ตอนที่ 13 ถึงคราตัดใจ

ซูเหยาพึ่งปิดตาลงได้ไม่นานยังมิทันได้เคลิ้มหลับดีก็มีแขกมาเยือนอีก ครานี้เป็นท่านย่าที่นางรักมาเยี่ยมหลังได้ยินข่าวว่าชิงเยว่มาหาเรื่องซูเหยาถึงในเรือน

“นังหนู หลานย่าชิงเยว่ทำอันใดเจ้ารึไม่ เจ้าเด็กคนนี้เอาแต่ใจเป็นเพราะแม่นางที่ให้ท้ายตามใจตลอดสินะ” เหล่าฮูหยินได้ยินเสียงโวยวายก่อนจะเห็น     ชิงเยว่เดินฟึดฟัดออกจากเรือนเยว่หลันจึงได้รีบเดินมาดู เมื่อเห็นซูเหยายังปกติมิได้บาดเจ็บก็เบาใจ

“ท่านย่า” ซูเหยาพยายามประคองตัวลุกขึ้นสวมกอดผู้เป็นย่า ในใจนั้นอยากเล่าเรื่องร้ายกาจที่สองแม่ลูกกระทำต่อนางแต่ก็ไม่อยากให้ผู้เป็นย่าต้องเป็นห่วงจึงตัดสินใจเก็บเงียบ และเลือกเอ่ยสิ่งที่นางสงสัยและขอให้ผู้เป็นย่านั้นช่วย

“ท่านย่าเมื่อครู่ชิงเยว่นางบอกว่าท่านพ่อจะให้ข้าไปอยู่ชนบทรึเจ้าคะ ท่านย่าหลานไม่อยากไป” ซูเหยาซุกหน้าลงที่อกผู้เป็นย่าอย่างออดอ้อน

“เฮ้ยพ่อเจ้านะเสียสติไปแล้ว ซูฉีนางพูดสิ่งใดก็เชื่อไปเสียหมด เจ้าไม่ต้องห่วงนะซูเหยาเรื่องนี้ย่าไม่ยอมแน่ ย่าย่อมต้องช่วยเจ้าสุดความสามารถ”           เหล่าฮูหยินกอดกระชับอ้อมกอดเพื่อปลอบประโลมหลานรัก

สองย่าหลานอยู่พูดคุยกินข้าวด้วยกันจนถึงหัวค่ำ เหล่าฮูหยินถึงได้ขอตัวกลับไปพักผ่อน และก็ถึงคราที่ซูเหยาได้พักผ่อน นางสั่งให้เยว่ถานนำยาที่ออกไปซื้อจากร้านข้างนอกมาใช้แทนยาของที่หมอประจำตระกูลให้ไว้ แม้คราแรกที่เห็นกระปุกกระเบื้องเคลือบที่แม้สีเรียบแต่ลวดลายกลับไม่ธรรมดา แต่ก็มิได้นึกใส่ใจเท่าไหร่จึงได้ปัดความสงสัยนั้นทิ้งไป

ห้าวันต่อมาแผลของซูเหยานั้นก็ดีขึ้นจนเกือบหายขาด ยาที่เยว่ถานซื้อมาช่างดีนัก ทาเช้าครั้งเย็นครั้งเพียงห้าวันแผลก็หายดีทิ้งเพียงรอยแผลเป็นเล็กน้อยเท่านั้น ซูเหยาที่ไม่ได้ออกจากห้องนอนเสียนานจึงถือโอกาสเดินเล่นชมดอกไม้ในเรือน พร้อมกับนั่งอ่านตำราเครื่องหอมที่นางชอบอ่านด้วยใจชื่นมื่น แต่ลึก ๆ ก็ยังนึกกังวลว่าเหตุใดจดหมายที่ตนส่งไปตำหนักเทียนจื่อถึงยังมิถูกตอบกลับมา

“เยว่ถานมีจดหมายส่งมาหาข้ารึไม่”

“อ่อ นี่เจ้าค่ะคุณหนูเมื่อเช้าคนตำหนักท่านอ๋องพึ่งนำมาส่งให้เจ้าค่ะ”

“รีบส่งมาให้ข้าเร็วเข้า” ซูเหยาร้องด้วยความตื่นเต้น นางรับจดหมายมาก่อนจะรีบเปิดออกด้วยใจเต้นระรัว ครั้นเมื่อดูสิ่งที่อยู่ด้านในคิ้วกลับขมวดน้อย ๆ เมื่อด้านในนั้นหาได้มีจดหมาย และสิ่งที่นางเห็นก็ทำให้นางหมดเรี่ยวแรง มือบางค่อย ๆ วางจดหมายลงที่โต๊ะก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินกลับเข้าเรือนมิพูดมิจา หนำซ้ำยังมิยอมให้เยว่ถานติดตามไปอีกด้วย

