ตอนที่ 7 งานเลี้ยงฉลอง

          เสียงกลองดังกึกก้องไปทั่วลานกลางหมู่บ้าน เปลวไฟจากกองไฟขนาดใหญ่ส่องแสงระยิบไหวไปตามแรงลม บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของผู้คนและเสียงเพลงพื้นเมืองที่ขับขานกันเป็นจังหวะ

คืนนี้เป็นคืนแห่งการเฉลิมฉลองของเผ่า เป็นคืนที่ทุกคนในหมู่บ้านจะรวมตัวกันเพื่อแสดงความดีใจที่ได้อาหารจากการล่าสัตว์กลับมา มากมาย

พวกเขานั่งอยู่เงียบๆ ข้างกองไฟ มีเพียงเสียงไฟแตกเปรี๊ยะเป็นจังหวะเท่านั้นที่ดังขึ้นมาเป็นระยะๆ เอเลียสเหลือบมองโครเล็กน้อย เขาเคยคิดว่าโครเป็นคนเย็นชาและดื้อรั้น แต่เมื่อเวลาผ่านไป เขาก็เริ่มเข้าใจว่าจริงๆ แล้วอีกฝ่ายเป็นแค่คนที่คุ้นเคยกับวิถีชีวิตของตัวเองและไม่ชอบการเปลี่ยนแปลงเท่านั้น

“วันนี้ฉันสอนคำใหม่ให้เด็กๆ ด้วยนะ” เอเลียสพูดขึ้นมาลอยๆ เพื่อลดความเงียบงัน 

“พวกเขาเรียนรู้ไวมาก คำว่า น้ำ ไฟ แล้วก็ ดอกไม้ ”

โครพยักหน้าเล็กน้อย แสดงว่าเขากำลังฟังอยู่แม้จะไม่ได้ตอบอะไร เอเลียสหยิบกิ่งไม้ขึ้นมาวาดรูปง่ายๆ ลงบนพื้นดิน วงกลมเล็กๆ แทนดวงอาทิตย์ ลายเส้นหยักๆ แทนกระแสน้ำ โครมองตามสิ่งที่เอเลียสทำ แม้ในตอนแรกเอเลียสแค่ต้องการทำให้ตัวเองอยู่รอดในหมู่บ้านนี้ แต่ตอนนี้…มันเหมือนมีอะไรบางอย่างมากกว่านั้น

“ดี” เขาพูดเพียงแค่นั้น ก่อนจะหันไปหยิบกิ่งไม้อีกอันมาวาดรูปลงบนพื้นแทนบ้าง

เอเลียสมองดูอย่างสนใจ รูปของโครดูไม่เป็นระเบียบมากนัก แต่มันเป็นสัญลักษณ์ที่คล้ายกับสิ่งที่เขาเห็นบนผนังถ้ำของหมู่บ้าน อาจจะเป็นอักษรของเผ่าพวกเขา หรืออาจเป็นเพียงภาพวาดเพื่อสื่อความหมาย

“นี่คืออะไร?” เอเลียสชี้ไปที่รูปนั้น

โครเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยออกมา 

“เรา”

เอเลียสยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว มันอาจจะเป็นแค่คำเดียว แต่มันมีความหมายมากสำหรับเขา โครไม่ได้ปฏิเสธเขาอีกต่อไปแล้ว

ไม่นานกลุ่มชาวบ้านที่เริ่มคุ้นเคยกับเขาเข้ามาลากเอเลียสออกไปรายรำรอบกองไฟกับพวกเขา แม้ในตอนแรกเขาจะเดินตามไปแบบเก้ๆ กังๆ แต่ไม่ว่าเป็นเพราะจังหวะเพลง หรือบรรยากาศที่นำพาเขาไป เขาก็เริ่มทำท่าทางไปพร้อมกับเหล่าคนในหมู่บ้าน

ระหว่างที่กำลังครึกครืนอยู่นั้น ชาวบ้านคนหนึ่งก็เดินเข้ามาพร้อมกับถ้วยไม้ที่เต็มไปด้วยของเหลวสีเข้มยื่นให้

“อุอะ!” ชายร่างใหญ่พูดขึ้นพร้อมกับยิ้มกว้าง

เอเลียสกระพริบตา ไม่แน่ใจว่าเขาพูดว่าอะไร แต่พอหันไปมองรอบๆ ก็เห็นว่าทุกคนกำลังดื่มกันอย่างสนุกสนาน 

'ดูเหมือนจะเป็นธรรมเนียมของงานฉลองนี้รึป่าวนะ?'

