นไปเสียบไว้บนผมข้างหูของตนเอง และเด็กแต่ละคน 

หลังจากผ่านไปครึ่งวัน เอเลียสก็ได้เสื้อหนังสัตว์ที่เย็บขึ้นเอง แม้มันจะดูไม่สมบูรณ์แบบ มีรอยเย็บที่เบี้ยวบ้าง แต่ก็ถือเป็นผลงานแรกของเขา เมื่อเขาสวมมัน และเดินกลับไปที่กระท่อมของตัวเองพร้อมกับเด็กๆ ที่ลายล้อม สายตาของผู้คนที่เคยมองเขาด้วยความไม่ไว้ใจเริ่มเปลี่ยนไป มันยังคงมีความระแวงอยู่ แต่ก็ไม่ได้เต็มไปด้วยความเป็นศัตรูเหมือนวันแรกๆ อีกต่อไป

‘บางทีฉันอาจจะอยู่ที่นี่ได้จริงๆ’

ที่ด้านหน้ากระท่อมเอเลียสหยอกเย้ากับเหล่าเด็กๆ อย่างสนุกพร้อมรอยยิ้ม

โครแอบออกมามองดูเขาเงียบๆ ก่อนจะแอบยิ้มออกมา