“ฮึก ๆ ๆ” ซูเหยากำจดหมายในมือแน่น นางกำดอกโบตั๋นแห้งจนกลายเป็นผุยผง จ้าวหยางมิเพียงมิตอบจดหมายแม้แต่ดอกไม้ก็ยังส่งคืนนี้ไม่เท่าปฏิเสธคำขอของนางหรือ หยางจวิ้นอ๋องท่านช่างไร้ใจเสียจริง หากไม่คิดมีใจแต่แรกแล้วตอบรับข้อเสนอของข้าไปใย

“คนใจร้าย ฮึก ๆ ช่างใจร้ายนัก” ซูเหยาซบหน้ากับหมอนเพื่อใช้มันดูดซับกระแสเสียงสะอึกสะอื้นเสียใจ นางร้องไห้เสียใจสะอึกสะอื้นร่างสั่นเทาแทบขาดใจ ในใจนึกเสียดายวันเวลา เสียทั้งตัว เสียทั้งเวลา ทุกสิ่งทุกอย่างที่นางเพียรทำมาตั้งแต่ยังเล็กวันนี้กลับสูญเปล่าแถมความสาวยังประเคนให้เขาเชยชมเสียหมดสิ้น นางช่างโง่งมและโง่เง่านัก ซูเหยาร้องไห้จนกระทั่งเหนื่อยอ่อนและเผลอหลับไป นางสะดุ้งตื่นขึ้นมาเมื่อเยว่ถานมาเคาะประตูเรียก และพบว่าเป็นเช้าตรู่ของอีกวันเสียแล้ว

“มีอะไรรึ สูด เยว่ถาน” บัดนี้ซูเหยาไร้ซึ่งน้ำตาจะร้องไห้ ยังคงหลงเหลือเพียงเสียงสะอื้นน้อย ๆ

เยว่ถานนั้นรู้แล้วว่าคุณหนูนางผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักเนื่องจากดวงตานางแดงก่ำบวมช้ำใบหน้าหมองเศร้าจึงมิได้เอ่ยถามสิ่งใดออกไป กลัวไปกระทบกระเทือนใจของผู้เป็นนาย

“นายท่านรอคุณหนูอยู่ที่สวนเจ้าค่ะ”

“อืม บอกท่านพ่ออีกสักครู่ข้าจะตามไป” ซูเหยาสูดหายใจเข้าลึก ในใจแม้ยังเศร้าสร้อยแต่กลับรู้สึกปลงตกอย่างน่าประหลาด บัดนี้นางไร้ซึ่งอารมณ์คิดอยากทำการสิ่งใด การถูกทำร้ายจิตใจคราแล้วคราเล่าทำให้นางถอดใจมิอยากไขว่คว้าสิ่งใดอีก ในใจเกิดความรู้สึกเบื่อหน่ายพลันสายตาเหลือบไปเห็นผ้าที่ห่อผงดอกมู่ตานที่นางขย้ำกำมันจนเป็นผุยผงแต่ยังไม่อาจตัดใจทิ้งมันลงได้ ในเมื่อตัดใจทิ้งมันมิลงเช่นนั้นนางก็จะใช้มันย้ำเตือนเสียว่าครั้งหนึ่งนางโง่งมเพียงใด

“หยางจวิ้นอ๋องก่อนหน้าข้าใช้ชีวิตเพื่อให้ท่านชอบ นับแต่นี้ข้าจะใช้ชีวิตของข้าเองเสียที ชีวิตของหลินซูเหยา”

ซูเหยาใช้เวลาจัดการตัวเองไม่นานนักก็กลายเป็นโฉมงามเฉกเช่นดังเดิม ใบหน้าที่ห่างหายจากการแต่งแต้มมาหลายวันบัดนี้กลับมามีชีวิตชีวาราวบุปผาเบ่งบาน นางเลือกสวมใส่ชุดหรูชุนสีชิงอ่อนสดใส เลือกผ้าคลุมไหล่ที่ทำจากผ้าไหมชั้นดีปักลวดลายหรูหรา เช่นนี้เวลานางเดินจะช่วยทำให้นางอ่อนช้อยงดงามอีกทั้งเย้ายวน ส่วนเครื่องประดับก็เลือกหยิบต่างหูหยกขาวรูปหยดน้ำ กำไลเลือกสวมใส่กำไลหยก และสุดท้ายที่ขาดไม่ได้คือปิ่นหงส์คาบไข่มุกลายหรูหราที่ครั้งหนึ่งนางเคยแย่งชิงมาด้วยความยากลำบาก

