ตอนที่ 5 ลองเปิดใจดู

          เช้าวันใหม่ในหมู่บ้านมา เอเลียสเริ่มตื่นขึ้นมาพร้อมกับสายลมเย็นที่พัดผ่านกระท่อมของเขา กลิ่นของดินชื้นหลังฝนตกเมื่อคืนยังคงหลงเหลืออยู่ในอากาศ เสียงนกป่าและเสียงแมลงดังประสานกันเป็นจังหวะของธรรมชาติ เขาพลิกตัวลุกขึ้นนั่ง สัมผัสได้ถึงความแข็งของกองฟางที่ใช้เป็นที่นอน แม้ร่างกายจะเริ่มปรับตัวได้บ้าง แต่เขายังคงคิดถึงความสบายของเตียงที่เคยนอนอยู่ดี

เมื่อวานที่เกิดเรื่อง เขากลับมานอนที่กระท่อมกับชายที่ช่วยเขาไว้ ตอนนี้เจ้าตัวก็หายไปไหนอีกแล้วไม่รู้ หากว่าเขาต้องการจะกลับบ้าน เขาต้องมีที่อยู่อาศัย เขาต้องปรับตัวในเพื่อให้เข้ากับหมู่บ้าน และคนในเผ่านี้ให้ยอมรับเขา จากนั่นจึงคิดว่าควรทำยังไงต่อ ในเมื่อตอนนี้เขายังไม่รู้เลยว่าเขามาที่นี่ได้ยังไงกัน

'พวกเขายังไม่ไว้ใจฉันเลยสินะ' เอเลียสคิดพลางถอนหายใจเบาๆ

แต่วันนี้มีบางอย่างที่แตกต่างออกไป เมื่อเอเลียสกำลังจะเดินออกไป ชายร่างสูงเจ้าของกระท่อมก็ปรากฏขึ้นมาตรงหน้า เอเลียสเงยหน้ามองชายที่อยู่ตรงหน้าที่หายไปแต่เช้า และพึ่งกลับมา แม้สีหน้าของเขาจะยังคงนิ่งเรียบเหมือนเดิม แต่สายตาของเขากลับดูไม่เย็นชาเหมือนวันแรกที่พบกัน

เขาถืออะไรบางอย่างอยู่ในมือ มันเป็นเสื้อผ้าทำจากหนังสัตว์เย็บเข้าด้วยกันอย่างหยาบๆ เขายื่นมันให้เอเลียส

“ให้ฉันเหรอ?” เอเลียสถาม แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายคงไม่เข้าใจ

เขาไม่ได้ตอบอะไร แต่เพียงแค่ยื่นมันเข้ามาให้เขาใกล้ๆ ก่อนจะเบือนสายตาไปทางอื่น เอเลียสยิ้ม รับชุดนั้นมาพลิกดู ก่อนจะเข้าใจได้ทันทีว่าเขาต้องการให้เขาแต่งกายให้กลมกลืนกับผู้คนในหมู่บ้าน

“ขอบใจนะ” แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายอาจไม่เข้าใจคำพูดของเขา แต่เอเลียสก็พูดออกไปอยู่ดี

หลังจากเปลี่ยนเป็นชุดที่เขาให้มาแล้ว เอเลียสรู้สึกถึงสายตาของชาวบ้านที่มองมาด้วยความสงสัย แต่ไม่ได้แฝงไปด้วยความระแวงเท่าเมื่อก่อน นี่อาจจะเป็นก้าวแรกที่ทำให้พวกเขาเริ่มเปิดใจให้เขา

เมื่อเอเลียสเดินกลับมา ชายเจ้าของกระท่อมนั่งดูแลอาวุธอยู่ เอเลียสฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า หากต้องการสื่อสาร และเข้าใจกันมากขึ้น บางทีเขาควรเริ่มจากการสอนภาษาให้ หรือคำบางอย่างกับเขา

โดนเริ่มต้นจากการแนะนำตัวเองคงจะดีที่สุด เขาเดินไปตรงหน้าของชายเจ้าของกระท่อม และนั่งลงหน้า ก่อนจะชี้มาที่ตัวเอง พลางออกเสียงชัดๆ 

“เอ-เลียส”

ชายเจ้าของกระท่อมขมวดคิ้ว มองหน้าเขาด้วยความงุนงงเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้าก้มตาขัดหอกไม้ขอตัวเองต่ออย่างไม่ใยดีคนตรงหน้า

เอเลียสไม่ยอมแพ้ เขาชี้ที่ตัวเองอีกครั้ง 

“เอเลียส” จากนั้นเอเลียสก็ชี้ไปที่อีกฝ่าย ให้เขาลองพูดแนะนำตัว

ชายหนุ่มร่างใหญ่จ้องเขาอยู่นานก่อนจะถอนหายใจเบาๆ แล้วพึมพำอะไรบางอย่างที่ฟังดูไม่ชัด แต่ก็พอจับสำเนียงได้ว่าเขาพยายามออกเสียงตาม

"เอ-เลีย..ส"

“ดีมาก! นั่นแหละ” เอเลียสยิ้มกว้าง ดีใจที่เขายอมทำตาม

เขาเงยหน้ามามองคนยิ้มกว้างตรงหน้า ก่อนจะชี้นิ้วเข้าหาตัวเองแล้วพูดออกมา

"ค..โคร"

เอเลียสตกใจกับการกระทำของคนตรงหน้า เขาไม่คิดว่ามนุษย์ยุคหินแบบเขาจะเข้าใจขนาดนี้ พลางใช้นิ้วชี้ที่อีกฝ่าย และตัวเขาพร้อมเรียกชื่อ

"โคร..ฉันเอเลียส"

"เอเลียส" โครพูดตามเอเลียสอย่างว่าง่าย

แม้ในตอนแรกโครจะดูต่อต้าน แต่เมื่อได้ลองทำแล้ว เขากลับพบว่าการเรียนรู้ภาษาของเอเลียสนั้นอาจเป็นประโยชน์ เขาเริ่มสนใจในสิ่งที่เอเลียสสอน แม้จะยังคงทำหน้านิ่งเหมือนไม่ได้ใส่ใจ แต่ก็พยายามออกเสียงตามอยู่หลายครั้ง

เมื่อเห็นว่าโครเริ่มยอมรับ เอเลียสก็ไม่หยุดเพียงแค่นี้ เขาหยิบกิ่งไม้มาขีดเขียนลงบนพื้น ดึงดูดความสนใจของโครให้จดจ่อมากขึ้น คำง่าย ๆ อย่าง “ฉัน” “เธอ” และ “ชื่อ” เริ่มถูกสื่อสารระหว่างพวกเขาทั้งสอง แม้จะยังติดขัดอยู่บ้าง แต่เอเลียสก็รู้สึกได้ว่าความพยายามของเขาเริ่มส่งผล

นี่อาจเป็นก้าวแรกของการเปลี่ยนแปลงในหมู่บ้านแห่งนี้