ตอนที่ 24 เงียบงัน

แสงสีทองของอรุณรุ่งแรกเริ่มส่องแสงลอดผ่านเรือนยอดไม้ลงมายังพื้นดินที่ยังชื้นเย็นจากหมอกยามเช้า เสียงนกร้องประสานกับสายลมที่ไหลผ่านอย่างแผ่วเบา หมู่บ้านยังคงนิ่งเงียบไร้ผู้คนตื่นขึ้นมาจากความฝันของตน แต่ร่างหนึ่งกลับเคลื่อนไหวอย่างเงียบงัน ลอบเดินไปตามทางลูกรังเล็ก ๆ สู่ถ้ำที่ตั้งอยู่ท้ายหมู่บ้านราวกับถูกสายลมหรือแรงบางอย่างดึงดูด

เอเลียสเดินช้า ๆ ด้วยจิตใจที่เต็มไปด้วยความกังวลและตั้งคำถามมากมาย เขากำลังเดินสู่ความจริงที่อาจเปลี่ยนทุกอย่างในชีวิตเขาไปตลอดกาล เมื่อมาถึงปากถ้ำ ความมืดเย็นภายในไม่อาจหยุดยั้งเขาได้ เขาก้าวเข้าไป ท่ามกลางเงาสลัวของคบเพลิงที่ยังกรุ่นไออุ่นจากการจุดเมื่อคืน

ชายแก่ในถ้ำยืนอยู่ตรงโต๊ะไม้หยาบ ด้านหน้ามีเศษเหล็กและอุปกรณ์แปลกตากระจายวางอยู่ เขาเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าและกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"ข้ารอเจ้าอยู่พอดี"

เอเลียสพยักหน้าเล็กน้อย เขาไม่ได้เอ่ยคำทักทาย หากสายตากลับจับจ้องสิ่งที่ชายแก่กำลังจะโชว์ให้ดู

ชายแก่วางวัตถุหนึ่งลงบนโต๊ะ มันเป็นกล่องโลหะขนาดไม่ใหญ่นัก มีหลอดแสงเรืองรองเป็นสีฟ้