“อะ…ขอบคุณ” เอเลียสรับถ้วยไม้มา แม้จะยังไม่แน่ใจว่าในนั้นคืออะไร

เขาลองจิบไปอึกหนึ่ง รสชาติของมันทั้งขมและหวานปนกันคล้ายกับเครื่องดื่มหมักจากผลไม้ป่าและสมุนไพร แม้รสชาติจะไม่ได้เลวร้าย แต่ความร้อนที่แล่นผ่านลำคอก็ทำให้เขารู้ทันทีว่าเครื่องดื่มนี้มีฤทธิ์มึนเมาไม่น้อย

“แรงใช้ได้แฮะ...” เอเลียสพึมพำ 

เขาคิดว่าคงจะไม่ดื่มต่อ แต่ไม่ทันไรชายคนนั่นก็ยื่นมาให้เขาอีก แม้เขาจะปฎิเสธแล้วแต่ทุกคนต่างเชียร์เป็นเสียงเดียวกัน ชาวบ้านรอบตัวหัวเราะอย่างสนุกสนาน บางคนตบบ่าเขาเป็นเชิงให้ดื่มต่อ และด้วยความเกรงใจ เขาจึงต้องดื่มมันไปหลายแก้ว

โครที่นั่งอยู่ไม่ไกลนัก มองเขาเงียบๆ และยิ้มอย่างชอบใจที่เอเลียสเข้ากับคนในหมู่บ้านได้เป็นอย่างดี

ไม่นานนักกองไฟที่ใจกลางหมู่บ้านเริ่มมอดดับลง ต่างคนต่างแยกย้ายกลับกระท่อมของตนเอง เอเลียสก็ไม่ต่างกันแม้เจ้าตัวจะยังคงเดินโซเซเล่นกับเด็กๆ อยู่ก็ตาม

โครถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะไล่เด็กๆ ให้กลับกระท่อมตนเองไป และประคองเอเลียสให้ยืนตรง 

"กลับกระท่อม" โครกล่าว

เอเลียสไม่ได้ขัดอะไร เพียงแค่โบกมือลาเด็กๆ และปล่อยให้โครพยุงตัวเขาออกมา แม้ว่าเขาจะยังอยากอยู่ต่อ แต่ตอนนี้สติของเขากำลังเลือนรางเกินกว่าจะเถียงอะไรได้

ไฟจากคบเพลิงให้แสงสว่างเพียงรำไร บรรยากาศเงียบลงเหลือเพียงเสียงลมหายใจของทั้งสองคนภายในกระท่อมที่คุ้นเคย

โครพาเอเลียสไปนอนลงบนที่นอน ส่วนเจ้าตัวกำลังเดินไปดับไฟ เหมือนปกติที่เคยทำ แต่อาจเป็นเพราะฤทธิ์เครื่องดื่มที่ถึงแม้จะแค่แก้วเดียว หรืออาจเป็นเพราะความรู้สึกบางอย่างที่เขาไม่อยากยอมรับ แต่ยังไม่ทันได้ดับไฟ

“ขอบคุณนะ…” เอเลียสพึมพำขึ้นมา

โครยังคงเงียบ มองเขาด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความรู้สึกซับซ้อน ผมสีทองอ่อนกระทบกับแสงไฟจากคบเพลิง ในสายตาเขา คืนนี้มันกลับแปลกไปกว่าทุกๆ คืน ทำให้เขาเดินเข้าไปใกล้เผลอสัมผัสมันขึ้นมาดอมดมอย่างไม่รู้ตัว..