ซูเหยาจำได้ดีที่งานแข่งจีจวี ด้วยความที่หยางจวิ้นอ๋องต้องขี่ม้าตีลูกไม้ นางที่นั่งอยู่ข้างสนามจึงตั้งใจแต่งให้โดดเด่นและงดงามให้เขาได้เห็น แต่เมื่อเขาเห็นแล้วกลับบอกว่านางแต่งตัวราวสตรีหอคณิกาซะอย่างนั้น ทั้ง ๆ ที่คนในงานทั้งหมดล้วนชื่นชมนาง

“เป็นข้าเช่นไรก็ไม่เคยดีในสายตาพระองค์” ซูเหยายิ้มขมขื่นจ้องมองตนเองในกระจก

 วันนี้ตั้งใจว่าพบบิดาแล้วจะออกไปเดินชมเมืองเสียหน่อย ในเมื่อวันนี้นางตั้งใจปลดปล่อยตนเองเช่นนั้นการแต่งกายวันนี้ไม่ใช่เพื่อเขาแต่เพื่อตัวเอง ก็ได้แต่หวังว่าการตัดใจครานี้จะพบเจอรักครั้งใหม่ที่งดงามไม่ขมขื่นรักข้างเดียวเหมือนแต่เก่าก่อน

“ท่านพ่อ”

หลินเจียงเมื่อได้ยินเสียงของบุตรสาวก็เงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าชายวัยกลางคนมีสีหน้าตกตะลึงกับความงามของผู้เป็นบุตรพลอยทำให้หวนนึกถึงผู้เป็นภรรยาเอก ก่อนในใจจะรู้สึกผิดขึ้นมาแค่เพียงเสี้ยวหนึ่งก็รีบปัดทิ้งออกจากใจโดยเร็ว

“มาแล้วรึ นั่งเถอะพ่อมีเรื่องสำคัญจะบอกเจ้า”

“ท่านพ่อไม่ต้องบอกลูกก็ย่อมรู้ ข้าตกลงเจ้าค่ะ”

“คุณหนู” เยว่ถานถึงกลับตกตะลึงในคำตอบ เมื่อวานคุณหนูนางยังมิยินยอม เช่นไรวันนี้ถึงได้ตกลงง่ายเช่นนี้ แล้วไหนจะลุกขึ้นมาแต่งเนื้อแต่งตัวงดงามเช่นนี้ทั้งที่ไม่ได้มีโอกาสพิเศษอื่นใดอีก นี่มันเรื่องอะไรกันแน่นะ

“ห๊ะ เหตุใดครานี้เจ้ายอมง่ายเสียจริง นี่เจ้ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” หลินเจียงงงงวยด้วยนี่มิใช่นิสัยของผู้เป็นบุตรสาว คราแรกเขาตั้งใจไว้ว่าหากซูเหยานางขอร้องเขา เขาเองก็จะยอมผ่อนผันให้เพราะเขาเองก็นับว่าลงโทษนางเสียรุนแรงไปแล้ว หาใช่จะส่งไปอยู่ชนบทแต่อย่างใดคราแรกที่ตอบฮูหยินรองไปก็เพียงเพื่อตัดรำคาญก็เท่านั้น

แต่เมื่อผู้เป็นแม่มาพูดคุยด้วยครั้นเมื่อชั่งน้ำหนักดูแล้วก็เห็นด้วยกับ     เหล่าฮูหยินอยู่หลายส่วน วันนี้จึงคิดมาสั่งสอนทั้งให้นางทำตัวเสียใหม่แม้นางไม่อยากบอกว่าบุรุษผู้นั้นคือผู้ใด ในตอนนี้ก็ไม่อยากใส่ใจเสียแล้ว ข่าวก็แพร่ไปแล้วเช่นนี้ จะแก้ไขก็ยากนักและเขานั้นก็ใช้อำนาจตระกูลหลินปิดข่าวไปแล้วส่วนหนึ่ง แต่ต่อไปก็คงขึ้นอยู่กับตัวนางแล้วว่าต่อไปจะใช้ชีวิตเช่นไร